LOGINShare
ตอนที่3
Last Updated:
2025-02-10 18:43:10กลิ่นหอมของปลาเผาที่ส่งกลิ่นหอมฟุ้งไปทั่วบริเวณทำให้เด็กชายตัวเล็กผอมบางกลืนน้ำลายลงคออึกใหญ่ ท้องร้องประท้วง จ๊อกจ๊อก อย่างน่าสงสาร อี้ซินที่เห็นว่าปลาสุกได้ที่ได้จึงส่งให้เจ้าตัวเล็ก
"เอา ฟงเอ๋อ นี่ของเจ้า"
อี้ฟงที่ยื่นมือมารับปลาเผาตัวโตหอมกรุ่นด้วยรอยยิ้ม ก่อนจะวางลงบนใบไม้ที่พี่สาวตัดมาให้แล้วแกะเนื้อปลาขาวนุ่มส่งเข้าปาก เห็นพี่สาวยังนั่งย่างปลาอยู่ที่เดิมจึงเอ่ยถามขึ้น
"แล้วพี่ใหญ่ไม่กินหรือ"
"เจ้ากินก่อนเลยฟงเอ๋อ ตัวนี้ก็ใกล้จะสุกแล้ว"
สายตาเล็กที่เหลือบไปมองปลาตัวที่พี่สาวบอกเห็นว่ามันใกล้จะสุกแล้วจริงๆ จึงได้ยอมกินต่อ ใบหน้าเล็กที่ได้ลิ้มรสปลาเนื้อนุ่มหวานอร่อยนั้นเต็มไปด้วยรอยยิ้มแห่งความสุข ทำให้คนที่นั่งมองต้องยิ้มตามอย่างสุขใจไปด้วย อี้ซินที่บอกตัวเองว่าจะต้องขุนเจ้าตัวเล็กนี่ให้อ้วนท้วนสมบูรณ์ให้ได้
เมื่อกินกันอิ่มแล้ว จึงพากันล้างเนื้อล้างตัวที่สกปรกมอมแมม แล้วนำปลาที่นางผ่าครึ่งเอาไว้ไปตากเพื่อเก็บเอาไว้เป็นอาหารสำหรับมื้อต่อไปและนางยังต้องนำปลาในลำธารนี้มาตากแห้งอีกเพื่อจะทำเป็นปลาตากแห้งเพราะสามารถเก็บไว้ได้นาน สองพี่น้องที่ช่วยกันเก็บกวาดห้องที่มีแต่ฟางแห้ง นำออกมาผึ่งลมเอาไว้ด้านนอก จัดที่พอให้สามารถใช้เป็นที่หลับนอนก่อนในคืนนี้ เห็นรูลั่วของหลังคาได้แต่ทอดถอนหายใจดีที่ฝนไม่มีทีท่าว่าจะตกไม่อย่างนั้นนางกับน้องคงได้เปียกโชก
"พี่ใหญ่หากฤดูหนาวมาเยือน เราสองคนจะมิหนาวตายหรือ ที่นี่คงไม่สามารถกันลมหนาวได้แน่ๆ"
อี้ฟงกล่าวขึ้นน้ำเสียงเศร้า เขาไม่ชอบฤดูหนาวเลย เพราะมันช่างหนาวเหน็บไปถึงกระดูก เมื่อครั้งที่อยู่ในจวนที่ดูมิดชิดกว่านี้มากนักเขายังหนาวจนจับไข้เพราะไม่มีผ้าห่มหนาๆ มีเพียงผ้าบางๆ ที่ท่านอาหยิบยื่นให้เท่านั้น
"ฟงเอ๋อ อย่าได้คิดมากไป เจ้ามีพี่สาวผู้นี้อยู่ทั้งคน พี่รับรองว่าปีนี้เจ้าจะไม่ต้องทนหนาวอย่างที่ผ่านมาอีก"
อี้ซินลูบศีรษะน้องชายอย่างเวทนาสงสาร ในความทรงจำของร่างนี้ทำให้รู้ว่าที่ผ่านมาสองพี่น้องต้องเผชิญกับสิ่งเลวร้ายต่างๆ มามากมายเกินกว่าที่เด็กตัวเล็กๆ จะทานทนไหว อี้ฟงถือว่าโชคดีนักที่มีชีวิตรอดมาได้ ส่วนเจ้าของร่างนี้นางได้แต่ภาวนาให้ได้ไปอยู่ในภพภูมิที่ดี อย่าได้มีห่วงอันใด นางจะดูแลน้องชายตัวน้อยผู้นี้ให้ดีที่สุด
แล้วร่างเล็กผอมบางก็ลุกขึ้นชวนน้องชายไปตัดไม้ไผ่เมื่อเห็นว่ายังมีเวลาเหลืออีกนานกว่าจะมืด จะได้หาฟืนมาก่อกองไฟไล่สัตว์และแมลงกลางคืนด้วย เพราะที่นี่ก็เหมือนอาศัยอยู่ในป่าดีๆ นี่เอง
ร่างเล็กที่เลือกตัดไม้ไผ่ขนาดต่างๆ อย่างทุลักทุเล ร่างนี้ช่างอ่อนแอนัก นางรู้สึกไม่ได้ดั่งใจเพราะกว่าจะตัดได้แต่ละลำเล่นเอาหมดเรี่ยวแรง คงต้องทำให้ร่างนี้แข็งแรงขึ้นกว่านี้ก่อน แต่ด้วยใจที่สู้นางก็สามารถตัดได้ถึงสิบลำใหญ่ๆ ก่อนจะชวนน้องชายที่หาฟืนมาได้พอสำหรับใช้ในคืนนี้นำฟืนกลับไปยังกระท่อม ส่วนไม้ไผ่พวกนี้ก็ตั้งเอาไว้อย่างนี้ให้มันแห้งเสียก่อน นางยังต้องตัดเพิ่มอีกมาก เมื่อแห้งแล้วค่อยนำกลับไปเพราะน้ำหนักของมันจะเบาขึ้น
"พี่ใหญ่จะนำต้นไผ่พวกนี้ไปทำอะไรหรือขอรับ"
อี้ฟงถามขึ้นอย่างสงสัยเพราะพี่สาวบอกว่ายังต้องตัดอีกเยอะ
"เอาไว้พี่จะบอกรับรองเจ้าต้องตกตะลึงเชียวล่ะ"
