Novel-novel oleh เสวี่ยเยว่

ลี่เหยียนออกมายังศาลากลางน้ำ สถานที่สุดโปรดของเธอ เธอฮัมเพลงเบา ๆ สายลมธรรมชาติพัดมาเอื่อย ๆ ทำให้เธอสดชื่นและผ่อนคลายมากขึ้นทันใดนั้นเธอก็สะดุ้งเมื่อมีมือหนึ่งมาวางบนไหล่“ลี่เหยียน ผมเอง”ร่างกายของลี่เหยียนตึงเครียดขึ้นมาทันทีที่ได้ยินเสียงทุ้มห้าวนี้“อ่อ คุณนั่นเอง” เธอหันหลังกลับและส่งยิ้มฝืด ๆ ให้ พยายามไม่สบตาเขา“ไม่ยักรู้ว่าคุณเป็นนักร้องด้วย”“ฮะ? อะไรคะ?” ลี่เหยียนงง“คุณเคยติดชาร์ตมั้ย”“ชาร์ตอะไร”“ไอทูนส์ ยูทูป สปอร์ติฟาย”“อะไรของคุณ”“ผมถามเกี่ยวกับอาชีพนักร้องของคุณ” เขาหัวเราะเบา ๆ ที่ได้แกล้งเธอ“คุณมันบ้า” ลี่เหยียนจ้องเขาเขม็งด้วยความไม่สบอารมณ์ อุตส่าห์หนีมาถึงนี่แล้วเขายังจะตามมาหลอกมาหลอนเธออีก“คุณดูเหมือนอินกับเพลงที่ร้องมาก” สายตาเขาไม่ละไปจากเธอลี่เหยียนสายหัว “ฉันรู้ว่าฉันร้องผิดคีย์ แต่ฉันก็แค่อยากร้อง”“ผมไม่ได้บอกว่าให้คุณหยุดร้อง ยินดีด้วยซ้ำที่ได้ฟัง”“ฮ่า ๆ ๆ แน่นอนอยู่แล้ว” ลี่เหยียนหัวเราะ “พี่ชายฉันถึงกับยอมจ่ายเงินปิดปากไม่ให้ฉันร้

“เธอมันเลววววยัยลี่เหยียน” จื่อหานเน้นเสียงและหัวเราะชอบใจหลังจากได้ฟังเรื่องราวของเพื่อนกับพี่ลิ้นดุที่บุกมาถึงในห้องนอน เพราะลี่เหยียนเล่าให้เพื่อนสนิทฟังอย่างละเอียดไม่มีตกหล่นแม้แต่น้อย“คนที่เลวไม่ใช่ฉันเพื่อนรัก” ลี่เหยียนพูดอย่างหัวเสียพลางนึกถึงหน้าหล่อ ๆ ของชายหนุ่ม “พี่ลิ้นดุของเธอนั่นแหละที่เลว”“ของฉันหรือว่าของเธอ” จื่อหานย้อนถามเชิงหยอกล้อ“ไม่ใช่ของใครทั้งนั้นแหละ เขาเป็นของพี่เมิ่งฉี” พูดพลางถอนหายใจ “จื่อหานจริงจังหน่อย ฉันจะทำยังไงดี”“ฉันถึงบอกว่าเธอน่ะเลวไง” จื่อหานหัวเราะลั่น“นี่เธอหมายความว่าไง” ลี่เหยียนถามจริงจัง เธอกำลังเครียดแต่เพื่อนกลับทำเป็นเล่น“เธอมาถามฉันว่าต้องทำไงได้ยังไง เธอต้องถามตัวเอมากกว่าว่าในฐานะน้องสาวที่ดีจะต้องทำยังไง”“เธอว่าฉันควรบอกความจริงกับพี่เมิ่งฉีมั้ย”“ห้ามเลยนะลี่เหยียน ถ้าปกติฉันจะแนะนำให้เธอพูดความจริง แต่นี่พี่เมิ่งฉีกำลังท้อง”“ฉันรู้ นี่แหละที่ทำให้เรื่องมันยากขึ้นไปกว่าเดิม”“ลี่เหยียน! แล้วถ้าเธอเกิดท้องขึ้นมาบ้างล่ะ”“บ้าไปแล้วจื่อหาน คืนนั้นเข

