บทที่ 9

“นายท่าน ท่านทำของหล่นหรือ” ฉินเย่ว์โหรวเดินตามเฉินฝานแล้วถามเบา ๆ

“ข้าหา...หาเจอแล้ว หาเจอแล้ว!”

เฉินฝานหันกลับมาอย่างมีความสุข ในมือของเขามีของสีดำสนิทอยู่สองก้อน

ของสีดำนั้นก็คือ...

มูล?

มูล!

มูลก้อนใหญ่สองก้อน มูลวัวทั้งดำและแห้งสองก้อน

“เฉินฝาน” ฉินเย่ว์เจียวเรียกเฉินฝานด้วยชื่ออีกครั้ง นางปกป้องฉินเย่ว์โหรว “ท่านคิดจะทำอะไรอีก”

มือของฉินเย่ว์โหรวจับชายเสื้อของฉินเย่ว์เจียวไว้แน่น ดวงตาราวกับดวงดาราของนางเต็มไปด้วยความหวาดกลัว ลมหายใจสั่นเทา

เมื่อเดือนที่แล้วเฉินฝานออกไปเล่นพนันและแพ้กลับมา ครั้นตื่นขึ้นมา กลางดึกเขาระบายความโกรธทั้งหมดใส่ฉินเย่ว์โหรว ด่านางที่แม้แต่อุ่นเตียงก็ทำไม่ได้ จากนั้นก็ลากนางไปที่ครัว ยัดขี้เถ้าเข้าปากนาง

ตอนนี้เฉินฝานคงจะไม่ระบายความโกรธใส่นางอีกและยัดมูลวัวเข้าปากนางกระมัง...

“เฉินฝาน ถ้าท่านทำร้ายน้องสี่ของข้าอีก ข้าจะฆ่าท่าน!”

ฉินเย่ว์เจียวตะโกนด้วยความโกรธแค้นราวกับว่านางยอมตายโดยไม่ยี่หระใด ๆ ทั้งสิ้น

สิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อเดือนที่แล้ว นางจะไม่ปล่อยให้เกิดขึ้นได้อีก

เฉินฝานส่ายหัวอย่างช่วยไม่ได้ “เย่ว์เจียว เจ้าเป็นหญิงสาว อย่าคิดแต่เรื่องการทุบตีและฆ่าแกงอยู่ตลอดสิ…”

ขณะที่เขาพูด ฉินเย่ว์เจียวก็โบกมือตรงหน้าเขา...

“ผลั่ก!”

มูลวัวแห้งกรัง แตกเป็นชิ้น ๆ เมื่อร่วงตกลงไป

“ข้า…” เฉินฝานมองดูมูลวัวที่แตกกระจายอยู่บนพื้น จึงรู้สึกร้าวรานใจ “สิ่งล้ำค่าเช่นนั้นแตกพังไปหมดแล้ว”

มูลวัวแห้งนี้เป็นเชื้อเพลิงที่ดีมากในโลกของเขา คนเลี้ยงสัตว์ในทุ่งหญ้าต่างใช้มูลวัวเป็นเชื้อเพลิง เมื่อแห้งก็ไม่มีกลิ่นแล้ว

บางทีคนที่นี่อาจจะไม่รู้ว่ามูลวัวเป็นเชื้อเพลิงได้ เขาเดินมาตลอดทางก็เจอไม่น้อย ตอนนี้หน้าหนาวแล้ว มูลวัวบนพื้นส่วนใหญ่ก็แห้งทั้งหมด

"ถูกต้อง!" ฉินเย่ว์เจียวกัดฟันเอ่ยอย่างขมขื่น "มันใช้ลงโทษน้องสี่ของข้าไม่ได้แล้ว แน่นอนว่าท่านต้องเสียดาย!"

“หา?” เฉินฝานยืนขึ้นมองฉินเย่ว์เจียวด้วยความประหลาดใจ ใช้เวลาสักพักกว่าจะโต้ตอบได้

“เฮ้อ เย่ว์เจียวเจ้าเข้าใจข้าผิด เย่ว์โหรวอ่อนโยนและงดงามขนาดนี้ ข้าทนไม่ได้ที่จะลงโทษนางหรอกนะ”

ฉินเย่ว์โหรวซึ่งยืนอยู่ข้างฉินเย่ว์เจียวเงยหน้าขึ้นมองเฉินฝาน ดวงตากลมโตที่ขี้อายของนางเต็มไปด้วยความขลาดกลัวและความสับสน ยามที่นางเห็นเฉินฝานมองนาง นางก็ก้มหน้าลงทันที

เฉินฝานส่ายหัวอย่างช่วยไม่ได้ ให้ตายเถอะ เขารู้สึกว่าทำให้นางกลัวอีกครั้งแล้ว

“เย่ว์โหรว เจ้าอย่ากลัวไปเลย!”