อี้ซินที่กล่าวขึ้นพลางยกยิ้มให้เจ้าตัวน้อยด้วยแววตามุ่งมั่น ก่อนจะพากันหอบฟืนกลับกระท่อม แล้วก่อกองไฟนำปลาที่ยังเหลือจากที่กินเมื่อตอนเที่ยงมาอุ่นแล้วกินเป็นมื้อเย็นก่อนจะพากันเข้ามายังกระท่อมผุพัง ยังดีที่อี้ฟงเก็บข้าวของและผ้าห่มเก่าๆ ที่อาสะใภ้จับโยนออกมานอกจวนติดตัวมาด้วยตอนที่ท่านเจ้าเมืองให้คนพานางและน้องชายขึ้นเกวียนมาส่งที่นี่ จึงพอจะมีผ้าห่มไว้คลุมกายแม้จะมิได้ช่วยอะไรมากเพราะมันบางและขาดแต่ก็ยังดีกว่าไม่มีอะไรกันอากาศที่ค่อนข้างเย็นในตอนกลางคืนเลย
เมื่อทั้งสองล้มตัวลงนอน ความมืดเริ่มเข้าปกคลุมไปทั่ว เพราะความเงียบสงบจึงทำให้ได้ยินเสียงแมลงกลางคืนที่ร้องดังขึ้น
"พี่ใหญ่"
เสียงอี้ฟงที่เอ่ยเรียกเสียงเบาทำให้อี้ซินที่หลับตาลงเพราะความเหนื่อยล้าที่เผชิญมาตลอดทั้งวันลืมตาขึ้น
"หืม"
พร้อมขานรับเสียงเบา
"ข้ากลัว"
เสียงเล็กที่เอ่ยขึ้นน้ำเสียงสั่นเครือทำให้นางชะงัก ก่อนจะค่อยๆ ขยับกายเข้าไปใกล้ร่างเล็กผอมบางแล้วเอื้อมมือไปกอดลูบหลังลูบไหล่เจ้าตัวเล็กแล้วเอ่ยปลอบประโลม
"ไม่ต้องกลัวนะฟงเอ๋อ พี่อยู่ตรงนี้ทั้งคนต่อไปนี้พี่จะไม่ยอมให้ใครมารังแกเราสองพี่น้องได้อีกแล้ว พี่จะดูแลและปกป้องเจ้าเอง"
แล้วมือบางก็ตบหลังเล็กๆ นั้นเบาๆ ก่อนจะหลับไปในอ้อมแขนของกันและกัน
Related chapters
เพียงแค่ก้าว ตอนที่4
เช้าวันรุ่งขึ้นร่างบางที่ขยับกายอย่างเมื่อยขบเห็นร่างเล็กของน้องชายตัวน้อยยังคงหลับอยู่ จึงได้ลุกขึ้นล้างหน้าล้างตาแล้วคว้าตะกร้าสานขาดๆ ที่ยังพอใช้ได้กับมีดเล่มโตที่กลายเป็นเครื่องมือทำมาหากินคู่กายนางไปเสียแล้ว ก่อนจะเดินออกมาสำรวจบริเวณด้านหลังกระท่อมที่นางยังเดินไปไม่ถึง ก่อนจะตาโตอย่างดีใจเมื่อเห็นเห็ดจำนวนมาก ที่นางมั่นใจว่ากินได้อย่างแน่นอน เพราะนางรู้จักเห็ดแทบทุกชนิดและพืชผักที่กินได้ และใช้เป็นยารักษาโรค หากเกี่ยวกับเรื่องการเกษตรและพืชผักขอให้บอก นางเชี่ยวชาญทุกอย่าง จบมาด้วยคะแนนเกียรตินิยมอันดับหนึ่งเชียวนะ จากนั้นจึงใช้มีดตัดใบไม้มารองก้นตะกร้าเพื่อกันเห็ดที่เก็บหล่นออกมาเพราะตะกร้านั้นมีรูอยู่ตรงก้นด้วย มือบางที่เก็บเห็ดอย่างชำนาญได้เกือบครึ่งตะกร้าใบใหญ่ นางจะนำเห็ดพวกนี้ไปตากแห้งเก็บไว้ด้วย ตอนนี้อะไรที่สามารถนำมาแปรรูปเก็บไว้กินนานๆ ได้ นางเก็บมาหมด เพราะดูจากรูปการณ์แล้ว หากจะใช้เงินซื้ออาหารคงจะยากเพราะนางไม่มีเงินติดตัวสักอีแปะ เมื่อหันหลังจะเดินกลับกระท่อมเพราะป่านนี้เจ้าตัวเล็กคงจะตื่นแล้วหางตาก็เหลือบไปเห็นต้นของหวายที่ขึ้นจนแน่นขนัดในตางามพลันวาววับ นางคิดวิธี
Last Updated : 2025-02-10เพียงแค่ก้าว ตอนที่5
ต้นหวายที่อี้ซินกำลังตัดลักษณะของลำต้นหวายยาวจากโคนถึงยอดและมีขนาดเท่า ๆ กัน หวายมีความเหนียว ยืดหยุ่น แข็งแรง สามารถดัดโค้งงอได้ง่าย นอกจากนี้ยังมีน้ำหนักเบาและทนนาน หวายมีลักษณะเฉพาะตัว คือ มีความสวยงามตามธรรมชาติที่นิยมนำมาทำเครื่องจักสานหรือเครื่องมือเครื่องใช้ เพราะเนื้อและผิวหวายมีลักษณะสวยงามเหนียวทนทาน ส่วนต่าง ๆ ของหวายยังสามารถนำมาใช้ประโยชน์ได้หลายอย่าง ผิวที่ลอกออกจากลำหวายนำมาจักสานทำเสื่อ ตะกร้า เครื่องดักปลา เก้าอี้ โต๊ะ และเครื่องเรือนเครื่องใช้ต่าง ๆ ใบและใบย่อยใช้ทำแฝกมุงหลังคา