ตอนที่ 9 สถานะ ระยะทาง

          ภีมภพพาญารินดามาทานอาหารญี่ปุ่นตามที่เคยได้สัญญาไว้ตั้งแต่ยังไม่เปิดเทอม

          “น้าภพจำได้ด้วยเหรอคะ ว่าหนูอยากกินอาหารญี่ปุ่น”

          “จำได้สิ น้ายังไม่แก่นะกอหญ้า”

          “ก็ไม่ได้ว่าแก่ แต่มันนานแล้วคิดว่าน้าภพลืมนี่ค่ะ”

“ไม่ลืมหรอกครับ”

“น้าภพคะ หนูฝากความคิดถึงให้แม่กับน้าพรด้วยนะคะ”

          “แล้วไม่คิดถึงน้าบ้างเหรอ”

          “จะคิดถึงทำไมคะ”

          “อ้าว” ภีมภพทำหน้าเสีย

          “ก็น้าภพอยู่ตรงหน้าแล้วนี่คะ”

          “อ๋อ แล้วกอหญ้าเรียนเป็นยังไงบ้าง”

          “ยังไม่ค่อยชินเท่าไหร่ แต่โชคดีที่มีพี่รหัสคอยช่วย”

          “แล้วพี่รหัสเป็นผู้หญิงหรือผู้ชาย”

          “ผู้หญิงค่ะ สวยด้วยนะคะ”

          “วันหลังต้องแนะนำให้น้ารู้จักบ้างนะครับ”

          “ไม่ดีกว่าค่ะ หนูกลัวน้าภพจะไปจีบพี่รหัสหนู”

          “คิดไปนู่น น้าแค่อยากรู้จักไว้เท่านั้นเอง ไม่ได้คิดจะจีบเลย”

          “จริงสิคะ ตั้งแต่อกหักครั้งนั้นน้าภพได้คบกับคนอื่นไหมคะ”

          “มันก็ต้องมีบ้าง น้าเป็นผู้ชาย แต่ก็คบๆ เลิก ๆ”

          “ไม่คิดจะแต่งงานเหรอคะ” ญารินดาถามไปก็ใจเต้นแรง

          “ยังไม่เจอคนที่ใช่”

          “คนที่ใช่ของน้าภพเป็นแบบไหนคะ”

          “ไม่รู้สิครับ ถ้าเจอแล้วใช่ก็คงรู้เอง แล้วเราล่ะกอหญ้ามาอยู่ที่นี่มีหนุ่มมาจีบบ้างไหม”

          “ไม่มีเลยค่ะ แค่เรียนหนูก็ปวดหัวแล้ว”

          “หนูเคยมีแฟนไหมกอหญ้า”

          “ไม่เคยค่ะ มีแต่แอบชอบรุ่นพี่ที่โรงเรียน แต่ก็แค่ชอบ ไม่กล้าเข้าไปคุย”

          “ดีแล้ววัยอย่างกอหญ้ามีหน้าที่เรียนหนังสือ”

          “ค่ะหนูรู้” ญารินดาได้แต่หวังว่าระหว่างที่เธอกำลังตั้งใจเรียนอยู่นั้น เขาคงยังไม่เจอคนที่ใช่

          “เอาล่ะ รีบกินเถอะ เดี๋ยวจะได้ไปซื้อของกัน อยากได้อะไรคิดไว้เลยวันนี้น้าอารมณ์ดีจ่ายไม่อั้น”

          “น้าภพใจดีที่สุดเลยค่ะ”

          ญารินดาไม่ได้ซื้อของใช้อะไรมากเพราะที่เตรียมไว้ก็ยังไม่หมด แต่ที่ได้เพิ่มมาเยอะก็จะเป็นพวกอาหารแห้ง ขนม ช็อกโกแลต

          “กอหญ้าไม่ซื้อนมเหรอ”

          “น้าภพคะ หนูอายุ 19 แล้วนะคะ”

          “ไม่เห็นเกี่ยวเลย อายุเท่าไหร่ก็กินได้ น้ายังกินเลย”

          “อย่ามาหลอกกันค่ะ ในตู้เย็นบ้านน้าภพมีแต่เบียร์

          “ก็กินแบบไม่เย็นไงครับ” ภีมภพอ้างไปเรื่อย ครั้งสุดท้ายที่เขาดื่มนมก็ตอนเรียน ม.ต้น  

          แล้วญารินดาก็พ่ายแพ้ให้กับน้าชายต่างสายเลือด

          “ขอบคุณนะคะน้าภพ”

          “ไม่เป็นไร แล้วเสาร์หน้าจะกลับบ้านไหมครับ”

          “กลับค่ะ”

          “แน่หรือเปล่า อย่าหลอกให้น้าดีใจเก้อนะ”

          “จริงค่ะ น้าภพดีใจเหรอที่หนูจะกลับ”

          “ดีใจสิ จะได้มีคนช่วยงาน”

          “อ้าว นึกว่าอยากกลับเพราะคิดถึงกันเสียอีก”

          “ก็ทั้งสองอย่าง แม่หนูกับน้าพรก็คงจะดีใจด้วย”

