บทที่ 268

หลินหยางรับคีย์การ์ดมา ในใจเข้าใจว่ามู่หรงยิ่นยังกินไม่อิ่ม จึงตั้งใจว่าจะไปกินไก่ตุ๋นหอยเป๋าฮื้อต่อที่ห้องอีกถึงจะพอใจ

“ได้! ผมไปจ่ายเงินก่อน”

“ไปเถอะ ฉันจะรอคุณอยู่ตรงนี้”

มู่หรงยิ่นเอามือข้างหนึ่งเท้าคาง สายตาที่จ้องมองหลินหยางแทบจะมีน้ำหยดออกมาแล้ว

หลินหยางลุกขึ้นเดินออกจากห้องส่วนตัว ไปที่แคชเชียร์เพื่อจ่ายเงิน แต่กลับพบเข้ากับฉินโม่หนงที่เดินออกมาจากทางห้องน้ำที่ทางเดิน

ตั้งแต่คืนวันนั้นหลังจากที่ทะเลาะกับฉินโม่หนงจนรู้สึกไม่ค่อยมีความสุข หลินหยางก็ตั้งใจว่าช่วงระยะนี้จะไม่ไปมีอะไรกับฉินโม่หนง

อีกทั้งสองวันนี้เขาก็มีสัมพันธ์อันร้อนแรงกับหลินหยี่โม่ ก็คือมิตรภาพอันลึกซึ้ง ที่แยกจากกันไม่ได้ จึงไม่มีกะจิตกะใจไปคิดถึงฉินโม่หนง

ทั้งสองคนสบตากัน ใบหน้าของฉินโม่หนงแสดงถึงความสับสน แล้วก็มีความประหลาดที่ยากจะสังเกตเห็น แต่ก็เก็บซ่อนลงไปอย่างรวดเร็ว

ฉินโม่หนงขยับริมฝีปาก แต่ไม่ได้ทักทายหลินหยาง เลือกที่จะเดินผ่านไป

“นี่...ทำไมต้องแสร้งทำเป็นไม่รู้จักกัน? ไม่ทักทายฉันหน่อยเหรอไง?”

หลินหยางหันหน้ากลับไปกล่าว

“แกก็ไม่อยากทักทายฉันด้วยเหมือนกันไม่ใช่เหรอไง?”

ฉินโม่หนงหยุดฝีเท้า แ