บทที่1.ของขวัญจากพระเจ้า 2

แต่มันไม่ได้จบแบบในนวนิยาย หนังสืออ่านเล่นที่เธอชอบอ่านก่อนนอน

เจ้าชาย...ไม่มีจริงในโลกปัจจุบัน

แมทธิวเป็นเทพบุตรแค่เปลือก เนื้อในเขาเป็นจอมวายร้าย

“เอาเด็กออก!!” คำบัญชาของเขา ตอนที่เธอบอกเขาเรื่องที่เธอ ‘ท้อง’

เขาเย็นชายิ่งกว่าหิมะกลางฤดูหนาว ใจดำยิ่งกว่าสีของขนนกกา

แมทธิวให้เธอทำลายเลือดก้อนหนึ่งของเขากับเธอ...แต่ ทิพยอาภาไม่ทำ!! ...เธอหลบหน้าหลบตาเขา แอบคลอดลูกและไม่ปริปากบอกเขาสักคำ เมื่อเขาไม่ต้องการ...เธอก็จะเลี้ยงลูกด้วยตัวเอง ด้วยสองมือ สองขาของผู้หญิงคนหนึ่ง

มันไม่จบแค่นั้น...

หากจอมวายร้ายอย่างเขาจะปล่อยผ่าน เมื่อเธอหายตัวไป แมทธิวกลับตามจนเจอ!! ...เขาให้จาคอปรับตัวเธอมาที่คฤหาสน์ดีแลน เพื่อตกลงกับเธอครั้งสุดท้าย...

เมื่อแมทธิวบีบจนเธอไม่มีทางเดิน เธอก็ได้แต่หวังว่าคนในคฤหาสน์หลังนั้น จะยังพอมีความเมตตาหลงเหลืออยู่บ้าง ยังไงเสีย... แองเจลิน่าก็เป็นสายเลือดของ ดีแลน!! คนหนึ่ง...

“จะเอาไงต่อ จะกลับบ้าน หรือจะหางานทำที่นี่?” เสียงของไทรีสปลุกความคิดล่องลอยของทิพยอาภากลับมาอยู่ที่เดิม

“ฉันอยู่ที่นี่ไม่ได้หรอกไท ฉันจะกลับบ้าน”

บ้านเกิดของแม่...บ้านที่เธอเหลือแค่ความทรงจำรางๆ เพราะก่อนที่เธอจะถูกส่งไปอยู่สถานสงเคราะห์ ทิพยอาภาเคยมีมารดาเป็นหลักชัย แต่ท่านเสียชีวิตไปจากโลกนี้เสียแล้วด้วยโรคร้าย คร่าชีวิตผู้มีพระคุณคนสุดท้ายของเธอ ทิพยอาภาจึงต้องเผชิญโลกเพียงลำพัง สามีคนใหม่ของมารดา บิดาเลี้ยงของเธอ...เขาไม่ต้องการรับผิดชอบลูกที่ไม่ได้เกิดจากเขา และตัวเองคงทนไม่ได้เช่นกัน คงอดไม่ได้ที่จะไปคอยแอบมองบุตรสาว เมื่อยังอาศัยอยู่ในประเทศเดียวกัน...ทางที่ดีเธอควรไปให้ไกลที่สุด แม้หัวใจจะแหลกยับ...ก็ต้องก้มหน้าทน...มันเป็นเวรกรรมของเธอ เวรกรรมนั่นต้องไม่ตกอยู่ที่แองเจลิน่าด้วย...

“คิดดีแล้วใช่ไหม?” ไทรีสถามกลับเสียงหม่น ไม่ว่าจะทิพยอาภา หรือแมทธิว แต่ละคนมีเหตุผลของตัวเอง

“อืม...” หญิงสาวผ่อนลมหายใจยาวๆ เธอทรุดนั่งด้วยความอ่อนแรง จากนี้ไปเธอคงเหมือนซากร่างกายที่ไร้หัวใจ

หนุ่มหัวใจสีชมพูถอนใจเฮือก...ปล่อยให้เพื่อนสาวทอดอาลัยตายอยากตามลำพัง ไทรีสเดินไปนั่ง เขาเปิดคอมพิวเตอร์ส่วนตัว เขาคลิกดูนั่นนี่ท่องเที่ยวในโลกโซเซียล...ไปเรื่อย...จนกระทั่งเห็นกรอบเล็กๆ ที่เป็นประกาศหาคนทำงาน...

รับสมัครพี่เลี้ยงเด็ก!!

มันไม่น่าสนใจเลย...หากมันเป็นการประกาศหาคนเลี้ยงเด็กธรรมดา

ที่มันไม่ธรรมดาคือ...นามสกุล ดีแลน ต่างหากเล่า...

