บทที่ 3 เจ้านายคนใหม่คือ...

“เย้ๆ กินติมๆ ยูกชิ้นไม่ดื้อไม่ซน แม่แตมต้องพายูกชิ้นไปกินติมกันนะครับ พาป้าตาลกับตาตาแล้วก็ยายตวงไปด้วย ไปให้หมดเลย” เด็กชายปรบมือชอบใจ ก่อนรีบไหว้แม่และป้าที่มองคนตัวเล็กที่เดินเข้าโรงเรียนไปพร้อมเพื่อนร่วมชั้นที่มายืนกวักมือเรียกหยอยๆ จนลับสายตา

พอส่งหลานชายเสร็จสองพี่น้องก็ได้โอกาสอยู่ตามลำพังในรถ ตารกาชำเลืองมองหน้าซีดเซียวของน้องสาว

“คิดอะไรอยู่เหรอ อย่าบอกนะว่ายังคิดมากเรื่องที่ยัยป้านั่นพูดเมื่อเช้า”

“เปล่าหรอกค่ะ ปากคนเขาก็พูดไปเรื่อย แตมไม่สนใจหรอก”

“นั่นสิ เจ้าลูกชิ้นของฉันหน้าตาดีจะตาย ยัยป้านั่นต่างหากปากไม่ดี สมควรโดนป๊าด่า”

“จริงๆ จะว่าเขาก็ไม่ได้นะคะเจ้ตาล” เตชิตาหยุดพูดเพียงแค่นั้น เพราะคิดถึงสิ่งที่ได้ยินเมื่อเช้าไม่ใช่ครั้งแรกที่ได้ยินแบบนั้น

อันที่จริงมันปฏิเสธไม่ได้เลยว่ายิ่งโต เค้าโครงหน้าตาของลูกชายเธอก็เริ่มมีเค้าผู้เป็นพ่อเด่นชัดขึ้นเรื่อยๆ จนบางครั้งเธอก็รู้สึกกลัวว่าอาจมีใครสังเกตและพูดให้เข้าหูเด็กน้อยให้สงสัยได้ว่าตัวเองหน้าเหมือนใคร ทำไมไม่เหมือนทางฝั่งแม่

“อย่าคิดมากเลยนะ เรื่องมันผ่านไปแล้ว เราอยู่กับปัจจุบันดีกว่า”

“ขอบคุณนะเจ้”

“พอเลย อย่ามาอ้อนฉันเหมือนตาลูกชิ้นเด้งเลยนะ ไปๆ ถึงที่ทำงานเธอแล้ว รีบลงไปเลยไป” หันไปยิ้มให้พี่สาว

“เย็นนี้ฝากรับเจ้าลูกชิ้นด้วยนะคะเจ้ แตมทำงานเสร็จจะรีบกลับ อยากกินอะไรไหม เดี๋ยวแตมจะได้ซื้อเข้าไปให้”

“ยังคิดไม่ออก เย็นๆ ค่อยว่ากันอีกทีแล้วกัน”

เตชิตามองตามรถเก๋งมือสองสีขาวกลางเก่ากลางใหม่ของพี่สาวจนลับตา ก่อนเดินเข้าไปแสกนนิ้วมือเข้างาน

ปกติตั้งแต่เริ่มทำงานมา เตชิตาก็มักเป็นคนแรกที่มาถึงออฟฟิศ แต่ทว่าวันนี้กลับมีคนที่มาไวกว่าเธอ

“อ้าว น้องแตม มาแล้วเหรอจ๊ะ”

“ค่ะ พี่รุ้ง วันนี้มาเช้าจัง เอ หรือว่าแตมมาสาย”

รุ้งลาวัลย์ คือเลขาผู้อำนวยการฝ่ายขายหรือที่ใครๆ เรียกติดปากว่า ดอส หรือ Director of Sales (Dos) ซึ่งอาทิตย์ก่อนคุณประสงค์ ดอสคนเก่าเพิ่งลาออกเพราะได้งานที่ใหม่

“ไม่สายหรอกจ้ะ แต่วันนี้พี่มาก่อนเพราะต้องมาเตรียมจัดของต้อนรับว่าที่ดอสคนใหม่น่ะ”

“ว่าที่ดอสคนใหม่เหรอคะ”

“ใช่จ้ะ ทางส่วนกลางเพิ่งส่งคนมาให้เพราะเห็นว่าเรายังหาคนใหม่มาแทนคนเก่าไม่ได้ ได้ข่าวคนนี้จบจากเมืองนอกเก่งมากเลยนะ แถมเขาว่าหล่อมากด้วย” ท้ายประโยคคนพูดลากเสียงยาว จนทำให้คนฟังชักอยากเห็นหน้าคนหล่อของอีกฝ่ายขึ้นมาติดหมัด “แต่น่าเสียดาย...”