เมื่อพี่สาวออกไปแล้วลี่เหยียนจึงรีบปิดประตูและล็อกให้เรียบร้อย ขณะเดียวกันกับที่กู้หยุนเฟิงคลานออกมาจากเตียง เขายืนจ้องหญิงสาวด้วยดวงตาคมกริบที่อ่านไม่ออก“ทีนี้คุณก็รู้แล้ว่าทำไมผมกับเมิ่งฉีถึงจะแต่งงานกัน”“ฉันไม่อยากจะเชื่อเลยว่าคุณยังอยากแต่งงานกับพี่เมิ่งฉีหลังจากได้ยินเรื่องทั้งหมด”“ทำไมล่ะ” เขาเลิกคิ้ว“พี่สาวฉันต้องการจับคุณ”ชายหนุ่มยักไหล่ “เมิ่งฉีก็ไม่ได้ปิดบังว่าต้องการจับผม”“หา! พวกคุณนี่มันยังไง” ลี่เหยียนงงหนัก “แล้วคุณโอเคกับเรื่องนี้เหรอ”“ผมกับเมิ่งฉีไม่มีอะไรปิดบังกัน เรารู้ว่ากำลังทำอะไรกันอยู่”ลี่เหยียนกลอกตามองบน“ถ้างั้นพี่เมิ่งฉีรู้เรื่องที่เราเคยมีอะไรกันรึเปล่า”“ไม่” เขาหรี่ตาลง “ผมไม่รู้ด้วยซ้ำว่าคุณเป็นใครจนกระทั้งไม่กี่ชั่วโมงก่อนหน้า“เฮอะ! แล้วคุณจะบอกพี่เมิ่งฉีมั้ย”“แน่นอนว่าไม่ เรื่องนี้มันซับซ้อนเกินไป”“แต่ตอนนี้มันก็ไม่มีอะไรซับซ้อนแล้วนี่”“มันก็ไม่เชิง แต่ว่ามันอาจจะซับซ้อนได้ถ้าคุณยังอยากนอนกับผม และผมมั่นใจว่าคุณอยาก” เขาพูดด้วยความมั่นใจและจ

ก๊อก ๆ ๆ“ลี่เหยียนขอพี่เข้าไปได้มั้ย” เสียงของพี่สาวดังอยู่หน้าห้องลี่เหยียนตกใจ มองหน้าคนตัวโตสลับกับประตู“แป๊บนึงนะพี่เมิ่งฉี” เธอตอบกลับแล้วดึงมือชายหนุ่มให้นั่งลงกับพื้น“คุณไปหลบที่ใต้เตียง” เธอสั่งเสียงกระซิบ “เดี๋ยวนี้!”“โอเค” เขาตอบแล้วยอมคลานเข้าไปใต้เตียงเธอแต่โดยดี“ลี่เหยียน พี่เข้าไปได้ยัง” เสียงพี่สาวดังขึ้นอีกครั้ง“กำลังมาแล้วค่ะ” เธอตอบกลับไป พลางสำรวจดูว่าชายหนุ่มหลบซ่อนตัวอย่างมิดชิดแล้วจึงค่อยเดินไปเปิดประตู“พี่เมิ่งฉีมีอะไรรึเปล่า”“ขอพี่เข้าไปหน่อยได้มั้ย”พี่สาวของเธอดูลังเล ลี่เหยียนเลยมองด้วยความสงสัย เพราะพี่สาวเธอเป็นคนมั่นใจในตัวเองมาตลอด พี่สาวเธอเป็นคนสวย เก่ง เต็มไปด้วยความมั่นใจ และอยากได้อะไรก็ต้องได้ เป็นคนประเภทเดียวกับกู้หยุนเฟิง“ค่ะ”เมื่อประตูห้องปิดลงพี่สาวเธอจึงตั้งคำถาม“ลี่เหยียนเธอคิดยังไงกับหยุนเฟิง”“คะ?”“พี่แค่อยากถามความเห็นของเธอเพราะว่าเธอมองคนเก่ง”ลี่เหยียนจ้องพี่สาวอย่างตะลึง แปลกใจว่าตั้งแต่เมื่อไหร่กันที่พี่สาวคิ