กรอบโฆษณานั่น มาจากมาดามแพซี่...

ไทรีสหยิบปากกาจดเบอร์โทรศัพท์ไว้ เขาครุ่นคิดบางอย่าง...เงียบๆ

ชายหนุ่มลุกไปชะโงกหน้ามองทิพยอาภาซ้ำ หล่อนยังจมอยู่ในห้วงทุกข์ เมื่อจำใจพรากจากลูกสาวที่เพิ่งคลอดได้ไม่นาน

“สมมุตินะทิพ หากแกได้มีโอกาสอยู่ใกล้ลูก โดยที่ไม่ให้คนอื่นรู้ รวมทั้งไอ้หมอนั่นด้วย แกจะลองทำมั้ย?”

แผนการอันแยบยลผุดขึ้นในสมองอันปราดเปรื่องของไทรีส

หญิงสาวหมุนตัวขวับ!! หันกลับมามองเพื่อนหนุ่มหัวใจสาว เธอรีบยกมือปาดน้ำตาบนผิวแก้ม และตอบกลับแบบไม่ต้องคิด

“ทำสิ!! แต่...”

หญิงสาวตอบกลับเสียงรัว แต่ก็ต้องชะงัก เมื่อนึกถึงใครบางคน ที่มีอิทธิพลกับตนเอง เธอกลัวที่สุดคือแมทธิวจับได้...และหากเขารู้ความจริง เธอคงถูกเฉดหัวออกมาจากคฤหาสน์หลังนั้นแทบไม่ทัน

ไทรีสอมยิ้ม...แค่นี้เขาก็รู้คำตอบแล้วล่ะ

“มานี่สิ ฉันมีอะไรให้แกดู”

ชายหนุ่มกวักมือเรียกทิพยอาภา เขาถอยหลังเดินกลับเข้ามาในห้อง ก่อนจะนั่งหน้าคอมพิวเตอร์โน๊ตบุ๊คที่เปิดค้างไว้

หญิงสาวเดินซอยเท้าถี่ๆ กึ่งวิ่งกึ่งเดิน เธอหยุดยืนซ้อนหลังเพื่อน มองกรอบเล็กๆ ที่ไทรีสชี้ให้ดู

น้ำตาทะลักออกมาอีกครั้ง... มือเล็กยกขึ้นปิดปาก กลั้นเสียงสะอื้นไห้ แองเจลิน่าลูกของเธอ ไม่ได้ถูกส่งไปอยู่สถานสงเคราะห์เหมือนที่กลัว...มีคนใจดีรับลูกของเธอไว้ บุคคลคนคนนั้น คือมาดามแพซี่ ภรรยารองของบิดาของแมทธิว...ลูกของเธอได้อยู่ในคฤหาสน์หลังนั้น...ในฐานะส่วนหนึ่งของ ‘ดีแลน’

“ฉันไม่กล้าหรอกไท?” หญิงสาวส่ายใบหน้า ยกมือเช็ดน้ำตาป้อยๆ แม้มันจะเป็นทางเดียวที่ทำให้เธอได้อยู่ใกล้ชิดลูก

“กว่าแกจะมาถึงตรงนี้แกผ่านความลำบากอะไรมาบ้างทิพ แกจะยอมง่ายๆ แบบนี้เหรอไง?”

ความลำบากที่ทิพยอาภาผ่านพบมาตลอดชีวิต ไทรีสรับรู้เมื่อเพื่อนสาวเล่าให้ฟังแบบหมดเปลือก ระหว่างเขากับทิพยอาภาจึงไม่เคยมีความลับต่อกัน ดังนั้น... การที่เพื่อนรักเจ็บปวด เขาเองย่อมรู้สึกไม่ต่างกัน...หากเขาจะทำให้ทิพยอาภาได้ใกล้ชิดลูก และหากสวรรค์มีตา...ทำให้หนุ่มสุดจองหองคนนั้นหันมามองผู้หญิงต้อยต่ำอย่างเพื่อนตัวเองได้บ้าง แม้โอกาสจะมีแค่1% ไทรีสก็อยากลอง...

