ตอนที่ 5 เพื่ออนาคต

ภีมภพเดินนำคนตัวเล็กไปยังรถของเขาอย่างรวดเร็วเพราะกลัวว่าลูกน้องสองคนจะตามป่วน

“หนูไปก่อนนะคะ” ญารินดาบอกกับลูกน้องของภีมภพอย่างสนิทสนมก่อนจะขึ้นไปนั่งข้างชายหนุ่มแล้วมุ่งหน้าไปยังห้างสรรพสินค้าใจกลางเมือง

“กอหญ้า น้าถามอะไรหน่อยได้ไหม” ขับรถมาได้สักระยะชายหนุ่มก็เริ่มชวนเธอคุย

“ได้สิคะ ถามมาเลย”

“กอหญ้ากับแม่อยู่กันสองคนเหรอ แล้วพ่อไปไหนละ” เพราะตั้งแต่เกิดเรื่องเขาไม่เคยได้ยินวาสนาและญารินดาพูดถึงเลย สักครั้ง

ที่เขาถามก็เพราะตอนนี้ทั้งสองคนไปอยู่ที่บ้านเขา ก็เลยอยากจะรู้เผื่อว่าบิดาเธอจะตามหาไม่เจอ

“พ่อหนูเสียไปตั้งแต่หนูยังเด็กแล้วค่ะ เรามีกันแค่สองคน ญาติคนอื่นอยู่แถวนครปฐมค่ะ” เสียงพูดของเธอฟังดูเศร้าลงจนคนถามรู้สึกผิดขึ้นมาทันที

“น้าเสียใจด้วยเรื่องพ่อ และก็ขอโทษที่ถาม”

“ไม่เป็นไรค่ะ หนูอยู่กับแม่สองคนจนชินแล้ว” หญิงสาวตอบด้วยความสดใส นั้นก็ทำให้เขาเบาใจขึ้นบ้าง

“อย่างนี้ถ้าไปเรียนกรุงเทพ คงคิดถึงแม่แย่เลย”

“ค่ะ หนูไม่ค่อยอยากไปเท่าไหร่ แต่แม่บอกว่าเพื่ออนาคต” เมื่อคิดว่าตัวเองต้องอยู่ห่างจากมารดาที่เคยอยู่ด้วยกันทุกวันญารินดาก็ไม่ค่อยอยากจะไปเรียนเท่าไหร่

“น้าวาสพูดถูกนะ ถ้ากอหญ้าไปเรียนที่กรุงเทพ ก็จะได้เจอคนใหม่ๆ สังคมใหม่เพื่อนใหม่ มันทำให้โลกของเรากว้างขึ้น”

“น้าภพเคยไปเรียนกรุงเทพเหรอคะ”

“อืม น้าเคยไปเรียน แต่พอจบก็กลับมาช่วยงานที่บ้าน”

“หนูถามได้ไหมคะ น้าภพเรียนจบอะไรมา”

“จบวิศวะ”

“อ้าว แล้วทำไม่มาทำงานนี้ ไม่เสียดายวิชาความรู้เหรอคะ”

“ก็มีบ้าง แต่กลับมาอยู่บ้าน มาช่วยพี่พร สบายใจกว่า แล้วไปเรียนมันไม่ใช่ว่าแค่ได้ความรู้นะกอหญ้า เราได้สังคมได้ใช้ชีวิตวัยรุ่น มันสนุกมาก น้าคิดว่าน้าใช้ชีวิตในกรุงเทพคุ้มแล้ว”

“ดีจังนะคะ หนูชักอยากจะไปเรียนแล้วสิ”

“แล้วที่จะไปเรียนมีที่พักหรือยัง”

“ดูไว้บ้างแล้วค่ะ มีเพื่อนที่เรียนด้วยกันตอน ม 6 จะไปเรียนที่นั่นด้วยเลยว่าจะเช่าอยู่ด้วยกัน”

“หอพักของมหาวิทยาลัยก็มีไม่ใช่เหรอ ออกมาพักข้างนอกน้าว่ามันอันตราย”

“หนูก็คิดอยู่ แต่ถ้าอยู่หอในหนูคงก็กลัวว่าถ้าต้องออกมาทำงานพิเศษจะไม่สะดวก”

“ยังไม่ทันไปเรียนคิดเรื่องงานพิเศษแล้วเหรอ”

“ค่ะ หนูไม่อยากให้แม่ลำบาก อะไรที่ช่วยแบ่งเบาได้หนูก็ยินดีทำ” หญิงสาวตอบด้วยภูมิใจ

“เรื่องหอพักน้าจะช่วยดูให้ดีไหม น้าพอมีเพื่อนอยู่บ้าง ส่วนเรื่องงานน้าว่าปี 1 อย่าพึ่งทำเลย เอาไว้ทุกอย่างลงตัวก่อนดีไหม” เขาพูดอย่างคนมีประสบการณ์เพราะปีหนึ่งนั้นกิจกรรมค่อนข้างมากคงไม่มีเวลาออกมาทำงานแน่ๆ

“ขอบคุณนะคะ หนูคงต้องดูอีกทีนั่นแหละ ถ้าเรียนหนักก็คงทำงานแค่เสาร์ อาทิตย์”

“น้าว่ากลับมาช่วยงานน้าพรทุกอาทิตย์ดีกว่าไหม”

“หนูยังไม่รู้อนาคต ถ้ากลับได้ก็อยากกลับ”

