เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 3
บทที่เกี่ยวข้อง
เขยอันดับหนึ่งของจักรพรรดิ บทที่ 4
“ขอร้องแม่เจ้าสิ!” เฉินฝานยกอีกถ้วยหนึ่งขึ้น“ปึก!”“ดูซิว่าข้าจะกล้าตีเจ้าหรือไม่ ?”“อ๊าก!” จูต้าอันที่ไม่ทันระวังตัวส่งเสียงร้องอย่างเจ็บปวด ต่อมาเขาพยายามจะลุกขึ้น แต่เฉินฝานไม่ให้โอกาสเขาเลย“ปึก!”“กล้าไหม!”“ปึก!”“กล้าไหม!”เขาพูดคำว่ากล้าไหมหนึ่งครั้ง ก็ฟาดจูต้าอันหนึ่งครั้งกำลังมือที่เฉินฝานฟาดลงไปหนักขึ้นทุกครั้งศีรษะของจูต้าอันกลายเป็นสีแดงอย่างรวดเร็ว เลือดไหลออกมามากขึ้นเรื่อย ๆ เขาปากแข็งในตอนเริ่มต้น แต่ภายหลังส่งเสียงร้องเจ็บปวดดังสนั่นและร้องขอความเมตตาไม่หยุดชายสองคนที่มาจากหอนางโลมอี๋ชุนย่วนวางมือลงและมองหน้ากัน ไม่มีใครกล้าเข้าไปช่วยจูต้าอันสักคนไอ้เฉินฝานนี่ เหตุใดถึงไม่เหมือนอย่างที่รู้จักเฉินฝานที่พวกเขารู้จัก นอกจากผู้หญิงในเรือนตนเองแล้วก็สู้ใครไม่ได้เลย คำว่าอันธพาลของหมู่บ้านล้วนได้มาเพราะอยู่กับจูต้าอันและล้วนเพราะมีจูต้าอันคอยหนุนหลังทำไมตอนนี้กลับ……“ปึกๆๆ!” เฉินฝานยังทุบไม่หยุด“นายท่านเจ้าคะ นายท่าน!” ฉินเย่ว์โหรวนั่งลงข้างเฉินฝาน “หยุดตีได้แล้ว หยุดตีได้แล้ว ถ้ายังตีต่อไปเขาจะตายได้นะเจ้าคะ!”ครอบครัวไม่อาจไร้ผู้นำ หากเฉินฝานเข้า
เขยอันดับหนึ่งของจักรพรรดิ บทที่ 5
“วืด”“ตุบ!” ธนูดอกหนึ่งเสียบตรงบานประตูเฉินฝานมองลูกธนูที่อยู่ห่างเขาไม่ถึงหนึ่งเซนติเมตรอย่างตาโต เขามีความรู้สึกเหมือนรอดพ้นเคราะห์กรรม หากธนูลูกนี้เฉียงอีกเพียงเล็กน้อย……ใคร!ใครสามหาวถึงเพียงนี้!คนสูงโปร่งรูปสวยคนหนึ่งพลันแสดงตัวขึ้นตรงหน้าเฉินฝาน“พี่สาม!”เฉินฝานยังไม่ทันได้ตอบโต้ ฉินเย่ว์โหรวก็วิ่งไปพี่สาม!ฉินเย่ว์เจียว?ในความทรงจำ ฉินเย่ว์เจียวเป็นพี่สาวแท้ ๆ ของฉินเย่ว์โหรว ภรรยาอีกคนของเขาเฉินฝานมองฉินเย่ว์โหรวอย่างละเอียดมองจากสายตาน่าจะสูงราว 170 เซนติเมตร ความสูงนี้ ในสมัยโบราณถือว่าสูงมากรูปหน้าคล้ายคลึงกับฉินเย่ว์โหรวแต่ก็มีความแตกต่างนางมีโครงหน้าชัดกว่า ร่างกายอวบอิ่มกว่าฉินเย่ว์โหรว สีผิวค่อนไปทางเหลืองข้าวสาลี ประกอบกับความสูงของนางแล้ว ช่างชวนให้รู้สึกมีความองอาจ เย้ายวนแทบทุกอิริยาบถอาจเป็นเพราะวิ่งเร็ว สีหน้าของฉินเย่ว์เจียวจึงแดงก่ำ มีเม็ดเหงื่อหยดลงจากหน้าผาก หน้าอกกระเพื่อมขึ้นลง เสื้อผ้าก็เปียกชุ่มไปด้วยเหงื่อ……เห้อ!เฉินฝานหันหน้าหนีอย่างเร็วหากพูดว่าฉินเย่ว์โหรวที่อ่อนแอแต่อ่อนโยนทำให้รู้สึกอยากปกป้อง ถ้าเช่นนั้นฉินเย่ว์เจียวท
เขยอันดับหนึ่งของจักรพรรดิ บทที่ 6
