บทที่ 1 เขาจะคิดถึงเธอเหมือนที่เธอคิดถึงเขาบ้างไหมนะ...

เตชิตาหัวเราะออกมาเบาๆ พร้อมกลับก้มลงจูบซับที่ศีรษะหอมๆ ของเจ้าตัวเล็กอย่างมันเขี้ยว

“นิ่งแล้วลูก แม่แตมไม่ร้องแล้วเห็นไหมครับ”

“เย้ๆ แม่แตมเก่งมาก มาจูจุ๊บกันก่อน” ว่าพลางทำปากจู๋น่ารัก จนคนเป็นแม่ใจบางรีบยื่นแก้มให้ลูกรักจูบ

เจ้าตัวน่ารักปรบมือ หัวเราะโชว์ฟันซี่เล็กๆ ดวงตากลมโตยิบหยีชวนให้คิดถึงใครบางคนที่เธอไม่ได้พบมานานหลายปี

คิดถึงเขาเหลือเกิน...

หญิงสาวกอดร่างอวบของลูกชายตัวน้อยไว้ เด็กชาย เตชินท์ คือเจ้าลูกชิ้นน้อยๆ ของแม่ คือสิ่งเดียวที่แทนตัวคนไกล แม้เขาจะไม่รู้ว่ามีหนึ่งชีวิตเล็กๆ ที่เขาสร้างขึ้นอย่างไม่ตั้งใจ แต่สำหรับเธอ ลูกชายคือเงาความรักที่เธอมีต่อเขาผู้นั้น

รัก...แม้จะถูกใครต่อใครตราหน้าว่าไม่รักดีก็ช่างหัวมัน แต่สิ่งที่สำคัญคือคนในครอบครัวของเธอเข้าใจกัน และไม่ทอดทิ้งให้เธอต้องสู้อยู่คนเดียว

“ไง...เจ้าลูกชิ้นเด้ง อ้อนอะไรแม่แตมแต่เช้า หืม...”

คนที่โผล่หน้ามาตรงประตูล้อสองแม่ลูก

“ป้าตาล!”

ตารกา หรือป้าตาลของหลานชาย ยิ้มหวานก่อนอ้าแขนรับเจ้าตัวกลมป้อมที่ตะเกียกตะกายลงจากเตียงถลาไปหา ตั้งแต่เดินคล่อง เจ้าตัวดีก็เดินให้จับทั้งวัน แต่คนทั้งบ้านก็ไม่มีใครบ่นให้ได้ยินสักแอะ โดยเฉพาะตากับยายที่ออกกำลังกายด้วยการตามเล่นไล่จับหลานรักทุกวัน

“ไหน เช้านี้มอนิ่งคิสป้าตาลยัง” คนพูดเอียงแก้มรับริมฝีปากแดงสดที่จูบแก้มเธอฟอดใหญ่ ก่อนที่จะจูบคืนที่แก้มยุ้ยๆ ทั้งสองข้างของแกอย่างมันเขี้ยว

“แหม พอป้าตาลมาก็ทิ้งแม่แตมเลยนะเจ้าแสบ”

เตชิตาแกล้งว่า หัวใจเต็มตื้นที่เห็นพี่สาวคนเดียวรักลูกชายของเธอมากขนาดนี้

“ทำไม แม่แตมอิชชี่ป้าตาลหรือไงจ๊ะ แล้วนี่ทำไมยังไม่ลุกแต่งตัวอีก วันนี้ไม่ไปทำงานหรือไง”

“เข้างานเก้าโมง นี่เพิ่งหกโมงเองน่าเจ้ ช่วยป๊ากับม้าเปิดร้านเสิร์ฟก๋วยเตี๋ยวก่อนก็ทันเหลือเฟือน่า”

“ป้าตาลๆ แม่แตมขี้แยอีกแย้ว...” เจ้าลูกชิ้นเด้งป้องปากทำหน้าทะเล้นกระซิบฟ้อง ทำให้คนฟังชะงักไปนิดๆ ตามองที่ใบหน้าใสๆ ของน้องสาวก็พบคราบน้ำตาที่ยังหลงเหลือ สายตาที่มองคนตรงหน้าจึงอ่อนแสงลงอย่างเข้าใจ

“แล้วแม่แตมขี้แยเหมือนใครน้า...” พอถึงเรื่องของตัวเอง เด็กน้อยก็ยิ้มเขินๆ

“ไม่เหมือน ยูกชิ้นไม่ขี้แย ตาตาบอกว่ายูกชิ้นเป็นคนเก่ง ยูกผู้ชายไม่ย้องไห้” สองพี่น้องฟังแล้วส่ายหน้าขำๆ ความสปอยล์หลานของตาตา

