บทที่ 2.2 ชัช ชัชวิน

เช้าวันอาทิตย์อัยย์ได้เริ่มงานส่งอาหารเป็นวันแรก ความยากเดียวของงานนี้คือเขาไม่ได้ชำนาญเส้นทางสักเท่าไร แม้จะอยู่มานานเกือบสิบปี

“เดี๋ยวอัยย์เอาไปส่งตามที่อยู่นี้นะ”

หนึ่งในพนักงานเสิร์ฟยื่นกระดาษแผ่นเล็กที่จดที่อยู่ลูกค้า พร้อมถุงกระดาษบรรจุกล่องอาหารส่งให้อัยย์ ก่อนจะเดินกลับไปทำหน้าที่ของตัวเองต่อ

เด็กหนุ่มเปิด GPS ที่อยู่ในมือถือ ก่อนจะออกรถขับออกไปตามเส้นทาง โชคดีหน่อยที่ไม่ไกลมาก ทั้งยังเป็นถนนเส้นหลัก ไม่ต้องเข้าซอย ไม่งั้นคงได้หลงกันพอดี

นิ้วเรียวกดกริ่งหน้าบ้าน รอเพียงไม่นานก็มีแม่บ้านสาววิ่งออกมารับ พร้อมเงินสดสองแบงก์เทา

“ไม่ต้องทอนนะคะ”

“ขอบคุณครับ”

เด็กหนุ่มค้อมศีรษะขอบคุณเล็กน้อย เก็บเงินใส่กระเป๋าเอาไว้อย่างดี ก่อนกลับไปที่ร้านเพื่อรับออร์เดอร์ต่อไป

การเริ่มงานวันแรกสำหรับวันนี้ถือว่าผ่านไปได้ด้วยดี พี่ ๆ ที่ทำงานด้วยกันก็ค่อนข้างจะใจดีกับอัยย์

เงินรายวันตามค่าแรกขั้นต่ำบวกกับค่าทิปจากลูกค้า ทางเจ้าของร้านให้อัยย์ทั้งหมด รวมแล้วได้ประมาณพันกว่าบาท

อัยย์จำเป็นต้องเก็บเอาไว้ทั้งหมด เพื่อรวมกับเงินที่มีอยู่ อีกเพียงหนึ่งอาทิตย์ก็ถึงเวลาต้องจ่ายดอกเบี้ย

ร่างบางขึ้นรถเมล์มาลงที่บ้านก่อนจะต่อวินมอเตอร์ไซค์ไปลงที่ค่ายมวย อาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเตรียมตัวไปทำงานที่คลับต่อ

“ไม่คิดจะพักบ้างเหรอไอ้อัยย์”

“มีเวลาให้พักที่ไหน”

ตอบกลับไปด้วยท่าทีสบาย คงเป็นเรื่องที่ชินไปแล้ว หากไม่ทำงานก็ไม่มีเงิน จะมานั่ง ๆ นอน ๆ อยู่ได้ยังไง ในเมื่อภาระหน้าที่ที่ต้องรับผิดชอบยังมีอยู่ท่วมหัว

“จริง ๆ มึงให้ครูชัยช่วยก็ได้นะอัยย์ ครูเต็มใจช่วยมึงอยู่แล้ว” เต้มักพูดโน้มน้าวเพื่อนตัวเองอยู่บ่อย ๆ เห็นอัยย์โหมงานหนักจนไม่มีเวลาพักก็อดเป็นห่วงไม่ได้ แต่ด้วยลำพังเต้เองก็ไม่ได้มีเงินมากพอที่จะช่วยเพื่อน จึงทำได้แค่พูดให้อัยย์ยอมขอให้ครูชัยช่วย

“จะให้เอาภาระของตัวเองไปทำให้ครูเดือดร้อนได้ยังไง แค่ทุกวันนี้ครูให้ข้าวให้น้ำ คอยดูแลกูแทนพ่อมันก็มากพอแล้ว”

“แต่ครูเขาเต็มใจนะอัยย์”

“กูรู้.. แต่กูก็เกรงใจอยู่ดีถ้าต้องรบกวนครูทุกครั้งที่มีปัญหา”

เขาไม่ได้อยากทำตัวเป็นภาระให้ครูชัย อะไรที่รับผิดชอบด้วยตัวเองได้เขาก็อยากจะหาทางออกด้วยตัวเอง เขารู้มาตลอดตั้งแต่วันแรกที่ก้าวเข้ามาอยู่ที่นี่ว่าครูชัยรักและเป็นห่วงเขาเหมือนลูกคนหนึ่ง พร้อมที่จะยื่นมือเขามาช่วยอยู่เสมอ แต่เป็นเขาเองที่เกรงใจครูชัย

