บทที่ 5.1 คิดดูให้ดีอีกที

หยุดพักไปสองวันเต็ม ๆ หลังออกจากโรงพยาบาล วันนี้อัยย์ก็ได้กลับมาทำงานสักที ตอนแรกก็เกรงว่าพี่ผึ้งจะโกรธ แต่เปล่าเลยเจ้าของร้านเบเกอรี่ยังคงใจดีกับเขาเหมือนเดิม เธอเข้าใจและไม่แม้แต่จะต่อว่าเขาสักคำ ทั้งยังถามไถ่กันอย่างเป็นห่วงเป็นใย

รอยแผลฟกช้ำตามร่างกายและใบหน้าก็จางลงเยอะมากแล้ว หากไม่สังเกตก็แทบจะไม่เห็น

“พี่อัยย์ไหวไหม นั่งพักได้นะเดี๋ยวพัดจัดการเอง”

พอรู้ว่าอัยย์ไม่สบายพัดก็เอาแต่ถามแทบจะทุกสิบนาที กลัวว่ารุ่นพี่คนนี้จะเป็นลมเป็นแล้งไปอีก

“พี่ไม่เป็นไร พัดมีอะไรก็ไปทำเถอะ ตรงนี้เดี๋ยวพี่ทำเอง”

หันกลับไปตอบพลางยกยิ้มอ่อนให้อีกฝ่ายคลายความเป็นห่วง เด็กหนุ่มพยักหน้าน้อย ๆ ปล่อยให้อัยย์เก็บของตรงเคาน์เตอร์ต่อ ส่วนตัวเองก็กลับไปล้างจาน

เวลาหกโมงเย็นหลังเลิกงานอัยย์แวะไปบ้านเสี่ยธรรม เจ้าหนี้ของพ่อเพื่อจ่ายเงินในส่วนของเดือนนี้ที่ขอผลัดมาประมาณหนึ่งอาทิตย์

“เสี่ยครับคุณอัยย์มาแล้วครับ”

“ให้เข้ามา”

ชายใหญ่วัยห้าสิบนั่งพิงพนักโซฟาหรูส่งยิ้มให้เด็กหนุ่มรุ่นลูก หากไม่เป็นหนี้เป็นสินอัยย์ขอสาบานว่าจะไม่มาเหยียบที่นี่เด็ดขาด

แม้ว่าเจ้าหนี้ของพ่อคนนี้จะใจดีกับเขา ไม่เคยเร่งรัดเรื่องเงิน นั่นเพราะมีจุดประสงค์บางอย่าง ซึ่งอัยย์รู้ดีว่าคืออะไร

ครั้นสายตาที่มองมามันแทบจะโลมเลียเขาไปทั้งตัว ทุกครั้งที่เผลอไปสบตากับอีกฝ่ายก็ขนลุกซู่ขึ้นมาทันที

“เงินของเดือนนี้ครับ ขอโทษที่เอามาส่งให้ช้านะครับเสี่ย”

“ไม่เป็นไรหรอกหนูอัยย์ เงินแค่นี้เองเสี่ยไม่รีบ”

“งั้นเสร็จเรื่องแล้วผมขอตัวกลับก่อนนะครับ”

“เดี๋ยวสิ อยู่คุยกับเสี่ยก่อน”

ไม่ทันจะได้หันหลังหนี ลูกน้องร่างใหญ่กำยำสองคนก็ขยับตัวมาขวางเอาไว้เสียก่อน พร้อมกับมือสากที่เอื้อมมาจับข้อมือเล็ก ใบหน้าจิ้มลิ้มเรียบนิ่ง ไม่มีความกลัวใด ๆ เล็ดลอดผ่านทางสีหน้าและแววตา เด็กหนุ่มแกะมือใหญ่ออกจากข้อมือตัวเอง ก่อนเอ่ยถามอีกฝ่าย

“เสี่ยมีอะไรจะคุยเหรอครับ”

“ก็แค่อยากถามไถ่ ตามประสาคนรู้จักนั่นแหละ มานั่งคุยกับเสี่ยก่อนสิ”

“ผมต้องไปทำงานต่อ อาจจะไม่สะดวก”

