#คอนโดอลัน
พอขับรถมาถึงที่คอนโดก็เห็นอลันยืนทำหน้าบึ้งหรออยู่ เมื่อเขาเห็นรถฉันขับมาจอดก็เดินมาเปิดประตูเข้ามานั่งด้านใน สายตาคมกริบของอลันร่ายมองเรือนร่างของฉันอย่างพิจารณา ก่อนจะพูด “ตั้งใจแต่งตัวมาอ่อย ?” เหอะ! เด็กนี่คงคิดว่าฉันอยากจะอ่อยตัวเองมากมั้ง “ฉันไปคลับมาเมื่อคืนยังไม่ได้อาบน้ำ ไม่ได้ตั้งใจจะใส่มาอ่อยนายหรอก!!” อลันไม่ตอบอะไร เขานั่งนิ่งๆ พลางยกโทรศัพท์ขึ้นมาเล่น ส่วนฉันก็ขับรถออกมาจากคอนโด เขาบอกไว้ก่อนแล้วว่าเรียนที่มหาวิทยาลัยไหน ฉันเองก็รู้จักมหาวิทยาลัยนั้นดีเพราะมีรุ่นน้องที่รู้จักกันเรียนที่นั่นเหมือนกัน#มหาวิทยาลัย
“เดี๋ยวจะเอารถไปซ่อมที่อู่เพื่อน ฝากบอกอู่นั้นให้ย้ายรถไปให้ด้วย ตอนเย็นเดี๋ยวส่งโลเคชั่นให้” “เพื่อนนายมีอู่ด้วยหรอ ?” “อืม” “อื้อๆ ยังไงก็ส่งโลเคชั่นมาแล้วกัน เดี๋ยวฉันจัดการย้ายให้” ฉันไม่ค้านอะไรเพราะคิดว่าอลันคงอยากเอารถไปซ่อมที่อู่เพื่อนเพราะมันสบายใจมากกว่า หลังจากที่อลันลงจากรถไปแล้วฉันก็ถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ ไม่รู้ว่านี่เป็นโชคชะตาหรือเวรกรรมที่ทำให้ชีวิตของฉันต้องมาพัวพันกับเขา ฉันขับรถกลับมาที่คอนโดหวังจะนอนต่อ แต่ทำยังไงก็นอนไม่หลับจึงอาบน้ำแต่งตัวออกมาที่ร้านต้องแวะไปคุมงานสักหน่อย ช่วงนี้พนักงานชอบอู้งานเพราะฉันไม่ค่อยได้เข้าร้านเลย#ช่วงบ่าย
อลันส่งโลเคชั่นอู่ซ่อมรถของเพื่อนเขามาให้ ฉันจึงรีบจัดการสั่งให้คนงานย้ายรถไปไว้ที่อู่เพื่อนของอลันตามที่เขาต้องการ ส่วนตัวฉันเองก็ต้องไปด้วยเพราะต้องไปรับอลันกลับไปที่คอนโด ชีวิตฉันดูยุ่งยากขึ้นทุกวันจริงๆ เมื่อไหร่จะหลุดพ้นจากเด็กคนนี้สักทีนะ#อู่ซ่อมรถ
ฉันกวาดสายตามองไปรอบๆ ที่นี่เป็นอู่ขนาดกลาง บอกตามตรงว่าไม่ได้ดูดีเท่าอู่ที่ฉันส่งรถไปซ่อมเลยด้วยซ้ำ “ฉันว่าซ่อมอู่เดิมน่าจะเสร็จเร็วกว่านะ” ฉันกระซิบบอกอลัน “สะดวกที่นี่” เขาตอบสั้นๆ ก่อนจะเดินไปหาเพื่อน “นี่! ไหนบอกว่าจะให้ไปส่งที่คอนโดไง นายไม่กลับตอนนี้หรอ” ฉันตะโกนถามเขา คิดว่าฉันมีเวลามาเฝ้าเขาตลอดหรือไงกัน แค่คอยไปรับไปส่งเวลาอยากไปไหนก็จะบ้าตายอยู่แล้ว อลันหยุดเดินก่อนจะหันหน้ามาบอกเสียงเย็น “รอแค่นี้คงไม่ตาย” ไอ้เด็กปากร้าย!!! ฉันกร่นด่าเขาในใจพร้อมกับกำมือแน่นอย่างโกรธเคือง แต่ก็ทำอะไรไม่ได้นอกจากเดินกลับมานั่งรอในรถเงียบๆ ส่วนอลันเขาไปคุยอะไรกับเพื่อนไม่รู้นานสองนานก็ยังไม่มีท่าทีว่าจะกลับกริ้ง~ เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น ฉันละสายตาจากแผ่นหลังของอลันแล้วมองดูเบอร์ที่โทรเข้ามา
หัวใจดวงน้อยมันเต้นแรงเป็นจังหวะที่เจ็บปวดเมื่อเห็นว่าเบอร์ที่โชว์อยู่หน้าจอคือเบอร์ของพี่เพิร์ท ฉันกำโทรศัพท์ในมือแน่นภายในใจมันกำลังประท้วงกันอยู่ว่าจะรับสายหรือจะปล่อยให้มันดังแบบนั้นดี“คืนนี้สามทุ่มมาไปส่งที่คลับด้วย” เสียงของอลันทำให้ฉันหลุดจากภวังค์ ไม่รู้ว่าเขาขึ้นมานั่งในรถตั้งแต่เมื่อไหร่
“อื้อ” ฉันพยักหน้าตอบรับคำสั่งของเขา “ถ้าไม่รับก็ตัดสายทิ้งไป หนวกหูฉิบ!” อลันมองที่โทรศัพท์ของฉันแล้วแสดงสีหน้าไม่สบอารมณ์ออกมา “นายว่าฉันควรจะรับสายหรือเปล่า ?” ไม่รู้ว่าฉันเป็นบ้าอะไรถึงถามอลันแบบนั้น รู้ตัวอีกทีก็ถามออกไปแล้ว “ผัวเก่าโทรมาหรอ ?” พอได้ยินคำถามกวนประสาทของอลันฉันก็รู้แล้วแหละว่าไม่ควรจะไปถามเขาตั้งแต่แรก “แฟนเก่าไม่ใช่ผัว หยาบคายที่สุด!!” ฉันมองค้อนอลันก่อนจะกดปิดเสียงโทรศัพท์แล้วขับรถไปส่งเขาที่คอนโด#คอนโดของฉันเบอร์ของพี่เพิร์ทยังคงโทรมาอยู่เรื่อยๆ ไม่รู้ว่าเขามีปัญหาอะไรหรือเปล่า ฉันเองก็อยากจะเมินเฉยอย่างที่เขาเคยทำ แต่พอเอาเข้าจริงๆ ฉันก็ไม่ได้ใจแข็งขนาดนั้น ในที่สุดฉันก็ใจอ่อนยอมกดรับสาย( ว่าไงคะ ) ฉันพยายามถามออกไปด้วยน้ำเสียงที่ไม่ใส่ใจ( พี่คิดว่าจะไม่รับสายกันแล้วซะอีก ) ( มีอะไรก็รีบๆ พูดมาเถอะค่ะ ) ( คืนนี้มาดื่มด้วยกันไหม ) ( ต้องการแค่ให้แพรไปดื่มเป็นเพื่อนแค่นั้นหรอคะ ) ( พี่อยากจบด้วยดีนะ ไม่อยากให้แพรเกลียดพี่ ) เหมือนพี่เพิร์ทจะไม่รู้ว่าตัวเองผิดอะไร เหตุผลที่เขาใช้บอกเลิกฉันมันโคตรจะเห็นแก่ตัว ฉันอยากจะตัดเขาออกไปจากชีวิต ไม่อยากคิดถึง ไม่อยากรู้สึก ฉันควรจะทำยังไงดีให้ตัวเองเข้มแข็งกว่านี้ ( แพรไม่ว่างค่ะ ) ฉันใจแข็งปฏิเสธออกไปและกำลังจะกดวางสาย แต่เสียงของพี่เพิร์ทพูดขัดขึ้นมาซะก่อน ( ขอเวลาแค่แป๊บเดียวเองนะครับ )( แพรเลิกยุ่งกับพี่เพิร์ทแล้วนะคะ แพรปล่อยพี่เพิร์ทไปแล้วทำไมพี่ยังไม่ปล่อยแพร ตอนแรกพี่เพิร์ทเมินแพรขนาดไหนรู้ตัวบ้างไหมคะ แล้วตอนนี้จะอยากเจอกันอีกทำไม…..อึก~) ฉันก้มหน้าร้องไห้สะอื้นออกมา อุตส่าห์เข้มแข็งมาได้ตั้งนาน สุดท้ายฉันก็กลับไป