การได้คุยกับญารินดาทำให้ภีมภพรู้สึกว่าเด็กผู้หญิงคนนี้มีความคิดที่โตเกินวัยมาก คงเพราะการเลี้ยงดูและการใช้ชีวิตที่ต้องพึ่งพากันเองของสองแม่ลูก บางครั้งความลำบากก็ทำให้คนเราแกร่งขึ้น โตขึ้น

ชายหนุ่มขับรถมายังศูนย์การค้าขนาดใหญ่ประจำจังหวัด ภีมภพพาเธอไปยังร้านจำหน่ายคอมพิวเตอร์ซึ่งเพื่อนของเขามาเปิดบริการอยู่ที่นี่ได้หลายปีแล้ว

“เห้ย! ไอ้ภพมาได้ยังไงวะ ไม่เจอกันนานเลย แล้วนั่นไปหลอกเด็กที่ไหนมาอีก ระวังโดนข้อหาพรากผู้เยาว์นะ เรื่องผู้หญิงนี่ไว้ใจไม่ได้เลยจริงๆ” เจ้าของร้านวัยประมาณ 30 ปี ทักทายอย่างเป็นกันเอง

“ไอ้ห่านี่ กูไม่ได้หลอกเด็ก”

“อ้าว แล้วมึงพาใครมา ยังเด็กอยู่เลย แฟนเหรอ สวยมากด้วยนะมึง” เขากระซิบ

“กอหญ้า มารู้จักเพื่อนน้าหน่อยครับ”

“สวัสดีค่ะ” ญารินดายกมือไหว้

“สวัสดีครับ น้องถูกไอ้ภพมันหลอกมาหรือเปล่าครับบอกพี่ได้นะ เดี๋ยวพี่แจ้งตำรวจให้” เจ้าของร้านหนุ่มบอกอย่างอารมณ์ดี เขาไม่เคยเห็นเธอมาก่อนและดูจากหน้าตาแล้วอายุคงจะยังไม่ถึง 18 ปีแน่ๆ

“เปล่าค่ะ น้าภพไม่ได้หลอกค่ะ” ญารินตอบพร้อมรอยยิ้มที่สดใส

“น้าภพ นี่มึงแก่ถึงขั้นเป็นน้าคนแล้วเหรอวะ”  

“หัวเราะอะไรว่ะไอ้ต้น มึงกับกูก็อายุเท่ากัน ถ้ากูแกมึงก็แก่ด้วย”

“เออว่ะ น้องกอหญ้าครับ เรียกพี่ต้นได้ไหม พี่ไม่อยากแก่”

“ได้ค่ะพี่ต้น”

เจ้าของร้านหัวเราะร่วนกับความน่ารักของหญิงสาวตรงหน้า

“เรียกแบบนี้ค่อยน่าคุยด้วยหน่อย แล้วมาถึงนี่คงไม่ได้แค่พามาแนะนำหรอกใช่ไหม”

“อืม กูอยากมาซื้อโน้ตบุ๊กให้กอหญ้า”

 “อ๋อ แล้วกอหญ้าจะใช้งานอะไรบ้าง ลองบอกมาก่อนพี่จะได้ดูให้ว่ารุ่นไหนเหมาะสม”

“หนูใช้เรียนค่ะ กับทำรายงานค่ะ แต่ตอนนี้จะขึ้นปี 1 หนูก็ไม่รู้ต้องใช้อะไรบ้าง”

“เดี๋ยวพี่จัดให้ เอาที่ดีที่สุดแพงที่สุดเลยนะกอหญ้า”

“ไม่ค่ะ เอาแค่พอใช้งานได้ จริงๆ แล้วหนูไม่ได้อยากซื้อใหม่ แต่เครื่องเก่ามันพัง พี่ต้นย้ายข้อมูลให้ด้วยได้ไหมคะ หนูเสียดายรูปที่อยู่ในนั้น”

“ได้สิ เอาของเดิมมาไหมเดี๋ยวพี่จัดการให้ กอหญ้าไปเลือกนะว่าชอบรุ่นไหนสีไหน”

“น้าภพคะ ช่วยหนูเลือกหน่อยได้ไหม” ญารินดาไม่มีความรู้เรื่องนี้ และเธอเองก็เกรงใจคนจ่ายเงิน

“อืม”

หลังจากได้โน้ตบุ๊กที่ถูกใจแล้วทั้งสองคนก็ไปเดินซื้อของใช้เพื่อรอเวลาที่จะกลับมารับในอีกสองชั่วโมง เพราะทางร้านต้องลงโปรแกรมบางอย่างเพิ่มเติมให้และยังต้องย้ายข้อมูลให้กับญารินดาอีกด้วย

“กอหญ้ามีอะไรจะซื้อเพิ่มไหมครับ”

“ไม่มีค่ะ”

“ไม่ต้องเกรงใจน้าหรอก อยากได้อะไรก็บอก”

“ยังนึกไม่ออกเลย เอาไว้ถ้าอยากได้อะไรกอหญ้าจะบอกน้าภพนะคะ แล้วน้าภพล่ะคะ มีอะไรที่ต้องซื้อไหม”

“ไม่มีเหมือนกัน ถ้างั้นระหว่างรอเราไปหาอะไรกินดีไหม แล้วก็ซื้อกลับไปที่บ้านด้วยจะได้ไม่ต้องกลับไปทำให้เหนื่อย”

“ก็ดีเหมือนกันค่ะ”

“กอหญ้าเลือกร้านเลยว่าอยากินร้านไหน น้าขอโทรไปที่บอกที่บ้านก่อนว่าเราอาจจะกลับค่ำหน่อย”