บทที่ 8 เปลี่ยนแปลง

บทที่ 8 เปลี่ยนแปลง

ฝั่งด้านซูหรงเธอเดินจากหลังสามีมาที่โต๊ะกินข้าวตอนนี้ไม่มีอะไรให้เขากินสักอย่างเพราะปกติจะเป็นเฟิงมี่ที่เป็นคนทำทุกอย่าง แต่เธอกลับบอกว่าเป็นฝีมือของตัวเอง

"จะจ้องฉันไปถึงเมื่อไหร่ไปยกข้าวมาสิ อย่าลืมห่อใส่ปิ่นโตไปด้วย "

"เอ่อ..คือว่า.."

"จะอ้ำอึ้งทำไมปกติเธอเป็นคนที่ฉะฉานตลอดหรือว่าเรื่องที่ฉันยินมาจากน้องสะใภ้เป็นความจริงว่างานในบ้านเป็นฝีมือของเฟิงมี่ทั้งหมด อย่าบอกนะว่าที่ผ่านเธอโกหกฉันนะซูหรง "

"เอ่อ..พี่ไคฉีฟังฉันก่อนนะ พอดีว่าวันนี้ฉันรู้สึกไม่ค่อยดีเลยตื่นแต่เช้าตรู่เพื่อเตรียมอาหารให้พี่ไม่ทัน วันนี้พี่ออกไปกินข้าวที่ร้านอาหารได้มั้ยคะ" ใบหน้าของซูหรงเหงื่อแตกพลั่กหลบสายตาไคฉีกลัวว่าเขาจะจับได้ ไคฉีถอนหายใจเฮือกใหญ่ก่อนจะลุกขึ้นจากเก้าอี้

"คงจะเป็นอย่างที่น้องสะใภ้พูดสินะฉันผิดหวังกับเธอจริง ๆ อีกเรื่องช่วยจัดการให้หย่งอี้รู้จักตื่นแต่เช้าและทำหน้าที่ของตัวเองด้วยไม่ใช่ทำตัวเหมือนแม่ที่ไร้ประโยชน์ไปวัน ๆ”

ซูหรงกำมือแน่นด้วยความโมโหแต่ไม่สามารถแสดงอาการให้สามีเห็นได้ทำได้เพียงยืนขึ้นและก้มหัวรับคำสั่งของเขา มองแผ่นหลังของเขาที่เดินจากไป

“หึ! ตอนนี้ฉันจะทนให้ถึงที่สุดคอยดูเถอะวันหนึ่งฉันจะไม่ยอมทนถูกดูถูกต่อว่าอีกต่อไป เพราะนางเฟิงมี่คนเดียวฉันจะต้องจัดการแกออกจากที่นี่ให้ได้ก่อนที่หลวนหลงจกลับมา น่าโมโหจริงๆ” ซูหรงพูดพลางโมโหเฟิงมี่ ซูหรงพยายามครุ่นคิดหาทางกำจัดเฟิงมี่ออกจากบ้านตอนนี้ดูเหมือนเธอจะมีนิสัยที่เปลี่ยนไปไม่ยอมอ่อนข้อเหมือนแต่ก่อนไม่นานต่อจากนี้เธอคงกล้าที่จะทวงสิทธิ์ให้ฮว๋าเย่แน่ ๆ

ฝั่งด้านเฟิงมี่เมื่อเธอได้เงินมาจากแม่สามีรีบเดินขึ้นมาชั้นสองเพื่อหาลูกสาวตัวน้อยวันนี้เธอจะใช้เงินที่ได้มาอย่างเต็มที่พาลูกสาวไปเที่ยวไปกินอะไรที่อร่อย ๆ อย่างที่เธอไม่เคยได้รับและต่อจากนี้เธอจะได้เที่ยวเล่นเหมือนเด็กคนอื่นเขารวมทั้งได้เข้าเรียนหนังสือด้วยเช่นกัน เด็กหญิงที่กำลังกระโดดเล่นอยู่เมื่อได้ยินเสียงประตูเปิดเข้ามารอยยิ้มปรากฏขึ้นบนใบหน้า รีบหยุดกระโดดและเดินลงจากเตียงนอนมาหาแม่ของเธอ

“คุณแม่มาแล้วเหรอคะ”

“ใช่แล้วล่ะ วันนี้เราจะออกไปข้างนอกกันนะ ฮว๋าเย่อยากได้อยากกินอะไรบอกแม่ได้นะ แม่จะตามใจลูกทุกอย่างเลยเมื่อเราได้ของที่ต้องการแล้วแม่จะพาลูกไปเดินดูโรงเรียนที่เหมาะกับลูกดีมั้ย ลูกสาวของแม่จะได้ไปโรงเรียนมีเพื่อนเหมือนคนอื่นเขา” ดวงตาของฮว๋าเย่เป็นประกายกระโดดกอดแม่ของเธอด้วยความดีใจ

“หนูดีใจที่สุดเลยค่ะ คุณแม่ไม่โกหกหนูใช่มั้ยคะ”

“แม่พูดคำไหนคำนั้นต่อจากนี้แม่จะทำทุกอย่างให้ลูกสาวของแม่มีความสุขที่สุด”

“หนูรักคุณแม่ที่สุดเลยค่ะ” เฟิงมี่อุ้มลูกสาวมากอดแนบแน่นก่อนจะหอมแก้มอย่างชื่นใจ ในใจของเธอขอบคุณสวรรค์ที่มอบโอกาสให้เธอได้เห็นรอยยิ้มมีความสุขของลูกอีกครั้ง

สาย ๆ ของวันเฟิงมี่ได้พาฮว๋าเย่ออกมาเดินเล่นที่ตลาดเธอไม่ได้สนใจสายตาของซูเจี้ยนที่จ้องมองอย่างอาฆาตและไม่สนใจที่ปากของเธอจะคอยบ่นต่อว่าอยู่ไม่หยุด

