ตอนที่ 3 สมาชิกใหม่

 

บ้านทรงทันสมัยหลังนี้ มีห้องนอนอยู่ทั้งหมด 6 ห้องด้วยกัน ห้องของเพียงพรกับภีมภพเป็นห้องขนาดใหญ่ ที่ยกสูงขั้นจากห้องรับแขกและห้องครัวเพียงเล็กน้อย เพราะบิดากับมารดาของเธอมีปัญหาเรื่องข้อเข่าเลยเลือกสร้างบ้านชั้นเดียวแต่ต่างระดับเพื่อความสะดวกในการเดินขึ้นลง แต่ท่านทั้งสองก็จากไปแล้วเมื่อหลายปีก่อน สองพี่น้องจึงอาศัยอยู่กันแค่สองคน

เพียงพรเคยที่ทำงานในบริษัทใหญ่ในกรุงเทพ แต่พอทำได้สักพักก็เริ่มอิ่มตัวจึงลาออก และกลับมาช่วยงานที่บ้าน หลังบิดามารดาเสียชีวิตเธอเลยต้องดูแลกิจการของครอบครัวทั้งหมด ซึ่งเปิดเป็นร้านขายวัสดุและอุปกรณ์การเกษตร มีทั้งเมล็ดพันธุ์ ยาฆ่าแมลง ปุ๋ยอุปกรณ์เครื่องมือเครื่องใช้ จอบ เสียม พลั่ว เครื่องตัดหญ้า เครื่องพ่นยาและภีมภพก็เสริมพวกรถไถนา รถเกี่ยวข้าว ที่มีทั้งขายและให้เช่า รวมไปถึงรับจ้างไถ รับจ้างเก็บเกี่ยว เพียงพรยังเปิดให้ชาวบ้านที่มีปัญหาด้านการเงินมาเอาสินค้าไปก่อนแล้วค่อยมาจ่ายหลังจากเก็บเกี่ยวผลผลิตได้อีกด้วย

“น้าพรคะ แล้วห้องของป้าสายใจอยู่ไหนคะ”

“ถามทำไมเหรอหนูกอหญ้า”

“คือหนูกับแม่มาเป็นลูกจ้างเหมือนกันก็เลยอยากจะไปอยู่กับป้าสายใจค่ะ”

“ป้าสายใจแกมีบ้านอยู่ถัดไปไม่กี่หลังนี่เอง แกเลยมาเช้าเย็นกลับ”

“อ๋อ แล้วคนงานอื่นล่ะคะ”

“ส่วนใหญ่ก็คนแถวนี้ทั้งนั้นเลยไม่ได้พักที่นี่ นอกจากผู้ชาย ที่จะพักกันตรงห้องพักหลังโกดังเก็บของเพราะต้องมีคนคอยเฝ้าโกดังด้วย” แม้จะจ้างบริษัทรักษาความปลอดภัยแต่ภีมภพกับคนงานก็มักจะผลัดเวรยามกันเดินตรวจโกดังอยู่ทุกคืน ชายหนุ่มเลยไปปลูกบ้านหลังเล็กอีกหลังเพื่อให้สะดวกมากขึ้น

“หนูกับแม่อยู่ที่นี่ไม่ต้องกังวลอะไรทั้งนั้น ถือว่าเราเป็นญาติกันดีไหม”

“น้าขอบคุณคุณพรกับคุณภพมาก ที่ช่วยเหลือเราสองแม่ลูก” วาสนาไม่รู้ว่าเพราะเรื่องอุบัติเหตุหรือเปล่าที่ทำให้เพียงพรทำดีกับเธอสองแม่ลูก แต่เธอเองก็ไม่มีทางเลือก เลยคิดว่าจะอยู่ที่นี่สักพัก ถ้าอยู่แล้วลำบากใจก็ค่อยว่ากันอีกที

“เกรงใจอีกแล้ว สองคนแม่ลูกนี่ถอดแบบกันมาเลย แล้วเรื่องห้องก็ไม่ต้องบอกนะคะว่าจะนอนห้องเดียวกับเพราะ หนูกอหญ้าต้องอ่านหนังสือดึก ส่วนน้าวาสก็ต้องตื่นเช้าไปตลาด ถ้าอยู่ด้วยกันมีหวังได้เหนื่อยไปตามๆ กันแน่” เพียงพรพูดถูกทุกอย่าง สองคนแม่ลูกเลยได้แต่ยอมรับน้ำใจ

ญารินดาเลือกห้องพักที่ติดกับเพียงพรเพราะมีห้องน้ำในตัวตามคำแนะนำของเจ้าของบ้าน ส่วนวาสนาเลือกห้องที่อยู่ริมสุดเพราะไม่อยากรบกวนไปมากกว่านี้

