บทที่ 6.1 ไม่เข้าใจ

“คิดเงินด้วยครับ”

เสียงลูกข้างโต๊ะข้าง ๆ เคาน์เตอร์ดังขึ้นเรียกพนักงานในร้านให้คิดเงิน ไม่ทันที่อัยย์จะเดินไป พัดก็เสนอตัวไปแทน

ก่อนเสียงมือถือร้านจะดังขึ้น คนตัวเล็กรีบเช็ดมือเพื่อรับสาย

“สวัสดีครับ ร้านบีเบเกอรี่ครับ”

เอ่ยสวัสดีปลายสาย พร้อมชื่อร้านเพื่อให้อีกฝ่ายมั่นใจว่าโทรเข้ามาถูกเบอร์ เสียงตะกุกตะกักดังผ่านเข้ามาในหูเล็กน้อย

[ครับ ไม่ทราบว่าที่ร้านมีบริการส่งใช่ไหมครับ]

“มีบริการส่งหากที่อยู่ห่างจากร้านไม่เกินห้ากิโลเมตรครับ” เด็กหนุ่มถือสายรออยู่ครู่หนึ่ง ครั้นอีกฝ่ายเงียบไป

[งั้นเอาเป็นเอสร้อนหนึ่ง เค้กมะพร้าวอ่อนสองครับ รบกวนมาส่งที่คอนโดทีเอ็นเคหน่อยได้ไหมครับ]

“ได้ครับ ประมาณสิบห้านาทีนะครับ”

[มาถึงแล้วแจ้งพนักงานตรงเคาน์เตอร์แล้วขึ้นมาส่งที่ห้องได้เลยนะครับ ผมจะแจ้งเขาไว้ให้]

“ครับ”

หลังจากวางสายอัยย์รีบทำกาแฟ พร้อมคีบขนมเค้กมะพร้าวอ่อนใส่กล่อง จัดแจงทุกอย่างเพื่อเตรียมเอาออกไปส่งตามที่อยู่ที่ลูกค้าแจ้งไว้ พร้อมกับปิดร้านตามเวลา

อัยย์เอาเงินของตัวเองจ่ายค่ากาแฟและขนมไปก่อน เพราะเขาไม่อยากนั่งรถกลับมาเพื่อเอาเงินเก็บไว้ที่ร้าน กะไว้ว่าส่งกาแฟให้ลูกค้าเสร็จจะนั่งวินมอเตอร์ไซค์กลับค่ายทันที

“ให้พัดรอไหม”

“ไม่เป็นไรพัดกลับได้เลย เดี๋ยวพี่เอาไปส่งให้ลูกค้าเสร็จแล้วจะกลับเอง”

“โอเคครับ”

“ขอบคุณมากนะที่มาส่ง”

“ไม่เป็นไรครับ งั้นพัดไปก่อนนะ”

คนตัวเล็กพยักหน้าให้คนน้อง อีกคนอาสามาส่งเขาหน้าคอนโด เพราะยังไงก็เป็นทางผ่านพอดี จะไม่ต้องเสียเวลาเรียกวินมอเตอร์ไซค์

อัยย์เดินเข้าไปบอกพนักงานตามที่ลูกค้าได้แจ้งไว้เพราะรู้แล้วว่าอยู่ห้องไหน ก็รีบสาวเท้าเดินตรงมาที่ลิฟต์เพื่อขึ้นไปยังที่หมายในทันที

คอนโดหรูอยู่ในทำเลที่ดี วิวรอบนอกน่ามอง ไม่แปลกใจสักเท่าไรที่ราคาแต่ละห้องไม่ต่ำกว่าสิบล้าน

นี่เป็นครั้งแรกที่อัยย์ได้ขึ้นมาเหยียบชั้นบนของคอนโดหรูแบบนี้ ปกติหากมาส่งตามออร์เดอร์ก็แค่ฝากไว้ที่เคาน์เตอร์ด้านล่าง ทว่าครั้งนี้กลับได้ขึ้นมาส่งถึงห้องเป็นครั้งแรก

ดวงตากลมโตสีน้ำตาลเข้มทอดมองไปรอบบริเวณด้วยความตื่นตา อาจจะเพราะไม่ค่อยได้เห็นความสวยหรูแบบนี้บ่อย ๆ