ในความคิดของคนที่ก้ำกึ่งทางเพศ ชายหนุ่มยังไม่รู้ความต้องการของตัวเองแน่ชัด เขารู้แค่ว่าเขาไม่พิศวาสผู้หญิง เมื่อร่างกายของพวกหล่อนไม่สามารถปลุกความกำหนัดในตัวของเขาได้ เรือนกายกำยำต่างหากที่ทำให้เขาพลุ่งพล่าน แต่เขาก็รู้ดี ฤทธิ์ความรักเป็นเยี่ยงไร...หากตกลงไปในบ่วงนั่นแล้ว ชีวิตของตัวเองก็เหมือนเกาะเส้นด้ายห้อยต่องแต่งอยู่กลางเหวลึก!! หากโชคดีคู่ของตัวเองมีความรู้สึกเฉกเช่นเดียวกัน...ด้ายเส้นนั้นก็มั่นคงขึ้น และถูกดึงจนพ้นปากเหว แต่...หากคนที่ตัวเองปักใจรัก มีแค่คำลวง สักวันด้ายก็จะเปื่อยและขาด ตัวเองก็ตกลงสู่ก้นเหวที่ดำมืด จมดิ่งอยู่กับความทุกข์ระทม

มือเล็กๆ กำชายกระโปรงแน่น เรียวปากอิ่มเม้มจนเป็นเส้นตรง เธอหลุบเปลือกตาลง...และใคร่ครวญอย่างหนัก

“อืม...ฉันจะทำ!!”

ทิพยอาภาลืมตาขึ้น...ดวงตาเธอลุกโชนไปด้วยแสงแห่งความหวัง

หญิงสาวไม่ได้ต้องการกลับไปใกล้ชิดแมทธิว...สิ่งที่เธอต้องการคือการได้โอบอุ้ม ‘นางฟ้า’ ตัวน้อยไว้ในอ้อมแขนอีกครั้ง แม้จะไม่ใช่ในฐานะ ‘แม่’ ก็ตาม

“ดี!! ฉันจะเนรมิตให้แกเอง...”

ไทรีสยิ้ม เขาหยิบโทรศัพท์ส่วนตัวขึ้นมากดโทร. ออก

ตืดดดดดดดดดดดดดดด...

เสียงสัญญาณดังยาวนาน กว่าจะมีคนรับสาย...

“สวัสดีค่ะ บ้านดีแลน ไม่ทราบว่าคุณมีธุระอะไรคะ?”

ปลายสายกดรับและกรอกเสียงถามกลับมาแบบคนมืออาชีพ

“สวัสดีฮ้า...” ชายหนุ่มดัดเสียงนิดหน่อย...จากเสียงห้าวๆ เป็นเสียงแหลมที่ออกจะดีดดิ้นเกินจริง “ฮั้นเห็นประกาศหาพี่เลี้ยงเด็ก...และฮั้นมีคนงานที่ต้องการทำงานนี้อยู่ ไม่ทราบว่าเราจะพอคุยกันได้ไหมฮ้า” เขายิงตรงเป้า แจ้งความต้องการแบบไม่รอช้า

ปลายสายเงียบไปชั่วครู่...ก่อนจะมีเสียงนุ่ม ๆ ตอบกลับมา

“ไม่ทราบว่าดิฉันคุยกับใครอยู่คะ แล้วคนที่ว่า...มีความชำนาญแค่ไหนที่จะดูแลเด็กเล็กๆ สักคน”

มาดามแพชี่ขอคุยเอง เธอต้องการมืออาชีพสำหรับดูแลใกล้ชิด ‘แองเจิ้ล’

“ของอย่างนี้ต้องพิสูจน์เองฮ่ะ คนของฮั้นฝึกมาดี สามารถเอาอยู่ตั้งแต่นาทีแรก ไม่ว่าเด็กจะดื้อหรือโยเยแค่ไหน?” ไทรีสฟุ้ง!! ทิพยอาภาเลี้ยงเด็กไม่เป็นหรอก เธอเองก็เพิ่งมีลูกคนแรก แต่สัญชาตญาณของแม่กับลูก จะทำให้ทุกอย่างผ่านไปด้วยดี

“มีคนติดต่อมาหลายเจ้าค่ะ...แต่เราจะเลือกคนที่เหมาะที่สุด สำหรับ ‘หลาน’ ดิฉัน”

มาดามแพชี่ตอบแบบไว้ท่า ใครก็ตามที่ผ่านด่านนี้มาได้ ต้องดีจริงๆ เมื่อแต่ละคนที่ส่งใบสมัครมา นางไม่เชื่อว่า ‘หล่อน’ จะอยากมาดูแลเด็ก พวกหล่อนคงใช้เป็นข้ออ้างที่จะแฝงกายเข้ามาอยู่ใต้ชายคาคฤหาสน์ดีแลน เมื่อเป้าหมายที่คนส่วนใหญ่โฟกัส...คือ แมทธิว...ลูกเลี้ยงของนาง

“ฮ้า...”

“พรุ่งนี้10:00 นาฬิกาสะดวกไหมคะ?”