นี่ถ้าไม่บอกว่านายวีระเคยเอามีดปังตอจี้คอหอยตัวเอง เพราะวีรกรรมงามหน้าของลูกสาวคนเล็กในวันนั้นก็คงไม่อยากเชื่อว่าเขาจะหลงหลานไม่มีพ่อได้

เตชินท์คือศูนย์รวมความรักของคนในบ้านตั้งแต่เกิดมา แม้จะเสียใจและผิดหวังที่ลูกสาวผู้เป็นความหวังต้องท้องไม่มีพ่อ แต่เมื่อตั้งหลักได้ นายวีระก็ไม่เคยตำหนิใดๆ หรือถามหาคำตอบให้ลูกสาวต้องเสียใจอีก

‘คิดเสียว่าอะไรที่เกิดขึ้นแล้วดีเสมอก็แค่ยอมรับมัน’

เตชิตารู้ดีว่ามันทำใจลำบากไม่น้อยเลยสำหรับคนที่รักศักดิ์ศรีอย่างพ่อที่ต้องตากหน้ารับเสียงนกเสียงกาที่คอยซุบซิบนินทา และหากได้ยินใครก็ตามมาพูดไม่ดี หรือตำหนิลูกหลานให้ได้ยิน เขาก็พร้อมกางปีกปกป้อง เช่นเดียวกับนางตวงพรผู้เป็นภรรยาที่เข้มแข็งเป็นหลักให้ลูกหลานได้ยึดเหนี่ยว

แต่สิ่งที่ช่วยทำให้ทุกอย่างในบ้านดีขึ้นก็คือเด็กชายหน้าเป็นที่คลอดออกมาเพื่อเป็นขวัญใจของคนทั้งบ้าน

“เจ้าลูกชิ้นคนเก่งของตาตาตื่นหรือยังน้า...”

สองสาวหันไปสบตากัน ก่อนอมยิ้มให้กันเมื่อได้ยินเสียงบิดาสุดที่รักทำเสียงสองกับหลานชายคนโปรด

“ตื่นแย้วคร้าบ ยูกชิ้นตื่นแย้ว”

“ตกกระป๋องตามเคยเราสองคน ทั้งพ่อทั้งหลาน” ตารกาเอ่ยยิ้มๆ

“ไปล้างหน้าล้างตากันเจ้าลูกชิ้นเด้ง แล้วค่อยไปหาตาตากับยายตวงกันเนอะลูกเนอะ เธอก็รีบลุกได้แล้วยัยแตม เดี๋ยวไปทำงานสาย วันนี้พี่มีสอนช่วงเช้าพอดี จะได้ไปส่งหลานแล้วเลยไปส่งเธอที่บริษัทด้วยพร้อมกันเลย”

“ขอบคุณนะเจ้ตาล”

“อืม...ไปครับคนเก่งของป้าตาล”

ดวงตาคู่สวยมองตามสองป้าหลานที่เดินออกไป ก่อนฉายรอยหมองหม่น

เกือบ 5 ปีแล้วที่เธอไม่ได้เคยได้พบเขาคนนั้น นานเท่าอายุลูกชายสุดที่รัก แต่จนถึงตอนนี้เธอก็ยังไม่เคยลืมเขาได้ ยิ่งเห็นใบหน้าลูกน้อยที่มีเค้าโครงคมคายมีเค้าว่าจะรูปหล่อเหมือนเขาผู้นั้นด้วยแล้วก็ยิ่งทำให้เจ้าหัวใจไม่รักดีของเธอเจ็บแปลบๆ ขึ้นมาอีก

เขาจะคิดถึงเธอเหมือนที่เธอคิดถึงเขาบ้างไหมนะ...

บ้านของเตชิตาเป็นตึกแถวตั้งอยู่ใจกลางตลาดในชุมชนหน้าวัดแห่งหนึ่งแถบชานเมือง นายวีระเป็นคนทำอาหารเก่งโดยเฉพาะก๋วยเตี๋ยว เขาและภรรยาจึงเปิดร้านขายก๋วยเตี๋ยวหมูเด้งสูตรต้นตำรับที่ใครได้ชิมเป็นต้องติดใจและบอกกันไปปากต่อปาก ทุกวันจึงมีคนมารอต่อคิวกันซื้อก๋วยเตี๋ยวแต่เช้า ไม่กี่ชั่วโมงก็ขายหมด

เดิมทีนางตวงพรและลูกสาวทั้งสองคือหัวเรี่ยวหัวแรงสำคัญที่คอยช่วยหัวหน้าครอบครัวในร้านก๋วยเตี๋ยว จนกระทั่งมีลูกค้ามากขึ้นสองสามีภรรยาจึงตัดสินใจหาลูกจ้างมาช่วยงานในร้าน