เมื่อมาถึงยามนี้ ฉินเย่ว์เจียวไม่สามารถพูดต่อไปได้อีก นางถอดด้ามธนูออกจากคันธนู กำไว้ในมือแน่น ขณะที่จ้องเฉินฝานถมึงทึงเฉินฝานยังรู้สึกโกรธเมื่อได้ยินคำพูดนี้ ไม่ต้องพูดถึงฉินเย่ว์เจียวเลย เขาฟังแล้วยังอยากบีบคอนายท่านคนเดิมให้ตายไปเสียฉินเย่ว์โหรวลดแขนที่กางออกลงอย่างช้า ๆ แสงในดวงตาหรี่ลงทีละน้อย ฉินเย่ว์เจียวพูดถูก ตั้งแต่เข้ามาในบ้านหลังนี้พวกนางไม่เคยได้ใช้ชีวิตอย่างสบาย ๆ เลยสักวันหลายครั้งที่นางเองก็สงสัย ความตายนั้นดีกว่าการมีชีวิตอยู่หรือไม่“น้องสี่ เจ้ามายืนข้างข้า” ฉินเย่ว์เจียวดันฉินเย่ว์โหรวไปด้านข้าง พลางชี้ด้ามธนูและคันธนูไปยังเฉินฝานอีกครั้ง“อา!” ฉินเย่ว์โหรวหลับตาไม่กล้ามองผ่านไปชั่วพริบตา“ท่าน......”ฉินเย่ว์เจียวจ้องมองเฉินฝานตรงหน้านางอย่างว่างเปล่า ในขณะนี้เฉินฝานกำลังจับมือของนางที่ถือคันธนูอยู่“เหตุใดท่านถึง ถึงได้...” ฉินเย่ว์เจียวเอ่ยขึ้นตะกุกตะกักเขาเข้ามาตรงหน้านางและจับมือนางได้รวดเร็วขนาดนี้ได้อย่างไร เขาจะมีทักษะเช่นนี้ได้อย่างไรหากเขามีทักษะเช่นนี้ ฉินเย่ว์โหรวคงถูกขายไปนานแล้ว จะรอให้นางออกไปแล้วค่อยแอบขายฉินเย่ว์โหรวทำไมกัน“เย่ว์.
เขยอันดับหนึ่งของจักรพรรดิ บทที่ 7
หลังจากที่ฉินเย่ว์เจียวออกไปข้างนอก ฉินเย่ว์โหรวก็ยกอาหารที่เฉินฝานกินไปได้ครึ่งหนึ่งออกไปขึ้นโต๊ะ“นายท่าน ข้าน้อยอุ่นข้าวแล้ว ท่านทานเถอะเจ้าค่ะ!”พูดจบก็วางอาหารแล้วหมุนตัวจะออกไปหลังออกจากห้องหลัก ฉินเย่ว์โหรวเรียกฉินเย่ว์เจียวให้ไปกินข้าวเย็นสองพี่น้องไม่ได้เข้าไปกินอาหารในห้องหลัก พวกนางเดินเข้าไปในครัว หนึ่งคนถือหนึ่งชามกินอาหารเฉินฝานนั่งลง มองชามข้าวใบเล็กตรงหน้าเขาแล้วยิ้มอย่างจนใจ ชามข้าวนี้ของเขา กินแล้วช่างเต็มไปด้วยความพลิกผันเหลือแสนเสียจริง กินตั้งแต่เที่ยงถึงเย็นก็ยังกินไม่หมดเลยในขณะที่ยิ้มอย่างขมขื่น เฉินฝานก็เงยหน้าขึ้น อีกฟากหนึ่งของห้องครัว สีหน้าอันเจ็บปวดของสองพี่น้องฉินที่กลืนอาหารอย่างขมขื่นก็ตกอยู่ในสายตาของเขาเมื่อคิดว่าสิ่งที่อยู่ในชามของพวกนางไม่ใช่ข้าวขัดสีแต่คือผักป่า เขาก็กินไม่ลงเดิมทีเขาต้องการเรียกพวกนางมากินข้าวด้วยกัน แต่เมื่อมองดูชามข้าวขนาดเล็กบนโต๊ะแล้ว คิดอีกที ฉินเย่ว์โหรวคงกลัวว่าเขาจะ...“ตึง!”เฉินฝานกระแทกตะเกียบลงบนโต๊ะเป็นดังคาด ฉินเย่ว์โหรวที่อยู่อีกฟากของห้องครัวตกใจจนผุดลุกขึ้นยืน ฉินเย่ว์เจียวก็ยืนขึ้นตาม นางดึงฉินเ
เขยอันดับหนึ่งของจักรพรรดิ บทที่ 8
