บทที่ 6 ทวงคืนทุกอย่าง

บทที่ 6 ทวงคืนทุกอย่าง

เฟิงมี่พาฮว๋าเย่เดินเข้ามาที่บ้านหลังใหญ่เห็นพี่สะใภ้นั่งจไขว่ห้างจิบน้ำชาอย่างสบายใจ เฟิงมี่ครุ่นคิดเธอคงย้อนกลับมาก่อนวันที่เธอจะถูกฆ่าตายสินะ พี่สะใภ้ไม่ทำงานทำการอะไรแต่ก็ไม่เคยถูกซูเจี้ยนต่อว่าเลยสักครั้ง คงเป็นเพราะเธอมาจากตระกูลที่ดีกว่าเฟิงมี่แต่ทว่านิสัยกลับต่ำทรามยิ่งกว่า เมื่อซูหรงเห็นเฟิงมี่เดินเข้ามาในบ้านเธอวางแก้วชาลงอย่างรวดเร็วพร้อมกับลุกขึ้นเดินมาหาด้วยความสงสัย

"นี่นังเฟิงมี่ คุณแม่ไม่ได้ไปตามแกไปทำกับข้าวให้หย่งอี้กินหรือไง ไหนล่ะกับข้าว ถ้าไม่มีก็ออกไปอย่ามาให้เห็นหน้ากลิ่นตัวของแกโชยออกมาจนฉันแสบจมูกไปหมด " เธอแสดงท่าทางรังเกียจเฟิงมี่อย่างเห็นได้ชัด เฟิงมี่หมั่นไส้ท่าทีของซูหรงเหลือและนึกแค้นเพราะความมักมากในกิเลสตัณหาทำให้เธอต้องตายอย่างไร้ความยุติธรรม เฟิงมี่ปล่อยมือออกจากมือของฮว๋าเย่พร้อมเดินเข้าไปใกล้แสยะยิ้มมุมปากโอบคอของซูหรงแน่นใบหน้าของเธอซีดเซียวพร้อมเอะอะโวงยวายไม่พอใจเสียงดังลั่นบ้าน

"กรี๊ดดด!! ปล่อยนะอี้..สกปรกใครบอกให้แกมากอดฉันแบบนี้"

"อะไรกันคะพี่สะใภ้ ฉันดมดูทั้งตัวกลิ่นของฉันกับกลิ่นของพี่สะใภ้ไม่ต่างกันสักนิด ดมกลิ่นฉันไว้ให้ขึ้นใจเพราะต่อจากนี้ฉันจะเข้ามาอยู่ในบ้านหลังนี้ อ้อจริงสิ!! กลิ่นของฉันนะไม่ได้แปลกและกลิ่นแรงหรอกนะ ไม่เหมือนกลิ่นใครบางคนที่เหมือนกลิ่นหมาตัวเมียที่กำลังติดสัตว์ส่งกลิ่นไปทั่ว ส่วนคุณแม่ถ้าอยากรู้ว่าอยู่ที่ไหนลองไปตามที่ห้องเก็บของดูสิป่านนี้คงเป็นลมสลบไปแล้วก็ได้ อีกเรื่องหย่งอี้ไม่ใช่ลูกของฉัน ถ้าเด็กนั่นอยากกินใครเป็นแม่ก็ทำให้กินสิเพราะฉันเป็นสะใภ้เล็กไม่ใช่ขี้ข้า" เฟิงมี่ปล่อยแขนออกจากตัวของซูหรงหัวเราะออกมาอย่างสะใจเมื่อเห็นสีหน้าของอีกฝ่ายก่อนจะจับมือพาฮว๋าเย่ขึ้นบนห้องชั้นสองที่เป็นห้องหลวนหลงสามีของเธอ

"อ๊ายยย !! นังบ้าแกต้องสติไม่ดีแน่ ๆ เลย คุณแม่ช่วยฉันด้วยค่ะคุณแม่นังเฟิงมี่มันต่อว่าฉัน" ซูหรงรีบเดินกึ่งวิ่งไปหาซูเจี้ยนตามที่เฟิงมี่บอก