ถึงจะรู้ว่าการปฏิเสธผู้ใหญ่มันเสียมารยาท แต่จะให้เขานั่งอยู่ที่นี่ต่อไป มันก็อึดอัดใจ

“เสียดายจังเลยนะ ที่หนูอัยย์ไม่ว่างอีกแล้ว”

น้ำเสียงและคำเรียกมันไม่ได้น่าฟัง หรือรู้สึกถึงความเอ็นดูจากอีกฝ่าย ช่างต่างจากผู้ใหญ่เอ็นดูเด็กโดยสิ้นเชิง

“งั้นผมขอตัวกลับก่อนนะครับ”

เด็กหนุ่มยกมือไหว้คนที่อายุมากกว่าพ่อตามมารยาท ก่อนจะหันหลังกลับมองหน้าลูกน้องสองคนของเสี่ยธรรมที่ยังยืนขวางทางออกอยู่

“เปลี่ยนใจอยากมานั่งคุยกับเสี่ยเมื่อไรก็มาได้ตลอดนะ บางทีมันอาจทำให้หนี้ของหนูอัยย์ลดลงก็ได้”

คำพูดกำกวมชวนขนลุกทำให้อัยย์ดันลูกน้องร่างใหญ่ทั้งสองคนให้พ้นทาง ก่อนจะรีบเดินออกมาให้เร็วที่สุด

แก่กว่าพ่อเขาอีกยังจะมาทำตัวเป็นเฒ่าหัวงูอยู่ได้ ทั้งที่มีลูกชายโตจนอายุสิบหกปีแล้ว ยังทำตัวแบบนี้อยู่อีกถึงจะเป็นพ่อหม้ายก็เถอะ แต่ยังไงเขาก็อ่อนคราวรุ่นลูกด้วยซ้ำ

หลังจากอาบน้ำแต่งตัวเสร็จก็นั่งวินมอเตอร์ไซค์มาลงที่คลับ รีบเดินเอากระเป๋าไปเก็บ ก่อนออกมาช่วยพนักงานคนอื่นเก็บกวาดภายในร้าน เริ่มมีลูกค้าทยอยมาเรื่อย ๆ ยิ่งดึกก็ยิ่งมากขึ้น

อาชิลอบสังเกตเพื่อนร่วมงานอยู่หลายครั้ง ทั้งที่ยังทำหน้าที่ของตัวเองอยู่ ภายในหัวคิดวนในสิ่งที่ได้ยินจากปากของเขมทัศน์เมื่อวานนี้

ครั้นเห็นอัยย์เดินไปหลังร้าน เวลาบริการของเธอในรอบนี้ก็หมดพอดิบพอดี เด็กหนุ่มก็ปลีกตัวตามออกมาทันที

“อัยย์”

คนตัวเล็กที่กำลังนับแก้วเตรียมยกออกไปข้างนอกต้องหยุดชะงักหันไปมองทางด้านหลัง

“หืม? อาชิมีอะไรเหรอ”

“เปล่าหรอก แค่อยากคุยอะไรด้วยนิดหน่อย”

“ว่ามาสิ”

เอ่ยตอบอย่างเป็นกันเอง แม้ว่าอีกฝ่ายจะอายุมากกว่า ทว่าเจ้าตัวกลับสั่งไว้ไม่ให้ยึดติดกับอายุของตนมากเกินไป ทั้งยังขอให้อัยย์มองตัวเองเป็นเพื่อนคนหนึ่ง

“เมื่อวันก่อนที่ไม่สบายหายดีแล้วใช่ไหม”

“อือ หายดีแล้ว”

เจ้าของคำถามพยักหน้าน้อย ๆ “ดีแล้วละ”

“อาชิมีอะไรอีกหรือเปล่า เดี๋ยวเราต้องเอาแก้วออกไปข้างนอกน่ะ”

“กับคุณชัช.. ไม่มีอะไรใช่ไหม?”

“หมายถึงอะไร?”

