บทที่ 4.1 ขอบคุณ

แสงแดดอ่อน ๆ ยามเช้าสาดส่องผ่านหน้าต่างกระจกกระทบใบหน้าจิ้มลิ้มที่กำลังนอนหลับพริ้ม ดวงตากลมเริ่มขยับไปมาทั้งที่ยังปิดตาอยู่ พร้อมเรียวคิ้วที่ขมวดเข้าหากัน

พลันความเจ็บแล่นปราดไปทั่วตัวยามขยับร่างกาย เปลือกตาสีมุกค่อย ๆ ลืมขึ้นมองเพดานห้องสีขาวสนิท เหตุการณ์เมื่อคืนย้อนกลับมาให้คลายความสงสัยทั้งหมด

อย่างนั้นที่นี่ก็คือโรงพยาบาล และคนที่พาเขามาก็คงเป็นใครไปไม่ได้นอกจากชัชวิน เพราะในเวลานั้นมีแค่ชัชวินอยู่กับเขา

“อัยย์!!” เสียงคุ้นหูดังขึ้นพร้อมกับวิ่งเข้ามาหา “ครู! ไอ้อัยย์ฟื้นแล้ว!”

อัยย์เลื่อนสายตามามองเพื่อนสนิทที่ยืนหน้าตื่นอยู่ข้างเตียง เพียงไม่นานคนที่เต้ตะโกนเรียกก็กลับเข้าห้องมาพร้อมกับหมอและพยาบาล

“เดี๋ยวหมอขอตรวจหน่อยนะครับ”

เต้ขยับถอยออกไปยืนข้าง ๆ ครูชัย ปล่อยให้คุณหมอได้ตรวจเช็กร่างกายของเพื่อน พร้อมเปลี่ยนน้ำเกลือขวดใหม่

“เพื่อนผมเป็นยังไงบ้างครับ”

“ไม่มีอะไรน่าเป็นห่วงแล้วครับ แต่ช่วงนี้หมอแนะนำให้คนไข้พักผ่อนให้เพียงพอ แล้วก็ทานอาหารให้ตรงเวลา ส่วนเรื่องรอยช้ำบนร่างกายอาจจะใช้เวลาหน่อยกว่าจะหายดี” ได้ยินอย่างนั้นก็โล่งใจขึ้นมาหน่อย อย่างน้อยก็ไม่ได้เป็นอะไรมาก ทั้งเต้และครูเป็นห่วงแทบบ้าตอนรู้เรื่องจากเจ้าของคลับ

“งั้นผมกลับบ้านได้เลยใช่ไหมครับ”

“ยังครับ ตอนนี้คนไข้ยังมีอาการอ่อนเพลียอยู่ นอนให้น้ำเกลืออีกสักวันดีกว่าครับ”

“แต่คุณหมอบอกว่าผมไม่มีอะไรน่าเป็นห่วงแล้วนี่ครับ”

“อย่าดื้อน่ะอัยย์ ลุงว่านอนดูอาการอีกสักคืนตามที่หมอบอกเถอะ”

“แต่อัยย์ต้องไปทำงาน”

ครูชัยถอนหายใจอย่างเหนื่อยหน่าย เด็กคนนี้ช่างดื้อตาใสเสียจริง ทั้งที่นอนให้น้ำเกลืออยู่อย่างนี้ยังจะคิดถึงเรื่องงานอีก

“พอเลย ครั้งนี้ลุงไม่ยอมอัยย์แล้ว”

“แต่นอนห้องพิเศษหลายคืนแบบนี้ต้องเสียเงินหลายบาทนะจ๊ะครู”

“เรื่องนั้นไม่ต้องเป็นห่วงครับ มีคนจัดการให้เรียบร้อยแล้วทั้งค่าห้องค่ายา” คุณหมอตอบกลับเพื่อให้คนไข้ของตัวเองคลายความกังวลเรื่องค่าใช้จ่าย ในฐานะหมอหากคนไข้ยังอาการไม่ดีขึ้นเขาก็ไม่อยากให้กลับไปเสียดื้อ ๆ “งั้นหมอขอตัวก่อนนะครับ”

