บทที่2ป้าสะใภ้ใจร้าย

ลั่วหลันเชิดหน้ามองซีเจียงอย่างไม่พอใจเช่นกัน

" ก็อย่างที่เจ้าได้ยิน อยู่ที่นี่ต้องช่วยทำงานบ้านจะมากินฟรีอยู่ฟรีๆ ได้เช่นไรกันข้าไม่ยอมหรอก "

" แล้วท่านลุงรู้เรื่องหรือไม่ขอรับว่าท่านใช้งานน้องๆ ข้าแลกกับเศษข้าว "

ลั่วหลันตวัดตามองสามพี่น้องหลานๆ ของสามีอย่างไม่พอใจระคนรังเกียจ

" เรื่องงานบ้านลุงเจ้าไม่เกี่ยวอย่าคิดปากพล่อยเอาความไปบอกไม่งั้นพวกเจ้าอดข้าวแน่ "

ซีเจียงกระตุกยิ้มร้ายทันที

" ท่านลุงไม่รู้สินะขอรับ ไม่เป็นไรน้องข้าไม่กล้าบอก แต่ข้ากล้า "

" นี่เจ้า! "

" ท่านเป็นป้าสะใภ้ที่ใจร้ายมาก ข้าไม่สบายหลายเดือนลุกขึ้นมาช่วยทำงานไม่ไหวท่านจึงหันมาใช้งานน้องๆ ข้าแทน ข้าวสารที่ให้ไปก็กินไม่อิ่ม พวกเราได้กินข้าววันละมื้อเท่านั้น ทำไมท่านใจร้ายใจดำเช่นนี้ขอรับ "

ซีเจียงรีบทรุดตัวกอดน้องทั้งสองคนเมื่อเห็นท่านลุงเปิดประตูรั้วบ้านเข้ามา เขากล่าวเสียงดังเพื่อทำให้ท่านลุงหันมาสนใจ และเป็นดั่งใจเมื่อท่านลุงซีถ่งเดินตรงมาทางนี้โดยที่ป้าสะใภ้ยังไม่รู้ตัว

" แค่วันละมื้อก็เกินพอแล้วสำหรับเด็กที่ไม่มีพ่อแม่เช่นพวกเจ้า ไอ้พวกเด็กเหลือขอ "

" เจ้าพูดอะไรของเจ้าลั่วหลัน! "

นางลั่วหลันสะดุ้งตกใจที่อยู่ๆ เสียงสามีก็ดังขึ้นมาด้านหลัง

" ท่าน ท่านพี่กลับมาทำไมเจ้าคะ "

" ไหนเจ้าบอกข้าว่าให้ข้าวสารอาหารหลานๆ ทั้งสามมื้อไง แล้วเรื่องงานบ้านเด็กๆ ก็อาสามาทำให้ ตกลงเจ้าโป้บดข้ารึ "

" ท่านพี่ ข้า คือข้าแค่... "

" เจ้าเป็นป้าสะใภ้ที่ใช้ไม่ได้จริงๆ "

ซีถ่งมองภรรยาอย่างตำหนิจนลั่วหลันก้มหน้าลงไม่กล้าพูดเถียงอะไรออกมาเพียงครึ่งคำเพราะมันคือเรื่องจริง

เมื่อตำหนิภรรยาแล้วซีถ่งจึงหันกลับมามองหลานทั้งสามคนอีกครั้ง

" ลุงขอโทษแทนป้าสะใภ้ด้วย "

ซีเจียงพยักหน้ารับคำขอโทษด้วยสีหน้าเศร้าๆ แต่ในใจใช่ว่าจะพอใจที่ท่านลงซีถ่งตำหนิภรรยาของตัวเองเพียงเท่านี้ เพราะมันยังน้อยไปหากเทียบกับสิ่งที่นางทำกับน้องสองคนของเขา

" ขอรับ ข้าก็ผิดเองที่ป่วยจนดูแลน้องได้ไม่ดี "

ซีเจียงกล่าว

" เจ้าไม่ผิดหรอกอาเจียง แต่ดีแล้วที่เจ้าหายป่วยท่านปู่ท่านย่าจะได้สบายใจ "