“กูต้องไปทำงานแล้ว มึงง่วงก็นอนไปก่อนเลย ไม่ต้องฝืนรอกู”

“รู้แล้วน่า” ที่ต้องสั่งเอาไว้เพราะหลายครั้งที่กลับมาหลังเลิกงาน เขาก็เห็นเต้นั่งรออยู่ตลอด “ถึงร้านแล้วไลน์มาบอกด้วย”

“อือ ไปนะ”

เต้พยักหน้าตอบรับ ชะเง้อมองเพื่อนตัวเล็กที่เดินหายไปในความมืดจนลับตา

@Hola Club

ร่างเล็กเดินไปหลังร้านเก็บของเขาล็อกเกอร์ ยังเหลือเวลาอีกประมาณครึ่งชั่วโมงกว่าร้านจะเปิด อัยย์หยิบผ้าขี้ริ้วผืนเล็กออกไปช่วยพนักงานคนอื่น ๆ ทำความสะอาด

“อัยย์” พนักงานสาวเข้ามาสะกิดเรียก

“ครับ”

“เฮียเขมให้ขึ้นไปหาที่ห้องทำงาน”

“อ๋อ ครับ”

เด็กหนุ่มเอาผ้าไปเก็บไว้หลังร้านก่อนจะเดินขึ้นไปชั้นสอง ไม่ได้สนใจเสียงซุบซิบของพนักงานคนอื่นที่กำลังพูดถึงตัวเอง ก็พอจะเดาได้ว่าทุกคนกำลังพูดอะไร

ขาวเรียวก้าวเท้าตรงไปสุดทางเดิน ซึ่งคือห้องทำงานของเจ้าของร้าน

ก๊อก ก๊อก!

เคาะประตูเพียงสองสามครั้งเพื่อขออนุญาตคนที่อยู่ในห้อง ก่อนเปิดเข้าไป

“อ้าวอัยย์ มานี่สิ”

ชายหนุ่มละสายตาจากสมุดบัญชี เงยหน้ามองคนตัวเล็กที่ตัวเองสั่งให้เด็กในร้านไปตามขึ้นมา

“พี่เขมเรียกอัยย์มามีอะไรหรือเปล่าครับ”

“ไม่มีอะไรมากหรอก แค่เต้มันโทรมาฟ้องพี่ว่าอัยย์ยังไม่ได้ทานอะไรก่อนมาทำงาน พี่มีขนมอยู่เลยเรียกให้อัยย์มาเอาไปกิน”

ก่อนหน้านี้ที่อัยย์จะมาถึงร้าน เขมได้รับสายจากเต้เพื่อนสนิทของอัยย์ โทรมาบอกว่าอัยย์ยังไม่ทานข้าวตั้งแต่เที่ยงเลยอยากให้เขมทัศน์ใช้งานอัยย์น้อย ๆ เพราะกลัวว่าเพื่อนตัวเองจะเป็นลมเป็นแล้งไป

เพราะอัยย์สนิทกับเขมเต้เลยพลอยสนิทสนมไปด้วย เขมทัศน์เลยตกปากรับคำไปแล้วว่าจะคอยดูอัยย์ให้เอง

“เต้นะเต้”

เด็กหนุ่มถอนหายใจอย่างเหนื่อยหน่าย เข้าใจอยู่หรอกว่าเป็นห่วงแต่เขาไม่ได้เป็นอะไรสักหน่อย เขาแข็งแรงกว่าที่เต้คิดตั้งเยอะ อีกอย่างร่างกายก็ชินไปแล้วกับการที่เขาทานข้าวไม่ตรงเวลา

“มานี่สิ กินสักหน่อยแล้วค่อยไปทำงาน”

“อีกเดี๋ยวร้านก็เปิดแล้ว อัยย์ต้องลงไปช่วยคนอื่น ๆ ครับ มานั่งกินอยู่คงไม่ได้”

“พี่เป็นคนเรียกอัยย์มา ไม่มีใครกล้าว่าอะไรหรอก”

“เก็บไว้ก่อนก็ได้ครับ อัยย์ยังไม่หิว ไว้เลิกงานค่อยกิน”