ทั้งความปลอดภัย การบริการ ความสวยงาม ความสะอาด ช่างคุ้มค่ากับผู้ซื้อที่ทุ่มเงินเป็นล้าน

เมื่อเดินมาจนถึงหน้าห้อง ก็ตั้งท่าจะเคาะประตู ทว่าสายตากลับเหลือบเห็นออดตรงประตูเสียก่อน เกือบขาดหน้าแล้วเชียว

เพียงไม่นานประตูบานหนาถูกเปิดห้อง พร้อมชายร่างสูงหน้าตาดูดี ยกยิ้มบางให้เขาก่อนขยับตัวไปทางด้านข้างเล็กน้อย

“เข้ามาก่อนสิครับ”

เมื่อได้ยินคำเชิญชวนให้เข้าห้อง พลันคิ้วสวยก็ขมวดเข้าหากันทันที ไม่รู้จักกันทำไมถึงชวนให้เขาเข้าไปในห้อง

หรือนี่เป็นการล่อลวง!

“คุณไทท์ชวนอัยย์เข้าห้องแบบไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ยแบบนั้น เดี๋ยวอัยย์ก็ตกใจหมดพอดี”

เสียงทุ้มของชายอีกคนดังขึ้น ก่อนที่ร่างสูงจะเดินมาที่หน้าประตู เรียวคิ้วยิ่งขมวดเข้าหากันจนขึ้นเป็นปม เมื่อคนตรงหน้าคือชัชวิน เจ้าของคลับซึ่งมีตำแหน่งพ่วงเป็นเจ้านายของเขาอีกที

“ขอโทษด้วยครับคุณอัยย์”

“ครับ ไม่เป็นไร”

เด็กหนุ่มตอบกลับพลางมองหน้าทั้งสองคนสลับกัน ก่อนไทท์จะเดินหลบเข้าไปในห้อง ปล่อยให้ทั้งคู่คนได้คุยกัน

“ต้องขอโทษแทนเลขาผมด้วยนะครับ”

“ไม่เป็นไรครับ”

“นี่ถึงเวลางานพอดีใช่ไหมครับ” แม้จะรู้อยู่แล้ว ทว่ายังเลือกที่จะถามราวกับหาเรื่องชวนคุยก็เท่านั้น

“ครับ”

“ทานอะไรมาหรือยัง ผมสั่งอาหารมาเยอะเลย ถ้าไม่รีบไปไหนอยู่ทานด้วยกันก่อนสิครับ”

“ขอบคุณครับ แต่ไม่เป็นไรดีกว่า” ตอบกลับอย่างไม่ลังเล “นี่กาแฟกับเค้กที่สั่งครับ ทั้งหมดสองร้อยสามสิบเก้าบาท”

“เข้ามาก่อนเถอะครับ ผมมีเรื่องจะคุยด้วย”

ไม่รอฟังคำตอบ พลางเดินนำเข้าไปยังโซนห้องอาหาร เด็กหนุ่มถอนหายใจอย่างเหนื่อยหน่าย เข้าไม่ทราบว่าเรื่องที่ชัชวินจะคุยเกี่ยวกับอะไร สุดท้ายก็จำใจยอมเดินตามเข้ามาพร้อมปิดประตูให้เจ้าของห้อง

อัยย์มองไทท์ที่กำลังจัดเตรียมอาหารใส่จานอย่างรู้หน้าที่ พลางกวาดสายตามองไปรอบ ๆ ห้องอย่างสังเกต

แค่ห้องห้องเดียวกว้างพอ ๆ กับบ้านเดี่ยวหนึ่งหลัง ถ้าเทียบกับบ้านเกิดที่ต่างจังหวัดก็ดูจะกว้างกว่านิดหน่อย

“นั่งก่อนสิครับอัยย์”

“คุณชัชมีเรื่องอะไรจะคุยกับผมเหรอครับ”

“นั่งก่อนเถอะ ยืนคุยกับแบบนี้มันจะเมื่อขาเอาเปล่า ๆ”

อัยย์รู้สึกอึดอัดใจเล็กน้อย อาจจะเพราะเขากับชัชวินแทบไม่ต่างจากคนแปลกหน้า แม้หลายสัปดาห์ที่ผ่านมาจะพบเจอกันบ่อยครั้ง ทั้งยังได้รับการช่วยเหลือจากอีกฝ่าย แต่ก็ไม่ได้มีการสนทนากันสักเท่าไร

