เช้าวันใหม่ ฉันลืมตาตื่นขึ้นมาภายในห้องนอนที่ไม่คุ้นตา สมองรีบประมวลผลว่าเมื่อคืนมันเกิดอะไรขึ้น ก่อนที่ใบหน้าของฉันจะร้อนผ่าวเมื่อหันมามองเห็นอลันที่กำลังนอนหลับอยู่ข้างๆ “อ่ะ~” เมื่อขยับตัวฉันก็ต้องร้องอุทานออกมาเบาๆ เพราะรู้สึกเจ็บที่ตรงนั้น ทีเรื่องที่ฉันอยากจำกลับลืมมันง่ายดาย พอเรื่องที่ฉันอยากลืมทำไมถึงจำมันได้แม่น เมื่อคืนฉันเมาแต่กลับจำทุกอย่างได้ มันบ้าที่สุด! ฉันคิดทำอะไรบ้าๆ แบบนั้นได้ยังไง ทำไมถึงยอมให้อลันทำ…ถึงแม้มันจะไม่ใช่การสอดใส่ แต่ไม่ว่าจะเป็นอะไรฉันก็ไม่ควรยอมทั้งนั้น ฉันค่อยๆ ลุกขึ้นจากเตียงให้เงียบที่สุดเพราะไม่อยากให้อลันตื่นขึ้นมาแล้วเห็น พูดง่ายๆ ก็คือฉันอับอายมากหากถ้าเขาตื่นมาตอนนี้ ก่อนจะออกไปจากห้องฉันได้ทิ้งกุญแจรถไว้ให้อลัน ที่ทำแบบนี้ก็เพราะฉันจะได้ไม่ต้องยุ่งเกี่ยวกับเขาอีก ไม่ต้องมาเจอหน้ากันบ่อยๆ ส่วนฉันก็จะให้พ่อเอารถที่บ้านมาให้ใช้แทนคันนี้เรื่องน่าอับอายมันเกิดขึ้นแบบนั้นฉันจะกล้าสู้หน้าเขาได้ยังไง…. ฉันแค่ต้องลืมอย่างนั้นใช่ไหม ต่อไปจะไม่ทำตัวแบบนี้อีก ฉันจะไม่ทำตัวง่ายๆ อีกแล้ว มันจะเป็นครั้งแรกและครั้งสุดท้ายที่ฉันตัดสินใจบ้าๆ แบบนั้
“ฉันขยะแขยงที่นายไปจูบคนอื่นมาแล้วมาจูบฉัน” ฉันพูดบอกพลางใช้มือถูริมฝีปากตัวเองจนแดงเถือก เขาคิดได้ยังไงที่คิดว่าฉันจะโกรธเพราะว่าฉันเห็นเขาจูบกับคนอื่น อลันมองหน้าฉันครู่หนึ่ง เขาล้วงมือเข้าไปในกระเป๋ากางเกงของตัวเองจากนั้นก็หยิบกุญแจรถมายัดใส่มือฉัน “รถนายซ่อมเสร็จแล้วหรอ ?” “ยัง”“ยังแล้วเอากุญแจรถมาคืนฉันทำไม” ฉันขมวดคิ้วมองอลันอย่างแปลกใจ “น่าจะรู้ดี” ขะ เขาพูดแบบนี้หมายความว่าจะให้ฉันคอยไปรับไปส่งเหมือนเดิมอีกหรอ แค่เจอกันตรงนี้ฉันก็อยากจะหมุดแผ่นหนีไปไกลๆ หรืออลันลืมเรื่องคืนนั้นไปแล้ว ฉันล่ะทั้งที่พยายามจะลืมแต่จนถึงตอนนี้ก็ยังจำได้แม่น อลันยกมือขึ้นมายีผมฉันเบาๆ ก่อนจะเปิดประตูออกไปจากห้องน้ำ ทิ้งให้ฉันยืนตัวแข็งราวกับหินเพราะการกระทำเมื่อครู่ของเขา เขาเด็กกว่าฉันตั้งหลายปีนะ มาเล่นหัวแบบนี้ได้ยังไงไอ้เด็กไม่มีมารยาทเอ้ย! หลังจากทำธุระในห้องน้ำเสร็จฉันก็พยายามจะลืมเรื่องที่เพิ่งจูบกับอลันไปให้ได้ ทุกอย่างที่เกี่ยวกับเด็กคนนี้อยากจะลืมมันให้หมดเลยจริงๆ! ฉันเดินกลับมาที่โต๊ะอย่างเหม่อลอย ด้วยความคิดฟุ้งซ่านในหัวทำให้ไม่ทันระวังเผลอเดินมาจนกับใครเข้าก็ไม่รู้ “ขอโทษนะค