เครื่องจักสาน มู่ลี่และใช้แทนเชือกในการผูกมัด ไส้ใช้ในการจักสานและใช้เป็นส่วนเสริมแต่งให้ประดิษฐ์กรรมชนิดต่าง ๆ แลดูสวยงามยิ่งขึ้น ราก ผล และหน่อหวายบางชนิดสามารถนำมาใช้ทำยาและเป็นอาหารของมนุษย์และสัตว์ได้ อี้ฟงที่ยืนมองพี่สาวพยายามตัดหวายด้วยความสงสารเพราะสังเกตเห็นมือบอบบางนั้นมีเลือดไหลแต่เจ้าตัวก็ยังไม่ละความพยายาม จนได้หวายมาจำนวนมาก อี้ซินที่เห็นว่าเยอะพอแล้วจึงลอกเอาเปลือกหวายมาเส้นหนึ่งแล้วมัดเข้าด้วยกันเพื่อง่ายในการพากลับ และเหมือนกับได้โชคสองชั้นเพราะด้านหลังพุ่มต้นหวายแน่นขนัดที่
Last Updated : 2025-02-10เพียงแค่ก้าว ตอนที่6
เช้าวันรุ่งขึ้นอี้ซินที่แม้ว่าเมื่อคืนจะนอนดึกแต่นางก็ยังลุกขึ้นตั้งแต่รุ่งสางเพราะความตื่นเต้นที่จะได้พาตะกร้าที่นางตั้งใจสานอยู่เกือบค่อนคืนไปขายในตลาดจึงลุกขึ้นเตรียมของตั้งแต่ย่ำรุ่ง และยังได้สานเครื่องดักปลาได้อีกถึงสองใบ จึงได้นำไปวางดักปลาเอาไว้ ตอนเย็นถึงจะค่อยแวะมาดู จากนั้นจึงก่อกองไฟเพื่อย่างปลากินเป็นอาหารเช้าก่อนออกเดินทางไปตลาดซึ่งต้องใช้เวลาเดินเท้าถึงครึ่งชั่วยาม(ประมาณ1ชั่วโมง) อี้ฟงที่ได้กลิ่นหอมของปลาย่างจึงงัวเงียลุกขึ้นเดินออกมานอกบ้านเห็นพี่สาวกำลังนั่งย่างปลาอยู่จึงได้เดินเข้าไปหา อี้ซินที่เห็นเจ้าตัวเล็กเดินขยี้ตาเข้ามาจึงส่งยิ้มเอ็นดูไปให้"ตื่นแล้วหรือ ไปล้างหน้าล้างตาไปจะได้มากินปลาย่าง วันนี้เราจะไปตลาดกัน" "ขอรับ พี่ใหญ่" แล้วตั้งสองก็ลงมือกินปลาตากแห้งย่างจนอิ่ม ก่อนที่อี้ซินจะลุกขึ้นสะพายตะกร้าสี่เหลี่ยมใบใหญ่ที่มีตะกร้าใบขนาดย่อมห้าใบอยู่ด้านใน ตะกร้าที่นางทำขึ้นใช้สำหรับใส่ข้าวของหรือถือเดินตลาด สามารถจุของได้พอประมาณ เหมาะสำหรับสตรีที่ต้องการถือเดินซื้อข้าวของแทนการใส่ห่อกระดาษและไม่เกะกะ แล้วสองพี่น้องก็มุ่งหน้าเดินทางเข้าสู่ตลาด ผ่านไปราวๆ ครึ่งชั
Last Updated : 2025-02-10เพียงแค่ก้าว ตอนที่7
อี้ซินที่เดินมายืนอยู่หน้าร้านด้อมๆ มองๆ อยู่นานจนมีท่านป้าท่านหนึ่งเดินออกมาถามไถ่หวังจูชิง สตรีหม้ายอายุปีนี้ปาเข้าไปครึ่งร้อยแล้ว เป็นเจ้าของร้านค้าตระกูลหวังแห่งนี้ ทุกคนในตลาดต่างนับหน้าถือตาเพราะนางเป็นคนดีมีเมตตาและเป็นคนมีฐานะดีมากเลยทีเดียว นางเห็นเด็กผู้หญิงที่สะพายตะกร้าใบใหญ่อายุคงจะประมาณสิบสี่กระมังกับเด็กผู้ชายตัวเล็กผอมสูงแค่ช่วงอกของเด็กหญิงมายืนชะโงกคอมองอยู่นานมากแล้วจึงได้เดินออกมาถามดูเผื่อจะมีอะไร"นี่ แม่หนูมีอะไรหรือเปล่า ข้าเห็นมายืนอยู่นานแล้ว" อี้ซินที่เห็นท่านป้าดูท่าทางใจดี จึงกล่าวออกไปด้วยรอยยิ้ม"ข้ามีของจะมาขายเจ้าค่ะ เถ้าแก่อยู่หรือไม่เจ้าคะ" เถ้าแก่เนี่ยหวังที่มองเด็กน้อยทั้งสองที่แม้เสื้อผ้าจะเก่ามากและมีรอยปะชุนเต็มไปหมดแต่ก็สะอาดสะอ้าน หน้าตาน่าเอ็นดูแม้จะผอมแห้งไปสักหน่อย" ข้านี่แหละเป็นเถ้าแก่เนี่ยของร้านนี้ เจ้ามีอะไรมาขายหรือ มาเข้ามาข้างในก่อนแดดมันร้อน" อี้ซินที่มองท่านป้าตรงหน้าอย่างดีใจรีบจูงมือน้องน้อยเดินตามเข้าไปภายในร้านที่มีข้าวของเครื่องใช้มากมาย มีตั้งโต๊ะ เตียง เก้าอี้ ของใช้ชิ้นเล็กๆ ไปจนถึงชิ้นใหญ่ ทั้งที่ทำจากไม้ หิน กระเบื
Last Updated : 2025-02-11เพียงแค่ก้าว ตอนที่8
