บทที่ 2 พ่อคนที่สอง - 25%

เสียงนาฬิกาปลุกจากโทรศัพท์มือถือ ทำให้คนที่นอนหลับใหลอยู่บนเตียงหลังใหญ่ตื่นจากห้วงนิทรา

พลอยพัดชาลืมตาขึ้นพลางรีบเอื้อมมือไปกดปิดเสียงเอาไว้เพราะเกรงว่าจะรบกวนการนอนของเพื่อนสนิทที่หลับอยู่ด้านข้าง จากนั้นหญิงสาวก็ตวัดผ้าห่มออกแล้วก้าวลงจากเตียง เดินไปเทน้ำใส่แก้วดื่มเข้าไปอึกใหญ่ เมื่อคืนเธอใช้เสียงจากการร้องเพลงมากเกินไป ผลลัพธ์ที่ได้คือเสียงแหบราวกับคนเป็นไข้ไอเจ็บคอ

พลอยพัดชาใช้เวลาอาบน้ำแต่งตัวราวชั่วโมงกว่าก็สวยเพริศพริ้งออกมาจากห้องนอน ในขณะที่นลินทรายังคงหลับไม่ตื่นเพราะเมื่อคืนดื่มไปหลายแก้ว เห็นทีวันนี้เธอคงต้องนั่งแท็กซี่ไปทำงานที่ร้านด้วยตัวเองแล้วกระมัง เพราะคนที่บอกว่าจะขับรถไปส่งที่ทำงานนั้น ยังลุกไม่ขึ้นเลย

“นังเพื่อนบ้า ได้ปล่อยผีสองวันก็เล่นเต็มที่เลยนะ” พูดได้แค่นั้นพลอยพัดชาก็ต้องกระแอมออกมาหลายครั้งเพราะเจ็บคอ

“แย่จริง วันนี้มีไลฟ์หน้าจอซะด้วยสิ” แต่เสียงเป็นแบบนี้ เห็นทีคงไลฟ์สดไม่ได้เสียแล้ว

ร้านพัดชา เจมส์จะมีการไลฟ์สดทุกวัน วันละหนึ่งครั้งโดยมีพนักงานขายประจำร้านทำหน้าที่ตรงนี้ เพราะในปัจจุบันการไลฟ์สดเพื่อขายของผ่านทางหน้าเฟซบุ๊กและอินสตาแกรมนั้นกำลังเป็นที่นิยม เนื่องจากช่วยเพิ่มยอดขายให้กับทางร้านได้อย่างเป็นกอบเป็นกำ ส่งผลให้รายได้ของร้านเพิ่มขึ้นจากสองปีที่ผ่านมาถึงหนึ่งร้อยเปอร์เซ็นต์ และคิวไลฟ์สดของพลอยพัดชาก็คือทุกวันศุกร์ ซึ่งก็คือวันนี้นั่นเอง

หญิงสาวหันไปมองเพื่อนที่นอนอยู่ ก่อนจะตัดสินใจหยิบกุญแจสำรองอีกชุดหนึ่งมาวางไว้บนโต๊ะข้างหัวเตียง จากนั้นก็ปลุกนลินทราเพื่อแจ้งให้ทราบ

“นิ้ง ยายนิ้ง” เมื่อเห็นอีกฝ่ายลืมตาขึ้นมาแล้ว เธอจึงชูกุญแจห้องแล้วพูดว่า

“ฉันวางกุญแจห้องไว้ตรงนี้นะ ถ้าแกออกจากห้องฉันแล้วก็ล็อกให้ด้วยละกัน ส่วนกุญแจก็เอาไว้ที่แกก่อน ว่างเมื่อไรค่อยเอามาให้ฉันก็ได้”

“อืมมมม” นลินทราส่งเสียงมาแค่นั้นก็หลับต่อ

พลอยพัดชาเดินออกจากห้องนอน คว้ากระเป๋าสะพายคนละใบกับเมื่อวานแล้วเดินมาที่ประตูห้อง หยิบรองเท้าคู่ที่เข้ากันกับกระเป๋าที่ตนสะพายอยู่ ปิดล็อกประตูแล้วเดินไปหน้าลิฟต์พลางหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเปิดแอปพลิเคชันเพื่อเรียกรถแท็กซี่ให้มาจอดรอหน้าคอนโดมิเนียม

