บทที่ 2 แม่เลี้ยงเดี่ยว

แต่เมื่อสามปีก่อนตารกาสอบบรรจุครูประถมที่โรงเรียนเอกชนแห่งหนึ่งได้ ก็เหลือเพียงเตชิตาที่ตอนนั้นกำลังตั้งครรภ์จึงดรอปเรียนไว้ แล้วมาคอยช่วยบิดามารดาทำงานจนกระทั่งคลอด

แต่ต่อมาเธอก็ตัดสินใจลาออกจากมหาวิทยาลัยทั้งๆ ที่มีเกณฑ์การเรียนที่อยู่ในระดับดี แต่เพื่อทุ่นค่าเทอมค่าใช้จ่ายในบ้านรวมถึงค่าใช่จ่ายที่เพิ่มขึ้นเพราะเจ้าตัวน้อย หญิงสาวจึงตัดสินใจสมัครเรียนที่มหาวิทยาลัยเปิด เพื่อเอาเวลามาดูแลลูกชายและยังได้ช่วยพ่อแม่แบ่งเบาภาระทำงานที่ ‘ร้านก๋วยเตี๋ยวลูกชิ้นหมูเด้งเฮียวี’

หญิงสาวกัดฟันเรียนไป เลี้ยงลูกไปจนจบเมื่อไม่นานมานี้เอง แต่ก็ยังช่วยงานที่ร้านก๋วยเตี๋ยวอยู่จนเด็กชายเตชินท์อายุครบเกณฑ์เข้าเรียนอนุบาลเมื่อไม่กี่เดือนก่อน

แต่พอมานั่งคิดคำนวนค่าใช้จ่ายที่เพิ่มมากขึ้นทุกวัน ลำพังเงินที่ได้มาจากการทำงานในร้านและงานกระจุกกระจิกของตัวเองเริ่มไม่พอ ไหนจะต้องเตรียมเก็บเงินไว้ให้ลูกในอนาคต ทำให้เตชิตาต้องมองหาลู่ทางหารายได้เพิ่ม โดยเธอไปยื่นใบสมัครงานไว้หลายแห่ง แต่งานสมัยนี้ก็ใช่ว่าจะหาได้ง่ายๆ แม้ว่าผลการเรียนของเธอจะจบด้วยเกรดที่ดี ทว่ามันก็ไม่เพียงพอให้บริษัทอยากจ้างเด็กจบใหม่ที่มีสถานะมีบุตรแล้วอย่างเธอ

โชคดีที่เมื่อเดือนก่อนพี่สาวของเธอได้ยินมาว่าโรงแรมที่ผู้ปกครองของนักเรียนคนหนึ่งที่ทำงานฝ่ายบุคคลอยู่เปิดรับพนักงานเพิ่มหลายตำแหน่ง จึงมาบอกให้น้องสาวลองไปยื่นใบสมัครดู เตชิตาเห็นว่าไม่เสียหายอะไร แม้ไม่ตรงตามคณะที่เรียนมา แต่นาทีนี้หากเป็นงานสุจริตที่ได้เงินเธอจึงเอาไว้ก่อน

ยื่นใบสมัครไม่กี่วันก็ถูกเรียกตัวไปสัมภาษณ์งานและได้ทำในตำแหน่งธุรการของฝ่ายขาย เพราะเธอไม่มีประสบการณ์ในการทำงานมาก่อน หญิงสาวจึงไม่คิดมากที่ไม่ได้ตำแหน่งตามที่มาสมัครไว้แต่แรก นาทีนี้เพื่อลูกรักและครอบครัว ต่อให้ต้องลำบากสายตัวแทบขาดเธอก็ยอมได้

“ตาตาคร้าบ ยูกชิ้นคนเก่งมาแล้ว”

เสียงใสๆ ของหลานรักทำให้คนที่กำลังลวกก๋วยเตี๋ยวหันไปยิ้มรับ พอเห็นหลานชายสุดที่รักในชุดนักเรียนอนุบาลดวงตาเขาก็ทอประกายปลาบปลื้ม

“เอาๆ ป๊ามัวแต่มองปลื้มหลานจนเส้นก๋วยเตี๋ยวเปื่อยหมดแล้วนั่น” ลูกสาวคนโตแซว เธอจูงมือเจ้าตัวน้อยเดินลงบันได โดยมีน้องสาวที่หิ้วกระเป๋านักเรียนและสัมภาระตามลงมา

“โอ้โห นั่นหลานเฮียวีเหรอ โตไวจริง เผลอแป๊บๆ เข้าโรงเรียนแล้วเหรอเนี่ย แต่เอ...แปลกนะ หน้าเจ้าตัวเล็กไม่ยักเหมือนแม่ สงสัยจะเหมือนทางพ่อมากกว่านะ...”