ทั้งที่ไม่ควรข้องเกี่ยวแต่สุดท้ายฉันก็ตกหลุมพลางจนได้ ยังไงก็ช่างเถอะ พรุ่งนี้ฉันต้องคอยไปรับไปส่งอลันเหมือนเดิมอยู่แล้วนี่ ควรจะยอมรับแล้วทำตัวให้ชินสินะ ฉัยแยกกับอลันต่างกลับมาที่โต๊ะของตัวเอง เพื่อนๆ ของฉันบ่นยกใหญ่ว่าไปนาน “ไปแอบเจอผู้มาหรือไง ฉันกับยัยขวัญรอจนสร่างเมาแล้วค่ะ” มินนี่รีบบ่นเมื่อฉันวางขวดเหล้าลง “แกก็พูดไปยัยมิน นี่ยัยแพรไม่ใช่แกที่จะได้นัดเจอผู้ชาย” “มันร้ายเงียบนะ ขนาดมีแฟนยังไม่บอกเราเลย” “อย่าไปพูดถึงเรื่องนั้นเดี๋ยวมันก็เงียบไปอีกหรอก” ขวัญรีบสะกิดมินนี่ “มาๆ ดื่มกันดีกว่า พวกแกหยุดพูดไร้สาระสักที” ฉันบอกเพื่อนสองคนก่อนจะเทเหล้าดื่ม ระหว่างดื่มเหล้าก็พยายามไม่คิดเรื่องที่ทำให้ฟุ้งซ่าน เมื่อเวลาผ่านไปครู่ใหญ่ความสนุกก็เริ่มกลับมาอีกครั้งเพราะฤทธิ์ของแอลกอฮอล์ในร่างกาย เราสามคนดื่มกันจนกระทั่งคลับปิด มันเมาแค่พอมึนๆ หัว ไม่ได้เมาอะไรมากมายเพราะต้องขับรถกลับด้วย “ยัยมินแกขับรถไหวแน่นะ” ฉันถามเพื่อนเพราะตอนนี้มินนี่เมาหนัก “คงไม่ไหวแน่เดี๋ยวฉันไปส่งเอง แกไม่ต้องห่วง” ขวัญบอก “ให้ฉันไปด้วยไหม ?”“ไม่เป็นไรคอนโดอยู่คนละทางเสียเวลาแกเปล่าๆ กลับห้องไปนอนเถ
ฉันเป็นฝ่ายลุกขึ้นแล้วเดิยมาหยิบเหล้าด้วยตัวเอง ที่ห้องของฉันมีครบทุกอย่างทั้งเหล้าโซดาและเครื่องทำน้ำแข็ง วันไหนเบื่อๆ ก็ดื่มที่ห้อง อย่างช่วงที่เสียใจเพราะพี่เพิร์ทหนักๆ ฉันก็ดื่มที่ห้องคนเดียว ไม่รู้ว่าพี่เพิร์ทไปหรือยัง ฉันไม่กล้าแม้แต่จะเปิดประตูออกไปเจอเขาด้วยซ้ำ เพราะเจอแค่แป๊บเดียวอาการของฉันก็เป็นอย่างที่เห็น “ก็แค่ผู้ชายคนเดียวมันจะอะไรนักหนา” อลันพูดขึ้นพร้อมกับชงเหล้าแก้วของเขาและฉัน “นายไม่เคยรักใครจะไปรู้อะไร” “คงงั้น” เขาตอบเสียงเรียบก่อนจะพูดต่อ “แล้วทำไมไม่ใช้ชีวิตให้มีความสุข จะจมอยู่กับความทุกข์เพื่อ ?” “ความสุขที่นายหมายถึงคือเซ็กส์งั้นหรอ…” “ก็มีส่วน” อลันไหวไหล่ แก้วเหล้าถูกวางลงตรงหน้าของฉัน “ถ้านายรู้สึกรักใครสักคนขึ้นมาแล้วถูกเขาทิ้งนายจะเข้าใจฉันเอง” “คงไม่มีวันนั้น ความรักมันเป็นแค่เรื่องไร้สาระ” ฉันยกเหล้าดื่มแล้วมองอลันอย่างไม่เข้าใจ “นายจะใช้ชีวิตแบบนี้ไปจนแก่เลยหรือไง ?”“ประมาณนั้น” นี่สินะความคิดของผู้ชายเจ้าชู้ “อลิชรู้หรือเปล่าว่านายเป็นแบบนี้ ?”“รู้”“แล้วอลิชไม่เตือนอะไรบ้างหรอ ?”“ก็ไม่ คงมีแค่คนแถวนี้ที่เอาแต่วุ่นวายไม่เลิก ถามมากน่ารำ
