ตอนที่ 5.

 

หลังจากที่ลาออกจากงานโดยไม่ได้ตั้งตัวล่วงหน้าเหมือนฝันก็รีบกลับบ้านทันทีไม่ได้พูดคุยหรือบอกลาใคร แต่วิกานดาซึ่งเป็นเพื่อนสนิทที่สุดในร้านก็อดสงสัยไม่ได้ เมื่อเลิกงานแล้วจึงแวะมาหาเหมือนฝันที่บ้านด้วยความเป็นห่วง และอยากรู้สาเหตุที่แท้จริงว่าทำไมคนที่ตั้งใจทำงานอย่างเหมือนฝันถึงได้ลาออกกะทันหันแบบนั้น

“ขอโทษนะคะพี่วิวที่ฝันออกมาเฉยๆ ทิ้งให้พี่ทำงานเหนื่อยคนเดียวทั้งที่วันนี้เป็นเวรของเราที่ต้องอยู่คู่กัน” เหมือนฝันถอนใจสีหน้าเศร้าสร้อย

“ไม่เป็นไร แต่พี่ไม่เข้าใจเกิดอะไรขึ้นพี่เห็นคุณธีร์เข้าไปในห้องนั้นด้วย ฝันโดนลูกค้ารายงานเหรอ” วิกานดาหน้ายุ่งเมื่อเห็นว่าเจ้าของร้านหนุ่มที่ตนแอบรักเข้าไปในห้องวีไอพีแล้วหลังจากนั้นเหมือนฝันก็ออกมาแล้วก็ออกจากร้านไปเลย

“เปล่าค่ะ..”

“แล้วมันเกิดอะไรขึ้นล่ะ บอกพี่ได้ไหม พี่เป็นห่วงนะและอยากรู้สาเหตุด้วย” วิกานดาพูดตรงๆ ในแบบของเธอ ที่ค่อนข้างจะเป็นประเภทขวานผ่าซากเสียด้วยซ้ำแต่เวลาทำงานวิกานดาจะมีกริยาอ่อนหวานพูดจาไพเราะกับลูกค้าทุกคนอย่างเป็นธรรมชาติ

“ไม่ได้มีปัญหากับคุณธีร์หรอกค่ะ แต่แขกวีไอพีที่พี่วิวพูดถึงต่างหากที่ทำให้ฝันต้องลาออก”

“คุณรามน่ะเหรอ ทำไมล่ะ..”

“ก็ฝันตบหน้าเขาไงคะ..”

“ตายจริง.. จริงเหรอฝัน นั่น คุณราม คาเมรอนนะ..” วิกานดายกมือทาบอกใบหน้าสวยซีดเผือด

“ก็ใช่ไงคะ เขาคือ ราม คาเมรอน คนที่ทำร้ายพ่อของฝัน.. และเขาก็ดูถูกฝันด้วย..” แล้วเหมือนฝันก็เล่าเรื่องที่เกิดขึ้นให้วิกานดาฟัง..

“ไม่น่าเชื่อเลยว่าคนหล่อๆ แบบนั้นจะใจร้ายและเห็นแก่ตัวดูถูกผู้หญิงขนาดนี้..”

“ใช่ค่ะ แต่คุณธีร์เขาคงไม่เป็นแบบเพื่อนของเขามั้งคะ คุณธีร์ดูปกป้องฝันมากนะคะแต่ฝันก็เข้าใจว่ายังไงเขาก็เป็นเพื่อนกัน”

ด้วยรู้ว่าเพื่อนรุ่นพี่คนนี้แอบรักเจ้าของภัตตาคารหรูเหมือนฝันก็ไม่อยากให้อคติส่วนตัวไปทำลายฝันสวยหรูของวิกานดา

“แต่พี่ว่าเขาก็คงไม่ต่างกันหรอก ไม่งั้นจะเป็นเพื่อนกันได้เหรอ” น้ำเสียงและสีหน้าของวิกานดาหม่นลง

“อย่าเอาเรื่องของฝันไปคิดเลยค่ะพี่วิว เสียเวลาเปล่าๆ นี่ก็ดึกแล้วพี่วิวกลับบ้านเถอะค่ะ เดี๋ยวคุณป้าเป็นห่วง อย่าว่าฝันไล่เลยนะคะ”

“ไม่หรอกจ้ะพี่ก็ว่าจะกลับพอดีเหมือนกัน ป่านนี้แม่คงรอเปิดประตู พี่ไปก่อนนะ พรุ่งนี้ก่อนไปทำงานพี่จะแวะมาหาใหม่ ฝันพักผ่อนทำใจให้สบายก่อนนะอย่าเพิ่งวู่วามใจร้อน”

“ขอบคุณค่ะพี่วิว กลับบ้านดีๆ นะคะ”

เหมือนฝันเดินมาส่งแขกที่หน้าบ้านแล้วโบกมือให้วิกานดาที่ขับมอเตอร์ไซค์คู่ใจกลับบ้านไปด้วยความรู้สึกหดหู่อีกครั้ง..    