เมื่อได้ยินคำพูดของเฉินฝาน หัวใจของฉินเย่ว์โหรวก็สั่นสะท้าน

ตั้งแต่นางแต่งให้เขา เขาไม่เคยเรียกชื่อของนางเลย เขามักจะเรียกนางว่านางแพศยา

เย่ว์โหรว เย่ว์โหรว

วันนี้เขาเรียกหลายครั้งแล้ว น้ำเสียงอ่อนโยน ทุ้มต่ำ และหนักแน่น

นางไม่เคยสังเกตมาก่อนเลยว่ากระแสเสียงของเฉินฝานไพเราะเพียงใด

ใบหน้าของฉินเย่ว์โหรวแดงระเรื่อ นางพูดอย่างเขินอาย "ขอบคุณนายท่านที่ไม่ลงโทษข้า"

“เอ่อ...” เฉินฝานกลับรู้สึกอึดอัดเล็กน้อย เขาเกาหัวแล้วพูด “อย่าขอบคุณข้าเลย ก่อนหน้านี้ข้าผิดเอง”

“ทำไมท่านถึงบอกว่ามูลวัวเป็นสมบัติล้ำค่าละเจ้าคะ” ฉินเย่ว์เจียวยังคงปฏิเสธที่จะเรียกเฉินฝานว่านายท่าน แต่น้ำเสียงของนางอ่อนโยนกว่าเดิมมาก ไม่ใช่น้ำเสียงมาดร้ายอีกต่อไป

เกือบทุกครอบครัวในรัชสมัยต้าถงเลี้ยงวัว แต่ไม่มีผู้ใดรู้ว่ามูลวัวเป็นเชื้อเพลิงที่ดี

เฉินฝานแย้มยิ้มเล็กน้อย

ฉินเย่ว์เจียวมีท่าทีที่ไม่ดีต่อเขา แต่เขาไม่ถือสา

ท้ายที่สุดแล้วเจ้าของร่างเดิมน่ารังเกียจมาก ให้นางเปลี่ยนความคิดเกี่ยวกับเขาทันที มันจะเป็นการบังคับคนอยู่บ้าง

“แน่นอนว่ามูลวัวแห้งเป็นสมบัติล้ำค่า ลองมองหามันตามทางที่เรามานะ ข้าจำได้ว่ายังมีอยู่” เฉินฝานพูดและเริ่มมองลงไปอีกครั้ง

“ไม่จำเป็นต้องมองหาแบบนี้ ข้ารู้ว่าจะหาได้ที่ไหน” ฉินเย่ว์เจียวกล่าว

เฉินฝานเดินตามฉินเย่ว์เจียวไปยังเนินเขาเล็ก ๆ ด้านหลังหมู่บ้าน มีการสร้างรั้วไม้สี่เหลี่ยมขนาดเล็กบนเนินเขา ในรั้วเต็มไปด้วยมูลวัวไม่พึงประสงค์ที่ถูกทิ้งในหมู่บ้าน ปีนี้ฝนตกน้อย หลังจากฤดูหนาวอากาศก็แห้งขึ้น มูลวัวแห้งหมดแล้วและเป็นเชื้อเพลิงที่ดีมาก

เมื่อมองดูมูลวัวแห้งในรั้วไม้ เฉินฝานก็มีความสุขและประหลาดใจ

ข่าวดีก็คือมูลวัวแห้งเหล่านี้สามารถอยู่ได้ตลอดฤดูหนาว แต่ที่น่าแปลกใจคือ...

“ปุ๋ยธรรมชาติดี ๆ เช่นนี้ เหตุใดจึงไม่ใช้ในไร่นาเล่า”

เขาเพิ่งบอกว่าเชื้อเพลิงไป ฉินเย่ว์เจียวและฉินเย่ว์โหรวไม่เข้าใจ ทว่ามูลวัวนั้นสามารถใช้เป็นปุ๋ยได้ พวกนางน่าจะเข้าใจกระมัง

“ปุ๋ย? มันคืออะไรเจ้าคะ” ฉินเย่ว์เจียวและฉินเย่ว์โหรวเอ่ยขึ้นพร้อมกันด้วยสีหน้าเดียวกัน ทั้งคู่มองเฉินฝานด้วยความฉงน

เฉินฝานพูดไม่ออก

ไม่มีทาง คนที่นี่ไม่รู้จริง ๆ หรือว่ามูลวัวสามารถใช้เป็นปุ๋ยได้

“ใส่ในดินหรือ” ใบหน้าของฉินเย่ว์เจียวเปลี่ยนไปบิดเบี้ยวอีกครั้ง นางมองเฉินฝานอย่างดูแคลน “ถ้าวางสิ่งที่มีกลิ่นเหม็นเช่นนี้ลงในทุ่งนา พืชผลจะต้องถูกรมจนตาย ท่านไม่มีสามัญสำนึกเลย อย่างที่คาดไว้ว่าเป็นคนไร้ประโยชน์ที่รู้จักแค่กินและดื่มเท่านั้น”