ฉันใช้มือดันหน้าท้องแกร่งของอลันเอาไว้เมื่อเขาพยายามจะดันเจ้าสิ่งนั้นเข้ามาครั้งแล้วครั้งเล่า ความเจ็บปวดตรงจุดหวงแหนมันทำให้ฉันน้ำตาคลอเบ้า ทั้งเสียใจที่ถูกพรากความบริสุทธิ์ไปแล้ว อยากให้เรื่องแบบนี้มันเป็นแค่ความฝัน แต่ความเจ็บปวดที่ได้รับมันทำให้ฉันต้องยอมรับความจริงว่าอลันกำลังทำอะไรอยู่ “อลันฉันเจ็บ…อ๊ะ~” ฉันพยายามดันตัวเองออกห่างจากอลัน แต่ถูกเขารั้งสะโพกไว้แล้วกระแทกเอวสอบเข้ามาหนักๆ “อ๊า~” อลันครางออกมาในลำคอเบาๆ เขาก้มหน้าลงมาใช้ลิ้นตวัดเลียหน้าอกของฉัน สองมือหนาประคองหน้าอกทั้งสองเข้าไว้ ก่อนที่อลันจะตะโบมดูดเลียมันอย่างหื่นกระหาย เขาผ่อนจังหวะกระแทกกระทั้นให้เบาลง “อื้อ อ๊า~” ฉันครางออกมาพร้อมกับค่อยๆ กัดริมฝีปากตัวเองแน่นเมื่อถูกเล้าโลมแบบนี้จู่ๆ ความเจ็บปวดเมื่อครู่มันก็ค่อยๆ เลือนหายไป แปรเปลี่ยนเป็นความรู้สึกบางอย่างที่ฉันก็ไม่เข้าใจตัวเอง พออลันเห็นว่าฉันเริ่มครางเขาก็ดูดเลียยอดปทุมถันหนักขึ้น สลับเต้าซ้ายและขวา พร้อมกับกระแทกเอวสอบหนักขึ้น แต่ฉันกลับไม่ได้รู้สึกเจ็บกับจังหวะที่หนักหน่วงมากเท่าตอนก่อนหน้า “ข้างในลื่นแบบนี้แปลว่าพี่กำลังมีอารมณ์ใช่ไหม” อลันถามกร
ฉันเงียบมองอลันที่กำลังหยิบเสื้อผ้ามาสวมใส่ เด็กคนนี้ทำไมถึงได้ใจร้ายกับฉันขนาดนี้นะ หลังจากใส่เสื้อผ้าแล้วอลันเดินมาหาฉันที่นอนอยู่บนเตียง ฉันกำชับผ้าห่มในมือแน่นเพราะกลัว สายตาคมกริบของอลันมองใบหน้าฉันนิ่งๆ อยู่ครู่หนึ่งก่อนที่เขาจะพูดขึ้น “ก็แค่ทำตัวเหมือนปกติ มันคงไม่ยากอะไรใช่ไหม ?” “ฉันคิดว่าเราไม่ควรเจอกันอีก” ฉันพูดสวนกลับไป ไม่ใช่ว่าไม่อยากได้ยินคำว่าจะรับผิดชอบ แต่เขาเลือกที่จะเมินเฉยฉันเองจะทำอะไรได้ จะให้ฉันทำตัวปกติได้ยังไง “เอาไว้รถซ่อมเสร็จเมื่อไหร่ก็ทางใครทางมัน” อลันบอก “แล้วเมื่อไหร่ ?”“ไม่รู้”“ถ้าอย่างนั้นนายก็เอารถฉันไปขับสิ” มันเป็นครั้งที่เท่าไหร่แล้วไม่รู้ที่ฉันบอกอลันแบบนี้ “ขี้เกียจ” อลันบอกเสียงเย็นก่อนจะหยิบเสื้อแจ็คเก็ตขึ้นมาสวมใส่ “ไม่ต้องไปส่งเดี๋ยวนั่งแท็กซี่กลับเอง” “รีบๆ ออกไปจากห้องฉันสักที” “อยากให้รับผิดชอบหรือไง ?” อลันเหลือบตามาถามเพราะคงสังเกตอาการของฉันอยู่“มันเป็นสิ่งที่นายควรทำไม่ใช่มาถามฉัน”“อ่า! จะให้รับผิดชอบยังไงดี ขอเป็นแฟน ?” “ฉันไม่ชอบนาย” “ก็ไม่ได้ชอบเหมือนกัน” อลันถอนหายใจออกมาหนักๆ แล้วพูดต่อ “มันก็แค่เซ็กส์จะคิดมากทำไม
“ฉันไปอ่อยเพื่อนนายตั้งแต่เมื่อไหร่ เพื่อนนายแค่เอาน้ำมาให้” ฉันตั้งคำถามกับอลันเพราะไม่เข้าใจกับคำว่า ‘อ่อย’ ที่เขากำลังกล่าวหา อลันมองหน้าฉันด้วยแววตานิ่งๆ ก่อนจะเดินหนีไป บทจะเงียบก็เงียบไปดื้อๆ บทจะพูดมากก็พูดมากจนน่ารำคาญ “ประสาท” ฉันบ่นตามหลังอลันที่เดินหายไปอย่างไม่สบอารมณ์ ถึงเขาจะได้ยินก็ไม่สนใจหรอกเพราะมาว่าฉันเอง ฉันนั่งรออลันต่ออีกประมาณเกือบจะสองชั่วโมงได้จนตอนนี้มันเริ่มจะค่ำแล้ว