เหมือนฝันถอนใจอย่างห่อเหี่ยว อีกแค่เดือนเดียวบ้านของเธอจะถูกยึดและคงถูกขายทอดตลาด เธอเองก็กำลังจะย้ายออกไปจากบ้านที่อยู่มาตั้งแต่อ้อนแต่ออก บ้านที่เป็นเหมือนวิมานของเธอ บ้านที่แม่ของเธอรักมากเพราะท่านกับบิดาช่วยกันออกแบบและสร้างมันเป็นเรือนหอของพวกตน แม้บ้านหลังนี้จะดูเล็กกะทัดรัดแต่ก็ออกแบบมาให้มีพื้นที่ใช้สอยอย่างคุ้มค่าและงดงามลงตัวทั้งในตัวบ้านและสวนหย่อมในเนื้อที่หนึ่งไร่เศษเป็นดังสวรรค์เหมือนในหนังสือเทพนิยายที่ชอบอ่านในวัยเด็ก

ความสุขอบอวลไปทั่วบริเวณบ้านจนกระทั่งเมื่อเธอเรียนมหาวิทยาลัยปีที่สองมารดาก็มาเสียชีวิตด้วยโรคมะเร็ง บ้านที่เต็มไปด้วยความสุขก็ค่อยๆ หายไป บิดาของเธอเริ่มกลายเป็นคนซึมเศร้าและดื่มเหล้าอย่างหนัก จากชายผู้มีหน้าที่การงานระดับผู้จัดการระดับสูงของบริษัทชื่อดัง มีรายได้ต่อเดือนหลักล้านจากทั้งรายได้จากงานประจำและรีสอร์ตเล็กๆ ซึ่งเป็นกิจการของมารดาที่กำลังรุ่งเรือง

แต่เมื่อบิดาของเธอกลายเป็นคนขี้เมาก็ถูกลดตำแหน่งลงและในที่สุดก็ถูกพักงานโดยไม่ต้องบอกก็รู้ว่าการพักงานคืออะไร เหมือนฝันก็พอจะเข้าใจได้ว่าบิดาไร้ความสำคัญกับบริษัทแล้วแต่ที่เขายังไม่ไล่ออกก็เพราะท่านทำงานกับบริษัทมานานตั้งแต่ประธานผู้บริการรุ่นแรกก่อตั้งบริษัทในประเทศไทย คล้ายกับว่าเป็นคนเก่าแก่และยังมีเงินเดือนให้อยู่ในส่วนที่ควรจะได้ แต่บิดาก็เอาไปซื้อเหล้าและเล่นการพนันจนหมด...

ปีต่อมาบิดาประกาศขายรีสอร์ตของมารดานั่นคือจุดวิกฤตที่เหมือนฝันรู้ตัวแล้วว่าฐานะของครอบครัวไม่ได้เป็นอย่างเคย เธอเริ่มหางานพิเศษทำหลังเลิกเรียน หนำซ้ำเธอมารู้ภายหลังว่าท่านติดการพนันและเอาบ้านหลังนี้ไปจำนองกับเสี่ยคนหนึ่ง ซึ่งเป็นเจ้าของบ่อนหรือนายหน้าค้าอะไรสักอย่าง ซึ่งเหมือนฝันคิดว่าทั้งหมดนั้นท่านจะต้องถูกล่อลวงและหลอกให้ทำอย่างนั้น เธอไม่อยากจะเชื่อว่าบิดาจะเอาบ้านที่ท่านรักมากไปจำนอง มันเป็นสิ่งสุดท้ายที่ท่านกับเธอมีและมันคือสถานที่ที่เป็นเสมือนสิ่งยึดเหนี่ยวจิตใจของเธอ และหลังจากนั้นชีวิตที่เพียบพร้อมของตนก็หายไป พร้อมๆ กับการบอกให้คนที่ทำงานในบ้านซึ่งมีทั้งหมดสี่คนรู้ว่าจะต้องออกไปหางานใหม่เพราะเธอไม่มีเงินจ่ายค่าแรง

“คุณแม่คะ คุณแม่จะปล่อยให้บ้านของเราไปอยู่ในมือนายทุนใจร้ายพวกนั้นจริงๆ เหรอคะ..”

เหมือนฝันมองรูปครอบครัวแสนสุขในวันวานที่มีพ่อแม่ลูกฉีกยิ้มให้กล้องด้วยความสุขสดใส นิ้วเรียวลูบไล้คนในกรอบรูปด้วยน้ำตาและเมื่อเธอมองใบหน้าเปื้อนยิ้มของผู้เป็นพ่อน้ำตาก็พานหยุดไหลดวงตากลมโตฉายแววเจ็บแค้นใจมาแทนที่..

“นายราม.. คนใจร้าย ทำร้ายพ่อฉันยังไม่พอยังตามมาดูถูกเหยียดหยามกันอีก ร้ายกาจที่สุด..” หญิงสาวนึกแช่งชักคนที่ขโมยจูบแรกของตนไปและยังเป็นคนที่ทำให้เธอต้องตกงานอย่างเกลียดชัง 

ก๊อกๆ เสียงเคาะประตูดังขึ้นเหมือนฝันเช็ดน้ำตาแล้วร้องอนุญาตไม่นานหญิงสาวหน้าตาซื่อๆ กับหญิงวัยกลางคนรูปร่างอวบอ้วนก็เดินเข้ามาหา