ยืนกรานที่จะไม่ทานขนมที่เขมเตรียมไว้ให้ ในตอนนี้เขามีหน้าที่ต้องทำ คงมานั่งทานขนมอยู่บนห้องเจ้านายหน้าตาเฉยไม่ได้ทั้งที่พนักงานคนอื่นกำลังทำงานกันอยู่ อีกอย่างหากมีคนรู้เข้าคงได้เป็นขี้ปากให้เขานินทาไปทั่วแน่ ๆ

“พี่บังคับอะไรอัยย์ไม่ได้เลยสินะ งั้นก็ได้ครับ พี่ตามใจอัยย์” สุดท้ายก็ต้องยอมอีกตามเคย

“เอ่อ.. พี่เขมครับ” ตอนแรกก็ตั้งใจจะเดินออกไป แต่นึกขึ้นมาได้ว่ามีเรื่องที่อยากขอให้เขมช่วย

“ครับ?”

“พี่เขมพอจะมีงานอะไรให้อัยย์ทำนอกเวลางานบ้างไหมครับ”

ตอนได้งานที่คลับนี้เขมทัศน์ก็เป็นแนะนำ และพาเข้ามา หากอยากได้งานที่ทำช่วงกลางคืนก็ต้องลองถามเขมดูก่อน เผื่อพี่ชายคนนี้จะมีอะไรอะไรให้เขาทำอีก

“นี่อัยย์หางานเพิ่มอีกแล้วเหรอ”

“ครับ”

“งานที่คลับกว่าจะเลิกก็เที่ยงคืนแล้วนะอัยย์ จะหางานทำหลังเลิกงานอีกร่างกายมันจะไม่ไหวเอานะ”

“…”

ที่้เขมทัศน์พูดมามันก็จริงอย่างที่ว่า เขาพูดอะไรไม่ออก แม้ปากจะบอกว่าไหวแต่เขาก็รู้ตัวดีว่ามันเหนื่อยเท่าไร ที่ต้องวิ่งไปงานนั้นทีงานนี้ที แต่จะให้ทำยังไงได้ ในเมื่อยังมีเรื่องจำเป็นที่ต้องใช้เงิน…

แกร๊ก!

เสียงเปิดประตูดังอยู่ทางด้านหลังเรียกสายตาให้อัยย์หันไปมอง ร่างสูงเดินออกมาจากห้องน้ำเดินไปนั่งที่โซฟามุมห้อง ใบหน้าเรียบนิ่งไม่สามารถเดาได้ว่ากำลังรู้สึกเช่นไร ทว่าสายตายังจับจ้องมาที่อัยย์

ไม่รู้ว่าชัชวินได้ยินที่เขาคุยกับเขมหรือเปล่า

เข้าไปอยู่ในนั้นนานยังนะ…

“งั้นเดี๋ยวอัยย์ขอตัวกลับไปทำงานก่อนนะครับ”

“เลิกงานรอพี่นะ เดี๋ยวไปส่ง”

“ครับ”

เด็กหนุ่มค้อมศีรษะให้เจ้านายทั้งสองคนก่อนจะรีบเดินออกไปจากห้องลงไปยังชั้นล่าง

สายตาที่ชัชวินมองมาเขาไม่สามารถเดาได้เลยว่าอีกคนกำลังคิดอะไรอยู่ และเพราะอะไรถึงได้เอาแต่มองเขาทุกครั้งที่เจอกัน อัยย์สะบัดหัวไล่ความคิดเบา ๆ ก่อนจะรีบไปทำหน้าที่ของตัวเอง

ร่างบางยืนพิงเคาน์เตอร์บาร์มองพวกเด็กหนุ่ม เด็กสาวที่กำลังนั่งเคียงข้างพวกลูกค้าวีไอพี ทั้งเอาใจชงเหล้าให้ นวดให้ พูดคุยหยอกล้อกันอย่างถึงรสถึงชาติ ครั้นถูกใจลูกค้าก็ยัดทิปใส่มือให้แบบไม่อั้น งานตำแหน่งแบบนั้นคงจะได้เงินเยอะน่าดู ไม่ได้เปลืองตัวมากมายแค่บริการให้ลูกค้าพอใจก็เท่านั้น

“สนใจเหรอ”

เสียงหวานเอ่ยถามขึ้นเรียกคนที่ยืนเหม่อให้กลับมาหันมองชายหนุ่มร่างเล็กข้างกาย ผู้ซึ่งทำงานในตำแหน่งพีอาร์เช่นเดียวกับหนุ่มสาวที่เขามองอยู่เมื่อกี้