พอตกลงกันได้แล้วต่างคนก็แยกเข้าห้องนอนของตัวเอง ญารินดาอาบน้ำแต่งตัวแล้วก็ออกไปหาแม่ที่ห้อง

“แม่คะ ยังเจ็บสะโพกอยู่ไหม หนูทายาให้นะคะ”

“แม่ทาแล้ว หนูยังไม่ง่วงเหรอ”

“ค่ะ หนูนอนไม่หลับเลย มันแปลกที่ แม่ว่าน้าพรใจดีกับเรามากเกินไปไหม”

“แม่ก็คิดอย่างนั้นเหมือนกัน เธอใจดีกับเรามากจนแม่เกรงใจ”

“เรื่องเรียนหนูไม่อยากรบกวนน้าพรเลยนะคะ หนูยังไม่เรียนตอนนี้ได้ไหม”

“เรื่องนี้มันสำคัญกับอนาคตของหนูนะกอหญ้า แม้ว่าถ้าคุณพรเธอจะส่งลูกเรียนจริงๆ เรื่องเงินกู้ยืมเรียนคงไม่จำเป็นแล้ว แม่ไม่อยากเป็นหนี้สองทาง”

“แต่หนูกลัวว่าเราจะรบกวนน้าพรมากเกินไปนะคะ”

“เรื่องนั้นแม่ว่าจะทำเป็นสัญญาดีไหม แล้วให้หักจากเงินเดือนแม่อีกที ส่วนเรื่องค่าเสียหายที่ร้าน ถ้าเราได้มาก็ค่อยคิดว่าจะกลับไปเปิดร้านต่อหรือว่าจะทำงานที่นี่ เพราะถ้าหนูไปเรียนที่กรุงเทพ แม่ก็ไม่อยากอยู่คนเดียว”

“แม่ทนลำบากเพื่อหนูมาเยอะแล้ว หนูสัญญานะคะว่าจะตั้งใจเรียน พอเรียนจบก็คงทำงานได้เงินเดือนเยอะขึ้น ตอนนั้นหนูจะเลี้ยงแม่เองนะคะ”

“กอหญ้า หนูเป็นเด็กดีอย่างนี้แม่เชื่อว่าในอนาคตหนูจะต้องประสบความสำเร็จ แม่รักหนูนะลูก”

“กอหญ้าก็รักแม่ค่ะ คืนนี้ขอนอนกอดแม่ได้ไหมคะ”

“ได้สิ พรุ่งนี้แม่ยังไม่ต้องไปทำอาหารเพราะต้องรอคุยกับป้าสายใจก่อน”

ไม่รู้ว่าพรุ่งนี้จะเกิดอะไรขึ้นบ้างแต่คืนนี้ทั้งสองแม่ลูกก็นอนหลับไปด้วยรอยยิ้ม

วาสนากับญารินดาตื่นนอนแต่เช้า พอเดินลงมาในครัวก็เจอกับผู้หญิงสูงวัยรูปร่างท้วมกำลังง่วนอยู่กับการทำอาหารเช้าให้กับเจ้าของบ้าน

“สวัสดีค่ะ” ญารินดายกมือใหญ่อย่างอ่อนน้อม

“อ้าว แม่หนู เป็นใครมาจากไหนกันล่ะ เป็นแขกคุณพรหรือเปล่า ลงมาถึงในครัวเลย” ท่าทางใจดีของป้าสายใจทำให้วาสนาและลูกสาวยิ้มออก

“สวัสดีค่ะ ฉันชื่อวาสนา นี่ลูกสาวชื่อกอหญ้า เราสองคนมาขออาศัยคุณพรเธออยู่น่ะจ้ะ”

“ฉันชื่อสายใจ เป็นแม่บ้านและแม่ครัว”

“แล้วป้าสายใจกำลังทำอะไรคะ ให้หนูช่วยไหม”

“ทำเป็นเหรอเราสมัยนี้แล้วหญิงสาวมักทำกับข้าวกันไม่เป็นเพราะถนัดแต่ซื้อเขากิน”

“ค่ะ หนูเคยช่วยแม่ อันที่จริงเราสองคนเคยเปิดร้านอาหารตามสั่ง”

“ตายๆ ฉันขอโทษแม่หนูทั้งสองคนด้วยนะ” ป้าสายใจมือไม้สั่น

“เป็นอะไรคะป้า ทำไมดูตกใจอย่างนั้น”

“ก็ป้าตกใจน่ะสิหนู ไอ้คนที่มันขับรถชนร้านหนูน่ะ มันเป็นลูกชายป้าเอง ป้าล่ะอยากจะตีกะบาลมันให้แตก”