“ขอบคุณนะครับ”

ครูชัยเอ่ยขอบคุณพลางเดินไปเปิดประตูส่งคุณหมอและพยาบาล ก่อนเดินกลับมาหาหลายชายที่นอนทำหน้าหงอยอยู่บนเตียง

“ไปล้างหน้าล้างตาหน่อยดีไหม ลุงซื้อข้าวมาให้แล้ว กินสักหน่อยจะได้กินยา”

“ให้อัยย์กลับไปนอนพักที่บ้านไม่ได้เหรอจ๊ะครู”

“ไม่ได้”

อัยย์หลุบตาลงทันทีที่ครูชัยตอบกลับมาเสียงแข็ง ครั้งนี้ต่อให้อ้อนยังไงครูชัยก็คงไม่ยอมแน่ ๆ

เต้สะกิดเพื่อนสนิทพลางพยักพเยิดหน้าไปทางห้องน้ำ ก่อนจะช่วยพยุงร่างบอบช้ำของอัยย์มาล้างหน้าล้างตา เพื่อจะได้ทานข้าวทานยา

“วันหลังไม่เอาแบบนี้แล้วนะอัยย์ กูจะไม่ยอมให้มึงไปเจ็บตัวแบบนั้นแล้ว”

จู่ ๆ เต้ก็พูดขึ้นมาด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ เห็นสภาพเพื่อนตัวเองตอนนี้แล้วก็อดสงสารไม่ได้ ทว่าอัยย์กลับยิ้มตอบราวกับไม่ใช่เรื่องใหญ่โตอะไร

“ถึงจะเจ็บตัว แต่อย่างน้อยก็ชนะนะ”

ความตั้งใจของเขาสามารถเอาชนะมาได้ด้วยแรงเฮือกสุดท้าย เห็นเขาบอบช้ำไปทั้งตัวแบบนี้ อีกฝ่ายก็แทบไม่ต่างกัน

ในตอนนั้นเขาเกือบถอดใจไปแล้วด้วยซ้ำ ทว่าอีกฝ่ายกลับประมาทมากเกินไปทำให้โดนหมัดน็อกเข้าเต็ม ๆ

“มึงนี่นะ ตอนรู้เรื่องกูเป็นห่วงแทบแย่”

“เอาน่า กูไม่ได้เป็นอะไรมากสักหน่อย”

เด็กหนุ่มเอื้อมมือไปโคลงศีรษะเพื่อนสนิทด้วยความเอ็นดู รู้อยู่หรอกว่าเป็นห่วง ต่อให้ไม่พูดออกมาเขาก็รับรู้มันอยู่ดี

“ว่าแต่คุณชัชวินอะไรนั่นเป็นเจ้าของคลับที่มึงทำงานอยู่จริง ๆ เหรอ กูคิดว่าคลับนั่นเป็นของพี่เขมซะอีก”

เอ่ยถามเรื่องที่ตัวเองเก็บความสงสัยเอาไว้ตั้งแต่เมื่อคืน ตอนแรกกะไว้ว่ามาถึงโรงพยาบาลค่อยสอบถามให้แน่ใจ ทว่าพอมาถึงกลับไม่เจอใครสักคนนอกจากอัยย์ที่นอนหลับอยู่คนเดียว

“อือ พี่เขมเป็นแค่หุ้นส่วนน่ะ ส่วนคุณชัชวินเป็นเจ้าของ แล้วก็เป็นเพื่อนพี่เขมด้วย”

เต้พยักหน้าอย่างเข้าใจ เพราะที่ผ่านมาเขาไม่ได้ถามซอกแซกเรื่องงานของอัยย์สักเท่าไร เข้าใจเองมาตลอดว่าเขมทัศน์เป็นเจ้าของคลับหรูที่นั่น เพียงเพราะอีกคนพาเพื่อนเขาเข้าไปทำงานได้อย่างง่ายดาย