หัวใจดวงน้อยกระตุกวูบเมื่อเห็นสายตาเอาผิดของอลัน เขาเดินหนีไปโดยไม่พูดอะไรสักคำ“อะ เอ่อคือเขาคงจะโกรธที่แพรมาเจอพี่เพิร์ท แพรขอตัวนะคะ” ฉันบอกพี่เพิร์ทจากนั้นก็รีบเดินตามอลัน เขาไม่ได้กลับไปโต๊ะเพื่อนแต่เดินออกไปจากคลับ “อลันรอฉันด้วยสิ” ฉันตามมาเพราะจะขอโทษเพราะเหมือนเขาจะไม่พอใจที่ฉันใช้เขาเป็นเครื่องมือโดยไม่ได้บอกอะไรก่อน อลันเดินไปนั่งที่เก้าอี้ไม้ด้านหน้าคลับ จากนั้นก็หยิบบุหรี่ขึ้นมาจุดสูบ ฉันเดินมาหยุดตรงหน้าเขาถึงแม้จะไม่ชอบกลิ่นบุหรี่ก็ตาม อลันพ่นขวัญสีขาวคลุ้งออกมาก่อนจะเงยขึ้นมองฉัน แล้วพูด “จะตามมาเพื่อ ?” “ฉันจะมาขอโทษที่ไม่ได้บอกนายก่อน ฉันเองก็ไม่รู้จะหาใครมาเป็นข้ออ้างมีแค่นายคนเดียวที่รู้จัก”“ไหนบอกจะกลับแล้วมาเจอมันทำไม” “ฉันแค่อยากจบ…..” พูดไม่ทันจบอลันก็เอ่ยสวนขึ้นมาทันควัน “ข้ออ้าง” ฉันเม้มปากแน่น “…นายจะคิดแบบนั้นก็ได้ ฉันกำลังหาข้ออ้างอยู่ ความจริงแล้วฉันอยากเจอเขาแต่เขาหวังกับฉันแค่เรื่องเดียว” อลันพ่นควันบุหรี่ออกมาเหมือนไม่ใส่ใจคำพูดของฉันเท่าไหร่ ฉันเองก็ไม่ได้หวังให้เขามาใส่ใจหรอก บางครั้งก็แค่อยากระบายมันออกมา…. “ฉันขอดื่มที่โต๊ะนายด้วยได้ไหม ?
“กุญแจ” เมื่อเดินออกมาด้านนอกคลับอลันก็ยื่นมือมาขอกุญแจรถจากฉัน ฉันที่เมาจนโลกมันกำลังมุนไปรอบๆ ตัวเองในตอนนี้แทบจะยืนไม่อยู่ แต่ก็ยังทำเป็นเก่งเพราะไม่อยากให้เขามาสนใจ อยากให้ไปสนุกกับเพื่อนกับผู้หญิงที่เขาจะไปนอนด้วย “ฉันขับรถกลับเองได้” พูดจบฉันก็เดินเซซ้ายทีขวาทีตรงมาที่รถ เมื่อเดินมาถึงรถแล้วฉันก้มหน้าเปิดกระเป๋าสะพายของตัวเองหยิบกุญแจขึ้นมา แต่ทว่ากุญแจในมือถูกอลันแย่งไป “เอามานะ!!”“เมาจนแทบจะเดินไม่ไหวอย่ามาทำเป็นอวดเก่ง อยากตายหรือไง” ร่างของฉันถูกอลันดันออกจากประตูรถทางฝั่งคนขับ ฉันจิ๊ปากใส่เขาไปหนึ่งทีก่อนจะเดินอ้อมไปขึ้นรถอีกฝั่งอย่างทุลักทุเล #ภายในรถ“นายไม่ต้องไปนอนกับผู้หญิงคนนั้นหรอ” ถึงจะเมาตอนนี้ฉันก็ยังจำได้นะว่าอลันบอกกับยัยผู้หญิงคนนั้นว่าจะไปนอนด้วย “ถ้าบอกว่าไม่ จะไปนอนด้วยกันหรอ ?”