ทันทีที่ธามก้าวลงจากรถ สิ่งแรกที่สายตาของเขามองไปก็คือรถยนต์สีขาวของพลอยพัดชาที่จอดแช่ไว้ที่เดิมตั้งแต่เมื่อคืนที่ผ่านมา

ชายหนุ่มรู้แล้วว่าหญิงสาวกับเพื่อนไปไหนกันเพราะเขาเข้าไปดูในอินสตาแกรมของพลอยพัดชา เห็นเธอโพสต์รูปที่ไปร้องคาราโอเกะเมื่อคืนไว้หลายรูป นอกจากนั้นยังมีจินตวาตี ผู้เป็นน้าของเธอไปร่วมแจมด้วย

โพสต์แค่รูปยังไม่เท่าไร แต่เจ้าตัวดันโพสต์คลิปที่ตนเต้นเย้ว ๆ กับเพื่อนและน้าสาว ทำเอาเขาไม่รู้ว่าจะขำหรือจะรู้สึกอะไรดี แต่อย่างน้อยเขาก็ยังโล่งใจว่าเมื่อคืนเธอมีจินตวาตีไปด้วย และเขาเองก็รู้ดีว่าพลอยพัดชานั้นชอบการเข้าสังคม หรือการเที่ยวสังสรรค์กับเพื่อนก็จริง แต่เธอจะดื่มน้อยมาก เรื่องที่เธอจะเมาหัวราน้ำนั้นแทบเป็นไปไม่ได้

และถ้าเดาไม่ผิด เที่ยงนี้พลอยพัดชาก็ต้องโผล่หน้ามาชวนเขาไปกินข้าวกลางวันอีกเช่นเคย

ธามถอนหายใจแผ่ว เมื่อรู้สึกว่าตนทำตัวเหมือนพ่อคนที่สองของพลอยพัดชาเข้าไปทุกวัน อาจเพราะหญิงสาวรุ่นเดียวกับธีรนาฏ น้องสาวของเขากระมัง และทั้งสองคนยังสนิทสนมกันอีกด้วย ถ้าไม่ติดว่าธีรนาฏไปเรียนต่อปริญญาโทที่ต่างประเทศละก็ เมื่อคืนคงมีเจ้าตัวไปร้องเพลงและเต้นกระจายอยู่ในกลุ่มด้วยแน่นอน

และก็ไม่ผิดไปจากที่ธามคาดไว้เท่าไรนัก เมื่อถึงเวลาเที่ยงเศษ ประตูห้องทำงานของเขาก็ถูกเคาะ เมื่อเปิดออกมาก็มีใบหน้าของพลอยพัดชาโผล่เข้ามาพร้อมกับรอยยิ้มเจิดจ้าเช่นทุกวัน

“พี่ธามขา เที่ยงแล้วนะ ไปกินข้าวกัน”

พลอยพัดชายืนอยู่หน้าประตูไม่ได้เข้ามาในห้องทำงานของเขา เพราะชายหนุ่มเคยตำหนิเอาไว้ว่าหญิงสาวรุกล้ำความเป็นส่วนตัวของเขามากเกินไป ถ้าเขายังไม่อนุญาต เธอก็ไม่สามารถเข้าไปในห้องอย่างเด็ดขาด

...เสียงแหบมาเชียว...

ธามเงยหน้าขึ้นจากแปลนก่อสร้างตรงหน้าพร้อมกับมองคนที่ยืนยิ้มอยู่หน้าประตูด้วยสายตาเรียบเฉย สีหน้าแววตาของหญิงสาวไม่มีร่องรอยของความอ่อนล้า หรืออาการเมาค้าง หากแต่เสียงแหบแห้งที่เปล่งออกมานั้นไม่ต้องบอกก็รู้ว่าเมื่อคืนเจ้าตัวคงตะเบ็งเสียงสุดเหวี่ยงมากแค่ไหน

“ไปทำอะไรมาเสียงแหบ แล้วทำไมจอดรถไว้ที่นี่ทั้งคืน” เขาลองถามหยั่งเชิงดู เพราะอยากรู้ว่าพลอยพัดชาจะตอบตามความจริงหรือไม่

“เมื่อคืนไปร้องเกะกับเพื่อนมาก็เลยใช้เสียงมากไปหน่อย จะกลับมาเอารถที่โรงแรมก็ขี้เกียจ เลยจอดทิ้งไว้ที่นี่ค่ะ หวังว่าคงไม่คิดค่าจอดนะคะ” เธอเอนตัวพิงกรอบประตู ขณะที่ชายหนุ่มเองก็ยังไม่มีท่าทีว่าจะลุกขึ้น