เฉินฝานย่อมฟังออกถึงความสงสัยของฉินเย่ว์โหรว เขายิ้มแล้วพูด "ไม่ต้องกังวล ข้าเป็นนายท่านของพวกเจ้านะ"ยุคปัจจุบันเขาเกิดในครอบครัวที่ยากจน จะมีงานบ้านใดที่ไม่เคยทำเล่าฉินเย่ว์โหรวยังคงไม่ขยับนายท่าน...เขา เขายิ้มให้นางจริง ๆนางกำลังฝันอยู่หรือเปล่า“เย่ว์โหรว เย่ว์โหรว เย่ว์โหรว”จนกระทั่งเฉินฝานเรียกนางเป็นครั้งที่สาม ฉินเย่ว์โหรวก็กลับมามีสติสัมปชัญญะอีกครั้ง“จะ จะจุดไฟทันทีเลยเจ้าค่ะ!” ฉินเย่ว์โหรวรีบ ใบหน้าของนางแดงเล็กน้อยเนื้อที่จูต้าอันนำมาด้วยในวันนี้ครึ่งหนึ่งมีไขมันในยุคนี้ เนื้อติดมันแพงกว่าเนื้อไม่ติดมันเฉินฝานหั่นเนื้อมันออกทีละน้อย แล้วใส่ลงในหม้อ ทอดจนออกน้ำมันกลิ่นหอมของน้ำมันผุดออกมาจากหม้อ ฉินเย่ว์โหรวก็แอบกลืนน้ำลายเต็มปากในขณะที่นางกำลังจุดไฟฉินเย่ว์เจียวซึ่งยืนอยู่ข้างกรอบประตูก็อดไม่ได้เช่นกันมันหอมมากหนึ่งปีแล้วที่ไม่เคยได้กินเนื้อสัตว์เลย สองพี่น้องรู้สึกหิวไขมันไม่เยอะ จึงกลั่นน้ำมันได้ไม่เยอะ แต่ก็ดีกว่าไม่มีเลยเฉินฝานเทเนื้อที่เหลือลงในหม้อพร้อมกับผักป่าทันทีที่ผักป่าถูกเทลงในหม้อ แสงในดวงตาของสองพี่น้องฉินทั้งก็หรี่ลงเฉินฝานไ
เขยอันดับหนึ่งของจักรพรรดิ บทที่ 9
“นายท่าน ท่านทำของหล่นหรือ” ฉินเย่ว์โหรวเดินตามเฉินฝานแล้วถามเบา ๆ“ข้าหา...หาเจอแล้ว หาเจอแล้ว!”เฉินฝานหันกลับมาอย่างมีความสุข ในมือของเขามีของสีดำสนิทอยู่สองก้อนของสีดำนั้นก็คือ...มูล?มูล!มูลก้อนใหญ่สองก้อน มูลวัวทั้งดำและแห้งสองก้อน“เฉินฝาน” ฉินเย่ว์เจียวเรียกเฉินฝานด้วยชื่ออีกครั้ง นางปกป้องฉินเย่ว์โหรว “ท่านคิดจะทำอะไรอีก”มือของฉินเย่ว์โหรวจับชายเสื้อของฉินเย่ว์เจียวไว้แน่น ดวงตาราวกับดวงดาราของนางเต็มไปด้วยความหวาดกลัว ลมหายใจสั่นเทาเมื่อเดือนที่แล้วเฉินฝานออกไปเล่นพนันและแพ้กลับมา ครั้นตื่นขึ้นมา กลางดึกเขาระบายความโกรธทั้งหมดใส่ฉินเย่ว์โหรว ด่านางที่แม้แต่อุ่นเตียงก็ทำไม่ได้ จากนั้นก็ลากนางไปที่ครัว ยัดขี้เถ้าเข้าปากนางตอนนี้เฉินฝานคงจะไม่ระบายความโกรธใส่นางอีกและยัดมูลวัวเข้าปากนางกระมัง...“เฉินฝาน ถ้าท่านทำร้ายน้องสี่ของข้าอีก ข้าจะฆ่าท่าน!”ฉินเย่ว์เจียวตะโกนด้วยความโกรธแค้นราวกับว่านางยอมตายโดยไม่ยี่หระใด ๆ ทั้งสิ้นสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อเดือนที่แล้ว นางจะไม่ปล่อยให้เกิดขึ้นได้อีกเฉินฝานส่ายหัวอย่างช่วยไม่ได้ “เย่ว์เจียว เจ้าเป็นหญิงสาว อย่าคิดแต่เรื่
เขยอันดับหนึ่งของจักรพรรดิ บทที่ 10
