#ด้านในคลับ
ผู้หญิงที่นั่งอยู่กับอลันตอนแรกมองฉันอย่างไม่ชอบใจเมื่อเห็นว่าฉันเดินมาพร้อมกับเขา “กลับไปที่โต๊ะก่อน” อลันบอกผู้หญิงคนนั้น ยิ่งทำให้เธอแสดงสีหน้าไม่พอใจออกมามากกว่าเดิม “ให้เธอนั่งอยู่ก็ได้อลัน ฉันไม่อยากทำให้ใครทะเลาะกันนะ” ฉันกระซิบบอกอลัน ฉันก็แค่อยากมาดื่มไม่ได้อยากจะทำให้อลันกับผู้หญิงคนนั้นทะเลาะกัน “แล้วคืนนี้อลันจะไปนอนด้วยกันไหม” ผู้หญิงคนนั้นถามอลัน “อืม กลับไปก่อน” ก่อนที่เธอจะเดินไปได้จ้องฉันเขม็งแถมยังเดินชนไหล่ฉันแรงมากๆ ผู้หญิงอะไรไม่มีมารยาทเอาซะเลย ขอโทษสักคำก็ไม่มี อลันชอบผู้หญิงแบบนี้อย่างนั้นหรอ “เพื่อนพี่สาวกูขอมาดื่มด้วย” อลันบอกกับเพื่อนทั้งสามคนของตัวเอง “อ่า ผมจำพี่คนสวยได้ครับ” ผู้ชายคนหนึ่งที่เป็นเพื่อนของอลันพูดขึ้นมาแล้วยิ้มหวานให้ฉัน ดูจากลักษณะท่าทางแล้วกลุ่มของเขาน่าจะเจ้าชู้กันทุกคนเลยสินะ สายตาแพรวพราวกันจริงๆผ่านไปหนึ่งชั่วโมง
ฉันนั่งดื่มเงียบๆ ไม่ได้รบกวนอะไรอลันกับเพื่อนของเขาเลย และคืนนี้ฉันก็เป็นคนเลี้ยงเพราะมาขอดื่มด้วยถ้าไม่จ่ายมันก็จะดูน่าเกลียด เพราะว่าดื่มหนักไปหน่อยบวกกับไฟแสงสีในคลับที่มันลายตา ทำให้ฉันเริ่มรู้สึกมึนๆ หัวแล้ว แต่ก็ยังไหวอยู่ ปกติฉันดื่มเก่งกว่านี้ แต่ตอนนั้นที่คบกับพี่เพิร์ทฉันงดเหล้าไปนานพอกลับมาดื่มใหม่มันก็เลยยังไม่ค่อยชิน “มันมองอยู่นะ” อลันกระซิบบอกฉัน ‘มัน’ ที่เขาหมายถึงคือพี่เพิร์ท ตอนนี้พี่เพิร์ทเอาแต่เพ่งมองมาที่โต๊ะของอลัน เขากำลังมองฉันอยู่ “โอบเอวฉันหน่อยได้ไหม” ฉันบอกอลันในเชิงขอร้อง อลันไม่ได้ตอบอะไรกลับมาก่อนจะใช้วงแขนแกร่งโอบเอวฉันไว้แบบหลวมๆ ทำให้ถูกเพื่อนๆ ของเขามองอย่างแปลกใจแต่ก็ไม่มีใครถามอะไร “อ่ะ” ผ่านไปครู่หนึ่งฉันก็ต้องสะดุ้งโหย่งเพราะจู่ๆ อลันก็เอามือล้วงเข้ามาในเสื้อ มือสากลูบไล้ไปมาบริเวณสะโพกของฉัน “อะ เอามือของนายออกไปจากเสื้อฉันเดี๋ยวนี้นะ” “ทำให้มันสมจริงไง” เป็นอีกครั้งที่ฉันรู้สึกว่าตัวเองคิดผิดที่ขอให้อลันช่วย