ตอนที่9.

ตอนที่9.

หลังจากวันนั้นรามหายไปจากชีวิตของเหมือนฝันโดยไม่มาให้เห็นหน้าหรือโทรศัพท์มากวนใจซึ่งทำให้เหมือนฝันที่กำลังหางานทำและกำลังหาทางออกให้ตัวเองได้มีเวลาคิดหาทางที่จะหาเงินมาใช้หนี้ เสี่ยเจียง จำนวนสิบล้านภายในเดือนนี้ แต่ดูเหมือนว่ามันจะมืดแปดด้าน ตอนนี้เธอมีเงินในบัญชีทั้งหมดประมาณเจ็ดล้านบาททั้งจากการขายสิ่งมีค่าที่ตนมีทั้งหมดไม่ว่าจะเป็นเครื่องประดับและที่ดินเล็กๆ น้อยๆ ที่แม่ของเธอโอนไว้ให้ในชื่อของเธอตั้งแต่สมัยที่ท่านยังมีชีวิตอยู่ และเงินเดือนจากการทำงานอย่างหนักมาตลอดหนึ่งปีที่ผ่านมา หลังจากที่พ่อของเธอถูกทำร้ายจนท่านยังไม่สามารถเดินได้เป็นปกติจะต้องใช้ไม้เท้าค้ำยันและกลายเป็นคนที่ต้องเข้าสถานบำบัดการติดสุรา แต่เงินอีกสามล้านเธอจะไปหามาจากไหนกัน

แม้ตอนนี้ท่านจะอาการดีขึ้นแต่สังขารร่างกายที่บาดเจ็บสาหัสมาก่อนก็ยังเป็นอุปสรรค์ในการดำเนินชีวิต ตอนแรกเธอจะพาท่านกลับมาพักฟื้นที่บ้านแต่บิดาของเธอขออยู่ที่สถานบำบัดต่อเพราะที่นั่นท่านมีเพื่อนและมีสังคมเล็กๆ จากคนที่เข้ามารับการรักษาซึ่งท่านก็ให้เหตุผลว่าออกมาก็จะมาเพิ่มภาระให้เธอซึ่งเหมือนฝันก็เข้าใจดีว่าท่านคงไม่อยากให้เธอเป็นห่วงเพราะไหนจะต้องทำงานและต้องดูแลท่านอีก ดังนั้นเธอจึงไม่ขัดใจและเลือกที่จะให้บิดาอยู่ในที่ที่ท่านพอใจและเธอก็หมั่นไปเยี่ยมเยียนท่านสม่ำเสมอ

“ไม่ต้องมาหาพ่อบ่อยๆ หรอกลูก เสียเวลาเปล่าๆ” นายเมืองพลลูบเรือนผมสลวยของลูกสาวคนเดียวอย่างรักใคร่ไม่เสื่อมคลาย

“หนูฝันมีคุณพ่อคนเดียวนี่คะ ไม่ให้มาหาพ่อฝันก็ไม่รู้จะไปหาใคร”

“มาเห็นสภาพพ่อแบบนี้ลูกจะหดหูเปล่าๆ พ่อแก่แล้วและทิ้งภาระให้ลูกมากมายเหลือเกินพ่อละอายใจ”

“โธ่ คุณพ่อขาอย่าคิดมากสิคะ ตอนนี้หนูฝันหาเงินไปใช้หนี้เสี่ยเจียงได้เกือบครบแล้วค่ะ แต่เราอาจจะต้องเสียบ้านไป แต่ไม่เป็นไรนะคะ หนูฝันจะหาทางซื้อมันคืนมาให้ได้แล้วเราจะได้อยู่ด้วยกันอีก คุณพ่อต้องเข้มแข็งและเป็นกำลังใจให้หนูฝันนะคะ” หญิงสาวซบหน้ากับอกของผู้เป็นพ่อ นายเมืองพลน้ำตาซึมละอายใจที่ตนเป็นต้นเหตุของความล้มเหลวของครอบครัว

“คุณพ่อคะ หนูฝันอยากถามอะไรคุณพ่อสักอย่างเกี่ยวกับคุณราม..”

“ทำไมเหรอลูก” ผู้เป็นพ่อขมวดคิ้วอย่างแปลกใจร้อยวันพันปีเหมือนฝันไม่เคยถามถึงอดีตเจ้านายของตนเลยสักครั้ง แม้แต่ตอนที่เกิดเรื่องเมื่อปีที่แล้ว

“เรื่องคุณรามน่ะค่ะ คุณพ่อทำอะไรให้เขาหรือคะเขาถึงได้ทำร้ายพ่อขนาดนี้ ทั้งที่คุณพ่อทำงานกับบริษัทของเขามานาน”

“ถามทำไมเหรอลูก พ่อไม่อยากพูดถึงมัน”

“แต่หนูฝันอยากรู้ค่ะ” หญิงสาวมองหน้าบิดาอย่างมุ่งมั่นที่จะรู้ในคำตอบ นายเมืองพลเมินหน้าหนีแววตาของลูกสาวด้วยความละอายใจ

