เช้าวันใหม่ ฉันลืมตาตื่นขึ้นมาภายในห้องนอนที่ไม่คุ้นตา สมองรีบประมวลผลว่าเมื่อคืนมันเกิดอะไรขึ้น ก่อนที่ใบหน้าของฉันจะร้อนผ่าวเมื่อหันมามองเห็นอลันที่กำลังนอนหลับอยู่ข้างๆ “อ่ะ~” เมื่อขยับตัวฉันก็ต้องร้องอุทานออกมาเบาๆ เพราะรู้สึกเจ็บที่ตรงนั้น ทีเรื่องที่ฉันอยากจำกลับลืมมันง่ายดาย พอเรื่องที่ฉันอยากลืมทำไมถึงจำมันได้แม่น เมื่อคืนฉันเมาแต่กลับจำทุกอย่างได้ มันบ้าที่สุด! ฉันคิดทำอะไรบ้าๆ แบบนั้นได้ยังไง ทำไมถึงยอมให้อลันทำ…ถึงแม้มันจะไม่ใช่การสอดใส่ แต่ไม่ว่าจะเป็นอะไรฉันก็ไม่ควรยอมทั้งนั้น ฉันค่อยๆ ลุกขึ้นจากเตียงให้เงียบที่สุดเพราะไม่อยากให้อลันตื่นขึ้นมาแล้วเห็น พูดง่ายๆ ก็คือฉันอับอายมากหากถ้าเขาตื่นมาตอนนี้ ก่อนจะออกไปจากห้องฉันได้ทิ้งกุญแจรถไว้ให้อลัน ที่ทำแบบนี้ก็เพราะฉันจะได้ไม่ต้องยุ่งเกี่ยวกับเขาอีก ไม่ต้องมาเจอหน้ากันบ่อยๆ ส่วนฉันก็จะให้พ่อเอารถที่บ้านมาให้ใช้แทนคันนี้เรื่องน่าอับอายมันเกิดขึ้นแบบนั้นฉันจะกล้าสู้หน้าเขาได้ยังไง…. ฉันแค่ต้องลืมอย่างนั้นใช่ไหม ต่อไปจะไม่ทำตัวแบบนี้อีก ฉันจะไม่ทำตัวง่ายๆ อีกแล้ว มันจะเป็นครั้งแรกและครั้งสุดท้ายที่ฉันตัดสินใจบ้าๆ แบบนั้
“ฉันขยะแขยงที่นายไปจูบคนอื่นมาแล้วมาจูบฉัน” ฉันพูดบอกพลางใช้มือถูริมฝีปากตัวเองจนแดงเถือก เขาคิดได้ยังไงที่คิดว่าฉันจะโกรธเพราะว่าฉันเห็นเขาจูบกับคนอื่น อลันมองหน้าฉันครู่หนึ่ง เขาล้วงมือเข้าไปในกระเป๋ากางเกงของตัวเองจากนั้นก็หยิบกุญแจรถมายัดใส่มือฉัน “รถนายซ่อมเสร็จแล้วหรอ ?” “ยัง”“ยังแล้วเอากุญแจรถมาคืนฉันทำไม” ฉันขมวดคิ้วมองอลันอย่างแปลกใจ “น่าจะรู้ดี” ขะ เขาพูดแบบนี้หมายความว่าจะให้ฉันคอยไปรับไปส่งเหมือนเดิมอีกหรอ แค่เจอกันตรงนี้ฉันก็อยากจะหมุดแผ่นหนีไปไกลๆ หรืออลันลืมเรื่องคืนนั้นไปแล้ว ฉันล่ะทั้งที่พยายามจะลืมแต่จนถึงตอนนี้ก็ยังจำได้แม่น อลันยกมือขึ้นมายีผมฉันเบาๆ ก่อนจะเปิดประตูออกไปจากห้องน้ำ ทิ้งให้ฉันยืนตัวแข็งราวกับหินเพราะการกระทำเมื่อครู่ของเขา เขาเด็กกว่าฉันตั้งหลายปีนะ มาเล่นหัวแบบนี้ได้ยังไงไอ้เด็กไม่มีมารยาทเอ้ย! หลังจากทำธุระในห้องน้ำเสร็จฉันก็พยายามจะลืมเรื่องที่เพิ่งจูบกับอลันไปให้ได้ ทุกอย่างที่เกี่ยวกับเด็กคนนี้อยากจะลืมมันให้หมดเลยจริงๆ! ฉันเดินกลับมาที่โต๊ะอย่างเหม่อลอย ด้วยความคิดฟุ้งซ่านในหัวทำให้ไม่ทันระวังเผลอเดินมาจนกับใครเข้าก็ไม่รู้ “ขอโทษนะค
ทั้งที่ไม่ควรข้องเกี่ยวแต่สุดท้ายฉันก็ตกหลุมพลางจนได้ ยังไงก็ช่างเถอะ พรุ่งนี้ฉันต้องคอยไปรับไปส่งอลันเหมือนเดิมอยู่แล้วนี่ ควรจะยอมรับแล้วทำตัวให้ชินสินะ ฉัยแยกกับอลันต่างกลับมาที่โต๊ะของตัวเอง เพื่อนๆ ของฉันบ่นยกใหญ่ว่าไปนาน “ไปแอบเจอผู้มาหรือไง ฉันกับยัยขวัญรอจนสร่างเมาแล้วค่ะ” มินนี่รีบบ่นเมื่อฉันวางขวดเหล้าลง “แกก็พูดไปยัยมิน นี่ยัยแพรไม่ใช่แกที่จะได้นัดเจอผู้ชาย” “มันร้ายเงียบนะ ขนาดมีแฟนยังไม่บอกเราเลย” “อย่าไปพูดถึงเรื่องนั้นเดี๋ยวมันก็เงียบไปอีกหรอก” ขวัญรีบสะกิดมินนี่ “มาๆ ดื่มกันดีกว่า พวกแกหยุดพูดไร้สาระสักที” ฉันบอกเพื่อนสองคนก่อนจะเทเหล้าดื่ม ระหว่างดื่มเหล้าก็พยายามไม่คิดเรื่องที่ทำให้ฟุ้งซ่าน เมื่อเวลาผ่านไปครู่ใหญ่ความสนุกก็เริ่มกลับมาอีกครั้งเพราะฤทธิ์ของแอลกอฮอล์ในร่างกาย เราสามคนดื่มกันจนกระทั่งคลับปิด มันเมาแค่พอมึนๆ หัว ไม่ได้เมาอะไรมากมายเพราะต้องขับรถกลับด้วย “ยัยมินแกขับรถไหวแน่นะ” ฉันถามเพื่อนเพราะตอนนี้มินนี่เมาหนัก “คงไม่ไหวแน่เดี๋ยวฉันไปส่งเอง แกไม่ต้องห่วง” ขวัญบอก “ให้ฉันไปด้วยไหม ?”“ไม่เป็นไรคอนโดอยู่คนละทางเสียเวลาแกเปล่าๆ กลับห้องไปนอนเถ
ฉันเป็นฝ่ายลุกขึ้นแล้วเดิยมาหยิบเหล้าด้วยตัวเอง ที่ห้องของฉันมีครบทุกอย่างทั้งเหล้าโซดาและเครื่องทำน้ำแข็ง วันไหนเบื่อๆ ก็ดื่มที่ห้อง อย่างช่วงที่เสียใจเพราะพี่เพิร์ทหนักๆ ฉันก็ดื่มที่ห้องคนเดียว ไม่รู้ว่าพี่เพิร์ทไปหรือยัง ฉันไม่กล้าแม้แต่จะเปิดประตูออกไปเจอเขาด้วยซ้ำ เพราะเจอแค่แป๊บเดียวอาการของฉันก็เป็นอย่างที่เห็น “ก็แค่ผู้ชายคนเดียวมันจะอะไรนักหนา” อลันพูดขึ้นพร้อมกับชงเหล้าแก้วของเขาและฉัน “นายไม่เคยรักใครจะไปรู้อะไร” “คงงั้น” เขาตอบเสียงเรียบก่อนจะพูดต่อ “แล้วทำไมไม่ใช้ชีวิตให้มีความสุข จะจมอยู่กับความทุกข์เพื่อ ?” “ความสุขที่นายหมายถึงคือเซ็กส์งั้นหรอ…” “ก็มีส่วน” อลันไหวไหล่ แก้วเหล้าถูกวางลงตรงหน้าของฉัน “ถ้านายรู้สึกรักใครสักคนขึ้นมาแล้วถูกเขาทิ้งนายจะเข้าใจฉันเอง” “คงไม่มีวันนั้น ความรักมันเป็นแค่เรื่องไร้สาระ” ฉันยกเหล้าดื่มแล้วมองอลันอย่างไม่เข้าใจ “นายจะใช้ชีวิตแบบนี้ไปจนแก่เลยหรือไง ?”“ประมาณนั้น” นี่สินะความคิดของผู้ชายเจ้าชู้ “อลิชรู้หรือเปล่าว่านายเป็นแบบนี้ ?”“รู้”“แล้วอลิชไม่เตือนอะไรบ้างหรอ ?”“ก็ไม่ คงมีแค่คนแถวนี้ที่เอาแต่วุ่นวายไม่เลิก ถามมากน่ารำ