อี้ซินที่พาอี้ฟงเดินกลับมายังร้านบะหมี่ร้านที่แวะถาม เห็นว่าคนบางเบาจากในตอนแรกและมีที่ว่างจึงได้เดินเข้าไปนั่ง ก่อนจะสั่งบะหมี่ที่ส่งกลิ่นหอมฉุยเรียกน้ำย่อย"เถ้าแก่บะหมี่สองชามเจ้าค่ะ" เถ้าแก่ที่เหลือบมามองทั้งสองแวบหนึ่งก่อนจะลงมือทำอย่างคล่องแคล่วแล้วยกบะหมี่สองชามมาวางตรงหน้าเด็กน้อยตั้งสองที่มองตามชามบะหมี่ตาเยิ้ม อี้ซินเมื่อเห็นบะหมี่ในชามรีบเงยหน้าขึ้นมองเถ้าแก่เจ้าของร้านที่ส่งยิ้มมาให้ก่อนจะกล่าวขึ้นแล้วกลับไปทำบะหมี่ต่อ"พิเศษ ข้าให้" "ขอบคุณเจ้าค่ะ" ในชามบะหมี่ของนางและน้องมีบะหมี่เกือบเต็มชาม นางจึงรีบมองใบหน้าที่ส่งยิ้มมาให้อย่างมีเมตตา เพราะบะหมี่เยอะขนาดนี้คงไม่ใช่ชามละสิบอีแปะกระมัง จากนั้นจึงลงมือทานบะหมี่รสชาติกลมกล่อมน้ำซุปหอมหวานจนหมดชามไม่เหลือแม้แต่น้ำซุปสักหยด ซึ่งเจ้าตัวเล็กก็เช่นเดียวกันกินจุเหมือนกันนะนี่ ก่อนจะจ่ายเงินให้เถ้าแก่ใจดี"แล้วจะมาอุดหนุนอีกนะเจ้าคะ ขอบคุณมากเจ้าค่ะ" อี้ซินที่คิดว่านางช่างโชคดีที่ผู้คนที่นี่ยังมีคนดีๆ อยู่ ไม่ได้เจอแต่กับคนไม่ดี แต่ไม่ว่าที่ไหนๆ ล้วนมีทั้งคนดีและคนไม่ดีปะปนกันไป นางแค่ต้องใช้ชีวิตอยู่บนความไม่ประมาทก็พอแล้วท
Last Updated : 2025-02-11เพียงแค่ก้าว ตอนที่9
สองพี่น้องที่หอบหิ้วข้าวของกลับบ้านอย่างทุลักทุเลกว่าจะถึงบ้านหลังน้อยต้องใช้เวลาไปเกือบหนึ่งชั่วยามเพราะข้าวของเครื่องใช้ที่พากันทั้งถือทั้งแบก ทำให้ต้องนั่งพักบ่อยๆ แต่ก็ยังดีที่กลับมาถึงบ้านอย่างปลอดภัย อี้ฟงที่มาถึงก็สลบเหมือดอย่างเหนื่อยล้า อี้ซินเมื่อนั่งพักจนหายเหนื่อยก็รื้อข้าวของออกมาดู เงยหน้าขึ้นดูดวงตะวันก็เห็นว่ายังมีเวลาอีกหนึ่งชั่วยามกว่าฟ้าจะมืด จึงคว้ามีดดายหญ้า จอบ และเสียมที่ซื้อมาจากตลาดปรับพื้นที่เพื่อที่นางจะปลูกบ้าน ใช่ นางจะปลูกบ้าน ซึ่งจะปลูกติดกับกระท่อมนี้เลยเพราะมีพื้นที่ว่างและโล่งเตียนอยู่แล้วปรับพื้นดินนิดหน่อยก็ใช้ได้ วันนี้นางได้ข้าวของที่จำเป็นมาเยอะเลยทีเดียวในงบแค่สี่ร้อยอีแปะ อย่างเครื่องมือที่ถืออยู่นี้ก็ได้มาในราคาถูกกว่าราคาจริงครึ่งหนึ่งเพราะนางซื้อของที่ไม่ได้ขนาด และไม่ค่อยจะสมบูรณ์แต่ก็ถือว่าใช้ได้ จึงได้มาในราคาถูกก่อนจะเริ่มลงมือปรับแต่งพื้นดินให้เสมอกันและขุดหลุม โดยจะขุดแค่สี่หลุมก่อนแล้วค่อยขยับขยายทีหลัง หากจะถามว่านางทำเป็นหรือเปล่านั้น บอกไว้ตรงนี้เลยว่าไม่เป็น แต่... นางคือแฟนตัวยงของช่องยูทูปที่สร้างบ้านด้วยดินเหนียวที่นางตามติดทุก
Last Updated : 2025-02-11เพียงแค่ก้าว ตอนที่10
"ฟงเอ๋อ ดูนี่ พี่มีอะไรมาฝากเจ้า" "พี่ใหญ่กลับมาแล้ว" อี้ฟงที่เห็นพี่สาวถือตะกร้าเดินตรงมารีบวิ่งไปรับตะกร้าสะพายหลังใบใหญ่ที่มีรังผึ้งอยู่เต็มแต่ไม่มีน้ำผึ้ง มาวางเอาไว้ ก่อนจะรีบไปดูตะกร้าใบเล็กที่พี่สาววางลงข้างในนั้นอัดแน่นเต็มไปด้วยน้ำหวานและรังของตัวอ่อน"ชิมดูสิ" บอกพลางใช้มีดตัดรังของตัวอ่อนก่อนจะชุบลงไปในน้ำผึ้งเหนียวหวานฉ่ำแล้วส่งเข้าปากเล็กที่อ้ารับ"อร่อยหรือไม่" ใบหน้าเล็กที่มีรังผึ้งอยู่เต็มปากพยักหน้ารับยิ้มจนตาเล็กหยี"ถ้าเช่นนั้นก็กินเยอะๆ" สองพี่น้องที่นั่งกินรังอ่อนของผึ้งอย่างเอร็ดอร่อย เมื่อเห็นว่าอี้ฟงอิ่มแล้วจึงหยิบกระบอกน้ำมาให้เจ้าตัวเล็กล้างไม้ล้างมือบ้วนปากแล้วให้เข้าไปนอนก่อน ส่วนนางจะเก็บน้ำผึ้งสักครู่แล้วค่อยนำมากรองพรุ่งนี้เพราะตอนนี้มองไม่เห็นและไม่มีอะไรจะใส่น้ำผึ้งที่ได้มา ในตอนแรกนางคิดว่าจะได้น้ำผึ้งแค่นิดหน่อยไม่นึกว่าจะได้มาเยอะเช่นนี้ ที่ตั้งใจจะไปในตอนแรกแค่เผื่อจะเจอรังผึ้งร้างเท่านั้น เพราะอยากจะนำเอามาทำเทียนจากไขของรังผึ้งให้แสงสว่างเพราะนางไม่มีเงินมากพอจะซื้อตะเกียง เงินที่ได้มานั้นตอนนี้ไม่มีเหลือสักอีแปะแล้ว ก่อนที่จะเข้านอน พอล้มตั