อัยย์รูัสึกเบื่อหน่ายเอามาก ๆ กับการนอนอยู่บนเตียงเฉย ๆ แบบนี้ เฝ้ามองน้ำเกลือที่หยดลงมาในจังหวะที่เท่ากัน ตั้งแต่เช้าจนบ่ายโมงก็ทำได้แค่นั่ง ๆ นอน ๆ เดินวนอยู่ในห้องสี่เหลี่ยมนี้เท่านั้น ครั้นจะออกไปไหนก็ถูกเต้รั้งเอาไว้ เพราะกลัวว่าร่างกายของเพื่อนยังไม่หายดี อาจเป็นลมหมดสติไปอีก

โดยปกติเวลานี้อัยย์คงกำลังทำงานอยู่หลังเคาน์เตอร์กาแฟ เดินเสิร์ฟกันให้วุ่น ไม่รู้ว่าทำงานมากเกินไปจนกลายเป็นเสพติดไปแล้วหรือยังไง การนอนหายใจทิ้งไปโดยเปล่าประโยชน์แบบนี้ทั้งวันช่างเป็นเรื่องน่าเบื่อมาก ๆ สำหรับอัยย์ และเขาก็ไม่รู้ว่าต้องเป็นแบบนี้อีกกี่วัน เพราะครูชัยจัดการโทรไปขอลางานกับพี่ผึ้งแทนหลานชายด้วยตัวเอง ส่วนเต้ก็โทรไปบอกเขมทัศน์

ที่ต้องทำแบบนี้เพราะเป็นห่วงสุขภาพของอัยย์ หากเป็นก่อนหน้านี้ก็คงตามใจไม่ก้าวก่ายมากเกินไป แต่ครั้งนี้เห็นทีจะทำอย่างนั้นไม่ได้ หากไม่เด็ดขาดบ้าง เด็กคนนี้ได้สุขภาพร่างกายพังไปมากกว่านี้แน่

ก๊อก ก๊อก!

เสียงเคาะประตูดังขึ้นสองสามครั้ง ก่อนจะถูกเปิดเข้ามา ร่างสูงในชุดสบาย ๆ ต่างจากเวลาไปทำงาน ถือกระเช้าผลไม้ติดมือมาฝากคนไข้

“พี่เขม สวัสดีครับ” เต้ยกมือไหว้พี่ชายคนสนิทของเพื่อนด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม พลางเดินไปช่วยยกกระเช้าผลไม้ไปวางที่โต๊ะ

“เป็นยังไงบ้าง ดีขึ้นบ้างหรือยัง”

“อัยย์ไม่ได้เป็นอะไรแล้ว กลับบ้านได้แล้ว แต่ครูชัยกับเต้ไม่ยอม”

เด็กหนุ่มตอบกลับเขมทัศน์ ทว่าหากฟังดูดี ๆ แล้วคล้ายกับกำลังฟ้องคนพี่อยู่อย่างไรอย่างนั้น เขมทัศน์เป็นอีกคนที่ตามใจเขา นี่คงเป็นตัวช่วยสุดท้ายที่อาจทำให้เขาได้กลับบ้าน

ทว่า..

“นอนดูอาการอีกสักคืนก็ดีนะอัยย์ ถือว่าได้พักผ่อน”

“ครับ”

ใบหน้าจิ้มลิ้มงอง้ำเมื่อเขมทัศน์ไม่โอนเอนมาข้างตัวเอง ร่างสูงยิ้มขำกับท่าทีที่ไม่ได้เห็นบ่อย ๆ อดเอ็นดูไม่ได้จนเอื้อมมือไปลูบแก้มช้ำแผ่วเบา

“เป็นเด็กดีหายแล้วจะได้กลับบ้าน”

มวลบางอย่างมันอบอวลแปลก ๆ อยู่ในห้อง เต้ได้แค่ยิ้มแหยอยู่คนเดียวมุมห้อง พลางเกิดคำถามขึ้นมาในใจ

นี่กูเป็นอากาศหรือผีในห้องวะ?