ท่านปู่กับท่านย่าของซีเจียงชรากันมากแล้วเดินเหินไม่สะดวกนัก แต่ถึงจะไม่ได้เดินไปเยี่ยมหลานชายบ่อยๆ แต่ท่านคือคนที่ซื้อยามาให้ซีเจียงดื่ม แม้มันจะไม่ได้ช่วยอะไรเลยเพราะที่ซีเจียงป่วยมันคืออาการป่วยทางใจกินยาอะไรก็คงไม่หายหรอก

" ขอรับ หลังจากนี้ข้าว่าจะออกไปหางานทำ ท่านลุงพอจะแนะนำข้าได้หรือไม่เล่า "

" เจ้าอยากทำงานรึ "

" ขอรับ "

" เจ้าอยากทำอะไรเล่าลุงจะได้แนะนำถูก "

ซีเจียงครุ่นคิด หากเป็นตัวเขาบอกเลยว่าถนัดการทำอาหารเป็นที่สุดแต่ซีเจียงเจ้าของร่างกลับไม่ถนัดทำอะไรเป็นพิเศษนี่สิ

จะบอกว่าอะไรดีนะ

" ข้า ก็ยังไม่แน่ใจขอรับ "

" ลุงว่าเจ้ากลับไปพักให้ร่างกายแข็งแรงกว่านี้ดีกว่านะส่วนเรื่องทำงานค่อยว่ากันอีกที "

" ก็ดีขอรับ "

" เช่นนั้นก่อนกลับก็เข้าไปเอาข้าวสารอาหารแห้งในครัวกลับไปด้วยนะ คราหน้าหากต้องการอะไรก็ให้มาบอกลุงตรงๆ "

" ขอบคุณขอรับท่านลุง "

ซีถ่งพยักหน้าหันไปมองกองผ้าที่ยังซักไม่เสร็จก็ได้แต่ถอนหายใจ หากวันนี้เขาไม่ลืมของไว้คงไม่รู้ว่าภรรยาทำอะไรกับหลานๆ บ้าง แค่เด็กๆ ต้องมาเสียบิดามารดาอย่างกระทันหันก็มากเกินพอแล้ว

" ต่อไปงานในบ้านใหญ่พวกเจ้าก็ไม่ต้องมาทำอีก หน้าที่นี้ปล่อยให้เป็นของป้าสะใภ้ไป "

" ได้ขอรับ "

ซีเจียงรับปากทันควัน ทำเอาลั่วหลันตวัดตามองอย่างไม่พอใจเป็นที่สุด

เมื่อท่านลุงเดินออกไปซีเจียงจึงกล่าวกับน้องๆ ทั้งสองคนต่อหน้าป้าสะใภ้ที่ยังยืนจ้องหน้าเขาอยู่

" อาหลง หลินเอ๋อร์ พวกเจ้าเข้าไปเอาข้าวสารอาหารแห้งมานะเดี๋ยวพี่ทำอะไรอร่อยๆ ให้ทาน "

" ขอรับ/เจ้าค่ะ "

ฝาแฝดทั้งสองรีบวิ่งเข้าประตูครัวไปในทันที เมื่อมีพี่ชายคอยปกป้องพวกเขาก็ไม่จำเป็นต้องเกรงกลัวป้าสะใภ้อีกแล้ว

" ข้าไม่ยอมให้พวกเจ้าอยู่อย่างเป็นสุขแน่ "

ลั่วหลันยกนิ้วชี้หน้าซีเจียง

" ข้าก็ไม่คิดยอมให้ใครข่มเหงรังแกกันง่ายๆ หรอกนะขอรับป้าสะใภ้ "

จบคำซีเจียงน้องฝาแฝดก็เดินออกมาพร้อมข้าวสารหนึ่งถุงกระดาษ ไข่ไก่สามฟอง และผักกาดขาวในมือหนึ่งกอ ก่อนที่พวกเขาสามคนพี่น้องจะพากันเดินกลับบ้านไม้ไผ่ริมลำธารพร้อมกันโดยมีสายตาเกลียดชังของป้าสะใภ้มองตาหลังจนสุดสายตา

" พี่ไม่กลัวป้าสะใภ้เลยรึเจ้าคะ "

ซีหลินเอ่ยถามพี่ชายเมื่อเดินออกมาไกลจากบ้านใหญ่พอสมควรแล้ว

" ถ้าพี่กลัวแล้วใครจะปกป้องพวกเจ้าสองคนกันเล่า "