ก๊อก ๆ ๆลี่เหยียนไม่สนใจเสียงเคาะประตูด้านนอก ต้องเป็นใครสักคนในบ้าน แต่เธอไม่อยากเจอหน้าใครทั้งนั้น ตอนนี้เธอต้องการคุยกับจื่อหานอย่างด่วน เธออยากเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นให้เพื่อนฟัง เธอเชื่อว่าจื่อหานจะแนะนำเธอได้ว่าเธอควรจะทำอย่างไรต่อไป จะแก้ปัญหานี้อย่างไร แต่ลี่เหยียนรู้ดีว่าวิธีแก้ปัญหาที่ดีที่สุดวิธีเดียวก็คือการอยู่เฉย ๆ เธอจะต้องแสร้งทำเหมือนว่าไม่เคยรู้จักกับกู้หยุนเฟิงมาก่อนก๊อก ๆ ๆเสียงเคาะประตูดังหนักขึ้น“ใครคะ” เธอถามออกไป รู้สึกงุ่นง่านเพราะเกรงว่าจะเป็นคนที่เธอไม่อยากเจอที่สุด“ผมเอง” เสียงทุ้มตอบกลับ “ขอผมเข้าไปได้มั้ย”บ้าไปแล้ว! เขากำลังจะแอบย่องเข้าห้องน้องว่าที่เจ้าสาวกลางดึกเนี่ยนะ“ลี่เหยียน” เขาเรียกอีกครั้งเมื่อไม่ได้รับการตอบรับ“คะ” เธอเดินไปที่ประตู ตอบเขาเสียงเบาเพราะกลัวว่าใครจะมาได้ยิน“เปิดประตูให้ผมหน่อย”“คุณมีอะไร” เธอถามเขา เสียงเธอติดสั่นหวาดหวั่น เธอกลัวใจตัวเอง เธอไม่ไว้ใจตัวเองที่จะอยู่ในห้

“ฉัน…” ลี่เหยียนรู้สึกพูดติดขัดเมื่อจ้องตากับเขา เธอเหมือนว่ากำลังจะเป็นลมและตื่นเต้นไปพร้อม ๆ กัน“ลี่เหยียน เธอเจอหยุนเฟิงแล้วเหรอ” เสียงของพี่สาวเธอดังขึ้น จากนั้นเจ้าตัวก็เดินฉีกยิ้มเข้ามา“ค่ะพี่เมิ่งฉี” เธอตอบแล้วสายตาเธอก็เห็นผู้ชายอีกคน ที่หน้าละม้ายคล้ายกับกู้หยุนเฟิงเดินเข้ามา“นี่เทียนอี้เป็นน้องชายของหยุนเฟิง” พี่สาวแนะนำ เขาดูหล่อและค่อนข้างอ่อนโยนกว่าพี่ชาย“สวัสดีค่ะ” ลี่เหยียนยิ้มให้ชายหนุ่ม แล้วก็มองกลับไปที่พี่สาวตัวเอง “พี่เมิ่งฉี ฉันขอถามอะไรหน่อยนะ สรุปว่าพวกเขาสองคนมาทำอะไรกัน”“พ่อกับแม่ไม่ได้บอกเธอเหรอ” เมิ่งฉีถามด้วยความสงสัย แล้วหันไปมองหน้าพ่อที่ตอนนี้คุยโทรศัพท์เสร็จแล้ว“พอดีเพื่อนพ่อโทรมาน่ะ” พ่อตอบ“อ๋อ ค่ะ ถ้างั้นหนูขอบอกเองละกันนะคะ” เมิ่งฉีพยักหน้าเข้าใจแล้วหันมามองหน้าน้องสาว“พี่กำลังจะแต่งงาน” เธอบอกพร้อมกับโชว์แหวนที่นิ้วนางข้างซ้าย“ดีใจด้วยค่ะพี่เมิ่งฉี” ลี่เหยียนสวมกอดพี่สาว แล้วหันไปหากู้เทียนอี้ “ดีใจกับคุณด้วยเช่นกันค่ะ ขอต้อนรับสู่ครอบครัวของเรา”“ไม่ใช่ครับ คุณแสดงความ