Last Updated : 2025-02-11เพียงแค่ก้าว ตอนที่11
อี้ซินที่รอเวลาให้ไขผึ้งแข็งตัว ก็มากรองน้ำผึ้งใส่ไหแล้วปิดฝาไว้อย่างมิดชิดเก็บเอาไว้ ก่อนจะเห็นว่าไขผึ้งแข็งตัวดีแล้วจึงได้นำมีดมาผ่าไม้ไผ่ ออกท่ามกลางความตื่นเต้นของอี้ฟงที่ลุ้นจนตัวโก่ง เมื่อผ่าไม้ไผ่ออกเป็นสองซีกปรากฏเป็นไขผึ้งที่แข็งตัวเป็นแท่ง ผลที่ออกมาถือว่าน่าพอใจยิ่งนักจากนั้นจึงได้ลองจุดไฟดู ปรากฏว่าใช้งานได้เป็นอย่างดีเลยทีเดียว"โอ้! วิเศษไปเลยขอรับพี่ใหญ่" อี้ฟงที่จ้องมองผลงานของพี่สาวอย่างตื่นเต้น พี่สาวของเขาเก่งที่สุด เขาจะต้องเก่งแบบพี่สาวให้ได้"เทียนไขก็สำเร็จแล้ว ทีนี้เรามาสร้างบ้านของเรากันเถอะฟงเอ๋อ" "สร้างบ้านหรือขอรับ แต่เราไม่มีอะไรเลยนะ เงินก็ไม่มี แล้วจะสร้างได้อย่างไรกัน"อี้ฟงที่คิดไปใบหน้าเล็กนั้นถึงกับเศร้าสลด"เจ้าไม่เชื่อใจพี่สาวผู้นี้แล้วหรือ" อี้ซินที่จ้องมองใบหน้าเล็กอย่างจริงจัง อี้ฟงเมื่อมองสบตาของพี่สาว ไม่เห็นแววล้อเล่นอยู่ในนั้น จึงพยักหน้าอย่างฮึกเหิม" ขอรับ เรามาสร้างบ้านของเรากัน"แล้วสองพี่น้องก็ไปตัดไม้ไผ่แล้วช่วยกันลากมายังกระท่อม ใช้ไม้ไผ่ลำใหญ่ที่สุดมาทำเป็นเสาของบ้าน กว่าจะทำให้เสาทั้งสี่เสาตั้งตรงจนได้ฉากทั้งสี่เสาไม่ใช่เรื่องง่า
Last Updated : 2025-02-12
Latest chapter
เพียงแค่ก้าว ตอนที่23
วันนี้ล่วงเข้าสู่วันที่สามแล้วที่ครอบครัวตระกูลลู่มาทำงานที่บ้านของนางวันนี้เสี่ยวผิงไม่ได้มาด้วยทำให้อี้ฟงน้อยถึงกับเหงาหงอยกันเลยทีเดียวแต่พอพี่เหวินฟู่บอกว่าเสี่ยวผิงฝากมาบอกว่าพรุ่งนี้จะมาเล่นด้วยอย่างแน่นอนทำให้เจ้าตัวเล็กยิ้มออก วันนี้นางคงต้องไปตลาดเพราะมีของที่ต้องซื้อหลายอย่าง โดยมีพี่เหวินฉิงเป็นคนบังคับวัวเทียมเกวียนไปให้ ส่วนท่านลุงลู่และพี่เหวินฟู่ได้รับมอบหมายให้ทำรั้วบ้านโดยนางให้ตัดไม้ไผ่ลำขนาดเล็กและมีขนาดใกล้เคียงกันตัดให้เป็นท่อนๆ ความยาวเท่าๆ กัน หยิบท่อนไม้ไผ่มาไขว้กันให้ดูคร่าวๆ นางต้องการให้ทำรั้วล้อมรอบที่ดินของนางซึ่งต้องทำรั้วแค่บริเวณด้านหน้าเท่านั้นเพราะด้านข้างมีลำธารเป็นเขตแดนส่วนด้านหลังนั้นมีภูเขาโอบล้อม นางที่บอกวิธีการทำรั้วที่นางต้องการให้ทั้งสองฟังเสร็จเรียบร้อยก็เดินทางเข้าเมืองกับอี้ฟงและพี่เหวินฉิงเพื่อซื้อข้าวของที่ต้องการ เมื่อมาถึงตลาดในเมืองก็รีบไปซื้อข้าวของที่ต้องการจะได้รีบกลับ ก่อนจะไปสั่งข้าวสารหนึ่งกระสอบโดยมีพี่เหวินฉิงเป็นผู้แบกขึ้นเกวียน ด้วยความอยากตกแต่งบ้านใหม่เห็นของสวยๆ งามๆ เต็มไปหมดและดูเข้ากับบ้านของนางยิ่งนัก ถ้อยคำที่ว่ารี
เพียงแค่ก้าว ตอนที่22