“กินผลไม้ไหม”

“ครับ”

ถึงบอกว่าไม่กินยังไงเขมก็ยกมาตั้งให้ตรงหน้าอยู่ดี เต้อาสานำผลไม้ไปล้างให้ ปล่อยทั้งสองคนได้พูดคุยกันไปในระหว่างนี้

“พี่เขม”

“ครับ?”

“อัยย์ขอช่องทางติดต่อคุณชัชวินหน่อยได้ไหม”

พลันคนฟังคิ้วกระตุกขึ้นด้วยความสงสัย เป็นเรื่องน่าแปลกนิดหน่อยที่อัยย์เป็นคนขอช่องทางติดต่อคนอื่นที่ไม่สนิทกัน ยิ่งเป็นเพื่อนของเขาด้วยแล้วละก็มีอะไรให้ต้องคุยกัน หากเป็นเรื่องงานอัยย์ก็คุยกับเขาเองได้อยู่แล้ว

“เอาไปทำไมเหรอ”

“แค่อยากจะโทรไปขอบคุณคุณชัชวินน่ะครับ”

“หืม? เรื่องอะไร”

“ก็เมื่อคืนคุณชัชวินเป็นคนพาอัยย์มาส่งโรงพยาบาล”

เขมทัศน์เงียบไปครู่หนึ่ง คิดย้อนไปเมื่อคืนนี้ ชัชวินโทรมาหาเขาบอกกำลังเข้ามาที่ร้าน ในตอนนั้นเขากำลังจัดการบัญชีอยู่ในห้องทำงาน ทั้งยังรออัยย์อีกด้วย

แต่จนแล้วจนเล่าก็ยังไม่เห็นวี่แววทั้งเพื่อนสนิท ทั้งคนน้อง พอโทรหาชัชวินก็ดันโทรไม่ติด โทรหาอัยย์ติดแต่กลับไม่มีคนรับสาย ตอนนั้นไม่ได้เอะใจอะไรเพราะคิดว่าคงแบตหมด ส่วนอีกคงทำอะไรยุ่ง ๆ อยู่

“เหรอ”

ร่างสูงพยักหน้าน้อย ๆ ก่อนหยิบมือถือของตัวเองเลื่อนหาเบอร์มือถือของชัชวินให้อัยย์

เขมทัศน์อยู่คุยเล่นกับอัยย์ได้พักใหญ่ ก็ขอตัวกลับก่อนเพราะมีงานต้องไปทำต่อ

ในห้องตอนนี้เหลือเพียงคนไข้กับเต้สองคนเท่านั้น ส่วนครูชัยต้องกลับค่ายไปหาพวกเด็ก ๆ มาอีกทีคงจะเกือบค่ำ

“เต้”

“ว่า”

ตอบรับทั้งที่แอปเปิลยังเต็มปาก ในเมื่อคนไข้ไม่ค่อยกินไอ้เต้คนนี้ก็จะจัดการให้เอง ตั้งไว้เฉย ๆ เดี๋ยวจะเน่าหมดซะก่อน

“กูออกไปเดินเล่นนะ เดี๋ยวมา”

“กูไปด้วย”

“ไม่ต้องหรอก เดี๋ยวกูก็มา มึงนั่งแอปเปิลอยู่ในห้องนี่แหละ”

“ถ้ามึงเป็นลมขึ้นมาจะทำยังไง”

“กูรู้ตัวน่า กูไม่ได้เป็นอะไรแล้ว จะออกไปคุยโทรศัพท์ด้วย เดี๋ยวมา”

“เออ ๆ ก็ได้ รีบกลับมานะมึง”

อัยย์ขยับตัวลงจากเตียงสูงอย่างระมัดระวัง พร้อมลาเสาน้ำเกลือเดินออกมาจากห้อง

ครั้นได้ออกมาจากห้องก็ราวกับได้รับออกซิเจน หายใจสะดวกกว่านอนเฉย ๆ อยู่ในห้องนั่นตั้งเยอะ

เด็กหนุ่มเดินมาจนถึงสวนข้าง ๆ ตึกที่ตัวเองพักอยู่ ต้นไม้ต้นใหญ่ให้ความร่มรื่น บดบังแสงแดดได้เป็นอย่างดี ทิ้งตัวนั่งลงที่เก้าอี้ม้าหินอ่อนก่อนหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเลื่อนหาเบอร์ที่เพิ่งได้มาจากเขม อัยย์กดโทรออกอย่างไม่คิดอะไรมาก

