บทที่3.กลิ่นนาง 1

บทที่3.กลิ่นนาง

แมทธิวตื่นขึ้นมาในเช้าวันต่อมา...เขาหลับยาวแบบที่ไม่เคยทำ ชายหนุ่มยกมือขึ้นกดเหนือหว่างคิ้ว เขาสูดปากครางเบาๆ เพราะรู้สึกชาวาบไปทั้งท้องแขน ชายหนุ่มผงกศีรษะขึ้นมอง เขาขมวดคิ้ว ก่อนจะเอื้อมมือผลักทิพยอาภาจนกระเด็น

“โอ๊ะ!!” หญิงสาวร้องเสียงหลง ความฝันแสนหวานหายวับไปกับตา เมื่อเธอฝันถึงงานวิวาห์ท่ามกลางความยินดีของคนรอบตัว

ทิพยอาภากอดตัวเองแน่น เธอควานมือจนพบผ้าห่มผืนใหญ่ หญิงสาวรั้งผ้าผืนนั้นมาปกปิดร่างกายเปลือยเปล่า ก่อนจะช้อนสายตาขลาดอายมอง ‘สามีทางพฤตินัย’ ของตัวเอง

แมทธิวจ้องคนแปลกหน้าตาถลน เขาก้มมองตัวเองก่อนจะสบถเสียงขุ่น

“พระเจ้า!!”

หลักฐานตรงหน้าขา...คือความอัปยศที่ชายหนุ่มแทบจะรับไม่ไหว

เขาหลับนอนกับหล่อนโดยปราศจากการป้องกันตัว หลักฐานที่เห็นทนโท่ คือคราบน้ำรักที่แห้งกรังติดอยู่ตรงอวัยวะเพศของเขาเอง

“เธอเป็นใคร?” ชายหนุ่มถามเสียงขุ่นเขียว

ทิพยอาภาก้มหน้าน้ำตาตก...เธอกัดริมฝีปากล่าง รู้สึกอับอายจนหน้าชา

“ฉันถามว่าเธอเป็นใคร!!” แมทธิวกรรโชกถามซ้ำ เขาฉวยกางเกงมาสวมลวกๆ กระโจนลงจากเตียงนอนเหมือนโดนไฟลนก้น

“ทิพ เอ่อ...ทิพ” หญิงสาวพยายามจะตอบ เธอมองชายหนุ่มผ่านม่านน้ำตา แววตาเธอสั่นระริก ความหวาดกลัวแผ่ซ่านขึ้นทั่วหน่วยตา

“เธออยู่ที่นี่ได้ยังไง ใครพาเธอมา?” แมทธิวตะโกนก้อง มือเขาปัดไปโดนแจกันจนหล่นแตกดังเปรื่องปร้าง

เพล้ง!!

เพราะเสียงแจกันแตก จาคอปที่อยู่ด้านนอก จึงถลันวิ่งเข้ามาหน้าตาตื่นๆ

“เกิดอะไรขึ้นครับ?” การ์ดร่างยักษ์กวาดตามองไปรอบๆ เขาระวังอันตรายที่อาจจะเกิดขึ้นกับเจ้านายตามสัญชาตญาณ

“มาก็ดี...หล่อนเป็นใคร?” แมทธิวเสยผมแรงๆ เขาชี้นิ้วไปยังทิพยอาภาที่นั่งสะอื้นไห้อยู่ตรงซอกเตียง

จาคอปปรายตามอง เขากลืนน้ำลายลงคอฝืดๆ ก่อนตอบ สภาพหญิงสาวเท่าที่เห็น ไม่ต้องเดาก็พอรู้ หญิงสาวคงถูกแมทธิวปู้ยี่ปู้ยำจนไม่เหลือชิ้นดี

“เจ้านายให้ผมไปรับเธอมานี่ครับ”

การ์ดหนุ่มตอบไม่ตรงคำถาม...

แมทธิวหันขวับ!! เขาถลึงตามองการ์ดส่วนตัว สลับกับการมองทิพยอาภา

“Damn!!”

ชายหนุ่มสบถแล้วสบถอีก เขาเดินหมุนไป หมุนมา...รู้สึกปวดศีรษะซีกซ้าย จนเส้นเลือดข้างขมับเต้นตุ๊บๆ

“หึ!!”

แมทธิวทิ้งตัวนั่ง เขายกมือรองใต้คาง มองทิพยอาภาด้วยสายตาถมึงทึง...

