หอรักเร้นสวาท บทที่ 4

“เอ้อ...ตอนผ่านเข้ามาในจวนของท่านแม่ทัพหลีเหว่ย ข้าเห็นมีตำหนักหนึ่งอยู่หลังไม้ใหญ่ด้านโน้น งดงามยิ่งนัก”

“อ้อ...นั่นคือหอเหมยฟ้า เป็นสถานที่ท่านแม่ทัพชอบไปนั่งเขียนหนังสือในยามว่าง แต่เจ้าอย่าไปสนใจเลย ปกติมิค่อยมีใครเข้าไปที่นั่นหรอก”

“ขอบใจเจ้ามากนะผิงอันที่ช่วยบอกข้าเรื่องการวางตัวในจวนแห่งนี้ ข้าจะจดจำไว้และไม่ทำในสิ่งที่เจ้าบอกว่ามิสมควร”

“ดีแล้ว...เชื่อฟังข้าแล้วเจ้าจะอยู่ที่นี่ได้นานๆ...ถ้าเช่นนั้นแล้วเดี๋ยวข้าไปก่อน เจ้าจงจัดเสื้อผ้าและที่นอนของเจ้าให้เรียบร้อยเถิด”

ผิงอันกล่าวจบก็เดินออกไป สาวใช้ในจวนแม่ทัพหยุดยืนหน้าห้องเมื่อปิดประตูบลง นางเบ้ปากและพูดกับตัวเอง

“ชิ! สาวชาวบ้านเช่นเจ้ารึจะมาสู้สาวใช้ในจวนของท่านแม่ทัพอย่างข้าได้ หยู่เยียน...หน้าตาเจ้าสะสวยมิใช่เล่น ได้ขัดสีฉวีวรรณคงงามไม่แพ้ข้าและสาวใช้คนอื่น ข้าจะมิยอมให้เจ้าได้อยู่ใกล้ชิดท่านแม่ทัพเป็นเด็ดขาด”

กล่าวแล้วนางก็เดินออกไป ทิ้งให้หยู่เยียนอยู่ในห้องพักของนางลำพัง ขณะนั้นสาวชาวบ้านก็นั่งนึกถึงคำพูดของผิงอัน สงสัยจะเป็นจริงดั่งนางว่า ก็ดูเอาเถิด ท่านแม่ทัพหลีเหว่ยผู้งามสง่า ใบหน้าคร้ามคมเข้ม ดูทีรึวัยก็น่าจะปาเข้าไปหลายร้อนหลายหนาวเข้าแล้วแต่กลับยังมิมีฮูหยินข้างกาย หรือว่าจะไม่ชอบสตรีนางใดเลยก็มิรู้ได้ แต่ดูเหมือนว่าเรื่องเจ้าของจวนที่นางครุ่นคิดนั้นจะมิอาจลบความรู้สึกใคร่รู้ที่หยู่เยียนมีต่อหอเหมยฟ้าได้

ยิ่งคิดก็ยิ่งให้อยากรู้เสียนักว่าที่หออันงดงามนั้นมีดีอันใด หยู่เยียนคิดตามประสาสาวชาวบ้านหลังจากวันนั้นนางก็เริ่มคุ้นเคยกับการใช้ชีวิตเป็นสาวใช้ในจวนใหญ่โตของแม่ทัพผู้กล้าแกร่ง นางต้องปรับตัวให้เข้ากับวิถีของนางรับใช้ภายในเรือนของเจ้าขุนมูลนายใหญ่วึ่งมันช่างแตกต่างไปจากชีวิตของสาวชาวบ้านอย่างแต่ก่อน

ที่สำคัญยิ่งกว่านั้นคือนางรู้จักการแต่งกายให้สะอาดสะอ้านและงดงามด้วยอาภรณ์แม้เป็นเพียงข้ารับใช้แม่ทัพใหญ่ก็ตาม ส่วนเรื่องนายทหารที่ผิงอันเคยเตือนนางไว้นั้นกลับมิได้สำคัญต่อหยู่เยียนแม้แต่น้อย นับแต่มาอยู่ในจวนนางก็ยังมิเคยเห็นชายใดหรือแม้กระทั่งทหารนายใดเป็นที่ถูกตาต้องใจได้มากเทียมเท่ากับแม่ทัพหลีเหว่ย

แย่แล้ว...นี่นางนึกอะไรของนางกันนะ ชักจะลามปามไปใหญ่แล้ว บุรุษมากหน้าในจวนใยจึงมิมีผู้ใดดึงดูดนางได้เท่ากับแม่ทัพใหญ่อย่างหลีเหว่ยกันนะ

“หยู่เยียน...วันนี้งานในครัวไม่มากเท่าไหร่ ถ้ายังไงเจ้าช่วยไปเก็บดอกไม้ในสวนมาให้ข้าสักตะกร้า”

อิงเยว่ หญิงวัยกลางคนซึ่งเป็นหัวหน้าแม่ครัวสั่งนางรับใช้ผู้เข้ามาใหม่และนางเห็นว่าหยู่เยียนนั้นขยันขันแข็ง ไม่ว่าจะใช้ให้ทำอะไรก็ไม่เคยบ่นแม้งานหนักหรือเบา หยู่เยียนได้ยินเช่นนั้นจึงตอบกลับไปว่า

“เจ้าค่ะ...แต่ว่าท่านป้าจะให้ข้าไปเก็บดอกไม้ที่ไหนหรือเจ้าคะ?”

“ไปเก็บที่สวนดอกไม้ในจวนนี่ล่ะ เจ้าเดินตรงไปทางนี้นะ มันเป็นทางเล็ก ๆ ไปยังหอเหมยฟ้า แต่เจ้ามิต้องเข้าไปที่หอแห่งนั้นหรอกนะ”

“หอเหมยฟ้าที่งดงามนั่นหรือคะท่านป้าอิงเยว่”

“นั่นล่ะ...ที่นั่นเป็นเขตหวงห้ามของท่านแม่ทัพ ไม่ค่อยมีผู้ใดเข้าไปยุ่มย่าม เจ้าอย่าเก็บดอกไม้จนลืมแล้วเผลอเข้าไปที่นั่นเสียล่ะ”

“เจ้าค่ะ เดี๋ยวข้าจะรีบเก็บดอกไม้มาให้ท่านเจ้าค่ะ”

ว่าแล้วหยู่เยียนก็ออกจากห้องครัวและเดินไปตามส้นทางเล็ก ๆ ทอดยาวเข้าไปในสวนป่าภายในจวนของแม่ทัพใหญ่ หากระหว่างทางนางก็เพิ่งฉุกนึกได้ว่าวันนี้ยังไม่เห็นหน้าผิงอันตั้งแต่นางเข้าไปช่วยงานครัวนับแต่เวลาเช้า หรือว่าผิงอันจะไปช่วยงานพ่อบ้านหวางตรงส่วนใดส่วนหนึ่งของบ้านละกระมัง ขณะนึกอยู่นั้นสายตาของนางก็มองไปข้างหน้าและหยุดที่หอเหมยฟ้า หอต้องห้ามที่อิงเยว่ หัวหน้าแม่ครัวว่าไว้ ดูจากตรงนี้ไกล ๆ มันก็เป็นสถานที่อันงดงาม หอเหมยฟ้ารายล้อมด้วยดอกไม้เบางบานอวดความงาม ดูเหมือนว่าจะมีพันธุ์ไม้สวย ๆ มากกว่าในสวนที่อิงเยว่สั่งให้นางมาเก็บดอกไม้นี่เสียอีก