“มันเป็นอุบัติเหตุค่ะป้า”

“หนูแม่คงลำบากมาก ไหนร้านจะพัง ไหนจะไม่มีที่อยู่”

“ไม่ลำบากหรอกค่ะ คุณพรเธอเสนอให้ฉันกับลูกมาอยู่ที่นี่ ฉันจะไปทำงานที่ร้าน”

“คุณพรกับคุณภพเป็นคนดี” ป้าสายใจพูดถึงเจ้านายอย่างชื่นชม

เมื่อหญิงสาวอาสาช่วยทำอาหารเช้าทุกอย่างก็เลยเสร็จเร็วขึ้น

เพียงพรเห็นผู้มาอยู่ใหม่กับแม่บ้านคนเก่าคุยกันอย่างถูกคอก็เบาใจ จากนี้ป้าสายใจคงมีคนมาช่วยแบ่งเบางานได้บ้าง เธอเคยจ้างคนมาช่วยป้าสายใจแต่ก็ไม่มีใครทนความจู้จี้ของป้าเลยได้ ก็ได้แต่หวังว่าวาสนาและญารินดาคงจะทนอยู่ที่นี่ได้ เพียงพรอยากให้ป้าสายใจได้พักบ้างเพราะทำงานกับเธอมาก็หลายปี

“คุยอะไรกันอยู่คะ ป้า”

“ป้ากำลังนินทาคุณพรกับคุณภพให้แม่วาสกับหนูกอหญ้าฟังค่ะ”

“ดูท่าทางจะนินทาเพลินเลยนะคะ แล้วเช้านี้มีอะไรให้พรกินบ้างคะ”

“มีหลายอย่างเลยค่ะ”

“น่ากินทั้งนั้นเลยนะคะ”

“ฝีมือหนูกอหญ้ากับแม่วาส ป้าแค่ช่วยดูค่ะ ป้าว่าจากนี้คงต้องวางมือแล้ว”

“ป้าค่ะ ทำไมพูดแบบนั้น วาสกับลูกไม่ได้จะมาแย่งงานป้านะคะ เราแค่มาอาศัยชั่วคราวเท่านั้น”

“ป้าเห็นแม่หนูสองคนแล้วถูกชะตาเลยคิดว่าคงช่วยดูแลคุณพรกับคุณภพของป้าได้”

“ป้าพูดเหมือนจะไม่อยู่”

“คุณพรก็รู้ว่าลูกสาวป้าพึ่งจะคลอดลูก ป้าเลยอยากไปช่วยเลี้ยงหลาน”

“พรลืมสนิทเลยค่ะ เอาอย่างนี้นะคะ ช่วงนี้ป้าไปเลี้ยงหลานก่อน แล้วค่อยกลับมาทำงานต่อ”

“ไม่แน่นะคะคุณพร บางทีป้าอาจเลี้ยงหลานยาวเลย เพราะพ่อกับแม่ของมันจะได้ทำงานกันเต็มที่ แต่ไม่ต้องห่วงถ้าว่าป้าจะแวะมาหาบ่อยๆ”

“ค่ะ ป้ามาหาพรได้ตลอด ป้าก็เหมือนญาติคนหนึ่งของพรกับภพ” เพียงพรคิดแล้วก็ใจหายแม่บ้านที่อยู่มานานจะต้องมาลาออก

“ค่ะ แล้วป้าจะแวะมาบ่อยๆ แม่วาส หนูกอหญ้า ป้าฝากดูแลคุณๆ ของป้าด้วยนะคะ”

“ค่ะป้า หนูกับแม่จะช่วยกันทำงานค่ะ ป้าไม่ต้องเป็นห่วง”

“ได้ยินอย่างนี้ป้าก็เบาใจ ตอนแรกว่าจะหาคนมาเลี้ยงหลาน แต่ตอนนี้ไม่ต้องแล้ว เลี้ยงเองคงดีกว่า”

“ใช่ค่ะป้าใจ เลี้ยงเองดีกว่า ให้คนอื่นมาเลี้ยง” วาสนาเห็นด้วย

“คุณพรค่ะ ยังจะให้ใบตองมาทำงานอยู่ไหมคะ”

“ทำต่อเหมือนเดิมจ้ะ พอดีน้าวาสจะช่วยแค่ทำอาหาร แล้วกลางวันจะไปช่วยงานที่ร้าน ส่วนงานบ้านก็ให้ใบตองมาทำเหมือนเดิม” ใบตองคือเด็กที่เพียงพรจ้างมาทำงานบ้าน ซักผ้าโดยเฉพาะ และให้ป้าสายใจช่วยดูแลอีกที