เขายังไม่มีท่าทีว่าจะกลับ ไอ้เรื่องเมื่อคืนที่เกิดขึ้นมันถูกความโกรธของฉันครอบงำไปจนหมด ตอนนี้มันโกรธที่อลันปล่อยให้ฉันรอเขานานขนาดนี้ ฉันตัดสินใจลุกขึ้นเดินไปหาอลันกับกลุ่มเพื่อน ซึ่งตอนแรกคิดว่าพวกเขากำลังซ่อมรถกันอยู่ แต่เปล่าเลยตอนนี้พวกเขากำลังนั่งดื่มกัน “ถ้าจะดื่มก็ไม่ควรบอกให้ฉันรอนะ” ฉันยืนข้างๆ ตัวของอลันแล้วพูด “กลับไปดิ” อลันตอบพร้อมกับยกกระป๋องเบียร์ขึ้นดื่ม ไม่หันมามองกันด้วยซ้ำ “แล้วทำไมไม่พูดคำนี้ตั้งแต่แรก!!” “ก็ไม่ถาม” “นายตั้งใจจะยั่วประสาทฉันชัดๆ !!” ฉันบอกออกไปอย่างหัวเสียก่อนจะรีบเดินกลับมาที่รถ รู้แบบนี้ไม่มานั่งรอให้เสียเวลาหรอก #คอนโดฉันทิ้งตัวนั่งลงบนโซฟาแร
หลังจากวางสายฉันก็กำโทรศัพท์แน่น ในหัวมันกำลังคิดว่าควรจะไปเจออลันที่ห้องน้ำหรือเปล่า แต่ถ้าฉันไม่ไปเจอเขาแล้วเขาลงแข่งล่ะ ถ้าเกิดมีอุบัติเหตุขึ้นมาฉันก็จะรู้สึกผิดอีก อ่า! ทำไมจู่ๆ ฉันถึงได้เป็นคนดีขนาดนี้นะ ฉันเดินมาหาบาทที่อยู่รวมกลุ่มกับเพื่อนๆ แล้วถามเขาว่าห้องน้ำอยู่ไหน “บาสห้องน้ำอยู่ตรงไหนหรอ ?” “พี่จะไปห้องน้ำหรอ เดี๋ยวผมพาไปมันอยู่ไกลนะ” “ไม่เป็นไรๆ บอกทางมาก็พอ” ฉันรีบค้านเมื่อได้ยินว่าบาสจะพาไป ขืนให้พาไปคงได้รู้แน่ๆ ว่าฉันนัดเจอกับอลัน เพราะทั้งคู่ไม่ถูกชะตากัน“มั่นใจจะไปคนเดียว มันอันตรายนะ” บาสแสดงสีหน้าเป็นห่วงออกมา “ไปเข้าห้องน้ำใครจะให้คนอื่นไปด้วยล่ะ ทำธุระส่วนตัวนะ ถ้ามีอันตรายพี่จะรีบโทรหาโอเคไหม”“อ่าๆ ก็ได้ๆ”บาสพยักหน้าตอบจากนั้นก็บอกทางไปห้องน้ำกับฉัน ซึ่งมันก็อยู่ไกลอย่างที่ว่าเพราะอยู่หลังตึกนู้นเลย “นี่พวกแกฉันไปห้องน้ำก่อนนะ เดี๋ยวมา” “อื้อๆ รีบๆ กลับมาล่ะ” มินนี่กับขวัญไม่สนใจฉันเท่าไหร่หรอกตอนนี้นางกำลังเมาท์กันเรื่องผู้ชายอยู่ฉันเดินแยกตัวออกมามาจากผู้คนเดินมาตามทางที่บาสบอก แถวนี้มันค่อนข้างเปลี่ยวและน่ากลัวอย่างที่ว่าไม่มีผิด ดีที่พอดีไฟเปิด
5 เดือนผ่านไป ชีวิตหลังแต่งงาน “ทำให้มันดีๆ หน่อยสิอลัน” “ก็ทำดีๆ อยู่นี่ไง” “แล้วนายเอาหมูไปผัดแบบนั้นได้ยังไง ทำไมไม่ผัดหมูก่อน”“แล้วทำไมไม่บอกก่อนก็รู้ว่าทำอาหารไม่เป็น”“ทำไม่เป็นก็ถอยไปฉันจะทำเอง”“ไม่ต้องยุ่งออกไปนั่งรอเลยไป” ฉันมองสามีของตัวเองทำอาหารด้วยความเหนื่อยใจ ทำไม่เป็นยังจะเสนอตัวอวดเก่งอยากจะโชว์ฝีมือ ชีวิตคู่ของเราไม่ได้โปรยด้วยกลีบกุหลาบ ไม่ได้รักกันจนหวานชื่น เรามีปากเสียงกันในบางครั้งไม่เข้าใจกันบ้าง แต่ความรักที่มีให้กันมันก็ยังคงอยู่และเพิ่มมากขึ้นทุกวัน ฉันว่ามันคงเป็นธรรมดาของชีวิตคู่ จะให้รักกันปานจะกลืนกินคงไม่ใช่ คนที่อยู่ด้วยกันการทะเลาะและปรับความเข้าใจเป็นเรื่องปกติ “เสร็จแล้วครับคุณเมีย ^_^” อลันถือจานอาหารที่ตัวเองทำมาวางไว้ที่โต๊ะด้วยสีหน้าที่ปลื้มอกปลื้มใจกับฝีมือตัวเอง “ผัดผักยังไงให้ผักไม่สุก แบบนี้จะกินยังไง” “ผักต้องสุก ?” เขาถามอย่างกับไม่เคยกินผัดผักมาก่อนในชีวิตถึงไม่รู้ว่ามันต้องสุกประมาณไหน “ถ้าลูกคลอดออกมาฉันคงไม่ไว้ใจให้นายทำอาหารให้ลูกกินแน่ๆ” “ของแบบนี้มันพัฒนากันได้ ตอนนี้ทำไม่เป็นอีกสิบปีข้างหน้าอาจจะได้เป็นเชฟกระทะเหล็กก็ไ
#บ้านของฉันฉันกับอลันมาที่บ้านด้วยกันเพื่อจะมาบอกพ่อว่าเรากำลังจะมีลูก ก่อนมาเขาได้โทรบอกพ่อกำนันแล้วเห็นว่าดีใจยกใหญ่เลย พรุ่งนี้คงจะขึ้นมากรุงเทพมาคุยเรื่องงานแต่ง “จะมาทำไมไม่บอกก่อนจะได้ให้คนจัดเตรียมอาหารเพิ่ม” พอพ่อเห็นอลันเดินมาพร้อมกับฉันก็รีบท้วงทันที ถึงก่อนหน้านี้จะใจร้ายไปบ้างแต่ตอนนี้พ่อตากับลูกเขยเริ่มเข้ากันได้แล้วนะ “หนูมีเรื่องสำคัญจะบอกพ่อค่ะ ^_^” ฉันยิ้มให้พ่อแล้วก็หันมายิ้มให้อลัน จากนั้นเราสามคนก็พากันเดินมาที่ห้องขับแขก“มีอะไรทำไมถึงต้องคุยเป็นทางการขนาดนี้ ?” พ่อถาม “พ่ออยากมีหลานคือเปล่าคะ” “อยากสิ พ่อแก่แล้วอยากจะรีบอุ้มหลานเร็วๆ” “งั้นคุณลุงก็สมหวังแล้วครับ” อลันพูดแทรก “หมายความว่ายังไง ?” พ่อขมวดคิ้วมองเราทั้งคู่สลับกัน ฉันคลี่ยิ้มก่อนจะตอบ “หนูท้องค่ะ ^_^” พอบอกว่าท้องพ่อก็เงียบไปเหมือนตกใจ ทำเอาฉันใจหาย ไหนบอกว่าอยากอุ้มหลานเร็วๆ ไง ทำไมถึงทำหน้าแบบนั้น“คุณลุงไม่ดีใจหรอครับ” อลันรีบถามเพราะเห็นพ่อเงียบไป “ลง ลุงอะไรกัน เรียกพ่อได้แล้วไอ้ลูกเขย” พ่อพูดออกมาพร้อใกับรอยยิ้มบนใบหน้า ทำเอาฉันถอนหายใจอย่างโล่งอกนึกว่าพ่อจะเสียใจซะอีก อีกหนึ่งเรื่องร
โรงพยาบาลตอนนี้ฉันกับอลันอยู่ที่โรงพยาบาล ส่วนอลิชเธอกลับไปที่บ้านแล้วเพราะต้องไปดูลูก ทั้งฉันและอลันได้รับการตรวจร่างกายอย่างละเอียดทั้งคู่ แต่ที่ต่างออกไปคือหมอให้ฉันตรวจเลือดและตรวจปัสสาวะ ตอนนี้เรากำลังนั่งรอผลตรวจอยู่อาการของอลันดีขึ้น ตอนนี้เขานั่งจนแทบจะสิงร่างฉันอยู่แล้ว “ขยับไปหน่อยได้ไหม ดูสิคนมองเยอะเลยนะ” ฉันกระซิบบอกอลัน “ขยับออกก็อ้วก จะเอาแบบนั้นไหมล่ะ” “แล้วอยู่ใกล้ฉันไม่อยากอ้วกหรือไง” เขาส่ายหน้าแทนคำตอบ ถึงอาการของเขาจะดีขึ้นแต่ร่างกายยังอิดโรย ไม่นานเท่าไหร่คุณหมอก็เรียกให้เราสองคนไปฟังผลตรวจ “ผลตรวจของคุณผู้ชายเป็นปกติดีนะคะ” “แต่เขาทั้งเวียนหัวทั้งอ้วกเลยนะคะคุณหมอ” ฉันรีบพูดแย้งขึ้นทันที “คงจะเป็นอาการแพ้ท้องแทนภรรยาค่ะ ยินดีด้วยนะคะตอนนี้คุณกำลังตั้งครรภ์ ^_^” หมอพูดด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยรอยยิ้ม แต่คำพูดนั้นยังวนอยู่ในหัวของฉัน ยินดีด้วยนะคะคุณกำลังตั้งครรภ์ มันจะเป็นไปได้ยังไงในเมื่อเราไม่เคยพลาด อลันปล่อยนอกหรือไม่ก็ใส่ถุงยางอนามัยตลอด ตอนนั้นที่ปล่อยในฉันก็กินนาคุมฉุกเฉินแล้ว คิดไม่ออกเลยว่าจะท้องได้ยังไง “จริงหรอครับคุณหมอ ผมกำลังจะมีลูกหรอคร
อลันเดินออกมาจากห้องน้ำทั้งที่ยังเอามือปิดจมูกอยู่ เขาทำท่าเหมือนขยะแขยงอาหารที่ฉันเตรียมให้มากๆ มันรู้สึกเฟลนิดๆ นะ อุตส่าห์ตั้งใจเตรียมให้แท้ๆ “ไปหาหมอไหม”“ไม่เป็นไรแค่เวียนหัวนิดหน่อย” ฉันเดินมาหาอลันแล้วยกมือขึ้นทาบบนหน้าผากของเขาเพื่อเช็คว่าตัวร้อนหรือเปล่า “ตัวก็ไม่ร้อนนี่ ทำไมจู่ๆ ถึงเป็นแบบนี้ล่ะ ฉันว่าไปหาหมอดีกว่านะอลัน”อลันสวมกอดฉันเอาไว้แน่นแล้วบอกด้วยน้ำเสียงออดอ้อน “แค่กอดเมียแป๊บเดียวเดี๋ยวก็หาย” แปะ! ฉันฟาดมือลงบนแขนของอลันเบาๆ แล้วพูดค้อน “ฉันเป็นห่วงนะยังจะมาพูดเล่นอีก”“ไม่ได้พูดเล่นมันดีขึ้นจริงๆ นะ” พูดจับอลันก็เอาใบหน้ามาซุกลงบนซอกคอของฉัน “หอมจัง” “…นายคงกินไม่ได้แล้วใช่ไหมฉันจะได้เก็บ” ฉันถามเสียงเศร้า “มันเหม็น” อลันพูดกระซิบบอกที่หูเสียงเบา “อยากกินเมียแทนข้าว” ฝ่ามือสากเริ่มเลื้อยไปมาเป็นปลาหมึก ริมฝีปากหนาพรมจูบไปจนทั่วซอกคอของฉันก่อนจะขยับขึ้นมาที่พวงแก้มและประกบจูบที่ริมฝีปาก “อืม~” เสียงครางในลำคออย่างพึงพอใจของอลันทำให้ฉันรู้สึกวาบหวิว แควก! เสียงนี้คือเสียงชุดซีทรูตัวบางของฉันถูกฉีกอย่างไร้ความปรานี “อลัน!!” ฉันดันตัวออกแล้วจ้องอลันเขม็ง เข
วันต่อมา หลังจากที่อลันเลิกเรียนเราก็มาเจอเฮียเฟย นัดเจอกันที่ร้านอาหารในห้าง ฉันโทรนัดเฮียเอาไว้แล้ว #ภายในร้านอาหาร “เฮียสั่งจะกินอะไรไหมคะเดี๋ยวแพรสั่งให้” ฉันรีบถามเมื่อเฮียเฟยมาถึง มันรู้สึกเกร็งเอามากๆ สาเหตุก็เพราะอลันที่เอาแต่จ้องมองตลอดเวลา “ไม่เป็นไรเดี๋ยวเฮียต้องเข้าบริษัทไปกินที่บริษัทก็ได้”“งานยุ่งหรอคะช่วงนี้”“ก็….”“มีอะไรจะพูดก็รีบๆ พูด เอาแต่เนื้อ น้ำไม่ต้อง” อลันพูดแทรกขึ้นมาอย่างเสียมารยาท ฉันจึงหันมามองค้อนเขาด้วยสายตาที่ตำหนิ แต่เขาก็ทำท่าเหมือนทองไม่รู้ร้อน“ทีหลังถ้าจะนัดคุยมาคนเดียวดีกว่านะ แฟนแพรคงไม่สะดวก” เฮียเฟยบอก “ถ้าคุยสองต่อสองคงไม่ปล่อยให้มา” อบันตอบกลับทันควัน “นายช่วยอยู่เงียบๆ ได้ไหมอลัน” ฉันบอกเขาเสียงดุ ใจคอจะหาเรื่องให้ได้เลยหรือไง “แพรขอโทษแทนอลันด้วยนะคะ”“ไม่เป็นไรเฮียเข้าใจ แฟนแพรยังเด็ก….”“เด็กแล้วยังไง ?” เป็นอีกครั้งที่อลันถามอย่างไม่สบอารมณ์ “อลัน!!” ฉันจ้องเขาเขม็งจึงยอมปิดปากเงียบ มันน่าดีดหน้าผากแรงๆ สักทีให้เข็ดหลาบ “ที่นัดมาวันนี้แพรอยากจะมาขอโทษที่เคยพูดให้ความหวังเฮีย อยากขอโทษที่เคยดึงเฮียเข้ามาเกี่ยวข้องทั้งที่แพรไม่ไ