เด็กคนนี้ร้ายกาจมากกว่าที่คิด “แค่โอบก็พอแล้วไม่ต้องล้วง อย่ามาฉวยโอกาสกับฉัน” “เล่นตัว” อลันพูดพร้อมกับดึงมือที่ล้วงมาในเสื้อของฉันออก “อลันเดี๋ยวพวกกูไปสูบบุหรี่ก่อนนะ” เพื่อนของอลันทั้งสามคนพร้อมใจกันลุกขึ้น “อืม” ฉันหันมองไปยังโต๊ะของพี่เพิร์ทหัวใจดวงน้อยมันกระตุกวูบเมื่อเห็นผู้หญิงคนหนึ่งกำลังยืนคลอเคลียกับเขาอยู่ ถ้ายังหยุดตัวเองไม่ได้ก็ไม่ควรจะนัดเจอกัน ฉันคิดถูกแล้วที่ไม่ทำตามความรู้สึกของตัวเอง ฉันหยิบแก้วเหล้าขึ้นมายกดื่มจนหมดแล้วชงใหม่ ทำแบบนั้นติดกันหลายครั้งจนอลันดึงแก้วเหล้าออกไปจากมือ “เอามานะ!!” ฉันที่เมาได้ที่จ้องผู้ชายตรงหน้าเขม็ง กล้าดียังไงมาดึงแก้วเหล้าไปจากฉัน “ขี้เกียจแบกกลับห้อง ถ้ากินแล้วดูแลตัวเองไม่ได้ก็อย่าทำเป็นเก่ง” “ฉันไม่ได้ขอให้นายมาดูแลเงียบปากไป แล้วก็ไม่ต้องห่วงว่าฉันจะขอให้นายไปส่ง ผู้ชายที่นี่มีเยอะแยะ” “เมาแล้วเป็นงี้ ไม่หวงเนื้อหวงตัวแล้ว ?” ฉันดึงแก้วเหล้าของตัวเองมาจากมือของอลันก่อนจะหันไปมองที่โต๊ะของพี่เพิร์ทอีกครั้งและได้เห็นว่าเขากำลังจะเดินออกไปจากคลับพร้อมกับผู้หญิงคนนั้น ปัก! ฉันวางแก้วลงกระแทกโต๊ะแล้วหยิบขวดเหล้าขึ้นมายกกระดกแทน โดยที่อลันก็แค่มองดูอยู่นิ่งๆ ไม่ห้ามอะไร ตอนนี้ฉันเสียใจ ยิ่งเมามันก็ยิ่งเสียใจ เสียใจที่ยังรู้สึกกับผู้ชายแบบนั้น…. “อึก~” ฉันก้มหน้าลงสะอื้นออกมาเบาๆ “ร้องเพื่อ น่ารำคาญชะมัด” เสียงอลันบอกแบบไม่สบอารมณ์ ฉันที่ได้สติจึงรีบเช็ดน้ำตาออกจากแก้ม เป็นจังหวะเดียวกันที่เพื่อนๆ ของอลันเดินกลับมาที่โต๊ะพอดี “หนุ่มๆ มีใครอยากไปส่งพี่ไหมเอ่ย” ฉันเอ่ยถามเพื่อนๆ ของอลันเสียงหวานพร้อมกับฉีกยิ้มกว้าง “เมาแล้วหรอครับ พูดเสียงหวานเชียว” ผู้ชายคนหนึ่งในโต๊ะถามฉัน “อยากรู้ว่าเมาไหมหรอ ?” ฉันลุกขึ้นแล้วเดินมานั่งตักเขาทันที ฤทธิ์ของแอลกอฮอล์ทำให้ฉันกล้าทำแบบนี้ ค่ำคืนฉันอยากสนุกไม่อยากเศร้าอีก “เมาจริงด้วยแฮะ” เด็กหนุ่มที่ฉันนั่งบนตักเขายกมือขึ้นมาโอบเอวของฉันเอาไว้แบบหลวมๆ “อลันเพื่อนพี่มึงร้ายไม่เบาเลยนะ” “ไอ้กันปล่อยกูจะพาพี่มันกลับ” “อะไรวะ มึงไปหาเด็กมึงเหอะพี่คนนี้กูจะดูแลเอง” “อื้อ อย่ามายุ่ง” ฉันหันมาพูดกับอลันแล้วก็ซบลงบนอกแกร่งของเด็กหนุ่มหน้าตาดี พรึบ! ร่างของฉันถูกอลันกระชากให้ลุกขึ้นแบบไม่ทันตั้งตัว เขามีสิทธิ์รุนแรงแบบนี้หรือไง เขาไม่พูดอะไรนอกจากดึงตัวฉันออกมาจากคลับด้วยท่าทางที่เกรี้ยวกราด ไอ้เด็กบ้า! แฟนก็ไม่ใช่ทำไมต้องทำขัดใจฉันด้วย ฉันก็แค่แกล้งเพื่อรเขาเล่นนิดหน่อยเอง“กุญแจ” เมื่อเดินออกมาด้านนอกคลับอลันก็ยื่นมือมาขอกุญแจรถจากฉัน ฉันที่เมาจนโลกมันกำลังมุนไปรอบๆ ตัวเองในตอนนี้แทบจะยืนไม่อยู่ แต่ก็ยังทำเป็นเก่งเพราะไม่อยากให้เขามาสนใจ อยากให้ไปสนุกกับเพื่อนกับผู้หญิงที่เขาจะไปนอนด้วย “ฉันขับรถกลับเองได้” พูดจบฉันก็เดินเซซ้ายทีขวาทีตรงมาที่รถ เมื่อเดินมาถึงรถแล้วฉันก้มหน้าเปิดกระเป๋าสะพายของตัวเองหยิบกุญแจขึ้นมา แต่ทว่ากุญแจในมือถูกอลันแย่งไป “เอามานะ!!”“เมาจนแทบจะเดินไม่ไหวอย่ามาทำเป็นอวดเก่ง อยากตายหรือไง” ร่างของฉันถูกอลันดันออกจากประตูรถทางฝั่งคนขับ ฉันจิ๊ปากใส่เขาไปหนึ่งทีก่อนจะเดินอ้อมไปขึ้นรถอีกฝั่งอย่างทุลักทุเล #ภายในรถ“นายไม่ต้องไปนอนกับผู้หญิงคนนั้นหรอ” ถึงจะเมาตอนนี้ฉันก็ยังจำได้นะว่าอลันบอกกับยัยผู้หญิงคนนั้นว่าจะไปนอนด้วย “ถ้าบอกว่าไม่ จะไปนอนด้วยกันหรอ ?”“นายให้ฉันนอนพื้น” ฉันมองหน้าอลัน ตอนนี้สายตามันเริ่มพร่ามัวแต่ก็เห็นได้ลางๆ ว่าเขาขยับหน้าเข้ามาใกล้ๆ “อยากนอนบนเตียงหรอ ?” ฝ่ามือใหญ่วางลงมาบนต้นขาอ่อนของฉัน พร้อมกับลูบไล้ไปมาช้าๆ “นายอยากได้ฉันหรอ แต่ฉันเป็นเพื่อนพี่สาวนายนะ” ถึงจะเมาแต่ฉันยังมีสติอยู่บ้าง “เพื่อนพี่สา
อลันเดินตามฉันเข้ามาในห้องพร้อมกับปิดประตูเขาปิดไฟแล้วเปิดไฟที่เป็นแสงสีส้มให้มองเห็นแบบสรัวๆ แทน ส่วนฉันก็นั่งอยู่บนเตียงคินถึงภาพนั้นด้วยความเจ็บปวด…. “ที่ทำแบบนี้เพราะประชดชีวิต ?” อลันถามขึ้นพร้อมกับถอดเสื้อออกเผยให้เห็นกล้ามแขนและซิกแพ๊คที่เรียงรายอยู่บริเวณหน้าท้องของเขา “ทำไมนายถึงอยากได้ฉัน”“ของที่ไม่เคย ใครก็อยากลอง” “ทำไมผู้ชายถึงมักมาก” “ความต้องการมันมีในตัวทุกคน” อลันเดินตรงมาหยุดตรงหน้าของฉัน จากนั้นเขาก็พูดคำๆ หนึ่งออกมา “เข้ามาในห้องแล้วรู้ไหมว่าไม่มีโอกาสเปลี่ยนใจ” ฉันเม้มปากแน่นรู้สึกหายใจไม่ทั่วท้อง อาการมึนหัวเพราะฤทธิ์ของแอลกอฮอล์มันกลับมาเล่นงานอีกครั้ง ร่างหนาของอลันคร่อมมาบนตัวของฉันแล้วกดให้ฉันนอนราบไปกับเตียง สายตาคู่นั้นของเขามันทำให้ฉันร้อนรุ่มราวกับอยู่ในกองเพลิง “นายช่วยทำให้ฉันลืมภาพที่เจ็บปวดพวกนั้นได้ไหม” ฉันขอร้องพร้อมกับน้ำตาที่เอ่อล้นเต็มสองตา อลันมองฉันด้วยสีหน้าที่ไม่สบอารมณ์เขาไม่ตอบอะไรก่อนที่จะกดริมฝีปากลงมาบดขยี้ริมฝีปากของฉันหนักๆ นี่ไม่ใช่จูบแรกของฉัน เรื่องจูบฉันเคยผ่านมาบ้างแต่ไม่เคยทำอะไรเกินเลยไปมากกว่านี้ แต่ฉันก็ไม่ใช่ผู้
เช้าวันใหม่ ฉันลืมตาตื่นขึ้นมาภายในห้องนอนที่ไม่คุ้นตา สมองรีบประมวลผลว่าเมื่อคืนมันเกิดอะไรขึ้น ก่อนที่ใบหน้าของฉันจะร้อนผ่าวเมื่อหันมามองเห็นอลันที่กำลังนอนหลับอยู่ข้างๆ “อ่ะ~” เมื่อขยับตัวฉันก็ต้องร้องอุทานออกมาเบาๆ เพราะรู้สึกเจ็บที่ตรงนั้น ทีเรื่องที่ฉันอยากจำกลับลืมมันง่ายดาย พอเรื่องที่ฉันอยากลืมทำไมถึงจำมันได้แม่น เมื่อคืนฉันเมาแต่กลับจำทุกอย่างได้ มันบ้าที่สุด! ฉันคิดทำอะไรบ้าๆ แบบนั้นได้ยังไง ทำไมถึงยอมให้อลันทำ…ถึงแม้มันจะไม่ใช่การสอดใส่ แต่ไม่ว่าจะเป็นอะไรฉันก็ไม่ควรยอมทั้งนั้น ฉันค่อยๆ ลุกขึ้นจากเตียงให้เงียบที่สุดเพราะไม่อยากให้อลันตื่นขึ้นมาแล้วเห็น พูดง่ายๆ ก็คือฉันอับอายมากหากถ้าเขาตื่นมาตอนนี้ ก่อนจะออกไปจากห้องฉันได้ทิ้งกุญแจรถไว้ให้อลัน ที่ทำแบบนี้ก็เพราะฉันจะได้ไม่ต้องยุ่งเกี่ยวกับเขาอีก ไม่ต้องมาเจอหน้ากันบ่อยๆ ส่วนฉันก็จะให้พ่อเอารถที่บ้านมาให้ใช้แทนคันนี้เรื่องน่าอับอายมันเกิดขึ้นแบบนั้นฉันจะกล้าสู้หน้าเขาได้ยังไง…. ฉันแค่ต้องลืมอย่างนั้นใช่ไหม ต่อไปจะไม่ทำตัวแบบนี้อีก ฉันจะไม่ทำตัวง่ายๆ อีกแล้ว มันจะเป็นครั้งแรกและครั้งสุดท้ายที่ฉันตัดสินใจบ้าๆ แบบนั้