หลังจากที่พาลูกสาวกินข้าวเช้าที่ร้านอาหารเสร็จแล้ว เธอพาฮว๋าเย่เดินเลือกซื้อชุดน่ารักให้แก่เด็กหญิงอย่างที่เธอไม่เคยมีมาก่อน ไม่ลืมที่จะซื้อเสื้อผ้าชุดใหม่ให้ตัวเอง เฟิงมี่มองดูตัวเองหน้ากระจกของร้านเสื้อผ้าเผ้าผมที่ยาวและหยาบกระด่างไม่น่ามองเพราะตลอดเวลาที่ผ่านมาเธอไม่เคยได้ใส่ใจมองดูตัวเองเอาแต่ทำงานบ้านราวกับสาวใช้ ไม่เหมาะสมเลยกับการที่เป็นสะใภ้รองสกุลมู่

“ฮว๋าเย่ตอนนี้เราได้เสื้อผ้าตามที่ต้องการแล้วลูกช่วยรอแม่ที่ร้านเสริมสวยสักครู่ได้มั้ย เดี๋ยวแม่จะซื้อตุ๊กตาให้เป็นรางวัลเด็กดีของแม่”

“ได้ค่ะ” 

เมื่อสองแม่ลูกเดินออกจากร้านเสื้อผ้าและเดินตรงไปที่ร้านเสริมสวย

“เชิญลูกค้าด้านในเลยค่ะ วันนี้ต้องการทำอะไรคะ” เจ้าของร้านเดินออกมาต้อนรับทันทีเมื่อประตูร้านถูกเปิดเข้าไปด้านใน

เฟิงมี่มองไปที่กระจกบานใหญ่ในร้านแกะผมที่ถูกมัดรวบเอาไว้สยายยาว ก่อนที่จะพูดออกมาด้วยน้ำเสียงเข้มขรึม

“ตัดให้สั้นกว่าเดิม เอาความยาวประมาณบ่าและดัดลอนผมค่ะ ฉันอยากจะเปลี่ยนแปลงให้เป็นคนใหม่ที่ไม่เหมือนเดิม” 

“ได้เลยค่ะ เชิญคุณลูกค้านั่งบนเก้าอี้นะคะเชื่อฝีมือฉันได้เลยวันนี้ฉันจะเปลี่ยนแปลงทรงผมลูกค้าให้เป็นคนละคนเลยค่ะ” เฟิงมี่นั่งเก่าอี้ตัวที่เจ้าของร้านบอกส่วนฮว๋าเย่นั่งรอแม่ที่เก้าอี้รับรองลูกค้า เวลาผ่านไม่พักใหญ่ ทรงผมที่เฟิงมี่ต้องการก็เสร็จสมบูรณ์

“ว๊าววว ^ ^ ทรงนี้เหมาะสมกับคุณลูกค้ามากจริง ๆ เลยค่ะ เป็นเพราะทรงหน้าของลูกค้าสวยอยู่แล้วไม่ว่าจะทำทรงไหนก็เหมาะมาก” เฟิงมี่มองตัวเองในกระจกดวงตาเบิกโพลงไม่คิดเลยว่าเพียงแค่เปลี่ยนทรงผมจะทำให้เธอดูดีกว่าเมื่อก่อน

“ฉันชอบมากเลยค่ะ ขอบคุณนะคะ” หลังจากทำผมเสร็จเธอพาลูกสาวไปซื้อของเล่นตามที่สัญญา ระหว่างทางที่เดินไปร้านของเล่นสายตาของเฟิงมี่ได้เหลียวไปเห็นใครบางคนที่เธอจำได้ดี เธอแสยะยิ้มมุมปากก่อนที่จะบอกให้ฮว๋าเย่ไปเลือกของเล่นรอที่ร้านของเล่นที่อยู่ด้านหน้า

“ฮว๋าเย่ลูกไปเลือกของเล่นที่ร้านตรงนั้นรอแม่สักครู่นะ เดี๋ยวแม่จะรีบตามไป”

“ได้เลยค่ะ” เด็กหญิงปล่อยมือที่จับแม่ของเธอและเดินนำหน้าไปก่อน ส่วนเฟิงมี่เธอเดินย่องเข้าไปใกล้ ๆ ซอยที่อยู่หลังร้านของเล่นเพื่อแอบฟังบทสนทนาของชายหญิงคู่หนึ่ง ที่เธอจำได้ขึ้นใจชายคนที่ลงมือฆ่าเธอ และผู้หญิงชั่วช้าอย่างซูหรงที่แอบมาพลอดรักกันอยู่ที่นี่

‘นี่คงเป็นที่ที่แอบเจอกันสินะ! ร้ายจริง ๆ ชาตินี้ฉันจะไม่ยอมให้คนชั่วอย่างพวกแกมาทำอะไรฉัน และฉันเองที่จะหาทางเปิดโปงความชั่วของทั้งสองให้ทุกคนได้รับรู้’ เฟิงมี่คิดในใจแอบฟังทั้งสองคุยกันแม้ได้ยินไม่ค่อยชัดแต่ทว่าในบทสนทนามีชื่อของเธออยู่อย่างชัดเจน ทันทีที่เธอได้ยินบทสนทนานั้นเธอรีบเดินไปหาฮว๋าเย่ที่ร้านของเล่นทันทีเพราะตอนนี้ดูเหมือนทั้งสองคนจะเดินออกมจากซอยแคบ ๆ นั้นแล้ว เธอจะไม่ให้เขาเห็นเหมือนครั้งก่อนได้อีกมิเช่นนั้นเธอคงจะมีชะตากรรมเช่นเดิม