นี่มันอะไรกันเนี่ย?เฉินฝานขมวดคิ้วแน่นแล้วเอ่ยถาม “เย่ว์เจียว เจ้ากำลังพูดถึงเรื่องอะไร หรือว่าถ้าข้าหาบ ทางการจะมาจับกุมฉินเย่ว์โหรวหรือ”“หึ!” ฉินเย่ว์เจียวส่งเสียงไม่พอใจ “ทำไมถึงแสร้งโง่ สมองท่านพังไปแล้วจริง ๆ หรือไร”!!!เฉินฝานตกตะลึง หรือจะเป็นเรื่องจริงความทรงจำของเจ้าของร่างเดิมมีจำกัด เขาจำเรื่องนี้ไม่ได้จริง ๆประเทศนี้มันแปลก ๆ ผู้ชายทำงานไม่ได้แล้วหรือไม่น่าแปลกใจเลยที่ผู้ชายมีน้อยเพียงนี้ในความเป็นจริง ผู้ชายในรัชสมัยต้าชิ่งสามารถทำงานได้ แล้วก็ยังถือว่าผู้ชายต้องแข็งแกร่งเพื่อความสวยงามอีกด้วยแต่ถ้าเฉินฝานเป็นฝ่ายเก็บมูลวัว ส่วนฉินเย่ว์โหรวกลับไปมือเปล่ามันคงจะผิดปกติผู้ชายในรัชสมัยต้าชิ่งมีสถานะสูงส่ง รู้สึกว่าผู้หญิงเกิดมาเพื่อรับใช้ผู้ชาย หากเฉินฝานหาบ ฉินเย่ว์โหรวเดินกลับมือเปล่า เช่นนั้นนางจะต้องถูกผู้อื่นสาปส่งนับไม่ถ้วน จากนั้นอาจถูกฟ้องไปยังทางการโดยผู้ชายในหมู่บ้าน ถึงยามนั้นจะต้องมีบทลงโทษกฎหมายอาญากว่ายี่สิบข้อหาด้วยร่างกายปัจจุบันของฉินเย่ว์โหรว ไม่มีทางที่จะสามารถต้านทานการลงโทษเจ้าหน้าที่ได้เฉินฝานไม่รู้อะไรเลย นอกจากกังวลว่าจะมีคนฟ้องท
เขยอันดับหนึ่งของจักรพรรดิ บทที่ 11
ไม่ใช่ความจริงใช่ไหม!เหม่อลอยเพียงครู่เดียว ฉินเย่ว์เจียวก็ขยับมาอยู่ข้างเขาแล้ว นางเปิดผ้าห่มครึ่งหนึ่งแล้วห่มไว้บนตัวเฉินฝานอบอุ่นและมีกลิ่นหอมกลิ่นหอมจากตัวฉินเย่ว์เจียวพอ ๆ กับนิสัยดุดันของนางเข้มข้น เร่าร้อน!เฉินฝานถึงกระทั่งอดไม่ได้ที่จะถอนหายใจผู้ชายแผ่นดินนี้ช่างมีความสุขจริงๆ !ช่วงเวลาที่เฉินฝานประทับใจ ข้างกายของเขาพลันว่างเปล่า……รู้สึกตัวอีกที ฉินเย่ว์เจียวลงจากเตียงเตาไปแล้วเวลาผ่านไปหลายวินาทีกว่าเฉินฝานจะรู้สึกตัว เมื่อครู่นี้ฉินเย่ว์เจียวเพียงแค่ช่วยให้ความอบอุ่นกับผ้าห่มเท่านั้นเขาคิดว่า……พูดตามตรง เขารู้สึกผิดหวังอยู่ข้างในเล็กน้อย“แค่ก ๆ !”“ยังอุ่นไม่พอรึ” ฉินเย่ว์เจียวหันกลับมาถาม“พอแล้ว ๆ!” เฉินฝานรีบตอบพูดจบ ความจริงแล้วข้างในรู้สึกเสียดายเล็กน้อยเฉินฝาน กลัวอะไรวะ ต้องพูดว่าไม่พอสิเตียงเตาใหญ่มาก สองพี่น้องตระกูลฉินคงจะนอนอีกฝั่ง แต่เวลาผ่านไปพักใหญ่ เฉินฝานก็ไม่เห็นสองเงาของพี่น้องตระกูลฉินพลันมีเสียงแซก ๆ ดังมาจากพื้น เฉินฝานชะโงกหัวตามที่มาของเสียงสองพี่น้องตระกูลฉินปูหญ้าอยู่ตรงมุมที่ใกล้เขาที่สุด พวกนางม้วนตัวอยู่บนเตียงหญ้
บทล่าสุด
เขยอันดับหนึ่งของจักรพรรดิ บทที่ 1094
เฉินฝานเป่าปืนในมือ พูดกับหญิงชุดสีน้ำเงินต่อ“แม่นางคิดอยากจะสังหารข้า เรื่องนั้นเป็นไปไม่ได้ อีกอย่าง ข้าคิดว่าเจ้าคงถูกตาเฒ่าหวงโถวหลอกแล้วแน่ๆ ข้ากับเขาไม่เคยสัญญาหมั้นหมายใดๆ กันมาก่อน”“เจ้าในตอนนั้นเป็นแค่เด็ก ย่อมไม่ได้ทำสัญญาหมั้นหมายกับเจ้า” หญิงชุดสีน้ำเงินพูดด้วยน้ำเสียงหงุดหงิด“ไม่ได้ทำกับเจ้าพ่อและเจ้าแม่ของข้าด้วย” เฉินฝานตอบด้วยความมั่นใจเช่นเดียวกันพ่อแม่เจ้าของร่างเดิม เป็นเพียงคู่สามีภรรยาธรรมดาทั่วไป พวกเขาไม่มีทางรู้จักเซียนเจี้ยนหวงที่เป็นถึงผู้มีชื่อเสียงของบู๊ลิ้ม“พ่อกับแม่เจ้าไม่ได้ทำสัญญา ทว่าพ่อบุญธรรมของเจ้าทำ”“พ่อบุญธรรม?”