          “หนูสัญญาเลยค่ะ ยังไงก็ต้องกลับ”

          “น้ามารับนะ”

          “ไม่เป็นไรค่ะ หนูนั่งรถตู้กลับไปก็ได้ค่ะ”

          “น้าอยากมารับ กรุงเทพ สุพรรณใกล้นิดเดียวเอง”

          “ก็ได้ค่ะ แล้วอย่ามาบ่นนะคะว่าขับรถเหนื่อย”

          “ก็ให้กอหญ้าขับตอนกลับ เอาไหมล่ะ”

          “ตกลงตามนั้นค่ะ น้ามารับหนูเช้าวันเสาร์ก็ได้”

          “เย็นวันศุกร์ดีไหมจะได้นอนที่บ้านหลายคืนหน่อย วันศุกร์เลิกเรียนกี่โมง”

          “สี่โมงเย็นค่ะ น้าภพมาสัก สี่โมงครึ่งนะคะ เผื่อเวลาหนูเก็บของ”

          “ได้ตกลงตามนั้นนะ กอหญ้าส่งตารางเรียนให้น้าด้วยได้ไหม”

          “จะเอาไปทำอะไร”

          “ก็เอาไว้ดูไงเผื่อวันไหนมีธุระด่วน ตอนกลางวันจะได้รู้ว่ากอหญ้าเรียนอยู่หรือเปล่า”

          เหตุผลของภีมภพทำให้ญารินดาไม่ติดใจอะไร หญิงสาวส่งตารางเรียนรวมถึงตารางกิจกรรมให้กับเขาทันที

          “น้าภพ รีบกลับเถอะค่ะ”

          “ทำไมรีบไล่จังเบื่อหน้ากันแล้วเหรอ”

          “ไม่ใช่อย่างนั้น หนูกลัวน้าภพกลับถึงบ้านดึก ไม่อยากให้ขับรถตอนกลางคืน มันอันตราย น้าภพขับเร็วด้วย”

          “ตอนนี้ขับไม่เร็วแล้ว” ภีมภพเลิกขับรถเร็วตั้งแต่ขากลับจากส่งญารินดาเข้าหอครั้งก่อน เพราะไม่อยากให้เธอเป็นห่วง ถ้าเกิดอุบัติเหตุขึ้นมาเขาก็คงไม่มีโอกาสมาหาเธอได้แบบนี้

          “เยี่ยมไปเลยค่ะ”

          ผ่านไป 2 ชั่วโมงภีมภพก็โทรกลับมาบอกว่าตอนนี้ถึงบ้านแล้ว

          ญารินดาวางสายจากเขาแล้วก็ยิ้มให้กับโทรศัพท์ ความสุขที่ได้เจอกับภีมภพยังอบอวลอยู่เต็มห้อง เธอดีใจที่เขามาหา ถึงแม้จะเป็นเพราะมาทำธุระแล้วเลยมาก็ตาม อย่างน้อยก็ยังได้เจอกับชายหนุ่มที่เธอแอบปลื้ม มิหนำซ้ำยังรู้ว่าตอนนี้หัวใจของเขายังว่างอยู่ มันทำให้เธอมีแรงใจในการเรียนอยู่มาก ตอนนี้แทบอย่าจะเร่งเวลาให้ตัวเองเรียนจบโดยเร็วจะได้บอกความในใจให้กับเขาได้รับรู้

ภีมภพเดินทางไป กลับระหว่างกรุงเทพ สุพรรณบุรีเกือบทุกสัปดาห์ แต่ตัวชายหนุ่มนั้นไม่รู้สึกเหนื่อยเลยสักนิด เขาทำอย่างนี้จนกระทั่งสิ้นสุดปลายภาคของนักศึกษา ปี 1 ภีมภพมารอรับเด็กสาวคนเดิม แต่ตอนนี้เธอเปลี่ยนเป็นหญิงสาวไปแล้ว ผมสั้นทรงนักเรียนตอนนี้ถูกมัดรวบไว้บนศีรษะทุยอย่างลวกๆ มีปอยผมตกมาข้างแก้ม เขาเห็นแล้วอยากจะยื่นมือไปเขี่ยให้ แต่ได้แค่คิดเท่านั้น เพราะสถานะของเธอกับเขามันทำแบบนั้นไม่ได้

“น้าภพคะ นั่งมองหนูแบบนั้นทำไม” ความสนิทสนมระหว่างเธอกับน้าชายยังคงเหมือนเดิม แต่เธอสังเกตว่าช่วงๆ หลังมานี้ภีมภพมักมองเธอแปลกๆ และแวะมาหาเธอบ่อยขึ้น ญารินดาไม่ห้ามที่เขามาบ่อย เพราะเองก็ชอบเวลาที่ได้อยู่ใกล้ชิดกับภีมภพแบบนี้

“มองไปเรื่อย น้าคิดว่าตอนนี้กอหญ้าโตขึ้นกว่าเดิมเยอะเลย”

“โตขึ้นแล้วสวยขึ้นไหมคะ”

“ก็ประมาณหนึ่ง”