“นายให้ฉันนอนพื้น” ฉันมองหน้าอลัน ตอนนี้สายตามันเริ่มพร่ามัวแต่ก็เห็นได้ลางๆ ว่าเขาขยับหน้าเข้ามาใกล้ๆ “อยากนอนบนเตียงหรอ ?” ฝ่ามือใหญ่วางลงมาบนต้นขาอ่อนของฉัน พร้อมกับลูบไล้ไปมาช้าๆ “นายอยากได้ฉันหรอ แต่ฉันเป็นเพื่อนพี่สาวนายนะ” ถึงจะเมาแต่ฉันยังมีสติอยู่บ้าง “เพื่อนพี่สา
อลันเดินตามฉันเข้ามาในห้องพร้อมกับปิดประตูเขาปิดไฟแล้วเปิดไฟที่เป็นแสงสีส้มให้มองเห็นแบบสรัวๆ แทน ส่วนฉันก็นั่งอยู่บนเตียงคินถึงภาพนั้นด้วยความเจ็บปวด…. “ที่ทำแบบนี้เพราะประชดชีวิต ?” อลันถามขึ้นพร้อมกับถอดเสื้อออกเผยให้เห็นกล้ามแขนและซิกแพ๊คที่เรียงรายอยู่บริเวณหน้าท้องของเขา “ทำไมนายถึงอยากได้ฉัน”“ของที่ไม่เคย ใครก็อยากลอง” “ทำไมผู้ชายถึงมักมาก” “ความต้องการมันมีในตัวทุกคน” อลันเดินตรงมาหยุดตรงหน้าของฉัน จากนั้นเขาก็พูดคำๆ หนึ่งออกมา “เข้ามาในห้องแล้วรู้ไหมว่าไม่มีโอกาสเปลี่ยนใจ” ฉันเม้มปากแน่นรู้สึกหายใจไม่ทั่วท้อง อาการมึนหัวเพราะฤทธิ์ของแอลกอฮอล์มันกลับมาเล่นงานอีกครั้ง ร่างหนาของอลันคร่อมมาบนตัวของฉันแล้วกดให้ฉันนอนราบไปกับเตียง สายตาคู่นั้นของเขามันทำให้ฉันร้อนรุ่มราวกับอยู่ในกองเพลิง “นายช่วยทำให้ฉันลืมภาพที่เจ็บปวดพวกนั้นได้ไหม” ฉันขอร้องพร้อมกับน้ำตาที่เอ่อล้นเต็มสองตา อลันมองฉันด้วยสีหน้าที่ไม่สบอารมณ์เขาไม่ตอบอะไรก่อนที่จะกดริมฝีปากลงมาบดขยี้ริมฝีปากของฉันหนักๆ นี่ไม่ใช่จูบแรกของฉัน เรื่องจูบฉันเคยผ่านมาบ้างแต่ไม่เคยทำอะไรเกินเลยไปมากกว่านี้ แต่ฉันก็ไม่ใช่ผู้
เช้าวันใหม่ ฉันลืมตาตื่นขึ้นมาภายในห้องนอนที่ไม่คุ้นตา สมองรีบประมวลผลว่าเมื่อคืนมันเกิดอะไรขึ้น ก่อนที่ใบหน้าของฉันจะร้อนผ่าวเมื่อหันมามองเห็นอลันที่กำลังนอนหลับอยู่ข้างๆ “อ่ะ~” เมื่อขยับตัวฉันก็ต้องร้องอุทานออกมาเบาๆ เพราะรู้สึกเจ็บที่ตรงนั้น ทีเรื่องที่ฉันอยากจำกลับลืมมันง่ายดาย พอเรื่องที่ฉันอยากลืมทำไมถึงจำมันได้แม่น เมื่อคืนฉันเมาแต่กลับจำทุกอย่างได้ มันบ้าที่สุด! ฉันคิดทำอะไรบ้าๆ แบบนั้นได้ยังไง ทำไมถึงยอมให้อลันทำ…ถึงแม้มันจะไม่ใช่การสอดใส่ แต่ไม่ว่าจะเป็นอะไรฉันก็ไม่ควรยอมทั้งนั้น ฉันค่อยๆ ลุกขึ้นจากเตียงให้เงียบที่สุดเพราะไม่อยากให้อลันตื่นขึ้นมาแล้วเห็น พูดง่ายๆ ก็คือฉันอับอายมากหากถ้าเขาตื่นมาตอนนี้ ก่อนจะออกไปจากห้องฉันได้ทิ้งกุญแจรถไว้ให้อลัน ที่ทำแบบนี้ก็เพราะฉันจะได้ไม่ต้องยุ่งเกี่ยวกับเขาอีก ไม่ต้องมาเจอหน้ากันบ่อยๆ ส่วนฉันก็จะให้พ่อเอารถที่บ้านมาให้ใช้แทนคันนี้เรื่องน่าอับอายมันเกิดขึ้นแบบนั้นฉันจะกล้าสู้หน้าเขาได้ยังไง…. ฉันแค่ต้องลืมอย่างนั้นใช่ไหม ต่อไปจะไม่ทำตัวแบบนี้อีก ฉันจะไม่ทำตัวง่ายๆ อีกแล้ว มันจะเป็นครั้งแรกและครั้งสุดท้ายที่ฉันตัดสินใจบ้าๆ แบบนั้
“ฉันขยะแขยงที่นายไปจูบคนอื่นมาแล้วมาจูบฉัน” ฉันพูดบอกพลางใช้มือถูริมฝีปากตัวเองจนแดงเถือก เขาคิดได้ยังไงที่คิดว่าฉันจะโกรธเพราะว่าฉันเห็นเขาจูบกับคนอื่น อลันมองหน้าฉันครู่หนึ่ง เขาล้วงมือเข้าไปในกระเป๋ากางเกงของตัวเองจากนั้นก็หยิบกุญแจรถมายัดใส่มือฉัน “รถนายซ่อมเสร็จแล้วหรอ ?” “ยัง”“ยังแล้วเอากุญแจรถมาคืนฉันทำไม” ฉันขมวดคิ้วมองอลันอย่างแปลกใจ “น่าจะรู้ดี” ขะ เขาพูดแบบนี้หมายความว่าจะให้ฉันคอยไปรับไปส่งเหมือนเดิมอีกหรอ แค่เจอกันตรงนี้ฉันก็อยากจะหมุดแผ่นหนีไปไกลๆ หรืออลันลืมเรื่องคืนนั้นไปแล้ว ฉันล่ะทั้งที่พยายามจะลืมแต่จนถึงตอนนี้ก็ยังจำได้แม่น อลันยกมือขึ้นมายีผมฉันเบาๆ ก่อนจะเปิดประตูออกไปจากห้องน้ำ ทิ้งให้ฉันยืนตัวแข็งราวกับหินเพราะการกระทำเมื่อครู่ของเขา เขาเด็กกว่าฉันตั้งหลายปีนะ มาเล่นหัวแบบนี้ได้ยังไงไอ้เด็กไม่มีมารยาทเอ้ย! หลังจากทำธุระในห้องน้ำเสร็จฉันก็พยายามจะลืมเรื่องที่เพิ่งจูบกับอลันไปให้ได้ ทุกอย่างที่เกี่ยวกับเด็กคนนี้อยากจะลืมมันให้หมดเลยจริงๆ! ฉันเดินกลับมาที่โต๊ะอย่างเหม่อลอย ด้วยความคิดฟุ้งซ่านในหัวทำให้ไม่ทันระวังเผลอเดินมาจนกับใครเข้าก็ไม่รู้ “ขอโทษนะค