เฉินฝานถึงกับพูดไม่ออก เขามีพ่อบุญธรรมตั้งแต่เมื่อใด เหตุใดเขาจึงไม่รู้ฟังคำพูดของเฉินฝาน หญิงชุดสีน้ำเงินขมวดคิ้วเล็กน้อย “ดูเหมือนเจ้าเองก็ไม่อยากแต่งงานกับข้า เช่นนั้นก็ดีเหมือนกัน ขอเพียงเจ้าฉีกสัญญาหมั้นหมายต่อหน้าข้า เช่นนั้นการหมั้นหมายระหว่างเรา ถือว่าจบสิ้น”“สัญญาหมั้นหมาย? ข้าไม่เคยพบเจอมาก่อน” เฉินฝานตกตะลึงเล็กน้อย หญิงชุดสีน้ำเงินเป็นเพียงเด็กสาววัยสิบเจ็ดที่วางตัวเป็นผู้ใหญ่เท่านั้น นางไม่ได้เจ้าเล่ห์เพทุบาย ส
เขยอันดับหนึ่งของจักรพรรดิ บทที่ 1093
ถึงอย่างไรหญิงชุดสีน้ำเงินก็เป็นคนมีฝีมือ นางหลุดออกจากพันธนาการของเฉินฝานอย่างรวดเร็ว“ข้าจะสังหารท่าน!” หญิงสาวตะโกนขึ้น เหาะขึ้นกลางอากาศพุ่งตัวไปยังดาบที่ถูกเฉินฝานยิงทิ้งเมื่อครู่ จากนั้นเก็บดาบขึ้นมาแล้วพุ่งตัวไปหาเฉินฝานการจู่โจมครั้งนี้ของหญิงชุดสีน้ำเงิน รวดเร็วกว่าครั้งก่อนหน้า เพียงชั่วพริบตา นางก็ปรากฏตัวตรงหน้าเฉินฝานแล้วหากเฉินฝานไม่มีดาบในมือ เกรงว่าจะกลายเป็นวิญญาณภายใต้ดาบของหญิงสาวไปนานแล้ว“ปั้ง!”หญิงสาวถอยหลังอีกครั้งเพราะถูกเฉินฝานยิงหญิงสาวที่ถูกเฉินฝานโต้กลับ ตีลังกากลับหลังกลางอากาศสามตลบ สุดท้ายร่อนลงพื้นอย่างแผ่วเบาหญิงสาวชุดสีน้ำเงินที่ยืนอยู่บนพื้นดิน แขนเสื้อของนางยังคงพลิ้วไหวไปตามแรงลม“แม่นางช่างตัวเบาจริงๆ” เฉินฝานอดไม่ได้ที่จะพูดแต่คล้ายหญิงสาวไม่ได้ยินคำชมของเขาอย่างไรอย่างนั้น นางที่มือถือดาบ แววตาสงสัยระคนตกใจ จับจ้องปืนขนาดเล็กในมือเฉินฝาน “อาวุธของท่านคืออะไร?”ครั้งแรกที่เฉินฝานยิง นางไม่ได้ใส่ใจเท่าใดนัก นางคิดว่าตนประมาทเกินไป นางยังคงคิดว่าสำหรับตนแล้วการสังหารเฉินฝาน เป็นเพียงเรื่องขี้ประติ๋วนางไม่ได้โอหัง แต่นางเป็นคนเก่งจร
เขยอันดับหนึ่งของจักรพรรดิ บทที่ 1092
“ท่านคิดว่าพูดเช่นนี้แล้ว ข้าจะไม่สังหารท่านหรือ?”หญิงชุดสีน้ำเงินเสียงอ่อนหวาน แม้จะพูดจาข่มขู่ แต่กลับไม่น่ากลัวเลยสักนิด“แม่นาง แม้เจ้าจะทำตัวเหมือนผู้ใหญ่ แต่เจ้าก็เป็นแค่เด็กน้อยคนหนึ่ง!” เฉินฝานพูดด้วยรอยยิ้ม“ผู้ใดเป็นเด็ก!”ปลายดาบขยับลึกไปด้านหน้าอีกเล็กน้อย เสื้อตัวนอกของเฉินฝานถูกดาบของหญิงชุดสีน้ำเงินแทงทะลุแล้ว คำพูดของเฉินฝานทำให้นางโมโหยิ่งนัก “ปีนี้ข้าอายุสิบเจ็ดแล้ว ข้าไม่ใช่เด็กแล้ว”“อื้ม!” เฉินฝานพยักหน้า “อายุสิบเจ็ดไม่เด็กเท่าไรแล้ว หญิงสาวหลายคนอายุสิบเจ็ดก็มีลูกแล้ว แม่นาง หญิงสาวเช่นเจ้าตีรันฟันแทงไปเพื่อการใด กลับไปมีลูกกับสามีไม่ดีกว่าหรือ”“คนขายแคว้นค้าชาติเช่นท่าน ปล่อยให้ยาพิษของแคว้นหลู่มาทำลายแคว้นต้าชิ่ง ต่อให้เรามีสัญญาหมั้นหมายกัน ข้าก็ไม่มีวันแต่งงานกับท่าน!”