“เธอต้องการอะไร?” ชายหนุ่มถามเสียงดังๆ

ทิพยอาภากะพริบเปลือกตาปริบๆ น้ำตายังคงไหลรินไม่ขาดสาย เธอไม่เข้าใจคำถาม

“ฉันถาม...และเธอต้องตอบ...เธอต้องการอะไรกับการเสนอตัวให้ฉันครั้งนี้ ฉันเมาจนไม่มีสติ...เธอต้องการอะไรหะ...ถึงได้ถลกกระโปรงให้ฉันเอา!!”

ชายหนุ่มตะโกนเสียงลั่น น้ำลายกระเซ็นกระสาย เมื่อแมทธิวฉุนขาด เขาโมโหสุดขีดจนหมดสิ้นการควบคุมตัว...

หญิงสาวอยากกลั้นใจตาย เธอเกือบเป็นลมเพราะความตกใจ

น้ำตาที่รินไหลหยุดชะงัก เธอไม่เข้าใจคำถาม...เธอไม่ได้ต้องการอะไรจากเขาเลย...

“ไม่!! ทิพไม่ได้ต้องการอะไรจากคุณค่ะ ทิพแค่มาขอบคุณ ที่คุณเมตตาส่งเสียจนทิพเรียนจบ”

ทิพยอาภาตอบเสียงแหบแห้ง เธอส่ายใบหน้า น้ำตาหยดแหมะๆ ดวงตาเธอแดงก่ำ เมื่อเจ็บรวดร้าวไปทั้งใจ กับสายตาหยามเหยียดที่มองมายังตัวเอง

“อ๋อ...เธอเลยสนองคุณฉัน ด้วยการกระโจนขึ้นเตียงฉันงั้นสิ!!” ชายหนุ่มครางยาวเหยียด เขาพูดด้วยเสียงน่าเกลียดที่สุดเท่าที่ทิพยอาภาเคยได้ยิน

น้ำตาของเธอไหลออกมาเงียบๆ อีกครั้ง แต่ครั้งนี้ไม่มีเสียงสะอื้น

“ฉันบอกไว้ก่อนเลยนะ หากคิดว่าฉันจะรับผิดชอบเธอ เธอคิดผิด!! เธอจะไปร้องเร่แห่กระเซิงที่ไหนก็เชิญ!! แต่ฉันจะไม่รับผิดชอบใดทั้งสิ้น!! เพราะสิ่งที่เกิดขึ้น มันเกิดเพราะความอยากของเธอ ฉันเมาปลิ้น!! ฉันปล้ำเธอไม่ได้หรอก ยกเว้นเธอยอมเอง”

แมทธิวแสยะยิ้มใส่ เขาหรี่ตามองหล่อน...ทิพยอาภาเหมือนเศษขยะ กลิ่นเหม็นเน่าของหล่อนน่าสะอิดสะเอียนจนเขาอยากสำรอก

หญิงสาวเผลอกัดกระพุ้งแก้ม...จนเลือดทะลัก รสชาติเฝื่อนๆ ในปากแผ่ไปทั้งอุ้งปาก เธอกลืนลิ่มเลือดนั่นลงไปลำคอ ช้อนสายตารวดร้าวมองสบนัยน์กระด้างดุดันของแมทธิว

“ไม่ต้องห่วงค่ะ ทิพไม่ใช่คนเนรคุณ คุณจะไม่เดือดร้อนเพราะทิพแน่”

“ดี...”

ชายหนุ่มผุดลุกขึ้นยืน เขาเดินปาดหน้าทิพยอาภา ฉวยสูทตัวเก่งขึ้นมาพาดไว้บนบ่า “จาคอปส่งหล่อนกลับไปที่เดิม ฉันหวังว่าหล่อนคงไม่ทำให้ฉันเดือดร้อนจริงๆ”

เขายิ้มเยาะหล่อน เดินกระแทกส้นเท้าปึงปังจากไป

จาคอปทอดสายตาเวทนามองหญิงสาวที่ก้มหน้านิ่งร้องไห้ปิ่มจะขาดใจ

“แต่งตัวเถอะคุณ...ผมจะไปส่งคุณเอง”

มันคงไม่มีอะไรเกิดขึ้นกับชีวิตไร้ค่าของทิพยอาภา....ถ้า เธอไม่ ‘ท้อง’ 1 เดือนต่อมา สิ่งที่ทิพยอาภากังวลใจก็เกิดขึ้น เธอย้ายออกจากหอพัก มาเช่าห้องเล็กๆ ในอาพาร์ทเม้นท์แห่งหนึ่งอยู่ ออกหางานทำ และด้วยผลการเรียนดีเยี่ยมเธอจึงได้งานทำในเวลาไม่นาน ทิพยอาภาหวังที่จะเริ่มต้นชีวิตใหม่ เธอไม่เคยคิดที่จะฉวยโอกาสจากความผิดพลาดครั้งนั้น เมื่อสิ่งที่เธอใฝ่ฝันก็แค่ความปรารถนาของผู้หญิงคนหนึ่ง เธออยากมีสักวันที่ได้นอนในอ้อมกอดของเขา...ฝันเธอเป็นจริง...แต่ความเป็นจริงโหดร้ายยิ่งกว่า...