ทั้งคู่นิ่งเงียบไปชั่วขณะ ชิดชนกมองไปที่จุดหนึ่งบนผนังด้านตรงข้าม ส่วนภาดามองเธออย่างเปิดเผย มือของเขาวางอยู่ที่หลังบอบบาง ราวกับกำลังประคองคนบนตักไว้“เจ็บไหมมากไหม” เสียงทุ้มถามเบา ๆคำถามของเขาทำให้ชิดชนกเหลือบมอง และเธอพบว่าดวงตาคมเข้มใสกระจ่าง ไม่มีร่องรอยของความโกรธหรือการเหน็บแนมใด ๆ บนใบหน้า ตอนแรกเธอปฏิเสธที่จะตอบ แต่เธออยู่ใกล้เขาพอที่จะเห็นเมื่อเขายักคิ้ว และรู้ว่าเขาดื้อพอที่จะรอเธอได้เช่นกัน“ไม่ค่ะ” เธอตอบเสียงเบา ๆ ในอกรู้สึกแปลก ๆ ที่ต้องอยู่ในท่านี้กับชายหนุ่ม“ฉันขอโทษที่ก้าวก่ายเรื่องของเธอ แต่ฉันไม่อยากปล่อยเธอไปเมื่อเธอแทบไม่ได้กินอะไรเลย และฉันรู้ว่าฉันเป็นสาเหตุโดยตรงของเรื่องนั้นอย่างน้อยสองครั้ง ฉันขอโทษ คำพูดของฉันไม่เหมาะสมจริง ๆ โปรดยกโทษให้ฉัน”คำขอโทษของเขาฟังดูจริงใจ และมารยาทที่ดีเป็นพื้นฐานของบ้านที่เธอและชิดจันทร์เติบโตมา มันจะเป็นการไม่สุภาพหากเธอไม่ยอมรับคำขอโทษของเขา“ฉันยกโทษให้คุณ” เธอกระซิบ มองลงไปที่มือของเธอที่วางอยู่บนตัก“ขอบใจ เธอใจดีมากกว่าที่ฉันสมควรได้รับ”อีกครั้งที่ชิดชนกไม่พบร่องรอยของการเยาะเย้ยหรือความไม่จริงใจในน้ำเสียง แม้ว่าเธอจะ

ชิดชนกไม่รู้ตัวว่าหิวจนกระทั่งได้กลิ่นอาหารที่ถูกนำมาเสิร์ฟ สเต็กจากไร่ที่ย่างได้ที่พอดี ปรุงด้วยกระเทียมและเครื่องเทศ ขนมปังร้อน ๆ ที่เพิ่งทำสด ๆ เมื่อเช้านี้ หอมใหญ่ทอด มันฝรั่งบด รวมทั้งชาเย็นและกาแฟเธอไม่คิดว่าเธอจะเคยชินกับปริมาณอาหารที่ครอบครัวนี้บริโภคในหนึ่งมื้อ และเกือบสองในสามของอาหารนั้นถูกบริโภคโดยเจ้าบ้านแต่แล้วเธอก็คิดว่าเขาต้องใช้พลังงานทั้งหมดนั้นไปกับการทำงานในไร่ แน่นอนว่าเพราะดูเหมือนจะไม่มีไขมันส่วนเกินบนตัวเขาเลย มีแต่มัดกล้ามแข็ง ๆ ไปทุกสัดส่วนก่อนที่เธอจะเอื้อมไปหยิบจานสเต็กที่อยู่ตรงหน้า ชายหนุ่มก็คว้าจานของเธอไปและจัดอาหารให้ โดยเลือกเนื้อชิ้นเล็กกับเครื่องเคียงอื่น ๆ ในปริมาณที่เหมาะสม แล้วส่งจานกลับมาให้เธอ“ฉันอยากให้เธอกินให้หมด เธอกับน้องสาวกินเหมือนนก มาอยู่กลางไร่กลางป่าแบบนี้ ต้องสะสมพลังงานสำรองไว้บ้างเผื่อเหตุการณ์ไม่คาดคิด”แม้ว่าเธอจะรู้ว่าเขาลดปริมาณอาหารลงจากที่เขาจะกินเอง แต่ก็ยังเป็นปริมาณที่มากเกินไป“ฉันกินทั้งหมดนี้ไม่ไหวแน่ มันจะทำให้ฉันป่วย และนั่นก็จะทำให้จุดประสงค์คุณเสียไป”ภาดาหัวเราะกับคำพูดของหญิงสาว เสียงหัวเราะทุ้มลึกที่ทำให้ชิด