“...หมั้นหมาย?” เฉินฝานชะงัก “ข้าเคยหมั้นหมายกับเจ้าเมื่อใดกัน? เจ้าเป็นใคร?”“วันนี้ข้าจะสังหารท่าน!”สตรีชุดสีน้ำเงินไม่ตอบคำถาม ร้องตะโกนเสียงดัง มือขาวดั่งหยกจับดาบแน่นแล้วพุ่งมาด้านหน้า...“ติ้ง!”“ตึ้ง !”ดาบของหญิงชุดสีน้ำเงินถูกปืนของเฉินฝานยิงจนร่วงหล่น“ปั้ง!”เสียงปืน
เขยอันดับหนึ่งของจักรพรรดิ บทที่ 1091
“ใต้เท้า ท่านอ๋อง พวกท่านอย่าเข้าไปในแคว้นต้าชิ่งสุ่มสี่สุ่มห้า อันตรายเจ้าค่ะ!” หงอิงไล่ตามไปเวลาเพียงหนึ่งจิบน้ำชา หงอิงก็ไล่ตามพวกเฉินฝานทันกล่าวให้ถูกต้องคือ หงอิงไม่ได้ไล่ตามทัน แต่เฉินฝานและอ๋องตวนยืนนิ่งไม่ยอมเดินมองเฉินฝานและอ๋องตวนที่ยืนอยู่ไม่ไกล หงอิงถอนหายใจเบาๆโชคดี เฉินฝานยังฟังที่นางห้ามปราม ทุกคนในเมืองลู่ตูกำลังรอเขาด้วยไอสังหาร หากพรวดพราดเข้าไปในเวลานี้ อันตรายมากจริงๆ“ใต้เท้า ท่านอ๋อง พวกท่านรอข้าที่นี่ก่อน ข้าจะเข้าไปปูทางให้พวกท่านเรียบร้อยเสียก่อน พวกท่านค่อยเข้ามา” หงอิงขี่ม้าผ่านหน้าเฉินฝานและอ๋องตวนไป“หงอิง เจ้าคิดว่าพวกข้าไม่อยากไปหรือ? มีคนขวางทางพวกเราอยู่” เสียงดังฟังชัดราวกับฟ้าคำรามของอ๋องตวนดังขึ้น“ฮุยเอ๋อร์ ฮุยเอ๋อร์”สิ้นเสียงอ๋องตวนไม่นาน ด้านหน้าก็มีเสียงร้องของลาดังขึ้นเวลานี้ หงอิงเพิ่งพบว่าทางด้านหน้า มีลาตัวหนึ่งยืนอยู่ บนหลังลามีสตรีชุดน้ำเงินนั่งอยู่มองจากรูปร่างของสตรีคนนั้น เป็นเด็กผู้หญิงคนหนึ่ง อายุไม่มากนัก อย่างมากก็แค่สิบหกถึงสิบเจ็ดปีเท่านั้น หญิงสาวในชุดเสื้อคลุมสีน้ำเงิน สวมหมวกปีกกว้างบดบังใบหน้า หมวกปีกกว้างของ
เขยอันดับหนึ่งของจักรพรรดิ บทที่ 1090
เฉินฝานเปิดผ้าม่านมองหงอิงด้านหน้าด้วยความสงสัย ตลอดทางมานี้ คนที่รีบร้อนที่สุดก็คือนาง ไฉนเมื่อเข้าใกล้เมืองลู่ตูแล้ว นางกลับไม่ให้เขาเข้าไป“ใต้เท้า!”หงอิงขี่ม้าไปด้านข้างเฉินฝาน อธิบายสถานการณ์ตอนนี้ที่ต้าชิ่งมองว่าเขาเป็นศัตรู“ใต้เท้า ฝ่าบาทยังรับสั่งอีกว่า รอให้ฝ่าบาทจัดการความโกลาหลในต้าชิ่ง มั่นใจว่าท่านจะปลอดภัยให้ได้ก่อน ข้าน้อยจึงจะสามารถพาท่านกลับต้าชิ่งได้”“เจ้าพูดอันใดของเจ้า เจ้ากล้าขวางทางพวกเรางั้นรึ?”อ๋องตวนยกขาถีบขาคู่ ง้างหมัดพุ่งไปทางหงอิง หงอิงกระโดดลงหลังม้าอย่างคล่องแคล่ว เพื่อหลบหมัดของอ๋องตวนหงอิงยังไม่ทันทรงตัวได้ดี อ๋องตวนก็ง้างหมัดออกไปอีกรอบ...“ปึก!”“โอ้ย!”อ๋องตวนถูกสวนกลับ ม้าที่เขาขี่ตกใจจนวิ่งพล่านไปทั่ว โชคดีที่อ๋องตวนมีทักษะการขี่ม้าขั้นสูง มิเช่นนั้นตอนนี้เขาคงจะถูกสะบัดตกหลังม้าไปแล้วคนที่สวนกลับอ๋องตวนไม่ใช่หงอิงแต่เป็นเฉินฝาน“เสี่ยวฝานเจ้า...”อ๋องตวนมองเฉินฝานด้วยสีหน้าตื่นตกใจ เขารู้ว่าเฉินฝานใช้ปืนได้เก่งกาจ มิคิดว่าทักษะทางร่างกายก็เก่งกาจปานนั้นเช่นกันเขามีพลังเทพมาตั้งแต่กำเนิด การโจมตีของเขา คนอื่นทำได้เพียงหลบเลี่ยง