คิ้วสวยเลิกขึ้นอย่างไม่เข้าใจในคำถาม ไม่มีอะไรหมายถึงอะไร เขาต้องตอบคำถามว่ายังไง อาชิมองหน้าเขานิ่ง ๆ เม้มริมฝีปากสวยราวกับกำลังครุ่นคิดบางอย่างจนเกิดอาการประหม่า

“ไม่มีอะไร” สุดท้ายก็เลือกที่จะไม่พูดออกมา

“ถ้าไม่มีอะไรงั้นเราขอตัวก่อนนะ”

อัยย์ไม่ได้คิดที่จะเซ้าซี้ถามแม้จะสงสัยก็ตาม หากอีกฝ่ายอยากพูดก็คงพูดออกมาเอง เมื่อเห็นอีกคนนิ่งเงียบไปก็ยกยิ้มบาง ๆ ให้ พลางหันกลับไปยกลังใส่แก้ว เตรียมเดินออกไป ทว่าจู่ ๆ อาชิก็พูดประโยคที่ทำให้เขาต้องสงสัยขึ้นมาอีกครั้ง

“คนบางคนน่ะปากปราศรัยใจเชือดคอ ถ้าไม่อยากเสียใจภายหลังก็อยู่ให้ห่างเขาเข้าไว้นะอัยย์”

ไม่เข้าใจว่าอาชิหมายถึงใคร แล้วทำไมถึงมาพูดอะไรแบบนี้กับเขา ไม่ได้มีการอธิบายอะไรเพิ่มเติม ครั้นหันไปมองอีกฝ่ายก็เดินหายไปเสียแล้ว

เหมือนอาชิต้องการเตือนอะไรบางอย่างกับเขา ที่เขาก็ไม่รู้ว่ามันคืออะไร..

Rrrrr..

แรงสั่นครืดของโทรศัพท์ในกระเป๋ากางเกงทำให้เด็กหนุ่มต้องหยุดชะงักเท้า วางลังแก้วลงอีกครั้งก่อนล้วงหยิบโทรศัพท์ขึ้นมารับสาย

“พี่อาร์มมีอะไร อัยย์ทำงานอยู่”

[อัยย์ โอนเงินมาให้กูหน่อยดิ กูต้องรีบใช้]

“อัยย์ไม่มีหรอกพี่อาร์ม อัยย์เอาไปจ่ายหนี้ของพ่อหมดแล้ว”

[อะไรวะ! มึงนี่มันเป็นน้องที่ไม่ได้เรื่องเลยจริง ๆ …]

คำต่อว่ามากมายประเดประดังเข้ามาจากปลายสาย ทั้งที่ได้ยินอยู่บ่อยครั้ง แต่ก็รู้สึกชาวาบขึ้นมาที่อกข้างซ้ายทุกครั้ง

เด็กหนุ่มทำเพียงยืนฟังเงียบ ๆ ก่อนจนสายตัดไปเอง พลางถอนหายใจเฮือกใหญ่ราวกับกลั้นใจไปครู่หนึ่ง

อัยย์รีบจัดการความรู้สึกของตัวเองทิ้ง ก่อนจะรีบทำหน้าที่ของตัวเองต่อ จะให้อะไรมารบกวนจนเสียงานเสียการไม่ได้ เป็นสิ่งที่ไม่ควร

หลังเลิกงานเขมทัศน์อาสามาส่งอัยย์อย่างเช่นทุกที และตลอดระยะทางจากคลับมาถึงค่ายมวยก็ไม่ได้ทีบทสนทนาใด ๆ คนน้องเอาแต่เหม่อมองไปนอกหน้าต่าง กำลังตรึกตรองอะไรบางอย่าง

ก่อนรถจะจอดนิ่งเมื่อถึงที่หมาย อัยย์หันกลับมามองใบหน้าเข้มเปื้อนรอยยิ้มของเขมทัศน์ พลางเอ่ยพูดสิ่งที่คิดไว้

“พี่เขมครับ”

“ครับ”

“ถ้าอัยย์อยากทำงานตำแหน่งพีอาร์ได้ไหมครับ?”