เขาไม่รู้จักชัชวินดีด้วยซ้ำ การได้เข้ามาเหยียบอยู่ในห้องของอีกคนตอนนี้ทำให้เขาทำตัวไม่ถูก อยากรีบคุยรีบกลับ

แต่ชัชวินกลับอ้างโน่นอย่างนี่ราวกับกำลังยื้อเวลาให้เขาอยู่นานขึ้น ซึ่งเขาก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไม ไม่สามารถเดาอะไรจากดวงตาสีรัตติกาลเข้มนั้นได้เลย

จานเปล่าพร้อมช้อนและส้อมถูกวางลงตรงหน้าเจ้านายและแขกผู้มาใหม่อย่างอัยย์ ไทท์จัดการทุกอย่างเสร็จเรียบร้อยก็เดินหายออกไปจากตรงนี้

“เรื่องที่คุณชัชจะคุย?”

ร่างสูงปรายตามองคนอายุน้อยกว่าด้วยรอยยิ้ม ทว่าเลือกที่จะตักอาหารใส่จานให้อัยย์ก่อนจะตอบกลับ

“หลายวันก่อนผมได้ยินที่อัยย์คุยกับเขมเรื่องงาน” ตอนนั้นอัยย์ไม่แน่ใจว่าชัชวินได้ยินหรือเปล่า เพราะเห็นเดินออกมาจากห้องน้ำ พอชัชวินบอกแบบนี้ก็คลายความสงสัยเขาได้ในทันที “ได้งานหรือยังครับ”

“ยังครับ”

“เหนื่อยไหม”

น้ำเสียงอ่อนโยน กับสายตาที่มองมา อัยย์ไม่อาจเข้าใจได้เลย หากตั้งใจมองให้ดี ในแววตานั้นแอบคล้ายกับตอนที่ครูชัยมองเขา เหมือนกำลังเป็นห่วงกัน…

“ทำงานเยอะขนาดนี้ทุกวัน อัยย์เหนื่อยไหมครับ”

“…”

คนถูกถามไม่ได้เอ่ยตอบเพียงแค่ส่ายหัวไปมา ก้อนเนื้อภายในอกข้างซ้ายเต้นระส่ำอย่างไม่ทราบสาเหตุ ตั้งแต่เกิดไม่เคยเป็นอย่างนี้มาก่อน ความรู้สึกอื้ออึงอึดอัดแปลก ๆ ในใจ ยิ่งถูกมองด้วยสายตาแบบนี้ใบหน้ากลับร้อนผ่าวขึ้นมาจนต้องหลุบตาต่ำมองมือตัวเอง

ทั้งที่ชัชวินไม่ใช่คนแรกที่มองเขาด้วยสายตาแบบนี้ ทว่าความรู้สึกตอนที่เห็นกลับต่างกัน

“จริง ๆ ตอนแรกผมก็อยากแนะนำงานให้นะ แต่เห็นอัยย์เป็นลมคืนนั้น ผมว่าแค่สองสามงานที่อัยย์ทำอยู่ก็หนักแล้ว อัยย์ควรมีเวลาพักผ่อนบ้างนะครับ”

“คุณชัชวินไม่ต้องเป็นห่วงนะครับ..”

“…”

“เอ่อ ผมหมายถึงไม่ต้องไปกังวลอะไรแบบนั้นหรอกครับ ผมไหว งานที่ทำไม่ได้หนักมากขนาดนั้น อีกอย่างผมแข็งแรงจะตาย”

เด็กหนุ่มยกยิ้มจนเห็นรอยบุ๋มข้างแก้มทั้งสองข้างยิ่งเพิ่มเสน่ห์ให้ใบหน้าจิ้มลิ้ม แต่เพียงครู่เดียวรอยยิ้มนั้นก็หายไป

อัยย์ก็พอเข้าใจในความหวังดี แต่คำพูดพวกนี้เขาได้ยินจากครูชัยกับเขมทัศน์บ่อยเสียจนชินไปแล้ว สุดท้ายยังไงเขาก็ยังทำงานหนักเท่าเดิม และคิดว่าจะมากกว่าเดิม

“อัยย์นี่เก่งจังเลยนะครับ”

