บทที่ 1 สั่งสอน 3

หัวใจของเขาแทบจะหยุดเต้นในขณะที่เดินข้ามห้องไปหาเธอ แต่เขารู้ว่าเธอไม่ได้ยินเสียงเขา ซึ่งเป็นผลจากการที่เขาเคยเป็นนักล่าและผู้วางกับดักที่เก่งมาตั้งแต่เด็ก ในใจได้แต่ภวนาว่าเขาจะไปถึงตัวเธอได้ก่อนที่เธอจะทำอะไรโง่ ๆ โดยไม่ได้ตั้งใจ และอาจเป็นอันตรายถึงชีวิตได้ ไม่ว่าจะกับตัวเธอเอง กับเขา หรือกับคนที่อาจโดนกระสุนพลาด

ภาดายอมรับว่าเขาไม่ควรตีเธอ แต่เขายอมแพ้ต่อสัญชาตญาณดิบ ๆ ที่ต้องการให้เธอตระหนักถึงความร้ายแรงของสิ่งที่เธอกำลังทำ

ภีรพลน้องชายของเขาอาจจะเพียงแค่ตะโกนด่า แต่ภีรพลเป็นสุภาพบุรุษมากกว่าเขาเสมอ ภีรพลเกิดมาในช่วงที่ครอบครัวเริ่มมีเงินทอง และในฐานะลูกคนเล็ก เขาได้รับการอบรมและเลี้ยงดูอย่างประคบประหงมมากกว่าภาดาที่เป็นลูกคนโต

คิ้วดกดำสองข้างขมวดเข้าหากัน ขณะที่เขากำลังลงมือตีเธอ เขาไม่ได้สังเกตสภาพเสื้อผ้าของเธอมากนัก แต่เมื่อนึกย้อนกลับไป เขาก็ตระหนักได้ว่าเสื้อผ้าทุกชิ้นที่เธอสวมใส่อยู่ไม่เพียงแต่ล้าสมัย แต่ยังเก่าจนแทบไม่เหมาะสมที่จะสวมใส่ โดยเฉพาะกางเกงชั้นในของเธอ

ทว่าทันใดนั้น เขาก็ตกใจเล็กน้อยเมื่อตระหนักว่าผู้หญิงตัวเล็กแบบเธอเป็นสิ่งที่ดึงดูดเขาอย่างมาก แต่ความจริงนี้ก็ถูกตอกย้ำเมื่อเขาจับเธอนอนคว่ำบนตัก และยิ่งชัดเจนขึ้นเมื่อเขามองลงไปที่ก้นกลม ๆ ผ่านกางในสีขาวนวลบางจ๋อย

แม้ว่าเขาจะมีสัญชาตญาณของสุภาพบุรุษพอที่จะปรับท่าทางเพื่อไม่ให้ความต้องการทางกายของเขาเป็นที่สังเกตได้ แต่ก็ไม่คิดว่าเธอจะรู้เรื่องนี้ และเธอก็กำลังยุ่งกับการดิ้นเพื่อหนีจากตักของเขาอย่างน่าดึงดูดใจ

ซึ่งทำให้การซ่อนอาการของเขายากขึ้นไปอีก แม้ว่าเขาจะพยายามทำอย่างเต็มที่ก็ตาม บางครั้งขนาดที่ใหญ่ก็ไม่ใช่สิ่งที่ดีเสมอไป

เมื่อได้ยินเสียงเคาะระฆัง ภาดาก็ส่ายหัวเพื่อพยายามลบภาพที่ไม่เหมาะสมเหล่านั้นออกจากความคิด