ทั้งที่ไม่ควรข้องเกี่ยวแต่สุดท้ายฉันก็ตกหลุมพลางจนได้ ยังไงก็ช่างเถอะ พรุ่งนี้ฉันต้องคอยไปรับไปส่งอลันเหมือนเดิมอยู่แล้วนี่ ควรจะยอมรับแล้วทำตัวให้ชินสินะ ฉัยแยกกับอลันต่างกลับมาที่โต๊ะของตัวเอง เพื่อนๆ ของฉันบ่นยกใหญ่ว่าไปนาน “ไปแอบเจอผู้มาหรือไง ฉันกับยัยขวัญรอจนสร่างเมาแล้วค่ะ” มินนี่รีบบ่นเมื่อฉันวางขวดเหล้าลง “แกก็พูดไปยัยมิน นี่ยัยแพรไม่ใช่แกที่จะได้นัดเจอผู้ชาย” “มันร้ายเงียบนะ ขนาดมีแฟนยังไม่บอกเราเลย” “อย่าไปพูดถึงเรื่องนั้นเดี๋ยวมันก็เงียบไปอีกหรอก” ขวัญรีบสะกิดมินนี่ “มาๆ ดื่มกันดีกว่า พวกแกหยุดพูดไร้สาระสักที” ฉันบอกเพื่อนสองคนก่อนจะเทเหล้าดื่ม ระหว่างดื่มเหล้าก็พยายามไม่คิดเรื่องที่ทำให้ฟุ้งซ่าน เมื่อเวลาผ่านไปครู่ใหญ่ความสนุกก็เริ่มกลับมาอีกครั้งเพราะฤทธิ์ของแอลกอฮอล์ในร่างกาย เราสามคนดื่มกันจนกระทั่งคลับปิด มันเมาแค่พอมึนๆ หัว ไม่ได้เมาอะไรมากมายเพราะต้องขับรถกลับด้วย “ยัยมินแกขับรถไหวแน่นะ” ฉันถามเพื่อนเพราะตอนนี้มินนี่เมาหนัก “คงไม่ไหวแน่เดี๋ยวฉันไปส่งเอง แกไม่ต้องห่วง” ขวัญบอก “ให้ฉันไปด้วยไหม ?”“ไม่เป็นไรคอนโดอยู่คนละทางเสียเวลาแกเปล่าๆ กลับห้องไปนอนเถ
ฉันเป็นฝ่ายลุกขึ้นแล้วเดิยมาหยิบเหล้าด้วยตัวเอง ที่ห้องของฉันมีครบทุกอย่างทั้งเหล้าโซดาและเครื่องทำน้ำแข็ง วันไหนเบื่อๆ ก็ดื่มที่ห้อง อย่างช่วงที่เสียใจเพราะพี่เพิร์ทหนักๆ ฉันก็ดื่มที่ห้องคนเดียว ไม่รู้ว่าพี่เพิร์ทไปหรือยัง ฉันไม่กล้าแม้แต่จะเปิดประตูออกไปเจอเขาด้วยซ้ำ เพราะเจอแค่แป๊บเดียวอาการของฉันก็เป็นอย่างที่เห็น “ก็แค่ผู้ชายคนเดียวมันจะอะไรนักหนา” อลันพูดขึ้นพร้อมกับชงเหล้าแก้วของเขาและฉัน “นายไม่เคยรักใครจะไปรู้อะไร” “คงงั้น” เขาตอบเสียงเรียบก่อนจะพูดต่อ “แล้วทำไมไม่ใช้ชีวิตให้มีความสุข จะจมอยู่กับความทุกข์เพื่อ ?” “ความสุขที่นายหมายถึงคือเซ็กส์งั้นหรอ…” “ก็มีส่วน” อลันไหวไหล่ แก้วเหล้าถูกวางลงตรงหน้าของฉัน “ถ้านายรู้สึกรักใครสักคนขึ้นมาแล้วถูกเขาทิ้งนายจะเข้าใจฉันเอง” “คงไม่มีวันนั้น ความรักมันเป็นแค่เรื่องไร้สาระ” ฉันยกเหล้าดื่มแล้วมองอลันอย่างไม่เข้าใจ “นายจะใช้ชีวิตแบบนี้ไปจนแก่เลยหรือไง ?”“ประมาณนั้น” นี่สินะความคิดของผู้ชายเจ้าชู้ “อลิชรู้หรือเปล่าว่านายเป็นแบบนี้ ?”“รู้”“แล้วอลิชไม่เตือนอะไรบ้างหรอ ?”“ก็ไม่ คงมีแค่คนแถวนี้ที่เอาแต่วุ่นวายไม่เลิก ถามมากน่ารำ