บทที่ 655

เสิ่นหมิงหยวนขยับมุมปากแฝงยิ้ม “ท่านอ๋อง ข้าวกินมั่วได้ คำพูดพูดมั่วไม่ได้ รัชทายาทหรงชอบดื่มเหล้า ในเมืองหลวงมีใครไม่รู้บ้าง?”

“ฮึ่ม!” ตวนชินอ๋องคำรามไม่พอใจ “รัชทายาทหรงชอบดื่มเหล้าไม่ผิด แต่เขาไม่เคยเข้ามาพระราชวัง ถ้าไม่ใช่เพราะมีคนนำทาง เขาจะหาห้องเครื่องเจอในเวลาสั้นเท่านี้ได้รึ?”

“เฮ้อ ตวนชินอ๋อง ท่านพูดเช่นนี้ก็ไม่ถูก” รอยยิ้มมุมปากของเสิ่นหมิงหยวนชัดขึ้นกว่าเดิม “ข้าน้อยได้ยินว่าคนชอบดื่มเหล้าสามารถได้กลิ่นเหล้าแม้อยู่ห่างออกไปหนึ่งลี้ ทั้งยังหาตำแหน่งของเหล้าได้อย่างรวดเร็ว”

คำพูดในประโยคตอนท้าย เสิ่นหมิงหยวนจ้องตวนชินอ๋องไม่ขยับไปไหน

ได้กลิ่นเหล้าแม้อยู่ห่างออกไปหนึ่งลี้ ทั้งยังหาตำแหน่งของเหล้าได้อย่างรวดเร็ว

ไม่ใช่คำพูดที่เสิ่นหมิงหยวนคิดเอง แต่เป็นการกระทำของตวนชินอ๋อง

เป็นตำนานที่พลเมืองแคว้นต้าชิ่งมักพูดถึงหลังอาหารเย็น

รัชทายาทหรงย่อมไม่มีความสามารถนั้น ตวนชินอ๋องพาสมาชิกราชวงศ์กลุ่มนั้นเข้ามาไม่นาน เสิ่นหมิงหยวนก็ส่งหลี่ชิ่งไปหลอกล่อรัชทายาทหรงด้วยอาหารและสุราชั้นดี

นี่คือเหตุผลว่าทำไมตอนหลังเสิ่นหมิงหยวนตอบตกลงตวนชินอ๋องอย่างเฉียบขาด ให้สมาชิกราชวงศ์เหล่านั้น