รอสายอยู่นานจนตัดไป เขาเลือกที่จะไม่โทรซ้ำเพราะคิดว่าอีกฝ่ายอาจกำลังทำอะไรอยู่จนไม่ว่างรับสาย ทว่าเพียงไม่นานเจ้าของเบอร์เดิมก็โทรกลับมา

[สวัสดีครับ]

“สวัสดีครับ”

[ครับ เผอิญเบอร์โทรเข้ามาหาผม ไม่ทราบว่าต้องการพูดสายกับผมหรือโทรผิดครับ]

“เอ่อ.. ผมอัยย์เองครับคุณชัชวิน”

ปลายสายเงียบไปจนอัยย์ต้องยกมือออกจากหูมาดูคิดว่าอีกคนวางสายไปแล้ว แต่เปล่าเลย

หรือไม่ได้ยินที่เขาพูด..

“ไม่ทราบใช่เบอร์ของคุณชัชวินหรือเปล่าครับ” ถามซ้ำอีกครั้งเพื่อความแน่ใจว่าตัวเองไม่ได้โทรผิด

[ครับอัยย์ ผมชัชวินครับ]

“คือผมขอเบอร์คุณชัชวินมาจากพี่เขมน่ะครับ”

[ครับ อัยย์มีอะไรหรือเปล่า]

“ผมจะโทรมาขอบคุณที่คุณช่วยผมไว้เมื่อคืนน่ะครับ”

[ยินดีครับ แต่วันหลังถ้ารู้ตัวว่าไม่ไหวก็ไม่ควรฝืนนะครับอัยย์]

“ครับ”

น้ำเสียงของชัชวินที่ได้ยินคล้ายกับกำลังดุกันอย่างไรอย่างนั้น เมื่อคืนนี้ก็เหมือนกันแม้ความสว่างหน้าคลับจะน้อย แต่เขากลับเห็นสายตาและใบหน้าราบเรียบชัดเจน ต่างจากน้ำเสียงที่เจือปนไปทั้งหนักเบา คล้ายกับกำลังเอ็ดเขาอยู่

[แล้วนี่เป็นยังไงบ้างครับ ดีขึ้นหรือยัง]

“ดีขึ้นแล้วครับ แต่คุณหมอให้นอนดูอาการอีกคืน”

[ผมคงไม่ได้เข้าไปเยี่ยมนะครับพอดีติดงาน]

“ไม่เป็นไรครับ”

[...]

“คุณชัชวินครับ”

[ครับ?]

“ค่าห้องกับค่ายาที่คุณชัชวินจ่ายไปทั้งหมดเท่าไรเหรอครับ”

[ไม่เท่าไรหรอกครับ]

เขาไม่เข้าใจว่าไม่เท่าไรของชัชวินคือประมาณเท่าไร แทนที่จะตอบมาให้ตรงคำถาม ทว่ากลับตอบเลี่ยงไปอีกอย่าง

“ยังไงเดี๋ยวผมออกจากโรงพยาบาลแล้ว ผมจะรีบหาเงินไปคืนนะครับ”

[ไม่ต้องหรอกครับ ถือซะว่าเป็นค่าสวัสดิการพนักงานที่ร้านแล้วกัน]

“แต่ว่า---”

[เอาเป็นว่าตามที่ผมบอกแล้วกัน ถ้าไม่มีอะไรแล้วผมขอตัวไปทำงานก่อนนะครับ]

“ครับ”

[หายไว ๆ นะครับอัยย์ ไม่ดื้อกับคุณหมอนะครับ]

ครั้นอัยย์เงียบไปชัชวินก็กดวางสายไปก่อน คนตัวเล็กนั่งนิ่งนึกทวนประโยคสุดท้ายที่ยังดังก้องอยู่โสตประสาท

ดื้อ.. คำนี้อีกแล้ว