อี้ฟงและทุกคนต่างตื่นเต้นกันใหญ่กับท่อน้ำไม้ไผ่ของอี้ซิน"พี่ใหญ่เช่นนั้นข้าก็มิต้องขนจานชามมาล้างที่ลำธารอีกแล้วใช่หรือไม่ขอรับ" อี้ฟงที่ถามขึ้นอย่างยินดี"ใช่แล้วจ้ะฟงเอ๋อ พี่จะให้ฟงเอ๋อมีน้ำไว้ใช้รอบๆ บ้านเลยดีหรือไม่" อี้ซินมองใบหน้าเล็กที่พยักหน้ารับอย่างสุดแสนจะยินดี เพราะในทุกวันสองพี่น้องจะต้องช่วยกันขนน้ำจากลำธารไปใส่ตุ่มเอาไว้กินไว้ใช้" ความคิดของเจ้าช่างล้ำเลิศนักซินเอ๋อ" ท่านลุงลู่เอ่ยกับอี้ซินอย่างชื่นชม"ใช่ๆ ข้าก็เห็นด้วยกับท่านพ่อ"ครอบครัวตระกูลลู่ที่ต่างชื่นชมกับความคิดของดรุณีน้อยตรงหน้าที่มีความคิดดีๆ มากมาย รูปแบบบ้านของนางก็ดูแปลกตาแต่สวยงามน่าอยู่ยิ่งนัก และยังไม่ต้องใช้ตำลึงจำนวนมากในการสร้างบ้านอีกด้วย บ้านของพวกเขานั้นต้องทำงานเก็บเงินเป็นปีๆ เลยทีเดียวกว่าจะได้บ้านที่อาศัยอยู่ในตอนนี้และเป็นเพียงบ้านหลังเล็กๆ เท่านั้น คงต้องนำความคิดของอี้ซินไปใช้ต่อเติมบ้านบ้างเพราะตอนนี้นั้นพวกเขาอยู่กันอย่างแออัดมากเพราะอยู่กันอย่างครอบครัวใหญ่ แล้วยังมีท่อลำเลียงน้ำไม้ไผ่อันนี้อีกที่เป็นเครื่องทุ่นแรงได้อย่างดีเยี่ยมเลยทีเดียว อี้ซินได้แต่ยิ้มรับไม่อาจบอกออกไปได้ว่า
เพียงแค่ก้าว ตอนที่21
เช้าวันต่อมาเมื่อครอบครัวตระกูลลู่มาถึงนางและอี้ฟงก็ออกมาต้อนรับ แต่วันนี้มีเด็กผู้หญิงหน้าตาน่ารักรุ่นราวคราวเดียวกันกับอี้ฟงตามมาด้วย "ซินเอ๋อ ฟงเอ๋อ นี่เสี่ยวผิง หลานสาวของลุงเป็นบุตรของอาฟู่" ท่านลุงลู่ที่เอ่ยแนะนำเด็กน้อยที่มายืนอยู่ด้านข้าง ก่อนเสียงเล็กใสจะกล่าวขึ้นอย่างน่ารักน่าเอ็นดู"ผิงเอ๋อคารวะพี่สาวซินเจ้าค่ะ สวัสดีอาฟง" เจ้าตัวเล็กเอ่ยทักทายนางกับอี้ฟงด้วยรอยยิ้มปรากฏลักยิ้มบุ๋มตรงแก้มทั้งสองข้างดูน่ารักก่อนจะหันไปส่งยิ้มให้อี้ฟงที่ยืนแก้มแดงระเรื่ออยู่ข้างๆ นาง"สวัสดี" เสียงเล็กที่ดังขึ้นอย่างแผ่วเบาของอี้ฟงเรียกรอยยิ้มเอ็นดูจากทุกคน เพราะดูท่าน้องชายของนางจะกลายเป็นคนขี้อายไปเสียแล้ว"พี่พาผิงเอ๋อมาด้วยเพราะมารดาของนางพาท่านแม่ไปโรงหมอในเมืองยังไม่กลับ จะให้มาเป็นเพื่อนเล่นกับอาฟงเพราะพี่เห็นว่าทั้งสองอายุเท่ากัน เจ้าคงไม่ว่าอะไรใช่หรือไม่" พี่เหวินฟู่บิดาของเด็กน้อยเอ่ยขึ้น"ดีแล้วเจ้าค่ะ ฟงเอ๋อจะได้มีเพื่อนเล่น ข้าก็กังวลอยู่เหมือนกันกลัวว่าฟงเอ๋อจะเหงา"" ฝากด้วยนะผิงเอ๋อ"ตอนแรกนางอยากจะหาสัตว์เลี้ยงอย่างสุนัขมาเลี้ยงเพื่อจะได้ให้ฟงเอ๋อมีเพื่อนเล่นจะได้ไม่รู้
เพียงแค่ก้าว ตอนที่20
อี้ซินแบ่งหน้าที่การทำงานโดยให้ท่านลุงลู่นั้นเป็นคนไปตัดไผ่เรียงเอาไว้เป็นกองๆ ส่วนพี่ชายทั้งสองนั้นนางให้ขุดหลุมในส่วนที่จะใช้ทำห้องน้ำ โดยขุดหลุมให้ลึกพอประมาณรูปแบบคล้ายๆ ส้วมหลุมของยุคที่นางจากมา นางจะเริ่มจากการทำห้องน้ำก่อนเป็นสิ่งแรกเพราะห้องน้ำนั้นถือว่าเป็นสิ่งจำเป็นในชีวิตประจำวันอย่างมากและนางก็ทนทรมานจากการใช้ห้องน้ำแบบธรรมชาติมามากพอแล้ว ส่วนอี้ฟงนั้นได้รับหน้าที่ให้ไปเก็บก้อนหินขนาดเท่ากำปั้นที่ลำธารใส่ตะกร้าเอาไว้ เมื่อพี่ชายทั้งสองขุดหลุมเสร็จเรียบร้อยแล้วนางจึงให้นำแผ่นไม้มาปูทับปิดปากหลุมเว้นช่องสำหรับขับถ่ายตรงกลาง แล้วใช้ดินเหนียวผสมฟางแห้งปูทับให้หนาใช้แทนปูนเพื่อไม่ให้มีกลิ่นไม่พึงประสงค์เกลี่ยให้เสมอกันและใช้ดินเหนียวและแกลบผสมน้ำฉาบทับอีกทีก่อนจะใช้หินที่ให้อี้ฟงเก็บมาจากลำธารมาเรียงลงไปแทนกระเบื้อง ส่วนตรงกลางที่ใช้ขับถ่ายนั้นใช้ไม้ไผ่ทำเป็นโครงร่างรูปกรวยวงกลมใช้ดินเหนียวผสมแกลบฉาบให้มีความเรียบลื่นระหว่างที่รอให้ส่วนของห้องขับถ่ายแห้ง ก็มาทำโครงสร้างของห้อง นางออกแบบห้องน้ำเป็นสองฝั่ง ฝั่งหนึ่งเป็นห้องสำหรับขับถ่ายและอีกฝั่งเป็นห้องอาบน้ำโดยอยู่ห่างจากตัวบ้า