เขยอันดับหนึ่งของจักรพรรดิ บทที่ 1089
แต่งงานถูกคนแล้ว ได้รับการยอมรับจากราษฎรทั้งแคว้น โอวหยางน่าหลันรู้สึกโชคดีหาสิ่งใดเปรียบเทียบมิได้แน่นอนว่า คนที่ตื่นเต้นดีใจที่สุดคืออ๋องตวน เขายืนลูบเคราตนเองภาคภูมิใจกับผลงงานตนเองเขามิได้มีความสามารถอันใด ทว่าเขาเลือกลูกเขยได้ดี ฮ่า ๆ ๆ ๆ !ตอนที่ขึ้นรถม้า เฉินฝานก็เตรียมใจปลอบประโลมโอวหยางน่าหลันไว้แล้ว ดูจากภายนอกแล้วนางที่คนที่เข้มแข็งตรงไปตรงมา แต่ความจริงในบรรดาภรรยาของเฉินฝานนางเป็นคนที่ติดสามีที่สุดคนหนึ่ง ติดยิ่งกว่าฉินเย่ว์โหรวเสียอีก“เอ๋?”หลังจากที่ขึ้นรถม้าไปแล้ว เฉินฝานมองโอวหยางน่าหลันที่ปล่อยมือและยืนอยู่ด้านนอกรถม้าอย่างว่าง่ายด้วยความประหลาดใจอย่างมากเฉินฝานกำลังจะถามหยอกล้อนางว่าเบื่อเขาแล้วหรือกระไร ทว่าโอวหยางน่าหลันก็ชิงพูดก่อน“ท่านพี่ฝาน พี่รีบกลับไปเถอะ ราษฎรต้าชิ่งต้องการพี่ ยิ่งไปกว่าพี่น้องตระกูลฉินก็ต้องการพี่เช่นกัน”น้ำเสียงของโอวหยางน่าหลันอบอุ่นเกินคาด“รีบไปเถอะ!”ระหว่างที่พูด โอวหยางน่าหลันก็หยิบแส้ของคนขับรถม้าฟาดลงไปที่ตัวม้าอย่างรุนแรงทันที“ฮี่ ๆ!”ม้าที่ถูกแส้ม้าตี ร้องเสียงดังวิ่งไปด้านหน้าจึงทำให้รถม้าที่เฉินฝานนั่งเคลื่อนท
เขยอันดับหนึ่งของจักรพรรดิ บทที่ 1088
เฉินฝานมิยอมให้โอวหยางน่าหลันไปต้าชิ่งกับเขา ทว่าก็ยังยืนกรานจะไปส่งออกจากวังหลวงช่วงเวลาที่ประตูวังเปิดออก...“ลูกเขยที่แสนดีของข้า!”อ๋องตวนตะโกนเสียงดังเป็นคนแรกด้านนอกวังหลวงมีราษฎรคุกเข่าอยู่ด้านนอกมากมายสุดลุกหูลูกตาเมื่อเฉินฝานออกมา ก็มีเสียงเกรียวกราวดังขึ้นทันที่“ส่งเสด็จใต้เท้าขอรับ!”“รอคอยให้ใต้เท้ากลับมาแคว้นหลู่โดยเร็ว!”เรื่องที่เฉินฝานจะกลับต้าชิ่งไปแพร่กระจายไปเหล่าราษฎรแล้ว เมื่อเหล่าราษฎรได้ยินว่าเฉินฝานจะกลับต้าชิ่ง ก็รีบหยุดทำงานตรงหน้า รีบมาส่งเสด็จที่ด้านนอกประตูวังตลอดระยะเวลาที่เฉินฝานมาอยู่ที่นี้ แคว้นหลู่ก็เกิดการเปลี่ยนแปลงครั้งยิ่งใหญ่ไฟไหม้ใหญ่ครั้งนั้นเผาทำลายป่าไม้แคว้นหลู่เกินกว่าแปดในสิบ ทำลายหนทางทำมาหากินของราษฎรแคว้นหลู่ส่วนใหญ่ ตอนที่ทั้งแคว้นหลู่เข้าสู่สภาวะสิ้นหวัง เฉินฝานก็ปรากฏตัวขึ้นมิใช่ทุกคนที่เชื่อว่าเทพเจ้าพิโรธ ทว่าคนที่สิ้นหวังส่วนใหญ่ล้วนเอาความเดือดดาลไปลงที่เฉินฝานเฉินฝานกลับไม่กลัดกลุ้มไม่โมโห เขาแบกรับความกดดันอันใหญ่หลวง ภายใต้สายตาความแค้นเคืองของเหล่าราษฎร เดินเท้าไปดับไฟในแค้วนหลู่เมืองแล้วเมืองเล่า และเขามิ