“…” คล้ายประโยคประชดประชัน ทว่าฟังดูให้ดีเหมือนอีกคนกำลังชมกันอยู่จริง ๆ

“งั้นทานกันดีกว่า อาหารเริ่มเย็นแล้ว เสร็จแล้วเดี๋ยวให้ไทท์ไปส่ง”

“ไม่เป็นไรครับ ผมกลับเองน่าจะสะดวกใจกว่า”

“ตามใจอัยย์ครับ แต่อยู่ทานมื้อเย็นเป็นเพื่อนผมก่อนกลับนะ”

แม้จะปฏิเสธเรื่องที่จะไปให้เลขาไปส่ง ก็ยังถูกต่อรองให้อยู่ทานมื้อเย็นด้วยกัน

อัยย์ไม่ได้แสดงท่าทียินดียินร้ายใด ๆ ลอบถอนหายใจเบา ๆ ก่อนจะพยักหน้ารับ

ไม่รู้เป็นเพราะอีกฝ่ายอายุมากกว่าถึงสิบห้าปีหรือเปล่า ท่าทางที่แสดงออกมาค่อนข้างสุขุม คำพูดคำจาที่ดูมีเล่ห์เหลี่ยม ทำให้เขาถึงไม่สามารถคาดเดาสิ่งที่ชัชวินคิด สิ่งที่ชัชวินทำได้เลย

เพราะอะไร?

ทำไม?

เพื่ออะไร?

ทว่ายิ่งเกิดคำถาม คำพูดก่อนหน้านี้ของชัชวินกลับวนเวียนอยู่ในหัว จนหัวใจทำงานหนักขึ้นมาอีกครั้ง เป็นความรู้สึกแปลกใหม่สำหรับเขาจริง ๆ

…

แสงแดดทอแสงอ่อนลงใกล้ถึงเวลาที่พระอาทิตย์ตกดินเต็มที สายลมเย็น ๆ พัดผ่านกระทบผิวกายให้รู้สึกสบาย เหมือนเป็นตัวช่วยให้ความคิดฟุ้งซ่านหยุดลงได้บ้าง

สองวันที่ผ่านมาเวลาอยู่คนเดียวคำพูดของชัชวินในวันนั้นยังแล่นเข้ามาในหัวอยู่ทุกครั้ง ทั้งน้ำเสียงและสายตายังชัดเจนอยู่ในโสตประสาท

แม้วันนี้จะเป็นวันหยุดเนื่องจากร้านอาหารที่เขาทำงานอยู่เจ้าของร้านต้องไปทำธุระที่ต่างจังหวัด พลอยให้ต้องปิดร้านไปด้วยทั้งสองวัน ถือว่าได้พักผ่อนไปในตัว ทว่าตอนหนึ่งทุ่มยังต้องไปทำงานที่คลับตามปกติ

“มานั่งทำอะไรคนเดียววะ”

เต้หย่อนก้นนั่งลงบนพื้นดินข้าง ๆ กาย ปัดมือที่เลอะดินเล็กน้อย พลางกอดเข่าที่ชันขึ้น ทอดมองเสี้ยวใบหน้าจิ้มลิ้ม

“คิดอะไรนิดหน่อย”

“เล่าให้กูฟังได้นะ” ไอ้เต้คนนี้พร้อมเป็นที่ระบาย เป็นที่ปรึกษาให้กับอัยย์เสมอ อ่า..พ่วงความอยากรู้ส่วนตัวเข้าไปด้วยนิดหนึ่ง

“จริง ๆ ก็ไม่ได้มีอะไรมากหรอก”

คำตอบที่ได้ยินทำให้เต้เพียงพยักหน้าตอบรับ ไม่ได้เซ้าซี้ให้อีกคนเล่า หากอัยย์อยากพูดเดี๋ยวก็พูดออกมาเอง

ทั้งคู่ต่างมองภาพทิวทัศน์ธรรมชาติหลังค่ายโดยไม่มีบทสนทนาใด ๆ เกิดขึ้นหลังคำตอบของอัยย์ เสียงถอนหายใจเบา ๆ ดังขึ้นจนเต้อดไม่ได้ที่จะหันไปมอง

“คนที่รู้จักกันได้ไม่นาน เป็นห่วงกันได้ไหมวะ?”