เพียงแค่ก้าว ตอนที่19
เช้าวันรุ่งขึ้นอี้ซินที่กระวีกระวาดลุกขึ้นมาด้วยความตื่นเต้นเพราะเมื่อคืนนี้นางร่างแบบที่จะต่อเติมบ้านเอาไว้แล้ว มือบางที่ค่อยๆ หยิบกระดาษที่มีรูปวาดและตัวอักษรยุกยิกที่ถูกขีดเขียนด้วยถ่านออกมาตรวจดูอีกทีว่ามีส่วนไหนที่ขาดตกบกพร่องไปบ้างและยังวางแผนการทำงานเอาไว้อีกด้วย เมื่อลงมือปฏิบัติงานจริงจะได้ทำอย่างเป็นขั้นเป็นตอนโดยไม่ปล่อยเวลาให้สูญเปล่า เมื่อวานนี้นางต้องกัดฟันจ่ายเงินถึงหนึ่งตำลึงเพื่อจะซื้อกระดาษหนึ่งพับ พู่กัน จานฝนหมึกและแท่งหมึก แต่ก็เพราะว่าอยากให้อี้ฟงได้หัดคัดอักษรด้วยจึงได้ตัดใจซื้อ แต่ราคานั้นแพงแสนแพงจนนางอยากจะผลิตกระดาษขายเองเสียเหลือเกินแต่ความรู้ที่มีกลับมีเพียงน้อยนิด ไม่เช่นนั้นนางจะผลิตกระดาษขายเองให้สมกับที่แพงนักนางรู้เพียงว่าสมัยราชวงศ์ฮั่นตะวันออก ขุนนางผู้หนึ่งนามว่า ไช่หลุน เป็นผู้ค้นพบวิธีผลิตกระดาษ โดยนำเปลือกไม้ เศษผ้า และตาข่ายดักปลามาต้มแล้วนำไปตำ แล้วจึงใช้ตะแกรงช้อนขึ้นมา จากนั้นก็นำมาตากแห้งจนกลายเป็นแผ่นกระดาษใยธรรมชาติ เรียกกระดาษชนิดนี้ว่า “กระดาษไช่หลุน” แต่ที่นางซื้อมานั้นดูมีคุณภาพกว่าดูล้ำหน้ากว่ากระดาษไช่หลุนมามากแล้ว เมื่อก่อนนางน่าจะ
เพียงแค่ก้าว ตอนที่18
เมื่อกลับมาถึงบ้านสองพี่น้องที่มีงานล้นมือ ต่างช่วยกันขนข้าวของเข้าไปเก็บในเรือนแล้วมาช่วยกันปูเบาะรองนอนจัดที่นอนชุดใหม่ด้วยรอยยิ้ม ก่อนจัดข้าวของทุกอย่างเข้าที่เรียบร้อย อี้ซินที่ปล่อยให้น้องชายเกลือกกลิ้งชื่นชมกับเครื่องนอนใหม่ที่แสนนุ่มอุ่นสบายอย่างมีความสุข ส่วนนางนั้นออกมาเดินสำรวจบริเวณรอบบ้านเพื่อวางแผนในการต่อเติมบ้านในวันพรุ่งนี้ นางคิดว่าจะใช้ไม้ไผ่ที่มีจำนวนมากในที่ดินผืนนี้ ที่สามารถนำมาใช้ประโยชน์ได้อย่างเหลือเฟือโดยที่ไม่ต้องกลัวว่าจะไม่เพียงพอเพราะที่ดินแปลงนี้กว่าครึ่งเป็นป่าไผ่ พรุ่งนี้จะให้คนงานตัดต้นไผ่ออกทั้งหมดเพื่อใช้เป็นวัสดุหลักในการต่อเติมบ้านในเมื่อมีของล้ำค่าอยู่แล้วจะไปไขว่คว้าหาของที่ต้องใช้เงินแรกมาอีกทำไมกัน แล้วเมื่อนำต้นไผ่ออกหมดก็จะมีที่ดินสำหรับไว้ปลูกพืชผักอีกต่างหากมีแต่ได้กับได้เลยนะนี่ นางจะนำไม้ไผ่ที่มีมาต่อเติมห้องครัวต่อจากด้านหลังของตัวบ้านที่นางทำประตูหลังเอาไว้เพื่อจะได้เชื่อมต่อกันโดยผนังกั้นและหลังคาจะใช้เป็นไม้ไผ่ทั้งหมด เพราะหากใช้ใบหวายที่มีอยู่คงจะไม่พอและติดไฟได้ง่าย นางจึงใช้ไม้ไผ่เป็นหลังคาห้องครัวถือว่าเหมาะสมที่สุด และจะแบ่งห้อง
เพียงแค่ก้าว ตอนที่17
ในที่สุดร้านสุราก็เงียบลงเหตุเพราะสุราหมดไม่เหลือแม้แต่หยดเดียว ร่างสามร่างที่นั่งหลังพิงกันอย่างหมดเรี่ยวหมดแรงยกมือขึ้นปาดเหงื่อก่อนจะพากันหัวเราะเมื่อหันมามองหน้ากันเพราะใบหน้าของแต่ละคนนั้นแดงก่ำแทบจะดูไม่ได้ไม่รู้ว่าเพราะเหนื่อยหรือว่าเมากลิ่นสุรากันแน่ ด้วยลูกค้าที่มารอลิ้มรสสุรากันอย่างเนืองแน่น ทำให้ต้องช่วยกันคนละไม้คนละมือ อี้ฟงจากที่นั่งดูเฉยๆ ก็กลายเป็นเสี่ยวเออร์ตัวน้อยวิ่งวุ่นกันเลยทีเดียว ส่วนท่านตาที่ทราบชื่อภายหลังว่า ท่านตาซางซุนเหว่ย ชายชราขี้เมาที่ผันตัวมาเปิดร้านสุราประทังชีวิตและมีภรรยาที่ป่วยหนักต้องดูแลโดยการหมักสุราธรรมดาๆ ขึ้นขายเองก็กลายเป็นมือชงมือฉมัง เพียงสองชั่วยามสุราที่ท่านตาซางนำมาขายก็หมดเกลี้ยง"เรามานับเงินกันดีกว่าเจ้าค่ะ" พูดพลางทั้งสามจึงนั่งล้อมวงกันเทเงินอีแปะที่ขายสุราได้ทั้งหมดออกมานับด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม ใช้เวลานับถึงครึ่งชั่วยามกว่าจะนับหมดและทุกคนต่างยิ้มอย่างยินดีเพราะพวกเขาขายได้ถึงสามหมื่นอีแปะหรือสามสิบตำลึงเลยทีเดียว จากนั้นนางจึงแบ่งสันปันส่วนตามที่ได้ตกลงกันไว้ให้ท่านตาซางสิบสองตำลึงส่วนของนางนั้นสิบแปดตำลึงแต่มือเหี่ยวย่นนั้นกลับหย
เพียงแค่ก้าว ตอนที่16
อี้ซินและอี้ฟงเมื่อมาถึงบริเวณที่จัดงานทั้งสองรู้สึกตื่นตาตื่นใจมาก ไม่นึกว่าในเมืองจะจัดงานอย่างยิ่งใหญ่เช่นนี้ ท่านป้าหวังที่มองเด็กทั้งสองมองนั่นมองนี่อย่างตื่นเต้นก็ให้นึกเอ็นดู"อี้ซินพาน้องไปเดินชมงานเถอะลูก ไม่ต้องห่วงทางนี้ ตุ๊กตาของเจ้าเดี๋ยวป้าจะให้เด็กๆ ขายให้" "จะดีหรือเจ้าคะ แค่นี้ข้าก็รบกวนท่านป้ามากแล้ว" "เจ้าอย่าได้คิดมาก แค่เล็กน้อยเท่านั้น ไปเถอะไปเที่ยวเล่นเสียบ้าง" "ขอบคุณมากเจ้าค่ะ ท่านป้า" "อ้อ ซินเอ๋อ ป้าว่าใส่ผ้าคลุมหน้าสักหน่อยดีกว่านะลูก"ท่านป้าหวังที่รักและเอ็นดูนางกล่าวขึ้นก่อนจะหยิบผ้าคลุมหน้าสีฟ้าผืนบางมาปิดหน้าให้นางตั้งแต่สันจมูกลงมาเห็นแค่ดวงตากลมโตงดงามที่สุกสกาวดั่งดวงดาว แม้ว่านางจะยังไม่ถึงวัยปักปิ่นแต่ก็ดูงดงามเกินกว่าจะปล่อยปละละเลย กันไว้ดีกว่าแก้ อี้ซินที่รับรู้ถึงความปรารถนาดีนั้นจึงกล่าวขอบคุณจากใจจริงนางลืมไปเสียสนิทว่าตอนนี้นางไม่ใช่ เจด้า สาวถึกบึกบึนแต่ เป็นสาวน้อยหน้าตางดงาม และดูบอบบางยิ่งนักแล้วทั้งสองก็พากันเดินไปยังถนนเส้นยาวที่สองข้างทางเต็มไปด้วยร้านรวงที่มาตั้งแผงขายของ ทั้งของกิน ของเล่น ที่ดูแปลกตา ขนมหน้าตาน่ากินเยอะแยะเ
เพียงแค่ก้าว ตอนที่15
เมื่อทานอาหารเช้ากันเสร็จเรียบร้อย อี้ฟงก็อาสาเก็บจานชามไปล้าง นางจึงมานั่งเก็บเศษเชือกหวายเส้นเล็กๆ และเศษไม้ไผ่ที่เหลาเพราะตอนนี้มันเกลื่อนอยู่เต็มพื้น ในหัวก็กำลังคิดว่าจะทำอะไรต่อไปดี ตอนนี้นางมีเงินติดกายอยู่1 ตำลึงกับอีก 700 อีแปะ แต่นางยังต้องใช้เงินอีกมาก หวายที่จะนำมาทำตะกร้าก็เหลืออยู่ไม่เยอะ คงต้องเข้าป่าไปหาต้นหวายอีก และไม่รู้ว่าจะเจอหรือไม่ นางยังไม่เคยเดินลึกเข้าไปด้านในของป่าเลย ยังคงวนเวียนอยู่แถวๆ รอบนอกแต่ก็ยังคงเดินไม่ทั่ว ไว้ค่อยไปเดินสำรวจอีกที คงจะมีอะไรให้นำมาใช้ประโยชน์ได้บ้าง เฮ่อ! จะทำอะไรต่อดีนะ ช่วงนี้นางรู้สึกเครียดมากจริงๆ คิดไปมือก็จับเชือกหวายมาพันๆ ทบๆ กันเป็นรูปสัตว์ต่างๆ ได้หลายตัว "พี่ใหญ่ทำอะไรอยู่หรือขอรับ" อี้ฟงที่กลับมาจากลำธารเห็นพี่สาวกำลังใช้เศษหวายสานขึ้นเป็นรูปสัตว์ตัวเล็กน่ารัก"พี่เห็นว่าเศษหวายเหลือเยอะเลยรู้สึกเสียดาย จึงทำสัตว์พวกนี้ให้เจ้าเล่น เป็นไง ชอบหรือไม่" "ชอบขอรับ ชอบมากๆ เลย มันสวยมาก นี่ถ้าหากทำขายก็ขายได้สบายเลย ข้าไม่เคยเห็นมาก่อนด้วย"อี้ซินที่มองสัตว์ตัวเล็กที่ทำมาจากเศษหวาย ดูแล้วมันก็สวยและน่ารักมากอย่างที่อี้ฟงพูด