ภาพของชิดชนกที่แอ่นตัวขึ้นทุกครั้งที่ฝ่ามือเขากระทบลงบนก้นของเธอ

เขากวาดวิสกี้ที่เหลือในแก้วลงคอในอึกใหญ่ แล้วลุกขึ้นเดินไปที่ประตู

แน่นอนว่าเธอเป็นคนแรกที่เขาเห็นเมื่อเดินเข้าไปในห้องอาหาร เธอหลบสายตาของเขาอย่างกระวนกระวาย ขณะที่ภีรพลและชิดจันทร์เดินเข้ามาพร้อมกับจูบกันอย่างเปิดเผยราวกับว่าพวกเขาไม่ได้เจอกันตั้งแต่เช้า

ไม่รู้ว่าทำไมการที่ทั้งคู่แสดงความรักกันอย่างเปิดเผยถึงทำให้ภาดารู้สึกหงุดหงิดนัก และที่แย่กว่านั้นคือการพูดจาหวานใสกันทุกครั้งที่มีโอกาส เขาคิดว่าพฤติกรรมนี้อาจลดลงหลังจากที่พวกเขาแต่งงานกันแล้ว แต่กลับไม่เป็นเช่นนั้น ในความเป็นจริง มันอาจจะแย่ลงกว่าเดิมเสียด้วยซ้ำ

ภีรพลประคองภรรยานั่งลง แล้วจูบที่ศีรษะของเธอเบา ๆ ก่อนจะนั่งลงบนเก้าอี้ของตัวเองตรงข้ามกับเธอ

ส่วนชิดชนกนั่งข้างน้องสาวของเธอ พยายามห่างจากเจ้าบ้านให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้

“พี่แก้ว เกิดอะไรขึ้นรึเปล่า ดูเหมือนพี่เพิ่งร้องไห้มา” ภีรพลขมวดคิ้วและพูดขึ้น

ชิดชนกกำลังจะเปิดปากเพื่อทวนเรื่องที่เธอแต่งขึ้นมาให้ชิดจันทร์ฟัง แต่แล้วชิดจันทร์ก็พูดแทนเธอเสียเอง พร้อมกับเอื้อมมือไปลูบมือเธอเพื่อปลอบใจ และเล่าเรื่องนั้นได้น่าเชื่อถือกว่าที่เธอจะทำได้เสียอีก

ภีรพลแสดงความเห็นใจออกมาอย่างเต็มที่

“พี่น่าจะให้พี่ภาดาดูให้ พี่ภาดามีความรู้ทางการแพทย์พอสมควร เพราะโตมาในไร่ที่เมื่อก่อนนี้มีแต่ป่า ตอนที่พ่อกับแม่ย้ายมาอยู่ที่นี่ใหม่ ๆ รอบข้างไม่มีหมู่บ้านหรืออะไรเลย หลังจากที่เรามาบุกเบิกที่นี่ถึงค่อยมีคนมาตั้งรกรากอย่างที่พี่เห็น แต่ว่าไร่เราเนื้อที่กว้างมาก หมู่บ้านที่อยู่ใกล้สุดก็เป็นแค่หมู่บ้านเล็ก ๆ”

“ที่หมู่บ้านน่าจะมีหมอใช่ไหม” ชิดชนกรู้สึกเสียใจทันทีที่พูดออกมา

“มีหมอแก่คนหนึ่ง เขาเป็นทั้งหมอคน สัตว์ และหมอฟัน แต่ไม่เก่งเรื่องไหนเลย แถมยังคิดเงินแพงอีกด้วย ผมมั่นใจว่าพี่ภาดายินดีที่จะช่วยดูอาการให้พี่แน่นอน”

“ฉันไม่คิดแบบนั้นหรอก เพราะเขานั่นแหละต้นเหตุ” ชิดชนกพึมพำเบา ๆ แต่ดูเหมือนจะไม่เบาพอ

“เธอว่าอะไรนะ” ภาดาถามขึ้นด้วยรอยยิ้มเล็ก ๆ ที่มุมปาก

“ฉันบอกว่าฉันไม่อยากรบกวนคุณขนาดนั้น” ชิดชนกตอบอย่างรวดเร็ว พร้อมกับเงยหน้าขึ้นราวกับจะมองหน้าเขา แต่ก็มิอาจสบตาคมเข้มได้จึงงุดหน้าลง