ประโยคนั้นทำให้นายวีระชะงัก ฉุนกึก ตาขุ่นเขียวตวัดมองคนพูด หากไม่เห็นว่าเป็นลูกค้าขาประจำกันมานานปี เขาคงโมโหด่าให้ลืมบ้านเลขที่ไปแล้ว

“หลานฉัน! มันก็ต้องหน้าเหมือนฉันสิวะยายแดง ไปตัดแว่นใหม่ได้แล้วนะ คนเราแก่แล้วก็แบบนี้แหละ หูตามันฟางมองอะไรไม่ชัด” ซัดไปหนึ่งดอก ทำให้คนปากเปราะหน้าเสีย รีบรับถุงก๋วยเตี๋ยวแล้วจ่ายเงินก่อนเผ่นออกจากร้านแทบไม่ทัน

เตชิตารู้ดีว่าพ่อของเธอทำเพื่อปกป้องลูกและหลานก็อดตื้นตันใจปนรู้สึกผิดไม่ได้

“หิวหรือยังเจ้าลูกชิ้นเด้ง” ชายมากวัยรีบปัดความขุ่นเคืองก่อนหันมาส่งยิ้มให้หลานชายคนโปรด

“หิวที่ฉุดเลยครับตาตา ยูกชิ้นอยากกินเตี๋ยวตาตา”

สามสาวอดอมยิ้มให้กับความฉอเลาะอยู่เป็นของเด็กชายตัวป้อมไม่ได้ นี่สิล่ะ ตาตาถึงได้รักได้หลงหัวปักหัวปำจนลูกสาวจะกลายเป็นหมาหัวเน่าอยู่รอมร่อ

“มาๆ ลูก นั่งเลยๆ เดี๋ยวตาตาทำเตี๋ยวอร่อยๆ ให้นะ”

“แล้วของหนูกับพี่ตาลล่ะคะป๊า”

“พวกแกโตแล้ว อยากกินก็มาลวกกินเองแล้วกัน นี่ฉันจะทำให้หลานรักฉัน”

สองพี่น้องหันไปสบตากัน ก่อนหัวเราะออกมาให้กับบิดาผู้ชอบสปอยล์หลานชายมากกว่าลูกสาวในไส้

“ไงล่ะยัยแตม เราสองคนตกกระป๋องอีกตามเคย”

พอเสร็จจากกิจกรรมประจำวันยามเช้า และมองตาตากับยายตวงที่กอดๆ หอมๆ รับขวัญหลานรัก กว่าจะตัดใจยอมปล่อยให้ไปโรงเรียนได้ สองพี่น้องก็แทบจะอุ้มหลานวิ่งหนีขึ้นรถเพราะกลัวไปทำงานสาย

“ไงครับน้องลูกชิ้นสุดหล่อ วันนี้มีทั้งคุณป้าคุณแม่มาส่งเลยนะ”

“สวัสดีครับครูปิ๋ม” เด็กชายพนมมือไหว้คุณครูประจำชั้น

“ฝากลูกชายด้วยนะคะคุณครู” เตชิตาเอ่ยเหมือนเช่นทุกวัน หากเลือกได้เธอก็อยากอยู่กับเจ้าตัวน้อยไม่ยอมให้ห่างตาเลย

“ไม่ต้องห่วงนะคะคุณแม่ น้องลูกชิ้นเป็นเด็กว่าง่ายไม่ดื้อด้วย คุณครูคนอื่นก็ชมตลอดเลยว่าน้องน่ารัก”

ฟังคำชมก็พลอยให้คนเป็นแม่หน้าบาน มองลูกชายอย่างแสนรักแสนปลื้ม เธออาจเป็นแม่ที่ไม่ดี แต่ลูกชายของเธอเป็นเด็กดีน่ารัก แค่นี้ก็ดีถมไปแล้ว

“แม่แตมไปทำงานก่อนนะครับลูกชิ้น เดี๋ยวบ่ายๆ เลิกเรียน ป้าตาลมารับนะลูก ถ้าหนูไม่ดื้อ ไว้พรุ่งนี้วันหยุดเดี๋ยวแม่พาไปกินไอติม ดีไหม”

“เย้ๆ กินติมๆ ยูกชิ้นไม่ดื้อไม่ซน แม่แตมต้องพายูกชิ้นไปกินติมกันนะครับ พาป้าตาลกับตาตาแล้วก็ยายตวงไปด้วย ไปให้หมดเลย”