คำถามของเด็กหนุ่มทำเอาคนถูกถามขมวดคิ้วมุ่น ไม่คิดว่าจะได้ยินคำถามนี้จากปากของอัยย์ เพราะเจ้าตัวรู้ว่างานของพีอาร์คือการบริการลูกค้าแบบใด ซึ่งเขาไม่เห็นด้วยที่จะให้อัยย์ทำ

“ทำไมถึงอยากทำ”

“ก็แค่เห็นว่าได้ทิปเยอะ ก็เลยอยากลองดู” ตอบกลับตามความจริงไม่คิดปิดบัง

“พี่ไม่เห็นด้วยที่อัยย์จะทำตำแหน่งนี้เพราะเงิน”

“ทำไมล่ะครับ ในเมื่อมันก็คืออาชีพหนึ่งเหมือนกัน คนอื่นที่เขาทำกันก็เพื่อเงินทั้งนั้น”

ที่อัยย์ว่ามามันก็จริงอยู่ แต่เพราะเขารู้จักอัยย์มานานจนรู้ดีว่าเด็กคนนี้ไม่ชอบที่คนอื่นมารุ่มร่ามกับตัวเอง และหากจะทำงานในตำแหน่งนี้เรื่องแบบนั้นไม่สามารถเลี่ยงได้อยู่แล้ว แม้ที่ร้านจะกำชับไว้ว่าไม่ให้มีการเลยเถิดไปถึงขั้นพากันขึ้นห้อง แต่ทว่าพีอาร์คนนั้นมีการตกลงนอกรอบกับลูกค้านั่นก็เป็นสิทธิ์ส่วนตัว

ซึ่งเขมทัศน์ไม่อยากให้อัยย์ทำอย่างนั้น เขาเสนอตัวพร้อมช่วยคนน้องอยู่ตลอด แค่เอ่ยปากบอกเขา ไม่ว่าจะเป็นเงินทองหรืออะไรเขาก็พร้อมจะให้

“อย่าเลยอัยย์ งานนี้ไม่เหมาะกับอัยย์หรอก”

“…”

“คิดดูให้ดีอีกทีเถอะนะ ถ้าอัยย์เดือดร้อนเรื่องเงินจริง ๆ ก็ยังมีพี่ที่พร้อมจะช่วย อย่าไปเปลืองตัวเลย..”

ฝ่ามือใหญ่ยกขึ้นวางลงบนหัวทุยของคนอายุน้อยกว่า เขาเห็นเด็กคนนี้มาตั้งแต่ตัวยังน้อย ๆ คงจะทำใจไม่ได้หากปล่อยให้ไปทำอะไรอย่างนั้น ทั้งที่ตัวเองมีทุกอย่างที่สามารถช่วยเหลืออัยย์ได้

และเขาก็เข้าใจว่าการตัดสินใจบางอย่างของอัยย์ก็ใช่ว่าจะถี่ถ้วน ด้วยอายุเพียงยี่สิบปี เมื่อเห็นทางออกไหนที่ตรงตามความต้องการก็พร้อมที่จะเสี่ยง จนลืมคิดถึงผลเสียที่จะตามมาในภายหลัง

“นะครับเด็กดี”

“ครับ”

“ดึกแล้ว เข้าบ้านเถอะจะได้พักผ่อน”

แม้จะเป็นค่ายมวยแต่เรียกบ้านก็ไม่ผิด เพราะที่นี่ให้ความรู้สึกเหมือนบ้านหลังใหญ่สำหรับอัยย์ เขมจำมันได้ดีว่าอัยย์เคยบอกเขาแบบนั้น

“พี่เขมขับรถกลับดี ๆ นะครับ ขอบคุณมากที่มาส่งอัยย์”

“ยินดีครับ”

ใบหน้าเคร่งเครียดเหมือนกี่คลายลงอย่างเห็นได้ชัด บัดนี้เต็มไปด้วยรอยยิ้ม ทั้งคู่บอกลากันก่อนเขมทัศน์จะขับรถออกไป

ในระยะเวลาสั้น ๆ แค่สามชั่วโมงกลับมีเรื่องให้อัยย์ต้องเก็บมาคิดถึงสองเรื่อง

เกิดเป็นอัยย์บางทีก็เหนื่อยเกินไปเหมือนกัน