สองแม่ลูกเดินขึ้นมาเปิดห้องของหลวนหลงนานมาแล้วที่เธอไม่ได้ขึ้นมาที่นี่ภายในห้องยังเป็นเหมือนเดิมทุกอย่าง แม้เธอจะมีหน้าที่ทำความสะอาดแต่ห้องนี้แม่สามีไม่ยอมให้เธอเข้ามาไม่รู้ว่าเพราะอะไร

"คุณแม่คะ นั่นรูปของใครหรือคะ"

"อ้อ..นั่นนะหรือรูปของคุณพ่อยังไงล่ะ ดูสิลูกเหมือนคุณพ่อมากขนาดไหนอีกไม่นานคุณพ่อจะกลับมาแล้วตอนนั้นชีวิตของเราสองแม่ลูกคงจะเปลี่ยนไปมาก " เฟิงมี่หันไปมองรูปที่ติดฝาผนังตามที่นิ้วมือน้อย ๆ ของฮว๋าเย่ชี้ไป เธอเอาแต่คิดถึงเขาไม่รู้ว่าเขาจะคิดถึงเธอบ้างหรือเปล่าและจะรู้มั้ยว่าชีวิตของเธอตอนนี้ต้องพบเจอเรื่องอะไรบ้าง

'ป่านนี้จะเป็นอย่างไรบ้างนะ ความรักที่เรามีให้กันจะเหมือนเดิมอยู่หรือเปล่า '

ฮว๋าเย่เดินขึ้นไปนั่งบนเตียงนอนที่หนานุ่มอย่างไม่เคยสัมผัสมาก่อนผ้านวมผืนใหญ่นี่ช่างนุ่มราวกับปุ๋ยเมฆเด็กหญิงชอบเหลือเกิน กระโดดขึ้นไปกอดผ้าห่มแน่น ส่วนเฟิงมี่เธอเดินสำรวจห้องจนมาพบว่าหน้ากระจกมีกล่องใบหนึ่งวางเอาไว้ด้วยความอยากรู้เธอค่อย ๆ เปิดดูด้านในด้วยความสงสัย ทว่าเมื่อเปิดดูได้เห็นว่านี่คือจดหมายที่หลวนหลงสามีของเธอส่งมา

‘เฟิงมี่ภรรยาที่รักของฉัน ทุกคืนวันที่ฉันอยู่ที่นี่ฉันเอาแต่คิดถึงเธอกับลูกจนอยากจะลาออกจากราชการแต่ทำอย่างนั้นไม่ได้ซ่ะทีเดียว เงินเดือนที่ฉันส่งให้เธอได้รับทุกเดือนพอใช้หรือเปล่า เธอไม่ต้องเก็บเอาไว้นะอยากได้อะไรหรือกินของอร่อยจงใช้ได้ตามใจ อย่าลืมซื้อเสื้อผ้าสวย ๆ ให้ลูกสาวตัวน้อยของเราด้วย ฮว๋าเย่คงโตขึ้นมากกว่าเดิมแล้วสินะ อยากเห็นเหลือเกินแต่คงอีกไม่นานแล้วฉันจะได้กลับไปกอดเธอกับลูก ทนหน่อยนะฉันรู้ว่าแม่ฉันไม่ค่อยชอบเธอเท่าไหร่ส่วนเรื่องที่คุณแม่บอกว่าเธอมีชู้ ฉันนะไม่ได้หูเบาหรอกน่ะ ฉันรู้ดีว่าภรรยาที่ฉันรักเป็นคนยังไงอีกไม่นานเราจะได้เจอกันแล้ว เอาไว้เมื่อนั้นฉันจะตอบแทนและชดใช้เวลาที่ขาดหายไปให้เธอกับลูกทุกอย่าง รักและคิดถึงเฟิงมี่สุดที่รักของฉัน’ ร่างเล็กสั่นเทาน้ำตาไหลรินออกมาอย่างช้า ๆ เมื่อได้อ่านจดหมายที่หลวนหลงส่งมาให้และมีอีกหลายฉบับที่อยู่ในกล่อง นี่คงเป็นเหตุผลที่ซูเจี้ยนไม่ให้เธอมาทำความสะอาดห้องนี้สินะ