จากนั้นเป็นต้นมาชิดชนกพยายามอย่างที่สุดที่จะเลี่ยงภาดาให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้ ซึ่งก็ไม่ใช่เรื่องง่ายเพราะดูเหมือนเขาจะอยู่บ้านตลอดเวลา เธอก็เช่นกันเธอส่งอีเมลแนะนำตัวเองไปยังโรงเรียนต่าง ๆ ทั้งที่อยู่ใกล้และไกลแม้แต่โรงเรียนที่ไม่ได้ประกาศรับสมัครครู เธอก็ส่งไปเผื่อไว้ เธอรู้สึกอึดอัดกับการอยู่ที่นี่มากจนขยายขอบเขตการหางานไปยังจังหวัดอื่นด้วยพ่อแม่ของเธอเสียหมดแล้ว ดังนั้นเธอจึงเหลือน้องสาวคนเดียวที่เป็นครอบครัวของเธอ ชิดจันทร์แต่งงานกับภีรพล เห็นว่าเธออยู่กรุงเทพฯ คนเดียว จึงชักชวนเธอให้มาอยู่ที่ไร่ด้วยกัน ชิดชนกตอบตกลงเพราะอยากอยู่ใกล้กับน้องสาวถ้าหากว่ามีแค่ชิดจันทร์กับภีรพลอยู่ในบ้าน เธอคงรู้สึกยินดีและสบายใจที่จะใช้เวลาหางานที่เหมาะสมซึ่งจะทำให้เธออยู่ใกล้ ๆ ครอบครัวได้แต่ในสถานการณ์ปัจจุบัน เธอถึงจุดที่อยากจะออกจากบ้านหลังนี้ให้เร็วที่สุด แต่เธอไม่มีเงินพอที่จะกลับไป และก็ไม่มีอะไรให้กลับไปอยู่แล้วเช่นกัน เธอจึงยอมรับว่าต้องรับงานใด ๆ ก็ตามที่เข้ามาเพื่อให้พ้นจากชายคาของพ่อเลี้ยงภาดาให้ได้ ดังนั้นเธอจึงพยายามต่อไป โดยไม่ยอมท้อแท้แม้ว่าจะยังไม่ได้รับคำตอบใด ๆหลังจากเหตุกา

หัวใจของเขาแทบจะหยุดเต้นในขณะที่เดินข้ามห้องไปหาเธอ แต่เขารู้ว่าเธอไม่ได้ยินเสียงเขา ซึ่งเป็นผลจากการที่เขาเคยเป็นนักล่าและผู้วางกับดักที่เก่งมาตั้งแต่เด็ก ในใจได้แต่ภวนาว่าเขาจะไปถึงตัวเธอได้ก่อนที่เธอจะทำอะไรโง่ ๆ โดยไม่ได้ตั้งใจ และอาจเป็นอันตรายถึงชีวิตได้ ไม่ว่าจะกับตัวเธอเอง กับเขา หรือกับคนที่อาจโดนกระสุนพลาดภาดายอมรับว่าเขาไม่ควรตีเธอ แต่เขายอมแพ้ต่อสัญชาตญาณดิบ ๆ ที่ต้องการให้เธอตระหนักถึงความร้ายแรงของสิ่งที่เธอกำลังทำภีรพลน้องชายของเขาอาจจะเพียงแค่ตะโกนด่า แต่ภีรพลเป็นสุภาพบุรุษมากกว่าเขาเสมอ ภีรพลเกิดมาในช่วงที่ครอบครัวเริ่มมีเงินทอง และในฐานะลูกคนเล็ก เขาได้รับการอบรมและเลี้ยงดูอย่างประคบประหงมมากกว่าภาดาที่เป็นลูกคนโตคิ้วดกดำสองข้างขมวดเข้าหากัน ขณะที่เขากำลังลงมือตีเธอ เขาไม่ได้สังเกตสภาพเสื้อผ้าของเธอมากนัก แต่เมื่อนึกย้อนกลับไป เขาก็ตระหนักได้ว่าเสื้อผ้าทุกชิ้นที่เธอสวมใส่อยู่ไม่เพียงแต่ล้าสมัย แต่ยังเก่าจนแทบไม่เหมาะสมที่จะสวมใส่ โดยเฉพาะกางเกงชั้นในของเธอทว่าทันใดนั้น เขาก็ตกใจเล็กน้อยเมื่อตระหนักว่าผู้หญิงตัวเล็กแบบเธอเป็นสิ่งที่ดึงดูดเขาอย่างมาก แต่ความจริงนี้