“เสียดายอะไรเหรอคะ”

“ก็เสียดายคนหล่อของเราน่ะสิ เห็นพี่ที่ส่วนกลางเขาบอกว่ามีสาวที่คบหาดูใจกันเสียแล้ว อีกอย่างคนนี้ก็จะมาอยู่ที่นี่ชั่วคราวจนกว่าจะหาดอสคนใหม่มาแทนได้ก็จะย้ายกลับไปประจำที่ส่วนกลาง เฮ้อ...”

เตชิตาอมยิ้ม เธอไม่เห็นว่ามันน่าเสียดายสักนิด ต่อให้หล่อแค่ไหน เก่งแค่ไหน ก็เท่านั้น ตอนนี้คนที่หล่อที่สุดในหัวใจเธอก็คงเป็นเจ้าลูกชิ้นเด้งลูกชายสุดที่รักเท่านั้น

หญิงสาวรีบไปจัดเตรียมปรินท์เอกสารเพื่อใช้สำหรับเจ้านายคนใหม่เข้าประชุมกับแผนกต่างๆ ตอนเช้า ไหนจะต้องเตรียมเอกสารอื่นๆ ให้คนในแผนกตามหน้าที่ประจำวันอีก จึงไม่มีเวลามาสนใจเรื่องอื่น จนกระทั่ง...

“ทุกคนคะ หันมาทางนี้หน่อยค่ะ” เสียงนั้นทำให้คนในแผนกที่เพิ่งทยอยมากันครบหันไปมองเป็นตาเดียว

ดวงฤดี หัวหน้าฝ่ายบุคคลเดินยิ้มแย้มเข้ามาด้วยสีหน้าอารมณ์ดีเป็นพิเศษ

“อย่างที่เรารู้กันว่าคุณประสงค์ดอสคนเก่าลาออกไปและยังหาดอสที่จะมารับหน้าที่แทนไม่ได้ ทางส่วนกลางก็เลยส่งหัวหน้าคนใหม่มาช่วยจนกว่าเราจะหาดอสคนใหม่ได้ วันนี้พี่มีความยินดีจะแนะนำให้ทุกคนรู้จักกับดอสคนใหม่ของพวกเรา...เชิญค่ะ คุณเจ...”

ชื่อนั้นทำให้หัวใจของเตชิตากระตุกวาบ ราวกับฟ่าลงมาที่ศีรษะ ไม่นะ! โลกมันคงไม่กลมขนาดนั้นหรอกมั้ง...

หากแล้วข้อพิสูจน์ของคำถามนั้นก็ทำให้หญิงสาวแทบล้มทั้งยืน ทันทีที่ร่างสูงสมาร์ทของใครคนหนึ่งก้าวเข้ามาในออฟฟิศแห่งนั้น

“ทุกคนคะ นี่คือคุณเจษภัทร ผดุงวัฒนกุล หรือ คุณเจ ดอสคนใหม่ของพวกเราค่ะ”

ตุบ!

แฟ้มเอกสารในมือหลุดร่วงลงพื้นกระจายเกลื่อนทันใด เตชิตาหน้าถอดสี รู้สึกราวกับพื้นที่เธอยืนอยู่ยุบยวบลงในชั่วพริบตานั้นเอง พอได้สติเธอก็รีบก้มตัวทำเป็นเก็บเอกสารใต้โต๊ะทันใด

เป็นไปไม่ได้ นี่เธอฝันไปใช่ไหม...

“สวัสดีครับทุกคน”

ผู้อำนวยการฝ่ายขายคนใหม่เอ่ยด้วยสีหน้ายิ้มแย้มอย่างมีอัธยาศัย แต่ความหล่อเหลามีเสน่ห์ของเขาทำเอาสาวๆ ทั้งแผนกถึงกับตกตะลึงจนหน้าแดง

“หล่อมากแม่...” เสียงซุบซิบจากเพื่อนร่วมแผนก

“โอย ดูสิ ยิ้มทีหัวใจพี่จะละลาย”

“ละลายไปก็เท่านั้นแหละย่ะ เห็นพี่รุ้งเลขาบอกว่าเขากำลังคบหาดูใจกับหลานสาวเจ้าของโรงแรมนี้เสียด้วย”

“ว้า...เสียดายจัง”

คนพูดเพลินไม่ได้สังเกตเลยว่าคนที่มุดใต้โต๊ะทำเป็นเก็บเอกสารข้างๆ สีหน้าซีดเผือดเพียงใด

เตชิตาแอบชะเง้อมองคนที่เป็นหัวข้อสนทนาที่กำลังเดินทักทายปราศัยกับทุกคนในแผนกด้วยสีหน้าตื่นตะลึงระคนหม่นหมองในหัวใจ