ทางผู้ใหญ่พูดคุยกันครั้งนี้พ่อฉันยินยอมไม่ได้ขัดอย่างที่เคยลั่นวาจาเอาไว้ คุณคานส์สามีของอลิชเสนอตัวจะออกค่าใช้จ่าย ส่วนค่าสินสอดวันแต่งพ่อของอลันจะเป็นคนออกเอง โดยงานหมั้นจะจัดหลังจากที่มหาวิทยาลัยของอลันปิดเทอม ซึ่งก็คืออีกไม่นานนี้แล้ว หลังจากคุยธุระเสร็จเรียบร้อยเราก็นั่งกินข้าวด้วยกัน ฉันเองก็ยังเกร็งไม่หาย แต่ก็ดีใจที่พ่อของอลันเอ็นดูฉันมากขนาดนี้ ตอนนี้ฉันกำลังเดินเล่นกับอลิชอยู่ที่สนามหน้าบ้าน ส่วนพ่อฉันกับพ่อของอลันคุยกันเรื่องธุรกิจ พ่อของอลันสนใจอยากจะเปิดธุรกิจเล็กๆ ที่บ้านต่างจังหวัดเลยขอคำปรึกษากับพ่อ ดีใจที่ทั้งสองคุยกันถูกคอ “แกไม่กลับบ้านพร้อมสามีหรออลิช” ที่ถามแบบนี้ก็เพราะว่าฉันเห็นคุณคานส์กลับไปก่อนแล้ว “ฉันกลับพร้อมพ่อน่ะ คุณคานส์รีบไปดูลูก” “สามีดีเด่นนะเนี่ย” “แกก็เถอะ ดีใจด้วยนะ รู้ไหมฉันแทบจะกรี๊ดลั่นบ้านตอนที่รู้ว่าอลันจะจอแกหมั้น” อลิชดีใจจนออกนอกหน้า “แกไม่ห้ามน้องหน่อยหรอ หมั้นทั้งๆ ที่ยังเรียนไม่จบ” “แพร อลันเป็นผู้ชายไม่มีอะไรเสียหายหรอกนะ ดีซะอีกน้องฉันตั้งใจทำงานมากๆ แถมยังไปเรียนทุกวัน ฉันละนับถือแกจริงๆ เลยที่เอาอลันอยู่หมัดขนาดนี้” “พี่อลิช
วันต่อมา เป็นอีกวันที่ฉันอยากจะไปดูร้านของตัวเองแต่พ่อห้ามเอาไว้ บอกเหตุผลว่าตั้งแต่แม่เสียพ่อทำแต่งานไม่มีเวลาให้ฉันเลย วันนี้จึงอยากให้เราอยู่ด้วยกัน ตอนนี้ฉันกับพ่อกำลังนั่งอยู่ที่สวนหลังบ้าน สวนนี้แม่เป็นคนอยากได้พ่อก็ตามใจแม่ทุกอย่าง “พ่อสัญญากับแม่เอาไว้ว่าจะดูแลลูกสาวคนเดียวของเราให้ดีที่สุด” พ่อพูดพร้อมกับสายตาที่มองไปยังสวนดอกไม้ต้นไม้ “ลูกโกรธหรือเปล่าที่ก่อนหน้านี้พ่อเคยห้ามไม่ให้รักกับผู้ชายที่ลูกเลือก” “โกรธสิคะ หนูโกรธพ่อมากที่ไม่ยอมฟังอะไรเอาแต่ยึดติดเรื่องฐานะ” “ถึงตอนนี้พ่อเริ่มเข้าใจแล้วว่าฐานะมันไม่สำคัญขนาดนั้น” ฉันยิ้มหวานให้พ่อ “ขอบคุณนะคะที่เปิดโอกาสให้อลัน” “ถ้าลูกรักมันมากขนาดนี้มันคงจะมีอะไรดีบ้างนั่นแหละ ไม่อยากนั้นลูกสาวของพ่อคงไม่หลงหัวปักหัวปำ” “หนูไม่ได้หลงขนาดนั้นสักหน่อย” “ไอ้เรื่องแข่งรถก็บอกเตือนให้เบาลงบ้าง จะดูแลลูกสาวของพ่อได้ยังไงถ้ายังเอาชีวิตไปเสี่ยงอันตรายอยู่แบบนั้น”“ตอนนี้เขาไม่ค่อยได้แข่งแล้วค่ะเพราะต้องดูแลคลับ”“ส่วนเรื่องตาบาสพ่อมองคนผิดไปจริงๆ ตอนนี้พ่อก็ยังรู้สึกผิดที่เคยบังคับลูก” “มันผ่านไปแล้วพ่ออย่าคิดมากเลยนะคะ ตอนนี้บา