“ฉันขยะแขยงที่นายไปจูบคนอื่นมาแล้วมาจูบฉัน” ฉันพูดบอกพลางใช้มือถูริมฝีปากตัวเองจนแดงเถือก เขาคิดได้ยังไงที่คิดว่าฉันจะโกรธเพราะว่าฉันเห็นเขาจูบกับคนอื่น อลันมองหน้าฉันครู่หนึ่ง เขาล้วงมือเข้าไปในกระเป๋ากางเกงของตัวเองจากนั้นก็หยิบกุญแจรถมายัดใส่มือฉัน “รถนายซ่อมเสร็จแล้วหรอ ?” “ยัง”“ยังแล้วเอากุญแจรถมาคืนฉันทำไม” ฉันขมวดคิ้วมองอลันอย่างแปลกใจ “น่าจะรู้ดี” ขะ เขาพูดแบบนี้หมายความว่าจะให้ฉันคอยไปรับไปส่งเหมือนเดิมอีกหรอ แค่เจอกันตรงนี้ฉันก็อยากจะหมุดแผ่นหนีไปไกลๆ หรืออลันลืมเรื่องคืนนั้นไปแล้ว ฉันล่ะทั้งที่พยายามจะลืมแต่จนถึงตอนนี้ก็ยังจำได้แม่น อลันยกมือขึ้นมายีผมฉันเบาๆ ก่อนจะเปิดประตูออกไปจากห้องน้ำ ทิ้งให้ฉันยืนตัวแข็งราวกับหินเพราะการกระทำเมื่อครู่ของเขา เขาเด็กกว่าฉันตั้งหลายปีนะ มาเล่นหัวแบบนี้ได้ยังไงไอ้เด็กไม่มีมารยาทเอ้ย! หลังจากทำธุระในห้องน้ำเสร็จฉันก็พยายามจะลืมเรื่องที่เพิ่งจูบกับอลันไปให้ได้ ทุกอย่างที่เกี่ยวกับเด็กคนนี้อยากจะลืมมันให้หมดเลยจริงๆ! ฉันเดินกลับมาที่โต๊ะอย่างเหม่อลอย ด้วยความคิดฟุ้งซ่านในหัวทำให้ไม่ทันระวังเผลอเดินมาจนกับใครเข้าก็ไม่รู้ “ขอโทษนะค
ทั้งที่ไม่ควรข้องเกี่ยวแต่สุดท้ายฉันก็ตกหลุมพลางจนได้ ยังไงก็ช่างเถอะ พรุ่งนี้ฉันต้องคอยไปรับไปส่งอลันเหมือนเดิมอยู่แล้วนี่ ควรจะยอมรับแล้วทำตัวให้ชินสินะ ฉัยแยกกับอลันต่างกลับมาที่โต๊ะของตัวเอง เพื่อนๆ ของฉันบ่นยกใหญ่ว่าไปนาน “ไปแอบเจอผู้มาหรือไง ฉันกับยัยขวัญรอจนสร่างเมาแล้วค่ะ” มินนี่รีบบ่นเมื่อฉันวางขวดเหล้าลง “แกก็พูดไปยัยมิน นี่ยัยแพรไม่ใช่แกที่จะได้นัดเจอผู้ชาย” “มันร้ายเงียบนะ ขนาดมีแฟนยังไม่บอกเราเลย” “อย่าไปพูดถึงเรื่องนั้นเดี๋ยวมันก็เงียบไปอีกหรอก” ขวัญรีบสะกิดมินนี่ “มาๆ ดื่มกันดีกว่า พวกแกหยุดพูดไร้สาระสักที” ฉันบอกเพื่อนสองคนก่อนจะเทเหล้าดื่ม ระหว่างดื่มเหล้าก็พยายามไม่คิดเรื่องที่ทำให้ฟุ้งซ่าน