บทที่ 7 อย่าให้ได้ร้าย

บทที่ 7 อย่าให้ได้ร้าย

เฟิงมี่เดินลงมาเห็นซูเจี้ยนรีบเดินเข้าใบหน้าเป็นกังวลเมื่อเห็นเธอเดินลงมาพร้อมกับยกกล่องลังลงมาด้วย เหงื่อบนใบหน้าเริ่มแตกพลั่ก

“รีบร้อนเดินเข้ามาคงไม่ใช่ว่าเพราะกล่องนี่หรอกใช่มั้ยคะ”

“นี่ ๆ อย่าบอกนะว่าแกเปิดอ่านด้านในจดหมดแล้วนะ”

โคร้ม!! ตุบ!!

เฟิงมี่โยนกล่องจดหมายลงต่อหน้าซูเจี้ยนอย่างไม่เกรงใจเพราะที่ผ่านมาเธอกับลูกถูกกระทำมามากพอแล้ว ต่อจากนี้เธอจะไม่ยอมเสียเปรียบแม่สามีเฮงซวยแบบนี้อีกต่อไป

“ใช่ฉันอ่านหมดแล้ว ไหนล่ะเงินเดือนที่สามีของฉันส่งมาให้ จะให้ดี ๆ หรือจะให้ฉันเอาเรื่องนี้ไปแจ้งทางการ ดีเหมือนกันฉันจะได้ทั้งเงินสามีที่ส่งมาให้ไหนจะได้ค่าแรงที่ทำงานในบ้านหลังนี้เหมือนขี้ข้า " เฟิงมี่ยืนค้ำเอวยกมือข้างขวายื่นออกมาด้านหน้าก่อนจะแบมันออกเพื่อรอเงินจากซูเจี้ยน

“นี่มันจะมากเกินไปแล้วนะ แกกล้าทวงและข่มขู่คุณแม่อย่างนี้ได้ยังไงกัน คุณแม่อย่าไปยอมนะคะที่ผ่านมานังเฟิงมี่กับลูกก็กินอยู่ที่นี่ตลอดเวลา ข้าวกับกับข้าวใช่ว่าจะได้มาฟรี ๆ เสียหน่อย”

“หุบปากเสีย ๆ ของพี่สะใภ้ใหญ่ไปซ่ะฉันไม่อยากได้ยิน ที่จริงสมควรเป็นฉันที่ได้เงินมากกว่าคนอื่นที่ไม่ทำงานทำการอะไรเลย จะให้มั้ยคะ” ซูเจี้ยนจ้องเขม็งและครุ่นคิดหากเธอไม่ยอมเอาเงินให้และขับไล่นังนี่ออกจากบ้านหลังนี้ก่อนที่ลูกชายจะกลับและใส่ร้ายว่าเธอหนีตามชู้ไปจะเป็นอย่างไรนะ แต่ทว่ายังไม่ทันที่เธอจะได้พูดอะไรเสียงเข้มขรึมได้ดังขึ้นพร้อมเดินลงมาจากชั้นบน

“เกิดอะไรขึ้นทำไมถึงได้เอะอะเสียงดังแต่เช้า แล้วหย่งอี้อยู่ไหนไม่รีบตื่นเช้าแต่ไปโรงเรียนหรือไงกัน ขี้เกียจได้ใครมา” ไคฉีลูกชายคนโตของบ้านเดินลงมาจากชั้นบนวันนี้เขาไม่ได้ไปงานแต่เช้าจึงได้ยินเสียงเอะอะโวยวายเมื่อครู่ทั้งหมด เฟิงมี่เห็นพี่ชายรีบตีหน้าเศร้าบีบน้ำตาเล่าความไม่ยุติธรรมต่อไคฉี เดิมทีไม่ใช่เขาไม่รู้การกระทำของภรรยาและคุณแม่ แต่เขาคิดว่าเป็นเรื่องของผู้หญิงไม่นานคงจัดการได้ไม่คิดว่าเรื่องจะยืดเยื่อมานานหลายปี

"พี่ไคฉี พี่เป็นถึงนายอำเภอโปรดให้ความยุติธรรมแก่ฉันกับฮว๋าเย่ด้วยเถอะค่ะ ตั้งแต่ที่ฉันคลอดฮว๋าเย่เงินที่สามีส่งมาฉันไม่เคยได้รับเลยสักหยวน มิหนำซ้ำงานในบ้านทุกอย่างเป็นฉันที่ทำทุกหน้าที่ แบบนี้ไม่เรียกว่าถูกเอาเปรียบหรือคะ? เสื้อผ้าของฉันตัวดี ๆ แทบไม่มีใส่ฮว๋าเย่ก็เติบโตขึ้นทุกวัน ที่เมื่อก่อนฉันยอมและเงียบคิดว่าแม่สามีกับพี่สะใภ้จะไม่ใจร้ายกับฉันและลูกอย่างนี้แต่ไม่คิดเลยว่าความดีของฉันไม่สามารถทำให้สองคนนี้เปลี่ยนได้ เรื่องนี้พี่ไคฉีคงไม่รู้หรือว่ารู้แต่แกล้งทำเป็นไม่สนใจกันคะ หากเป็นแบบนี้เรื่องนี้ฉันจะไปร้องเรียนค่ะ" เฟิงมี่พูดพลางสำรวจสีหน้าทุกคน ซูเจี้ยนถึงกับหลบสายตาลูกชายของตัวเอง เขาเป็นคนที่มีหน้ามีตาหากเรื่องนี้ดังออกไปข้างนอก เขาคงไม่มีหน้าออกไปพบเจอผู้คน ไคฉีมองแม่และภรรยาของตัวเองก่อนจะถอดหายใจออกมาเฮือกใหญ่และพูดเหมือนขอไปที