“หืม?” เลิกคิ้วขึ้นอย่างสงสัยในคำถาม

“อยากลองทำตำแหน่งพีอาร์เหรอ เราเห็นอัยย์มองอยู่ตั้งนานแล้ว หรืออยากเป็นลูกค้าได้พีอาร์มาดูแล” คนถามยิ้มขำราวกับแซวเป็นเรื่องขำขัน ไม่ได้จริงจังอะไรนัก

“แค่มองเฉย ๆ น่ะ อยากรู้ว่าคนที่ทำตำแหน่งแบบนั้นเขาทำอะไรบ้าง”

“อยากรู้ก็ถามเราสิ เราก็เป็นพีอาร์เหมือนกันนะ”

อาชิชี้นิ้วเข้าหาตัวเอง ครั้นคนตรงหน้าอยากรู้แต่กลับไม่ยอมถามเขา ทั้งที่ในร้านนี้เขาแทบเป็นคนเดียวที่พูดคุยกับอัยย์มากที่สุดตั้งแต่วันแรกที่อัยย์เข้ามาทำงาน

“เกรงใจน่ะ”

“ถามได้”

สิ่งที่อยากรู้มากที่สุดคงไม่พ้นเรื่องเงิน

“เป็นพีอาร์ได้เงินดีไหม”

“อืม.. ก็ดีนะ ได้เยอะเลยล่ะ ยิ่งถ้าทำให้ลูกค้าถูกใจมาก ๆ ก็ยิ่งได้ทิปเยอะ บางเดือนได้ถึงหกหลักก็มีนะ” ดวงตาเป็นประกายขึ้นมาในทันทีที่ได้ยิน แค่นั่งดื่มนับดริ๊งก์ละสามสิบนาที พร้อมทั้งยังได้ทิปอีกหากทำให้ลูกค้าพึงพอใจ “อัยย์สนใจอยากลองทำดูหรือไง”

“เปล่า..”

เคยสัญญากับตัวเองเอาไว้ว่าไม่ว่าตัวเองจะเดือดร้อนเรื่องเงินแค่ไหน ก็จะไม่ทำงานที่ต้องเปลืองตัว แม้ชีวิตจะไม่เหลืออะไรเลยก็ขอเหลือศักดิ์ศรีที่มีให้ตัวเองได้ชื่นชมบ้าง

ไม่ใช่ว่าคนทำงานกลางคืนจะเป็นคนไม่ดีหรืออะไร เพียงแต่เขาไม่อยากพาตัวเองไปอยู่ในจุดนั้น

นอกเสียจากหมดทางเลือกแล้วจริง ๆ …

“แต่ถ้าเกิดเปลี่ยนใจอยากลองทำดูอัยย์ก็ลองไปคุยกับเฮียเขมนะ รูปร่างหน้าตาแบบอัยย์ทำงานเหมือนเราได้สบายเลยละ”

อาชิพูดพลางตบบ่าส่งยิ้มให้ก่อนจะเดินออกไปทำงานของตัวเอง ทิ้งไว้ให้เด็กหนุ่มได้ครุ่นคิดอยู่เพียงลำพัง โดยที่ไม่รู้เลยว่ามีใครบางคนกำลังมองเขาผ่านกระจกอยู่ชั้นบน

“มองอะไรวะ”

เขมทัศน์เอ่ยถามครั้นหันมาก็เห็นเพื่อนตัวเองเอาแต่นั่งนิ่งมองออกไปทางกระจกซึ่งสามารถเห็นโซนด้านล่างของร้านได้ทั้งหมด ชายหนุ่มกระตุกยิ้มมุมปาก ก่อนหันมาตอบเพื่อนด้วยท่าทีสบาย

“เปล่านี่” ชัชวินลุกขึ้นหยิบเสื้อสูทที่พาดไว้ตรงพนักโซฟาขึ้นมาใส่ “กูกลับก่อนแล้วกัน มีงานต้องทำต่อ”

“เออ ๆ กลับดี ๆ”

เขมทัศน์มองเพื่อนสนิทเดินออกไปจากห้อง พลางไหวไหล่เล็กน้อย ครั้นเห็นท่าทีนิ่งเฉยของชัชวิน ก่อนหันกลับไปชะเง้อหน้ามองตรงกระจกบานเดียวกับชัชวิน

“ก็ไม่มีอะไรนี่หว่า”

เมื่อมองออกไปทุกอย่างก็ปกติดี ไม่เห็นมีอะไรน่าสนใจ แล้วทำไมชัชวินถึงได้มองอยู่นานสองนาน…