หลังจากความสัมพันธ์ลึกซึ้ง...ส่งผลให้บางสิ่งอุบัติขึ้น

ทิพยอาภาเก็บความลับเงียบ เธอไม่เคยคิดบอกใคร และไม่เคยคิดร้องขอความช่วยเหลือจากแมทธิว

แต่เขารู้...

ในวันที่ฟ้าหม่นเพราะอากาศภายนอกมัวซัว เนื่องจากฟ้ามืดมิดจากกลุ่มเมฆสีดำ สัญญาณจากฟ้าก่อนที่สายฝนจะพร่างพรมลงบนพื้นโลก

แมทธิวยืนหันหลังให้ เขามองออกไปนอกหน้าต่าง ในอาพาร์ทเม้นของเธอเอง

เขาปรากฏตัวขึ้น...พร้อมกับเงามัจจุราช

“เอาออกซะ!!” คำบัญชาของเขา ไม่ใช่ความต้องการของเธอ กระดาษชิ้นเล็กๆ ที่ระบุจำนวนเงินจำนวนหนึ่ง สำหรับทำลายก้อนเนื้อที่เขาไม่ต้องการ สายเลือดที่เกิดบนความไม่ตั้งใจ

ทิพยอาภาก้มหน้านิ่ง เธอไม่ได้ตอบรับหรือปฏิเสธ และแมทธิวก็ชะล่าใจเกินไป เขาจากไป โดยคิดว่าทิพยอาภาคงไม่ทำให้เขาผิดหวัง

เปล่าเลย...ตรงกันข้าม...หญิงสาวไม่ได้ทำลายเลือดเนื้อก้อนนั้น หล่อนถนอมกล่อมเกลี้ยงสายเลือดในอกอย่างดี หล่อนเลือกที่จะหลบหน้าเขา ซ่อนตัวจากสายตามัจจุราช จนกระทั่งคลอดลูกออกมา

และหลังจากที่แมทธิวควานหาเธอจนเจอ เขาให้จาคอปรับเธอมาที่คฤหาสน์ดีแลน เพื่อตกลงอะไรบางอย่างกับเธอ

ทิพยอาภายิ้มหยันตัวเอง...เธอมองไปรอบตัวๆ นึกอิจฉาความเพียบพร้อมของแมทธิว...เขาเติบโตมาในบ้านที่ปลอดภัย มีอาหารกินครบสามมื้อ มีที่นอนอุ่นๆ ไม่ต้องหวั่นไหวกับสายลมหนาวเหน็บ ไม่ต้องตะเกียกตะกายเพื่อหาเงินมาซื้ออาหารกินยังชีพ แล้วทำไมล่ะ? ทำไมถึงเพาะบ่มผู้ชายคนนั้นให้เป็นจอมวายร้าย เขาไร้คุณธรรม ไร้ความเมตตา แม้แต่สายเลือดในอก เขาก็ยังคิดจะกำจัดทิ้ง!!

“อริสๆ อยู่นี่เองคุณหนูตื่นแล้วนะ”

สวีตตี้ร้องบอก แองเจลิน่าตื่นขึ้นมา และเล่นคนเดียวเงียบๆ สวีตตี้มองเห็นผ่านทีวีวงจรปิด เธอจึงออกตามหาทิพยอาภา

หญิงสาวผุดลุกเร็วๆ เธอปัดฝุ่นที่ชายกระโปรงจนแน่ใจว่าสะอาด จึงกึ่งวิ่งกึ่งเดิน ตรงไปยังห้องบุตรสาว

พลั่ก!!