#ภายในห้องทำงาน อลันเหวี่ยงร่างของฉันให้กระแทกกับโซฟาตัวใหญ่แรงๆ ไร้คำว่าปราณี ขนาดเป็นแฟนกันนะ ถ้าเป็นเมื่อก่อนที่ไม่ใช่สถานะแฟนฉันไม่เจอบีบคอตายเลยหรอ แต่ถึงจะเจอเหวี่ยงกระแทกโซฟาแบบนี้ฉันก็ยังยิ้มหวานให้อลัน “วันนี้แฟนฉันหล่อเป็นพิเศษเลยนะ ^_^” ฉันลุกขึ้นจากโซฟาเดินมายกมือขึ้นคล้องคออลันแล้วพูดเสียงหวาน สายตาของอลันในตอนนี้กำลังจ้องชุดที่ฉันใส่เขม็งบ่งบอกถึงอารมณ์ไม่พอใจสุดๆ ก่อนที่เขาจะแกะมือฉันออกจากต้นคอ “อะไรกันจับนิดจับหน่อยก็ไม่ได้” “ทำไมถึงใส่ชุดแบบนี้มา” เขาถามเสียงเข้ม “รู้ใช่ไหมว่าไม่ชอบ รู้ใช่ไหมว่าถ้าเห็นใส่แล้วจะเป็นยังไง” “รู้สิ ^_^” “แล้วใส่มาทำไมวะห๊ะ!! ชอบให้โมโหว่างั้น ?”“ก็นายน่ะโกรธอะไรก็ไม่รู้ไร้สาระ ก็แค่ไปคุยกับพ่อเรื่องหมั้นเอง พอฉันตอบตกลงก็กล่าวหาว่าประชด”เขาไม่โต้ตอบอะไรแต่กลับพ่นลมหายใจร้อนผ่าวออกมาแรงๆ “สรุปจะไปคุยกับพ่อนายเรื่องหมั้นหรือเปล่า ?”“ไม่ไป!! ไม่อยากหมั้นก็ไม่ต้องไป ก็ดีแยกกันอยู่อิสระดี ชอบไม่ใช่ ? ได้แต่งตัวโป๊ๆ โชว์ผู้ชายไปทั่ว” “พูดอะไรออกมารู้ตัวไหมอลัน!! นายกำลังดูถูกฉันอยู่นะ” จากที่อารมณ์ดีพอได้ยินคำพูดเมื่อครู่ของอลันมัน
“พ่อไม่ห้ามหนูกับอลันแล้วงั้นหรอคะ” ถึงจะรู้สึกผิดแต่ฉันก็ต้องถามย้ำเพื่อความแน่ใจ พ่อพยักหน้าแทนคำตอบ “พ่อจะไม่ใจร้ายกับคนที่หนูรักใช่ไหม” ฉันจ้องลึกเข้าไปในดวงตาคู่นั้นของพ่อ รับรู้ได้ถึงความเศร้าจากสิ่งที่ฉันเลือกเมื่อครู่ “พ่อจะไม่ขัดขวางความรักของลูกอีก ขอให้ลูกมั่นใจพ่อพูดคำไหนคำนั้น”ฉันยิ้มออกมาก่อนจะโผล่เข้ากอดพ่อแน่น เป็นอีกครั้งที่ความรู้สึกอึดอัดในใจได้ปลดล็อก ในที่สุดพ่อก็ลดคติลงได้ “ขอบคุณที่ให้โอกาสผมได้รักกับลูกสาวของคุณลุงนะครับ” อลันพูดขึ้นพ่อจึงค่อยๆ ผละกอดออกแล้วเพ่งสายตามองอลันแทน “ถึงฉันจะไม่เต็มใจแต่ลูกสาวของฉันเลือกแล้ว อย่าทำให้ผิดหวังก็แล้วกัน”“ครับ ผมจะไม่ทำให้คุณลุงผิดหวัง” “หนูไม่อยากให้พ่อคาดหวังอะไรมากมายกับอลันนะคะ” ฉันพูดแทรกขึ้นพ่อจึงตวัดสายตาหันมา “ทำไมลูกถึงพูดแบบนั้น พ่อจะคาดหวังกับผู้ชายที่ลูกเลือกไม่ได้เลยหรือไง” “ไม่มีใครเป็นอย่างที่หวังได้อย่างสมบูรณ์แบบหรอกนะคะ ไม่เว้นแม้แต่หนูที่เป็นลูกสาวของพ่อ” “…….” พ่อถอนหายใจออกมาเบาๆ ก่อนจะยกมือขึ้นมาลูบศีรษะของฉัน “หนูอยากให้พ่อเปิดใจให้อลันจริงๆ อย่างที่หนูเปิดใจให้เขานะคะ ถ้าแม่ยังอยู่หนูเชื่