“เหรอคะ แต่หนูว่าหนูสวยขึ้นนะ น้าภพรู้ไหม วันก่อนมีรุ่นพี่คณะวิศวะมาจีบหนูด้วย”

“อย่าไปสนใจเลย พวกวิศวะเจ้าชู้กันทุกคน”

“ลืมไปหรือเปล่า น้าก็จบวิศวะนะคะ”

“ก็ยกเว้นน้าไง”

“น้าภพเป็นคนดีว่างั้น”

“ใช่สิ”

ญารินดาหัวเราะกับความคิดเข้าข้างตัวเองของน้าชาย ตอนนี้เธอกำลังเก็บของเพื่อกลับไปอยู่ที่บ้านอย่างน้อยก็ 3 เดือน โดยที่ยังชำระค่าหอเพราะไม่อยากต้องกลับมาหาที่พักใหม่

ญารินดาได้กลับมาช่วยงานที่ร้านอีกครั้ง แต่ต่างไปจากเดิมเพราะตอนนี้เธอไม่ค่อยได้ออกไปไหนกับภีมภพอย่างเคย เนื่องจากเพียงพรให้เธอช่วยงานจนแทบไม่มีเวลาออกไปข้างนอกเลย

ในสายตาของเพียงพรนั้นรู้ดีว่าตอนนี้น้องชายคนเดียวรู้สึกยังไงกับเด็กในอุปการะของเธอ เธอไม่ได้รังเกียจแต่คิดว่ามันดูไม่เหมาะสม เพราะญารินดายังเรียนไม่จบและเธอควรมีโอกาสได้เจอคนอื่นอีกมาก

“พี่พรมาหาผมถึงที่บ้านมีเรื่องด่วนหรือเปล่า” ภีมภพแปลกใจที่พี่สาวเดินมาหาตัวเองที่เรือนหลังเล็กเพราะปกติเพียงพรจะเป็นฝ่ายเรียกให้เขาเข้าไปหามากกว่า

“พี่มีเรื่องอยากถาม”

“ผมใจไม่ดีเลย พี่จะถามอะไรทำไมหน้าเครียดจัง” ภีมภพหย่อนตัวนั่งลงข้างพี่สาว

“เรื่องกอหญ้า”

“ทำไมครับ กอหญ้าเป็นอะไร” สีหน้าละแววตาของน้องชายนั้นชัดเจน

“เปล่า กอหญ้าไม่ได้เป็นอะไร”

“เฮ้อ โล่งอกไปที”

“ดูภพห่วงกอหญ้ามาก”

“ก็ห่วงเป็นปกติครับ” เขารู้สึกเสียวสันหลังขึ้นมาทันทีเมื่อได้ยินเสียงเรียบเฉยของพี่สาว

“พี่ไม่อ้อมค้อมนะ ภพชอบกอหญ้าใช่ไหม”

ชายหนุ่มเงียบ เขาไม่รู้จะตอบคำถามนั้นยังไงเพราะตัวเองก็ยังไม่มีคำตอบสำหรับเรื่องนี้

“ผมไม่รู้”

“ถ้ายังไม่แน่ใจตัวเองก็อย่าไปสนิทสนมกันให้มาก กอหญ้าโตขึ้นทุกวัน ถ้าไม่จริงจังก็อย่าทำให้เธอหวั่นไหว”

“แล้วถ้าจริงจังล่ะ”

“พูดแบบนี้คิดดีแล้วใช่ไหม”

“ผมรู้ว่ามันไม่เหมาะสม เพราะกอหญ้าเป็นหลาน”

“มันก็แค่คำเรียก ถ้าภพชอบหนูกอหญ้าจริง พี่ว่าตอนนี้อยู่ห่างเธอไว้ก่อน”

“ทำไมครับ”

“พี่อยากให้กอหญ้าเรียนจบ เรื่องความรักมันห้ามไม่ได้ก็จริง แต่ภพเป็นผู้ใหญ่แล้ว ควรให้โอกาสน้องได้เจอกับโลกภายนอกบ้าง”

“ผมก็ไม่ได้ห้าม”

“ไม่ได้ห้ามแต่ตามติดตลอด อย่าคิดว่าพี่ไม่รู้ว่าเราแอบไปหากอหญ้าบ่อยแค่ไหน”

“ผมไม่ได้ทำอะไรเสียหายนะครับพี่พร”

“พี่รู้ แล้วกอหญ้ารู้หรือเปล่าว่าภพชอบ”

“ไม่ครับ ผมคิดว่ายังไม่ควรบอกเธอ”

“เรื่องนี้พี่ว่าน้าวาสก็คงพอรู้ เพราะภพดูจะเป็นห่วงกอหญ้ามากกว่าเดิม แต่น้าวาสคงไม่กล้าพูด”

“ผมจะระวังให้มากขึ้น”

“ช่วงนี้น้องอยู่บ้านภพก็อย่าทำอะไรให้น้าวาสไม่สบายใจ”

“พี่พรไม่ห้ามใช่ไหมถ้าในอนาคตผมกับกอหญ้าจะคบกัน”

“พี่ไม่ห้าม แต่ขอร้องให้น้องเรียนจบก่อนได้ไหม”

“ครับ”