“พ่อขอไม่พูดถึงมันได้ไหมลูก ”

“โอเคค่ะ ไม่พูดก็ไม่พูดค่ะหนูฝันพอจะเข้าใจ ผู้ชายคนนั้นจะต้องใส่ร้ายคุณพ่อแน่ๆ เพราะพ่อของหนูฝันไม่มีทางทำอะไรที่เสื่อมเสียกับตัวเองแน่ๆ หึ เขาจะต้องชดใช้ที่ดูถูกเรา” เหมือนฝนพูดอย่างฉุนๆ กับตัวเอง

“มีอะไรรึเปล่าลูก”

“ไม่มีอะไรหรอกค่ะ หนูฝันกลับก่อนนะคะ หนูฝันได้บ้านเช่าเมื่อไหร่จะมารับพ่อไปอยู่ด้วย”

“ไม่ต้องหรอกลูก พ่อว่าพ่ออยากออกไปอยู่วัด อยากบวชอยากปฏิบัติธรรมมากกว่า” นายเมืองพลบอกลูกสาวเสียงสดใสขึ้นหน้าตาก็ดูผ่องใสขึ้นด้วย

“แล้วหนูฝันจะอยู่กับใครล่ะคะ”

“ลูกโตแล้ว และทำงานหนักเพื่อพ่อมาตลอดพ่อไม่อยากอยู่เป็นภาระให้ลูก ลูกจะได้ทำงานได้อย่างสบายใจไม่ต้องห่วงพ่อ พ่อจะไปอีสานไปเยี่ยมอาอรเสียหน่อย ไม่ได้กลับไปเยี่ยมเขานานแล้วและใกล้ๆ บ้านเขามีวัดป่าที่สงบอยู่พ่ออยากไปอยู่ที่นั่นในบั้นปลายของชีวิต หากหนูฝันอยากไปเยี่ยมพ่อก็ได้ทุกเมื่อที่นั่นมีญาติๆ ของเราอยู่บ้าง หนูฝันคงจะจำ อาอร ได้”

“ค่ะ จำได้อาอรใจดีและทำนาแบบไร่นาสวนผสม แต่คุณพ่อขาไม่ไปไม่ได้เหรอคะ”

“ให้พ่อไปเถอะลูก พ่ออยู่ก็ช่วยเหลืออะไรลูกไม่ได้..” เหมือนฝันจนใจกับเหตุผลและความตั้งใจของบิดา อยากจะบอกท่านว่าเธอไม่มีงานทำแล้วเพราะเพิ่งโดนไล่ออกมาหมาดๆ ก็เกรงท่านจะกังวล

“ค่ะ ถ้าอย่างนั้นให้หนูฝันไปส่งนะคะ”

“ได้สิลูก.. พรุ่งนี้นะเราจะไปบ้านอาอรกัน” สองพ่อลูกกอดกันแน่น เหมือนฝันน้ำตาซึมนึกถึงวันที่จะต้องอยู่คนเดียวจริงๆ แล้วใจก็หายไปเช่นกัน

วันรุ่งขึ้นเหมือนฝันก็พาบิดานั่งรถทัวร์ไปหาอาอรซึ่งเป็นลูกพี่ลูกน้องของนายเมืองพลอยู่ที่จังหวัดขอนแก่นและพาท่านไปวัดเพื่อจะได้ทำบุญร่วมกัน เหมือนฝันกับบิดาทำบุญถวายสังฆทานและเลี้ยงเพลพระ แล้วยังได้ทำบุญอุทิศส่วนกุศลให้กับมารดาที่ล่วงลับไปด้วยสองพ่อลูกกอดกันกลมเมื่อเวลาที่จะต้องลากันจริงๆ มาถึง

“ทำไมไม่อยู่ที่นี่สักคืนล่ะหนูฝัน” อาอร หญิงวัยลางคนท่าทางหน้าตาจิตใจดีเอ่ยถามหลานสาวด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนนึกเห็นใจสองพ่อลูกอยู่ไม่น้อย

“หนูฝันก็อยากอยู่ค่ะ แต่มีธุระสำคัญต้องกลับไปจัดการ หากไม่สำคัญมากจริงๆ หนูฝันก็อยากจะมาอยู่กับคุณพ่อที่นี่เลยล่ะค่ะ”

“ถ้าอย่างนั้นก็ไปเถอะจ้ะ ไม่ต้องห่วงพ่อเรานะ อาจะดูแลให้เอง เมื่อสมัยก่อนที่อาลำบากก็ได้พ่อเรานี่ล่ะช่วยเหลือเรื่องเงินทองและที่ผืนนี้พ่อเราก็ช่วยออกเงินซื้อให้อาครึ่งหนึ่ง มันเป็นอะไรที่วิเศษมากที่อาได้รับจากพี่พล ดังนั้นการที่พี่พลมาที่นี่ก็ทำให้อาได้ทดแทนบุญคุณเขาบ้าง” นางอรยิ้มบางๆ ลูบเรือนผมนุ่มสลวยของเหมือนฝันเบาๆ