“ไม่เคย ฉันไม่เคยเห็นมันมาก่อนด้วยซ้ำ นั่นแหละที่ทำให้ฉันสนใจมัน”ชิดชนกรู้ดีว่าเธอควรจะควบคุมอารมณ์ของตัวเองให้ได้ หรืออย่างน้อยก็ควบคุมน้ำเสียงให้เหมาะสม แต่การที่ฝ่ามือของชายหนุ่มฟาดลงบนก้นเธออีกครั้งก็เป็นเครื่องเตือนใจที่เธอคงไม่สามารถลืมมันได้“ถ้าอย่างนั้น เธอยิ่งไม่ควรจะไปยุ่งกับมันเลย ปืนของฉันไกนุ่มมาก และเธอกำลังเล็งมันไปที่เท้าของตัวเอง เธออยากจะเดินกะเผลกไปมาหน้าห้องเรียนของเธอหรือไง ถ้าเธอได้งานสอนสักที”ความดูถูกและความไม่ชอบที่เขามีต่อเธอแทบจะทำให้เธอร้องไห้อีกครั้ง แต่เธอก็ตั้งสติและพยายามไม่ให้เขามองเห็นว่าเธอเสียใจเพราะสิ่งที่เขาพูด มันแย่พอแล้วที่เขาทำให้เธอต้องร้องไห้ตอนที่เขาตีเธอ แต่ตอนนั้นเธอทำอะไรไม่ได้ เพราะมันเจ็บจริง ๆเธอไม่รู้ว่าเธอทำอะไรผิดถึงทำให้เขาไม่พอใจ เธอมาอยู่ใต้ชายคาเขาได้ไม่ถึงวัน และนอกจากตอนนี้ เธอเจอเขาแค่ที่โต๊ะอาหารเย็น ซึ่งเขาพูดกับเธอไม่เกินสองคำ คำแรกคือ ‘สวัสดี’ และอีกคำคือ ‘ราตรีสวัสดิ์’ เมื่อเขาลุกจากโต๊ะทันทีหลังอาหารและหายเข้าไปในห้องที่พวกเขากำลังอยู่ตอนนี้เมื่อเธอตื่นขึ้นมาในเช้าวันรุ่งขึ้น เขาก็หายไปแล้ว ภีรพล น้องชายของเขา หรื

เธอไม่ทันได้เห็นหรือได้ยินเสียงเขาเข้ามาเลย จนกระทั่งถูกแขนใหญ่ ๆ กอดรัดเอาไว้แน่น แขนของเธอถูกกดทับไว้ข้างลำตัวอย่างไม่มีทางขยับ ปืนในมือถูกกระชากออกไปอย่างง่ายดาย เธอแทบไม่ได้ยินเสียงกระสุนที่ถูกปลดออกและหล่นลงบนฝ่ามือของเขาเลย และก่อนที่เธอจะรู้ตัว เขาก็เก็บปืนเข้าโฮลสเตอร์เรียบร้อยแล้ว ด้วยท่าทางคล่องแคล่วเท้าที่สวมรองเท้าบูทถูกยกไปวางบนเก้าอี้ แล้วดึงคนตัวเล็กลงนอนคว่ำบนบนตักอย่างรวดเร็วไม่ทันแม้กระทั่งจะได้ตั้วตัว“ว้าย!”ชิดชนกร้องเสียงหลง รู้สึกอับอายจนแทบจะแทรกแผ่นดินหนี เมื่อท้องของเธอไปกระแทกกับต้นขาแข็ง ๆ แต่ในตอนนั้น เธอยังไม่รู้เลยว่าโชคชะตาที่น่าอับอายกว่านี้กำลังรอเธออยู่กระโปรงของเธอถูกดันขึ้นสูงจนเห็นชายผ้าที่เริ่มขาดรุ่ยของชุดที่เธอชอบที่สุด เธอคิดว่าเขาคงหยุดแค่นี้ นี่มันก็แย่พอแล้วและไม่เหมาะสมอย่างยิ่งที่เขาจะเห็นเธอในชุดชั้นใน แต่เขาคงไม่ทำอะไรมากไปกว่านี้หรอกมั้ง…เขาเป็นสุภาพบุรุษไม่ใช่หรือ อย่างน้อยเขาก็ทำตัวเป็นแบบนั้น...หญิงสาวพยายามจะดิ้นรนต่อสู้อย่างเงียบ ๆ เพื่อไม่ให้ใครได้ยินเสียงและเข้ามาพบพวกเขาในสภาพที่ไม่เหมาะสม ไม่ว่าจะเป็นคนใช้หรือสมาชิกในครอบค