‘จดหมายที่หลวนหลงส่งมาฉบับนี้ก็สามเดือนแล้ว หากเป็นอย่างที่คุณบอกคงใกล้จะกลับบ้านแล้วสินะ แต่ก่อนที่คุณจะกลับฉันจะทวงทุกอย่างคืนมาให้หมด ’ เฟิงมี่เก็บจดหมายไว้ที่เดิมปาดน้ำตาที่ไหลรินพร้อมหันมามองลูกสาวที่กระโดดอยู่บนที่นอนอย่างมีความสุข

“ฮว๋าเย่ลูกชอบที่นี่มั้ย? คืนนี้และต่อจากวันนี้ไปเราจะมาอยู่ที่นี่ ตอนนี้แม่มีเรื่องจะไปจัดการลูกช่วยรออยู่ที่นี่สักครู่ก่อนนะ เมื่อแม่กลับมาเราจะออกไปซื้อเสื้อผ้ากับของอร่อย ๆ และของเล่นอย่างที่ลูกอยากได้ ไม่ว่าอะไรที่ลูกสาวของแม่อยากได้แม่จะหามาให้หมดทุกอย่าง”

“จริงหรือคะ เย้ ๆ หนูดีใจที่สุดเลย” เด็กหญิงดวงตาเป็นประกายเมื่อได้ยินว่าคืนนี้เธอได้มานอนที่มีเตียงขนาดใหญ่อีกทั้งยังนุ่มและมีผ้าห่มผืนใหญ่ที่อบอุ่นเช่นนี้

เฟิงมี่ยกกล่องจดหมายพร้อมเดินออกมาจากห้องและลงไปด้านล่างเพื่อเรียกร้องในสิ่งที่เป็นของเธอคืนมาทั้งหมด 

ฝั่งด้านซูหรงเธอเดินมาตามแม่สามีอย่างที่เฟิงมี่พูดเมื่อครู่และเมื่อเดินมาเรื่อย ๆ ได้ยินเสียงร้องโวยวายเสียงดังออกมาจากห้องของเฟิงมี่ เธอรีบเดินไปเปิดประตูให้แม่สามีโดยเร็ว

“สะใภ้ใหญ่ฉันตะโกนเรียกตั้งนานทำไมพึ่งจะมารีบพาฉันออกจากห้องนี่เร็วเข้าตอนนี้เหมือนฉันจะหายใจไม่ออกแล้ว ” เมื่อซูเจี้ยนเห็นหน้าของซูหรงเธอตำหนิสะใภ้ใหญ่ทันที

“ฉันจะได้ยินยังไงคะ ห้องเก็บของอยู่ไกลจะตายไปที่ฉันมาเจอคุณแม่เพราะนางเฟิงมี่นั่นบอกต่างหาก แถมตอนนี้นังนั่นนิสัยแย่มากกล้าขัดคำสั่งและยังเข้าไปในบ้านทำตัวอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน”

“จริงสิ ! นังเฟิงมี่บอกว่าจะเข้าไปที่ห้องเดิมใช่มั้ย นั่นคือห้องของหลวนหลงไม่ได้การแล้วฉันจะต้องรีบไปขัดขวางมัน” ซูเจี้ยนนึกได้ว่าเธอเอากล่องจดหมายของลูกชายคนเล็กไปเก็บไว้ที่นั่นตลอดหลายปีมานี้ที่ลูกชายส่งจดหมายมาเธอไม่เคยส่งถึงมือของเฟิงมี่เลยสักฉบับถ้าเธอเห็นคงไม่เป็นเรื่องดีแน่ คิดได้อย่างนั้นสองเท้าของเธอรีบเดินสาวเท้าอย่างเร่งรีบไปที่เรือนใหญ่ทันที