ฉันใช้มือดันหน้าท้องแกร่งของอลันเอาไว้เมื่อเขาพยายามจะดันเจ้าสิ่งนั้นเข้ามาครั้งแล้วครั้งเล่า ความเจ็บปวดตรงจุดหวงแหนมันทำให้ฉันน้ำตาคลอเบ้า ทั้งเสียใจที่ถูกพรากความบริสุทธิ์ไปแล้ว อยากให้เรื่องแบบนี้มันเป็นแค่ความฝัน แต่ความเจ็บปวดที่ได้รับมันทำให้ฉันต้องยอมรับความจริงว่าอลันกำลังทำอะไรอยู่ “อลันฉันเจ็บ…อ๊ะ~” ฉันพยายามดันตัวเองออกห่างจากอลัน แต่ถูกเขารั้งสะโพกไว้แล้วกระแทกเอวสอบเข้ามาหนักๆ “อ๊า~” อลันครางออกมาในลำคอเบาๆ เขาก้มหน้าลงมาใช้ลิ้นตวัดเลียหน้าอกของฉัน สองมือหนาประคองหน้าอกทั้งสองเข้าไว้ ก่อนที่อลันจะตะโบมดูดเลียมันอย่างหื่นกระหาย เขาผ่อนจังหวะกระแทกกระทั้นให้เบาลง “อื้อ อ๊า~” ฉันครางออกมาพร้อมกับค่อยๆ กัดริมฝีปากตัวเองแน่นเมื่อถูกเล้าโลมแบบนี้จู่ๆ ความเจ็บปวดเมื่อครู่มันก็ค่อยๆ เลือนหายไป แปรเปลี่ยนเป็นความรู้สึกบางอย่างที่ฉันก็ไม่เข้าใจตัวเอง พออลันเห็นว่าฉันเริ่มครางเขาก็ดูดเลียยอดปทุมถันหนักขึ้น สลับเต้าซ้ายและขวา พร้อมกับกระแทกเอวสอบหนักขึ้น แต่ฉันกลับไม่ได้รู้สึกเจ็บกับจังหวะที่หนักหน่วงมากเท่าตอนก่อนหน้า “ข้างในลื่นแบบนี้แปลว่าพี่กำลังมีอารมณ์ใช่ไหม” อลันถามกร
ฉันเงียบมองอลันที่กำลังหยิบเสื้อผ้ามาสวมใส่ เด็กคนนี้ทำไมถึงได้ใจร้ายกับฉันขนาดนี้นะ หลังจากใส่เสื้อผ้าแล้วอลันเดินมาหาฉันที่นอนอยู่บนเตียง ฉันกำชับผ้าห่มในมือแน่นเพราะกลัว สายตาคมกริบของอลันมองใบหน้าฉันนิ่งๆ อยู่ครู่หนึ่งก่อนที่เขาจะพูดขึ้น “ก็แค่ทำตัวเหมือนปกติ มันคงไม่ยากอะไรใช่ไหม ?” “ฉันคิดว่าเราไม่ควรเจอกันอีก” ฉันพูดสวนกลับไป ไม่ใช่ว่าไม่อยากได้ยินคำว่าจะรับผิดชอบ แต่เขาเลือกที่จะเมินเฉยฉันเองจะทำอะไรได้ จะให้ฉันทำตัวปกติได้ยังไง “เอาไว้รถซ่อมเสร็จเมื่อไหร่ก็ทางใครทางมัน” อลันบอก “แล้วเมื่อไหร่ ?”“ไม่รู้”“ถ้าอย่างนั้นนายก็เอารถฉันไปขับสิ” มันเป็นครั้งที่เท่าไหร่แล้วไม่รู้ที่ฉันบอกอลันแบบนี้ “ขี้เกียจ” อลันบอกเสียงเย็นก่อนจะหยิบเสื้อแจ็คเก็ตขึ้นมาสวมใส่ “ไม่ต้องไปส่งเดี๋ยวนั่งแท็กซี่กลับเอง” “รีบๆ ออกไปจากห้องฉันสักที” “อยากให้รับผิดชอบหรือไง ?” อลันเหลือบตามาถามเพราะคงสังเกตอาการของฉันอยู่“มันเป็นสิ่งที่นายควรทำไม่ใช่มาถามฉัน”“อ่า! จะให้รับผิดชอบยังไงดี ขอเป็นแฟน ?” “ฉันไม่ชอบนาย” “ก็ไม่ได้ชอบเหมือนกัน” อลันถอนหายใจออกมาหนักๆ แล้วพูดต่อ “มันก็แค่เซ็กส์จะคิดมากทำไม