แต่เพราะอารามรีบร้อน หญิงสาวจึงวิ่งหน้าตั้ง เธอไม่ทันมองให้แน่ใจ...ตรงมุมตึกที่ค่อนข้างอับสาย

และมันก็เกิดขึ้นจนได้ เธอชนใครบางคนจนกระเด็น ใครบางคนที่ว่าคือคนที่เธอไม่อยากเจอที่สุด!! ร่างผอมบางของเธอกระเด็นล้มลงไปกองที่พื้น มีคนตัวใหญ่ล้มทับอยู่ด้านบน

มือของเธอวางทาบอยู่บนแผ่นอกหนาๆ รีบหลับตาปี๋ และครางโอดโอย... “อูยยย...”

แมทธิวสบถ “เชี่ย!!” มันเป็นวันอภิมหาซวยหรือยังไง เขาเดินออกมาจากห้องนอนเพราะไม่ว่าจะข่มตาหลับยังไง เขาก็ไม่สามารถหลับได้ลง จึงออกมาเดินเล่น ไม่คิดว่าขาเจ้ากรรมจะพาเข้ามายังส่วนที่ไม่เคยเยี่ยมกรายมา ‘ปีกซ้ายของบ้านดีแลน’

“ขอโทษค่ะ...” หญิงสาวลนลานตอบ รีบกระถดตัวหนีลุกลน เมื่อมองเห็นว่าตัวเองเดินชนใครเข้า

“เดินให้มันดีหน่อย ดูทาง...ดูคนด้วย!!” ชายหนุ่มกล่าวเสียงเย็นติดดุนิดๆ รีบเดินจ้ำๆ หนีไป เมื่อรู้ตัวว่ามาผิดทาง

ทิพยอาภาเองก็เช่นกันเธอเผ่นแน่บ วิ่งจ้ำอ้าวแบบไม่เหลียวหลัง

เอะ!! แมทธิวชะงัก เขาหมุนตัวกลับมามองด้านหลัง แต่โถงทางเดินว่างเปล่าเสียแล้ว สาวใช้คนนั้นหายไป!!

กลิ่น...กลิ่นหอมอ่อน ๆ เตะจมูก เป็นกลิ่นคุ้นๆ ที่แมทธิวแน่ใจ...เขาเคยได้กลิ่นนี้จากใครบางคน

“บ้าชิป!!”

ชายหนุ่มยกขาวาดไปในอากาศ เขาเตะลมเตะแร้งระบายอารมณ์

ยกมือขึ้นเท้าสะเอวหมุนไปหมุนมาเหมือนคนคิดอะไรไม่ออก

แต่เขาแน่ใจทิพยอาภาเย้ายวนกว่าแม่สาวใช้สะตึ...รูปร่างผอมบางคนนั้น

เห็นจะไม่ได้การ...ในสมองของเขาคิดแต่เรื่องผู้หญิงคนนั้น จนวงจรชีวิตของเขาบิดเพี้ยน เขาคงต้องทำอะไรบางอย่างเพื่อให้ทุกอย่างกลับเข้ารูปรอยเดิม

“เฮ้!! คนสวย ไม่ทราบว่าวันนี้...พอจะมีเวลาว่างสักชั่วโมงให้ผมไหมครับ?” แมทธิวกดโทรศัพท์ เขาโทร. หาหนึ่งในคู่ควง ที่อาจจะเป็นตัวจริง เมื่อหล่อนมีคุณสมบัติเหมาะสมที่จะเป็นมาดามดีแลน หากชายหนุ่มคิดจะแต่งงาน

เอ็มม่า สจ๊วต ไฮโซสาวตัวแม่ ดีกรีของหล่อนร้อนแรงพอๆ กับรูปร่างสุดเซ็กซี่ ในวอชิงตันดี.ซี. ไม่มีใครไม่รู้จักหล่อน เมื่อเอ็มม่าเปิดสถานความงามครบวงจร เป็นแหล่งที่ผู้หญิงส่วนใหญ่เดินเข้าไป เพื่อขจัดไขมันและพัฒนาบุคลิกให้ออกมางดงามลออตา

“คุณก็รู้นี่แมท สำหรับคุณ...เอ็มม่าว่างเสมอ” หล่อนตอบกลับเสียงหวานหยด

“ฮ่าๆ คุณไม่เคยทำให้ผมผิดหวังจริงๆ เอ็มม่าแล้วเจอกันครับ...1ทุ่มตรง...ผมจะไปรับ”

ชายหนุ่มพูดกลั้วหัวเราะ ในบรรดาคู่ควงของแมทธิว เอ็มม่าดูจะเป็นคนที่เข้าใจง่ายที่สุด หล่อนไม่เคยเรียกร้อง หรือตามจิกอะไรจากเขาเลย แม้แต่ดอกไม้สักช่อ หล่อนก็ไม่เคยร้องขอ...