“สรุปว่าพี่ธามคงไม่ไปกินข้าวกับพลอยเหมือนเดิมใช่ไหมคะ”

ธามเลิกคิ้วขึ้น ดูเหมือนว่าวันนี้พลอยพัดชามีท่าทีแปลกไป กระนั้นเขาก็ยังพูดไปว่า

“เธอก็รู้คำตอบดีอยู่แล้ว”

หญิงสาวถอนหายใจเฮือกใหญ่พลางก้มหน้าลงมองพื้นครู่หนึ่ง เขาเองก็อยากรู้ว่าเธอจะทำอย่างไรต่อไป เห็นเธอก้มหน้าอย่างนี้เขาก็อดสังเกตไม่ได้ว่าพลอยพัดชากำลังร้องไห้อยู่หรือเปล่า จนกระทั่งเธอเงยหน้าขึ้น

“โอเคค่ะ งั้นพลอยไปก่อนนะคะ” หญิงสาวยังคงยิ้มให้เช่นเคย แม้แต่ตอนที่เจ้าตัวดึงประตูปิดให้เขา

ธามขมวดคิ้วด้วยความไม่เข้าใจ วันนี้พลอยพัดชาแปลกไปจากเดิมจริง ๆ เธอไม่เซ้าซี้ให้เขาไปกินข้าวด้วยเช่นทุกครั้ง เพราะปกติแล้วหากเขาบอกว่าไม่ไป หญิงสาวก็จะออดอ้อนและตื๊อให้เขาไปด้วยให้ได้ ซึ่งเธอจะยืนอยู่หน้าประตูตรงนั้นนานหลายนาที หากแต่วันนี้ดูเหมือนเธอชวนเขาพอเป็นพิธีเท่านั้น

“ช่างเถอะ คงอารมณ์ไม่ดีมั้ง”

ชายหนุ่มได้แต่ปล่อยให้เรื่องของพลอยพัดชาลอยหายไปจากหัว ก่อนจะก้มหน้าก้มตามองแบบแปลนตรงหน้าต่อ

พลอยพัดชาเดินใจลอยมาจนถึงลานจอดรถ แต่พอมายืนอยู่ข้างรถของตนเธอก็ไม่รู้จะขับไปไหนดี สุดท้ายก็เดินกลับเข้าไปในโรงแรมตามเดิมแล้วไปนั่งกินมื้อเที่ยงที่ภัตตาคารของโรงแรมแทน

หญิงสาวสั่งอาหารมาสองอย่าง ระหว่างนั่งรอก็ได้แต่ปล่อยใจให้ล่องลอยไปเรื่อยเปื่อย ตามองถนนที่รถราขวักไขว่กับพนักงานออฟฟิศที่เดินสวนกันไปมาบนทางเท้าผ่านกระจกของทางร้านแล้วก็ได้แต่ทอดถอนใจ แม้เธอจะโชคดีกว่าคนอื่นตรงที่บิดามารดามีธุรกิจส่วนตัวไว้ให้สานต่อ ไม่ต้องไปเตร็ดเตร่หางานทำ แต่สิ่งที่เธอต้องเรียนรู้และมีมากกว่าคนอื่นนั่นก็คือความรับผิดชอบที่ต้องแบกไว้เต็มสองบ่า

เธอต้องแบกรับธุรกิจอัญมณีและหาวิธีทำให้มันเติบโตต่อไปให้ได้ตั้งแต่ยังไม่เข้ามหาวิทยาลัย เพราะมีอีกหลายสิบชีวิตที่ต้องอาศัยพึ่งพาธุรกิจนี้ ถ้าเธอล้มพวกเขาก็จะล้มไปด้วย ถ้าเธอท้อพวกเขาก็จะรู้สึกไม่มั่นคง เพราะฉะนั้นเธอจะอ่อนแอไม่ได้เด็ดขาด

“ว่าไงหนูพลอย”

เสียงทุ้มที่ดังมาจากด้านข้าง ปลุกให้พลอยพัดชาตื่นจากภวังค์ หญิงสาวหันไปมองเจ้าของเสียงพร้อมกับลุกขึ้นยืนทันทีเมื่อเห็นว่าเป็นใคร