“ฉันไปอ่อยเพื่อนนายตั้งแต่เมื่อไหร่ เพื่อนนายแค่เอาน้ำมาให้” ฉันตั้งคำถามกับอลันเพราะไม่เข้าใจกับคำว่า ‘อ่อย’ ที่เขากำลังกล่าวหา อลันมองหน้าฉันด้วยแววตานิ่งๆ ก่อนจะเดินหนีไป บทจะเงียบก็เงียบไปดื้อๆ บทจะพูดมากก็พูดมากจนน่ารำคาญ “ประสาท” ฉันบ่นตามหลังอลันที่เดินหายไปอย่างไม่สบอารมณ์ ถึงเขาจะได้ยินก็ไม่สนใจหรอกเพราะมาว่าฉันเอง ฉันนั่งรออลันต่ออีกประมาณเกือบจะสองชั่วโมงได้จนตอนนี้มันเริ่มจะค่ำแล้ว เขายังไม่มีท่าทีว่าจะกลับ ไอ้เรื่องเมื่อคืนที่เกิดขึ้นมันถูกความโกรธของฉันครอบงำไปจนหมด ตอนนี้มันโกรธที่อลันปล่อยให้ฉันรอเขานานขนาดนี้ ฉันตัดสินใจลุกขึ้นเดินไปหาอลันกับกลุ่มเพื่อน ซึ่งตอนแรกคิดว่าพวกเขากำลังซ่อมรถกันอยู่ แต่เปล่าเลยตอนนี้พวกเขากำลังนั่งดื่มกัน “ถ้าจะดื่มก็ไม่ควรบอกให้ฉันรอนะ” ฉันยืนข้างๆ ตัวของอลันแล้วพูด “กลับไปดิ” อลันตอบพร้อมกับยกกระป๋องเบียร์ขึ้นดื่ม ไม่หันมามองกันด้วยซ้ำ “แล้วทำไมไม่พูดคำนี้ตั้งแต่แรก!!” “ก็ไม่ถาม” “นายตั้งใจจะยั่วประสาทฉันชัดๆ !!” ฉันบอกออกไปอย่างหัวเสียก่อนจะรีบเดินกลับมาที่รถ รู้แบบนี้ไม่มานั่งรอให้เสียเวลาหรอก #คอนโดฉันทิ้งตัวนั่งลงบนโซฟาแร
หลังจากวางสายฉันก็กำโทรศัพท์แน่น ในหัวมันกำลังคิดว่าควรจะไปเจออลันที่ห้องน้ำหรือเปล่า แต่ถ้าฉันไม่ไปเจอเขาแล้วเขาลงแข่งล่ะ ถ้าเกิดมีอุบัติเหตุขึ้นมาฉันก็จะรู้สึกผิดอีก อ่า! ทำไมจู่ๆ ฉันถึงได้เป็นคนดีขนาดนี้นะ ฉันเดินมาหาบาทที่อยู่รวมกลุ่มกับเพื่อนๆ แล้วถามเขาว่าห้องน้ำอยู่ไหน “บาสห้องน้ำอยู่ตรงไหนหรอ ?” “พี่จะไปห้องน้ำหรอ เดี๋ยวผมพาไปมันอยู่ไกลนะ” “ไม่เป็นไรๆ บอกทางมาก็พอ” ฉันรีบค้านเมื่อได้ยินว่าบาสจะพาไป ขืนให้พาไปคงได้รู้แน่ๆ ว่าฉันนัดเจอกับอลัน เพราะทั้งคู่ไม่ถูกชะตากัน“มั่นใจจะไปคนเดียว มันอันตรายนะ” บาสแสดงสีหน้าเป็นห่วงออกมา “ไปเข้าห้องน้ำใครจะให้คนอื่นไปด้วยล่ะ ทำธุระส่วนตัวนะ ถ้ามีอันตรายพี่จะรีบโทรหาโอเคไหม”“อ่าๆ ก็ได้ๆ”บาสพยักหน้าตอบจากนั้นก็บอกทางไปห้องน้ำกับฉัน ซึ่งมันก็อยู่ไกลอย่างที่ว่าเพราะอยู่หลังตึกนู้นเลย “นี่พวกแกฉันไปห้องน้ำก่อนนะ เดี๋ยวมา” “อื้อๆ รีบๆ กลับมาล่ะ” มินนี่กับขวัญไม่สนใจฉันเท่าไหร่หรอกตอนนี้นางกำลังเมาท์กันเรื่องผู้ชายอยู่ฉันเดินแยกตัวออกมามาจากผู้คนเดินมาตามทางที่บาสบอก แถวนี้มันค่อนข้างเปลี่ยวและน่ากลัวอย่างที่ว่าไม่มีผิด ดีที่พอดีไฟเปิด