"อย่าให้เรื่องนี้ต้องแพร่งพรายออกไปข้างนอก คุณแม่เองก็อย่าทำเกินกว่าเหตุเลยครับ อะไรที่สมควรเป็นของสะใภ้เล็กก็คืนให้เธอเถอะ อย่าให้ผมต้องจัดการเอง มีแต่เรื่องน่าปวดหัวแต่เช้าเลยถ้าเกิดชาวบ้านรู้ว่าครอบครัวของนายอำเภอไม่ให้ความยุติธรรมคงอับอายและเสียชื่อเสียงอย่าให้เรื่องเล็กน้อยแค่นี้ทำให้ผมเสียหน้าล่ะ " ไคฉีพูดจบเดินออกตรงนั้นทันทีโดยมีซูหรงเดินตามไปเอาอกเอาใจ

เฟิงมี่แสยะยิ้มมุมปากอย่างพึงพอใจก่อนจะยกมือขึ้นเพื่อขอเงินจากซูเจี้ยน

"ได้ยินเแล้วใช่มั้ยคะคุณแม่ เมื่อครู่นี้พี่ไคฉีบอกว่ายังไงนะ..!! หรือว่าคุณแม่ยังดึงดันคำเดิมอย่างนั้นก็เตรียมตัวยอมรับความอับอายที่จะเกิดขึ้นได้เลย เพราะฉันไม่ได้พูดเล่นนะคะฉันเอาจริง" ซูเจี้ยนจ้องมองใบหน้าของเฟิงมี่ด้วยความโมโหแต่ไม่สามารถทำอะไรเธอได้ รีบล้วงเอาเงินจากกระเป๋าเสื้อตนเองให้เฟิงมี่

"ครั้งนี้ฉันฝากเอาไว้ก่อนเรื่องที่แกขังฉัน ฉันยังไม่ได้สะสางเลยและอีกเรื่องคือเรื่องที่แกกล้าต่อต้านฉัน จำเอาไว้ต่อจากนี้รอรับมือจากฉันได้เลย" เฟิงมี่ยิ้มกลับพร้อมหยิบเงินที่อยู่ในมือของซูเจี้ยนมานับแต่ทว่ายอดเงินนี่น้อยเกินไป

"อยากเอาคืนเมื่อไหร่บอกนะคะ แต่ว่าตอนนี้เงินที่คุณแม่ให้มามันไม่น้อยเกินไปหรือ? ฉันไม่ได้รับเงินจากสามีมากี่ปีแล้วนะ ถ้านับรวม ๆ กันคงหลายหมื่นหยวน "

"มันชักจะเกินไปแล้วนะ ที่ฉันให้แกก็มากพอแล้วตั้ง 3000 หยวนจะเอาอะไรอีก " ซูเจี้ยนตะคอกเสียงดังใช้นิ้วชี้หน้าเฟิงมี่อย่างอดไม่ไหว เฟิงมี่จับมือของซูเจี้ยนเอาไว้แน่น

"ไม่เกินไปหรอกค่ะ เพราะสิ่งที่ฉันต้องได้และสมควรได้ต้องมากกว่านี้ โอ๊ะ! นี่สิถึงจะสมควร" เธอจับมือของซูเจี้ยนเอาไว้อีกมือล้วงเข้าไปที่กระเป๋าเสื้อจับเงินออกมาก้อนโตก่อนจะหัวเราะออกมาและปล่อยมือจากมือของซูเจี้ยน

"อ๊ายยย! นังงูพิษเจ้าเล่ห์แกนี่มันเลวจริง ๆ " เสียงหวีดร้องของซูเจี้ยนดังขึ้นเมื่อรู้ตัวว่าตอนนี้เงินของเธออยู่กับเฟิงมี่

"ชู่!! จุ๊ ๆ อย่าดังสิคะ ตอนนี้พี่ไคฉียังไม่ออกจากบ้านนะ เมื่อครู่คุณแม่ต่อว่าฉันเป็นงูพิษหรือคะ ที่ฉันเป็นแบบนี้เพราะเลียนแบบนี้นิสัยของคุณแม่มาทั้งหมดอย่างนั้นเท่ากับว่าคุณแม่เป็นเจ้าแม่ร้อยพิษนี่เอง " ซูเจี้ยนใบหน้าแดงทั้งหน้าร้อนผ่าวด้วยความโมโหปากกำลังจะต่อว่าเฟิงมี่อีกแต่ถูกเธอใช้มือมาแตะที่ปากเอาไว้ก่อน "อย่าค่ะ อย่าร้องนะคะมันหนวกหู! วันนี้ฉันอารมรณ์ดีจริง ๆ พาฮว๋าเย่ออกไปเที่ยวเล่นดีกว่า จริงสิเดี๋ยวฉันจะซื้อไก่ตุ๋นมาฝากนะคะหวังว่าคุณแม่จะไม่อกแตกตายก่อนที่ฉันจะกลับมานะคะ" พูดจบเฟิงมี่หันหลังเดินจากไปโดยไม่สนใจเลยว่าตอนนี้ซูเจี้ยนโมโหเธอมากแค่ไหน ไม่ว่าเธอจะทำอะไรต่อจากนี้จะไม่เกรงกลัวและเกรงใจอีกต่อไป ในเมื่อเธอทำดีแทบตายสุดท้ายความดีไม่ได้ช่วยอะไรเลย แม่สามีต้องเจอแบบเธอถึงจะสมน้ำสมเนื้อ