หอรักเร้นสวาท บทที่ 2

“ข้าอยู่ที่นี่ได้ค่ะท่านแม่ทัพ ถึงแม้ข้าจะเคยอยู่ในหมู่บ้าน ทำไร่ทำนาแต่ข้าคิดว่าจะปรับตัวและช่วยงานท่านแม่ทัพได้เจ้าค่ะ”

“เจ้าทำอะไรเป็นบ้างนะ”

บทที่ 2          

“หลานสาวของข้าทำงานได้สารพัดอย่าง แล้วแต่ท่านแม่ทัพจะเรียกใช้หรืออยากให้นางทำอะไรดังใจท่านต้องการ”

จื่อรั่วรีบนำเสนอ เพราะนางไม่อยากต้องเป็นธุระพาหลานสาวกลับบ้านนอก อยากให้หยู่เยียนอยู่ในจวนของแม่ทัพหนุ่มมิใช่ด้วยเหตุผลอื่น เพียงแค่ไม่อยากต้องรับภาระเลี้ยงดูหลานสาวอยู่ที่บ้าน ยิ่งข้าวปลาอาหารไม่ได้หาง่าย ๆ และในยุคที่ข้าวยากหมากแพงเพราะบ้านเมืองมีสงครามอยู่เนืองๆ ขณะนั้นเองหลีเหว่ยก็นั่งนิ่งสักครู่แล้วจึงตอบกลับไปว่า

“ก็ได้...เช่นนั้นแล้วข้าจะยอมรับหลานของเจ้าไว้ให้ช่วยงานในจวน แต่ก้ขอเตือนไว้ก่อนว่ามาอยู่ที่นี่เจ้าต้องทำตัวดี ๆ อย่าได้ทำในสิ่งที่ข้าไม่อนุญาตหรือประพฤติตัวไม่เหมาะสม หาไม่แล้วข้าจะส่งเจ้ากลับไปอยู่กับป้าของเจ้าเช่นเดิม”

“ค่ะ...ท่านแม่ทัพ...ข้ารับปากว่าจะทำตัวให้ดีสมกับที่ท่านเมตตารับข้าไว้ให้ช่วยงานที่นี่เจ้าค่ะ”

“ดี! เดี๋ยวข้าจะให้พ่อบ้านหวางพาเจ้าไปที่พัก ที่นี่มีคนของข้าอยู่มากมาย หากทำตัวดี ๆ เจ้าก็จะอยู่ได้โดยไม่มีปัญหา”

แม่ทัพผู้สง่าผ่าเผยสั่นกระดิ่งเรียกพ่อบ้านวัยกลางคนที่รีบวิ่งเข้ามาทันทีเมื่อได้ยิน

“นี่คือพ่อบ้านหวาง...เขาคือผู้จัดการและคอยดูแลความเรียบร้อยในจวนของข้า หากเขาสั่งให้เจ้าทำอะไรก็จงทำอย่างตั้งใจ เขาจะช่วยสั่งสอนการวางตัวของนางรับใช้ในจวนแห่งนี้”

เมื่อพูดจบแม่ทัพหนุ่มก็ลุกขึ้นและเดินออกไป เหลือเพียงจื่อรั่วและหลานสาวของนาง ส่วนพ่อบ้านหวางมองหญิงทั้งสองแล้วยิ้มให้

“ว่าอย่างไรล่ะแม่นาง นี่มาจากไหนกันรึนี่”

“ข้ามาจากหมู่บ้านไม่ห่างจากที่นี่ล่ะท่านพ่อบ้าน ตั้งใจพาหลานสาวมาฝากฝังให้ช่วยงานท่านแม่ทัพเพราะเขาเคยมีบุญคุณต่อข้าและสามีของข้า”

จื่อรั่วตอบและเห็นว่าพ่อบ้านของแม่ทัพใหญ่นั้นหน้าตาใจดีและท่าทีโอบอ้อมอารีย์ทำให้นางยิ่งรู้สึกสบายใจ

“เช่นนั้นแล้วก็ตามข้ามาทางนี้เถิด ข้าจะพาเจ้าไปยังที่พักของเหล่านางรับใช้ที่ทำงานในจวนของท่านแม่ทัพ แต่ขอบอกซะก่อนนะวืท่านแม่ทัพไม่ค่อยสุงสิงหรือสนิทสนมกับสาวใช้ในบ้าน ท่านวางตัวอย่างสง่างามสมกับเป็นแม่ทัพขององค์ซ่งไทจู่เลยเชียวล่ะ”

พูดจบพ่อบ้านก็เดินนำหน้าไปก่อน จื่อรั่วจึงรีบหันมาทางหลานสาวของนางและเอ่ยว่า

“หยู่เยียน นี่เป็นโอกาสดีของเจ้าแล้วรู้ไหม ได้เข้ามาอยู่ในจวนของแม่ทัพใหญ่ เจ้าต้องทำตัวดี ๆ อย่าให้ข้าต้องเสียชื่อหรืออับอายเสียล่ะรู้ไหม”

“ท่านป้า...แล้วเมื่อไหร่ข้าจะได้กลับไปอยู่กับท่านอีกเล่า ข้ามาอยู่เช่นนี้ก็เป็นห่วงท่านกับท่านลุงนัก”

“โอ๊ย...ไม่ต้องเป็นห่วงข้ากับลุงของเจ้าหรอกหยู่เยียน ให้เจ้าอยู่ในที่สบายน่ะดีแล้ว เจ้าสบายข้ากับลุงของเจ้าก็สบายใจ ว่าแต่...รีบตามท่านพ่อบ้านหวางไปเถิด”

“แล้วท่านป้าจะกลับแล้วเหรอคะ”

“ก็ใช่นะซี...จะอยู่รออะไรกัน ข้าต้องรีบกลับไปที่หมู่บ้าน มืดค่ำเดี๋ยวจะเดินทางลำบาก ขอให้เจ้าอยู่ที่นี่อย่างมีความสุขนะหยู่เยียน ข้าไปล่ะ”

จื่อรั่วพูดจบก็รีบหันหลังเดินออกจากจวนของแม่ทัพทันที หยู่เยียนแทบไม่มีเวลามองตามป้าของนางทันเดินหายลับตาเพราะต้องรีบตามพ่อบ้านหวางไปยังสะพานที่ทอดตัวถึงอีกฝั่งของจวนที่กินอาณาบริเวณกว้างใหญ่ไม่ใช่เล่น ทางที่ผ่านมานั้นนางเห็นนายทหารจำนวนหนึ่งกำลังฝึกศาสตราวุธอย่างขะมักเขม้น กระทั่งไปถึงสถานที่หนึ่งซึ่งนางประมาณว่าน่าจะเป็นห้องครัวเพราะเห็นมีหญิงหลายนางกำลังกระวีกระวาดจัดเตรียมผักและเนื้อทั้งต้มน้ำบนเตา กระทั่งพ่อบ้านหวางหยุดเดินและหันกลับมายังสาวชาวบ้านที่เดินไปไม่ทันระวังจนเกือบชนกับพ่อบ้านวัยกลางคนที่มองนางพลางส่ายหน้า

“ระวังหน่อยหยูเยียน เจ้าต้องปรับนิสัยกระโดกกระเดกอย่างชาวบ้านให้เรียบร้อยอย่างหญิงในเมืองหลวงรู้หรือไม่”

“เจ้าค่ะ...แล้วไม่ทราบว่านี่คือห้องครัวของท่านแม่ทัพหรือเจ้าคะ”