ยิ่งเร็วยิ่งดี เมื่อนางเองก็ไม่มีประสบการณ์เลี้ยงเด็ก อีกอย่าง...แองเจิ้ลเริ่มซึมๆ ไม่ร่าเริงเหมือนตอนแรกที่ได้พบ บ่อยครั้งที่เด็กน้อยนิ่งเงียบจนนางใจหาย

“สะดวกฮ้า...แล้วเจอกัน”

ไทรีสจบบทสนทนา เขาเงยหน้ามองเพื่อนรักที่ยืนลุ้นอยู่ข้างๆ มีน้ำตาหยดเล็กๆ ไหลปริ่มเงียบๆ

“เอาล่ะ มาแปลงโฉมกัน แกจะไปทั้งแบบนี้ไม่ได้หรอก”

ชายหนุ่มกวาดตามองทิพยอาภาทั้งตัว...การปลอมตัวเพื่อพรางตาแมทธิว จะทำให้หญิงสาวมีโอกาสได้อยู่กับลูกนานขึ้นอีกนิด

“ผมแกยาวไปทิพ แต่หากตัดก็เสียดายแย่!!” ไทรีสยกมือเกาคาง...เขาเปรยเมื่อสะดุดตากับผมดำยาวของเพื่อน

ทิพยอาภายกมือจับปอยผม เธอทำหน้าแหย เพราะผมเป็นอีกอย่างที่เธอรัก

“วิก!! ฉันมีวิกเยอะ แกต้องทนหน่อยแล้วกัน” ชายหนุ่มดีดนิ้ว เขาลุกไปรื้อค้นตู้ข้างตัว ก้นตู้มีวิกผมหลายแบบ ที่ทิพยอาภาเห็นยังต้องอ้าปากค้าง

“มันก็มีบ้าง...ลุคแบบนี้ฉันจะจิกผู้ชายที่ไหนมากินล่ะยะ” หนุ่มหล่อหัวใจสีชมพูไหวไหล่ หล่อลำกล้ามใหญ่แบบตนเอง คงไม่มีผู้ชายคนไหนเสี่ยงลอง เขาเลยต้องปลอมตัวออกไปหาเหยื่อยามราตรี เป็น One night stand มีความสุขแบบวินๆ เช้ามาก็แยกย้ายไม่ผูกพัน

รอยยิ้มเล็ก ๆ แต้มมุมปาก...เป็นครั้งแรกหลังจากปีกหักออกมาจากคฤหาสน์ดีแลน ที่ทิพยอาภาพอจะยิ้มออกมาได้

“เสื้อผ้า หน้า ผมเปลี่ยนใหม่หมด...แกจะเข้าไปแบบอึ๋ม ๆ งี้ไม่ได้”

ไทรีสไม่ได้พูดเกินจริง ถึงทิพยอาภาจะโทรมเพราะวุ่นวายกับการเลี้ยงบุตร แต่เมื่อมองรวมๆ แล้ว ผู้หญิงหลังคลอดมีน้ำมีนวล โดยเฉพาะเนินอก

กระบวนการแปลงโฉมกว่าจะลงตัวและเป็นที่พอใจของชายหนุ่มได้

ทิพยอาภาต้องเปลี่ยนแล้วเปลี่ยนอีก...กว่าสองชั่วโมง ไทรีสจึงยอมหยุด

หญิงสาวมองตัวเองผ่านกระจกเงา วิกผมสั้นกระเซอะกระเซิงกับแว่นตาหนาเตอะบนใบหน้า เสื้อผ้าหลวมๆ กระดุมเสื้อติดทุกเม็ดถึงลำคอ กระโปรงยาวกรอมเท้ากับรองเท้าคัดชูสีดำ

“แบบนี้...ใครมองแกแล้วไม่ Sex เสื่อม ฉันให้เตะ”

สภาพนางฟ้า เปลี่ยนไปเป็นคนธรรมดา...ชายหนุ่มเปรยยิ้มๆ เขาส่ายหน้าแรงๆ เมื่อมองเพื่อนทั้งซ้าย ทั้งขวา เขามั่นใจ ไม่มีใครจำทิพยอาภาได้...แม้แต่ แมทธิว!!

“เอาล่ะ แบบนี้แกพร้อมแล้วที่จะเข้าไปที่นั่นแล้ว”

หลังจากมองจนแน่ใจ...ทิพยอาภาสามารถผ่านด่านได้แน่ จากนี้ไปคือลิขิตสวรรค์แล้วล่ะ หากได้งานนี้ เพื่อนของเขาก็สามารถอยู่ใกล้ ‘ลูก’ ได้นานอีกหน่อย...