เขยอันดับหนึ่งของจักรพรรดิ บทที่ 1087
“เจ้าไปบอกองค์หญิงให้ข้า วันนี้ข้าไม่เข้าท้องพระโรงแล้ว จำเป็นต้องกลับต้าชิ่งทันที!”เฉินฝานถอดชุดขุนนางด้วยความรวดเร็ว ในขณะเดียวก็ออกคำสั่งกับผู้ดูแลวังต้าชิ่งเกิดเรื่องใหญ่หลวงจริง ๆ ข่าวที่หงอิงมาบอกทำให้รู้สึกหวาดกลัวสิบวันก่อน สายน้ำที่ไหลจากแคว้นหลู่ไปที่ต้าชิ่งให้เหล่าราษฎรต้าชิ่งอุปโภคบริโภคอย่างเป็นทางการ มิคิดว่าหลังจากที่ดื่มน้ำจากแคว้นหลู่ไปแล้ว ราษฎรต้าชิ่งส่วนใหญ่ล้วนเจ็บป่วยไม่สบาย รุนแรงถึงขั้นมีบางคนเสียชีวิตตอนนี้ราษฎรของต้าชิ่งทั้งหวาดกลัวและกลัดกลุ้ม ข่าวลือแพร่สะพัดไปทั่วว่า แคว้นหลู่จงใจใส่ยาพิษลงไปในแหล่งน้ำเพื่อที่จะทำลายล้างต้าชิ่งให้สิ้นซากเมื่อข่าวลือกระจายออกไปเรื่อย ๆ เฉินฝานก็ตกเป็นเป้าในการกล่าวโทษอีกครั้งกล่าวว่าเฉินฝานจงใจ ตอนนี้เขาเป็นอัครเสนาบดีแคว้นหลู่และยังเป็นพระราชบุตรเขยของโอวหยางน่าหลัน เขาร่วมมือกับโอวหยางน่าหลันเพื่อที่จะสังหารราษฎรส่วนใหญ่ของต้าชิ่งเปิดทางให้แคว้นหลู่ยึดดินแดนต้าชิ่งเมื่อแคว้นหลู่ยึดเขตแดนต้าชิ่งได้แล้ว เฉินฝานก็จะฉวยโอกาสขึ้นเป็นจักรพรรดิทันทีข่าวลือนี้เกินความเป็นจริงไปเรื่อย ๆ มินานนักก็กระจายไปทั่วต้าชิ
เขยอันดับหนึ่งของจักรพรรดิ บทที่ 1086
คนแก่คนนี้คือฝูป๋อ คนที่เคยช่วยเฉินฝานดับไฟที่เมืองตงเจียวในตอนแรก เดิมทีเขาไปที่เมืองตงเจียวเพื่อจะไปหาลูกชายคนเล็ก เพิ่งกลับมาเมื่อวาน มิคิดว่าเมื่อเข้าเขตวังหลวงก็พบว่าพวกเหมียวเหลียงจื้อกำลังจะกระโดดหน้าผาและได้ยินมาว่าเฉินฝานจะเดินทางมาจัดการ เขาจึงให้หลานคนโตพาเขามาที่นี้ทันที“ดี ๆ!” ฝูป๋อพยักหน้าหงึก ๆ “โชคดีของข้าที่ได้เจอใต้เท้า ตอนนี้ข้าสบายดีเป็นอย่างมาก!”เฉินฝานกำลังจะพูด ทว่าก็ถูกฝูป๋อชิงพูดตัดบทไปอีกแล้ว“พวกเด็กเปรต ช่างมิรู้จักผิดชอบชั่วดีเสียจริง!” ฝูป๋อยกไม้เท้าชี้ไปที่ฝูงชนด้านหน้าเขาฝูป๋อค่อนข้างมีอำนาจในกลุ่มฝูงเหล่านี้ ฝูป๋อตีพวกเขาก็ยังไม่มีใครกล้าต่อต้าน“มีความรู้อันน้อยนิด ก็กล้าพูดช่วยพวกเดียวกันเองแล้วรึ? พวกเจ้ารู้หรือว่าสิ่งใดเรียกว่าช่วยพวกเดียวกันเอง?”“ขุนนางเหล่านั้นตายไปแล้ว นอกจากทำให้พวกเจ้าคลายความเคียดแค้นลงไปได้เล็กน้อย แล้วมันทำให้ชีวิตต่อจากนี้ของพวกเจ้าดีขึ้นงั้นรึ? ก็ยังคงจะต้องใช้ชีวิตอดมื้อกินมื้อด้วยความยากลำบากทุกวันมิใช่หรือกระไร?”“ตอนนี้ใต้เท้าให้ขุนนางเหล่านั้นสร้างความชอบชดเชยความผิด พวกเขาจะทุ่มเทแรงกายคิดหาทุกวิธีทางให้พว