เมื่อเวลาผ่านไปครู่ใหญ่ความสนุกก็เริ่มกลับมาอีกครั้งเพราะฤทธิ์ของแอลกอฮอล์ในร่างกาย เราสามคนดื่มกันจนกระทั่งคลับปิด มันเมาแค่พอมึนๆ หัว ไม่ได้เมาอะไรมากมายเพราะต้องขับรถกลับด้วย “ยัยมินแกขับรถไหวแน่นะ” ฉันถามเพื่อนเพราะตอนนี้มินนี่เมาหนัก “คงไม่ไหวแน่เดี๋ยวฉันไปส่งเอง แกไม่ต้องห่วง” ขวัญบอก “ให้ฉันไปด้วยไหม ?”“ไม่เป็นไรคอนโดอยู่คนละทางเสียเวลาแกเปล่าๆ กลับห้องไปนอนเถ
ฉันเป็นฝ่ายลุกขึ้นแล้วเดิยมาหยิบเหล้าด้วยตัวเอง ที่ห้องของฉันมีครบทุกอย่างทั้งเหล้าโซดาและเครื่องทำน้ำแข็ง วันไหนเบื่อๆ ก็ดื่มที่ห้อง อย่างช่วงที่เสียใจเพราะพี่เพิร์ทหนักๆ ฉันก็ดื่มที่ห้องคนเดียว ไม่รู้ว่าพี่เพิร์ทไปหรือยัง ฉันไม่กล้าแม้แต่จะเปิดประตูออกไปเจอเขาด้วยซ้ำ เพราะเจอแค่แป๊บเดียวอาการของฉันก็เป็นอย่างที่เห็น “ก็แค่ผู้ชายคนเดียวมันจะอะไรนักหนา” อลันพูดขึ้นพร้อมกับชงเหล้าแก้วของเขาและฉัน “นายไม่เคยรักใครจะไปรู้อะไร” “คงงั้น” เขาตอบเสียงเรียบก่อนจะพูดต่อ “แล้วทำไมไม่ใช้ชีวิตให้มีความสุข จะจมอยู่กับความทุกข์เพื่อ ?” “ความสุขที่นายหมายถึงคือเซ็กส์งั้นหรอ…” “ก็มีส่วน” อลันไหวไหล่ แก้วเหล้าถูกวางลงตรงหน้าของฉัน “ถ้านายรู้สึกรักใครสักคนขึ้นมาแล้วถูกเขาทิ้งนายจะเข้าใจฉันเอง” “คงไม่มีวันนั้น ความรักมันเป็นแค่เรื่องไร้สาระ” ฉันยกเหล้าดื่มแล้วมองอลันอย่างไม่เข้าใจ “นายจะใช้ชีวิตแบบนี้ไปจนแก่เลยหรือไง ?”“ประมาณนั้น” นี่สินะความคิดของผู้ชายเจ้าชู้ “อลิชรู้หรือเปล่าว่านายเป็นแบบนี้ ?”“รู้”“แล้วอลิชไม่เตือนอะไรบ้างหรอ ?”“ก็ไม่ คงมีแค่คนแถวนี้ที่เอาแต่วุ่นวายไม่เลิก ถามมากน่ารำ
ฉันใช้มือดันหน้าท้องแกร่งของอลันเอาไว้เมื่อเขาพยายามจะดันเจ้าสิ่งนั้นเข้ามาครั้งแล้วครั้งเล่า ความเจ็บปวดตรงจุดหวงแหนมันทำให้ฉันน้ำตาคลอเบ้า ทั้งเสียใจที่ถูกพรากความบริสุทธิ์ไปแล้ว อยากให้เรื่องแบบนี้มันเป็นแค่ความฝัน แต่ความเจ็บปวดที่ได้รับมันทำให้ฉันต้องยอมรับความจริงว่าอลันกำลังทำอะไรอยู่ “อลันฉันเจ็บ…อ๊ะ~” ฉันพยายามดันตัวเองออกห่างจากอลัน แต่ถูกเขารั้งสะโพกไว้แล้วกระแทกเอวสอบเข้ามาหนักๆ “อ๊า~” อลันครางออกมาในลำคอเบาๆ เขาก้มหน้าลงมาใช้ลิ้นตวัดเลียหน้าอกของฉัน สองมือหนาประคองหน้าอกทั้งสองเข้าไว้ ก่อนที่อลันจะตะโบมดูดเลียมันอย่างหื่นกระหาย เขาผ่อนจังหวะกระแทกกระทั้นให้เบาลง “อื้อ อ๊า~” ฉันครางออกมาพร้อมกับค่อยๆ กัดริมฝีปากตัวเองแน่นเมื่อถูกเล้าโลมแบบนี้จู่ๆ ความเจ็บปวดเมื่อครู่มันก็ค่อยๆ เลือนหายไป แปรเปลี่ยนเป็นความรู้สึกบางอย่างที่ฉันก็ไม่เข้าใจตัวเอง พออลันเห็นว่าฉันเริ่มครางเขาก็ดูดเลียยอดปทุมถันหนักขึ้น สลับเต้าซ้ายและขวา พร้อมกับกระแทกเอวสอบหนักขึ้น แต่ฉันกลับไม่ได้รู้สึกเจ็บกับจังหวะที่หนักหน่วงมากเท่าตอนก่อนหน้า “ข้างในลื่นแบบนี้แปลว่าพี่กำลังมีอารมณ์ใช่ไหม” อลันถามกร
ฉันเงียบมองอลันที่กำลังหยิบเสื้อผ้ามาสวมใส่ เด็กคนนี้ทำไมถึงได้ใจร้ายกับฉันขนาดนี้นะ หลังจากใส่เสื้อผ้าแล้วอลันเดินมาหาฉันที่นอนอยู่บนเตียง ฉันกำชับผ้าห่มในมือแน่นเพราะกลัว สายตาคมกริบของอลันมองใบหน้าฉันนิ่งๆ อยู่ครู่หนึ่งก่อนที่เขาจะพูดขึ้น “ก็แค่ทำตัวเหมือนปกติ มันคงไม่ยากอะไรใช่ไหม ?” “ฉันคิดว่าเราไม่ควรเจอกันอีก” ฉันพูดสวนกลับไป ไม่ใช่ว่าไม่อยากได้ยินคำว่าจะรับผิดชอบ แต่เขาเลือกที่จะเมินเฉยฉันเองจะทำอะไรได้ จะให้ฉันทำตัวปกติได้ยังไง “เอาไว้รถซ่อมเสร็จเมื่อไหร่ก็ทางใครทางมัน” อลันบอก “แล้วเมื่อไหร่ ?”“ไม่รู้”“ถ้าอย่างนั้นนายก็เอารถฉันไปขับสิ” มันเป็นครั้งที่เท่าไหร่แล้วไม่รู้ที่ฉันบอกอลันแบบนี้ “ขี้เกียจ” อลันบอกเสียงเย็นก่อนจะหยิบเสื้อแจ็คเก็ตขึ้นมาสวมใส่ “ไม่ต้องไปส่งเดี๋ยวนั่งแท็กซี่กลับเอง” “รีบๆ ออกไปจากห้องฉันสักที” “อยากให้รับผิดชอบหรือไง ?” อลันเหลือบตามาถามเพราะคงสังเกตอาการของฉันอยู่“มันเป็นสิ่งที่นายควรทำไม่ใช่มาถามฉัน”“อ่า! จะให้รับผิดชอบยังไงดี ขอเป็นแฟน ?” “ฉันไม่ชอบนาย” “ก็ไม่ได้ชอบเหมือนกัน” อลันถอนหายใจออกมาหนักๆ แล้วพูดต่อ “มันก็แค่เซ็กส์จะคิดมากทำไม