“พี่สาม” ฉินเย่ว์โหรวดึงมุมเสื้อผ้าของฉินเย่ว์เจียวเบา ๆ ส่งสัญญาณให้นางหยุดทำให้เฉินฝานโมโห

นางกลัวมาก กลัวว่าเฉินฝานจะกลับมาเป็นปีศาจร้ายเฉกเช่นก่อนที่เขาจะตกลงไปในน้ำ

เฉินฝานยิ้มอย่างไม่เห็นด้วย

เจ้าของร่างเดิมเป็นสวะจริง ๆ เนื่องจากเขาเพิ่งมาใหม่ ดังนั้นเด็กผู้หญิงสองคนจึงไม่เข้าใจเขา มันจึงไม่สำคัญ

ต่อมาเฉินฝานได้ค้นพบ นี่คืออีกโลกหนึ่ง แม้จะดูคล้ายกับจีนโบราณ แต่บางอย่างก็ยังแตกต่างจากจีนโบราณ มูลวัวที่นี่มีส่วนผสมที่เขาไม่รู้จักซึ่งไม่เหมาะกับการเป็นปุ๋ย

แต่มันเป็นเชื้อเพลิงที่ดีจริง ๆ

เฉินฝานให้ฉินเย่ว์เจียวกลับบ้านไปหยิบของที่สามารถเก็บของพวกนี้ได้ ฉินเย่ว์เจียวกลับไปเอาตะกร้าไม้ไผ่สี่ใบมา

ตะกร้าขนาดใหญ่ทั้งสี่เต็มไปด้วยมูลวัว ฉินเย่ว์เจียวหยิบตะกร้าที่ใหญ่ที่สุดสองใบและเหลือตะกร้าอีกสองใบ เฉินฝานหยิบขึ้นมาหาบโดยสัญชาตญาณ

การกระทำในจิตใต้สำนึกของเขาทำให้สองพี่น้องฉินตกใจ ฉินเย่ว์เจียวยืนอยู่ด้านหน้าฉินเย่ว์โหรวโดยไม่รู้ตัว

“พวกเจ้า..เฮ้อ!” เฉินฝานยิ้มอย่างช่วยไม่ได้ “ข้าจะไม่ทุบตีพวกเจ้า ข้าแค่จะเก็บมูลวัวที่เหลืออยู่เท่านั้น”

“...”

สองพี่น้องฉินมองเฉินฝานอย่างมึนงงอีกครั้ง นี่เป็นครั้งแรกที่พวกนางได้ยินเฉินฝานพูดว่าเขาจะทำงานตั้งแต่พวกนางแต่งงานกับเฉินฝาน

“อย่าเอาแต่ยืนอึ้งสิ!” เฉินฝานตัวสั่น “เริ่มมืดแล้ว วันนี้หนาวมาก เรารีบกลับกันเถอะ”

ร่างกายนี้อ่อนแอมาก ทนความหนาวเย็นไม่ได้

“นายท่าน!” ฉินเย่ว์โหรวรู้สึกตัวและหยิบคานหาบจากมือของเฉินฝานทันที “งานนี้ข้าจะปล่อยให้ท่านทำได้อย่างไร ข้าจะทำเอง!”

“ขาและเท้าของเจ้าไม่สะดวก ข้าทำเอง!”

“นายท่าน ให้ข้าทำเถอะ”

มือของฉินเย่ว์โหรวยังคงจับคานหาบไว้แน่นขณะที่เป็นกังวล ดวงตาที่ราวกับดวงดาราของนางก็เต็มไปด้วยน้ำตาที่ใสเช่นก้อนผลึกใส

“เจ้า...”

เฉินฝานดูสับสน นางร้องไห้ทำไมกัน เขายังไม่ได้ทำอะไรเลยสักนิด ในเวลาเดียวกันเขาก็รู้สึกแปลกเล็กน้อย ทันทีที่ฉินเย่ว์เจียวปรากฏตัวนางก็ปกป้องฉินเย่ว์โหรว ไม่ว่าเขาจะทำอะไรนางก็เฝ้าดูเขาอย่างใกล้ชิด

ทว่าตอนนี้ฉินเย่ว์โหรวต้องการเก็บมูลวัว ฉินเย่ว์เจียวเพียงแค่มองและไม่พูดอะไรเลย

“นายท่าน ข้าทำได้ ข้าทำงานได้จริง ๆ ” ดวงตาของฉินเย่ว์โหรวเต็มไปด้วยแววร้องขอ

“ข้ารู้ว่าท่านไม่ได้มีเจตนาดีเลย!”

ฉินเย่ว์เจียวเหลือบมองเฉินฝานด้วยความโกรธ "ท่านอยากจะยืมมือราชสำนักฆ่าน้องสี่ใช่หรือไม่!"