รอยยิ้มของภาดากว้างขึ้นเมื่อเห็นหญิงสาวแก้ตัว “ภีมพูดถูก ฉันยินดีที่จะช่วยเหลือเธอในทุกทางที่ทำได้ บางทีการทาครีมอาจช่วยได้”

ทั้งภีรพลและชิดจันทร์ต่างแปลกใจกับคำแนะนำที่ไม่ปกติของพี่ชาย จึงไม่ได้เห็นชิดชนกที่กำลังขมวดคิ้วใส่ภาดาอย่างรุนแรง

ภีรพลหัวเราะเบา ๆ “ครีม? สำหรับนิ้วเท้าที่อาจจะหักเนี่ยนะ?”

“บางครั้งครีมก็ช่วยในสถานการณ์แบบนี้ ลดอาการบวมและความเจ็บปวด” ภาดาพูดช้า ๆ โดยมีความสุขกับความอึดอัดของหญิงสาว ซึ่งทั้งคู่รู้ดีว่าเขากำลังพูดถึงเรื่องอื่น

“ฉันคิดว่าฉันไม่เป็นไร ขอบคุณ รองเท้าของฉันคับมากจนทำให้ทุกอย่างอยู่กับที่ และนั่นก็ช่วยลดอาการบวมได้เช่นกัน ยิ่งไปกว่านั้น ถ้ามันหักจริง ๆ ฉันคงเจ็บจนเดินไม่ได้แล้ว”

“จริงด้วย”

ชิดจันทร์เห็นด้วย และเริ่มเล่าเรื่องราวเกี่ยวกับครั้งที่เธอทำแบบเดียวกัน จนในที่สุดชิดชนกก็ได้ผ่อนคลายและเริ่มรับประทานอาหารเที่ยงได้บ้าง แต่เธอยังรู้สึกได้ถึงสายตาที่จับจ้องอยู่ ความทรงจำเกี่ยวกับสิ่งที่เขาเห็นและทำกับเธอยังสดใหม่เกินไป จนเธอแทบจะรับประทานอะไรไม่ลง แม้ว่าอาหารจะอร่อยแค่ไหนก็ตาม

ในที่สุด เธอเกลียดตัวเองที่กลายเป็นคนขี้ขลาด แต่ก็รวบช้อน จากนั้นก็ลุกขึ้น ซึ่งช่วยบรรเทาความเจ็บปวดจากการนั่งได้เช่นกัน

“ฉันอิ่มแล้ว ขอตัวขึ้นไปที่ห้องก่อนแล้วกัน ยังรู้สึกเพลีย ๆ จากการเดินทางอยู่เลย”

ขณะที่เธอเดินออกจากโต๊ะอาหาร สายตาของชิดชนกก็เห็นใบหน้าของทุกคนที่มองมา ภีรพลกับชิดจันทร์ดูเป็นห่วงเธออย่างจริงใจ ส่วนภาดาดูเหมือนกำลังกลั้นยิ้มไว้

“พี่แทบไม่ได้กินอะไรเลย จะให้จันทร์เอาข้าวขึ้นไปให้ทีหลังไหม” ชิดจันทร์ถามด้วยความเป็นห่วง

“ไม่เป็นไรจ้ะ ขอบใจนะ พี่แค่อยากนอนพักสักหน่อยน่ะ”

เมื่อขึ้นไปถึงห้องและปิดประตูไว้ ชิดชนกก็นอนคว่ำบนเตียงขนาดใหญ่ที่มีผ้าห่มไหมสีฟ้าสวยงาม และปล่อยให้น้ำตาที่กักไว้มาทั้งวันไหลออกมา พร้อมกับสาปแช่งเจ้าของบ้านจนกระทั่งหลับไปด้วยความอ่อนล้าในไม่ช้า