หากเป็นซีเจียงคนเก่าคงกลัว แต่สำหรับเขาคนนี้ไม่เคยกลัวใครอยู่แล้ว ในเมื่อมาอยู่โลกใบนี้เพื่อดูแลเด็กสองคนนี้และมีชีวิตใหม่อีกครั้ง มัวแต่เกรงกลัวคนอื่นไม่นานก็คงตายรอบที่สองเป็นแน่ อย่างที่ชายชราได้บอกไว้ อยากมีชีวิตใหม่ก็ต้องสู้ชีวิต และต้องสู้คนด้วยถึงจะอยู่รอดปลอดภัยได้

บางทีที่เขาสามารถจำเรื่องราวในชีวิตก่อนได้คงเพราะสวรรค์ต้องการให้เขาสามารถดำรงชีวิตอยู่ในโลกใบนี้ได้อย่างไม่ลำบากมากนักกระมัง ชีวิตเก่าอยู่มาได้ถึงอายุสามสิบปีมันผ่านอะไรมาเยอะมาก เจอทั้งคนดีคนเลว บอกเลยแค่มองตาเขาก็รับรู้ได้แล้วว่าใครเป็นคนแบบไหน สิ่งที่เคยผ่านมาในชีวิตก่อนเขาสามารถนำมาใช้ในชีวิตนี้ได้อย่างสบายๆ เลย

" ข้าดีใจมากที่พี่กลับมาแข็งแรงเหมือนเดิม "

ซีหลงกล่าวพร้อมรอยยิ้มยินดี

" พี่ขอโทษที่ทำให้พวกเจ้าสองคนลำบากมานานถึงสามเดือน "

" ไม่เป็นไรเจ้าค่ะ ข้าสองคนทนได้ "

" เด็กดี นับแต่นี้ไปพี่จะไม่ยอมให้ใครรังแกพวกเจ้าได้อีก "

ซีเจียงพูดจริงๆ เขาจะตอบแทนเจ้าของร่างนี้ด้วยการดูแลน้องๆ ของเจ้าตัวอย่างดีที่สุด

ก่อนที่พวกเขาจะเดินไปถึงบ้านไม้ไผ่ซีเจียงแวะขุดหัวมันที่เล็งเอาไว้สามหัว เป็นมันเทศหัวใหญ่กว่าแขนของซีเจียงเสียอีก

และเมื่อมาถึงบ้านไม้ไผ่ซีเจียงก็ให้น้องๆ ไปล้างมือตรงลำธารและมาทานปลาย่างที่เขาย่างไว้ให้ เด็กๆ สองคนดีใจมากเพราะนี่เป็นอาหารมื้อแรกตั้งแต่ที่ย้ายมาอยู่ที่นี่ที่พี่ชายทำให้ทานนั้นเอง

" พี่ทานแล้วหรือเจ้าคะ "

ซีหลินเอ่ยถามพี่ชายเมื่ออีกฝ่ายเอาปลาย่างให้เขาคนละตัว

" พี่ทานแล้วล่ะ พวกเจ้าทานเถอะ "

" ปลาตัวใหญ่มากเลยนะขอรับ เนื้อก็หวานมากด้วย "

ซีหลงกล่าวพร้อมแกะเนื้อปลาเข้าปากคำโต ปกติพวกเขาได้ทานแต่ข้าวต้มกับผัดผักหากไม่มีพี่ชายใจดีนำซุปเนื้อมาให้ทานพวกเขาก็คงไม่มีวันได้ทานเนื้อสัตว์เลย

" อร่อยก็ทานให้หมดล่ะ "

" ขอรับ/เจ้าค่ะ "

ซีเจียงยิ้มน้อยๆ มองน้องทั้งสองคนทานปลาย่างคล้ายกับหิวเต็มทีก็นึกสงสารจับใจ ตลอดสามเดือนมานี้เด็กๆ ได้ทานอาหารอิ่มท้องบ้างหรือไม่นะ อายุสิบขวบแล้วแต่ร่างกายคล้ายเด็กอายุแปดขวบอย่างไรอย่างนั้น อย่าว่าแต่น้องทั้งสองคนเลย ขนาดตัวซีเจียงเองก็เหมือนกัน อายุปาเข้าไปสิบหกปีแต่ร่างกายไม่ต่างอะไรกับเด็กอายุสิบสี่ปีสักนิด

" เอ๊ะ พี่ซีเจียงเจ้าคะ กำไลที่พี่ใส่ข้าไม่เคยเห็นมาก่อนเลย "

หลังจากที่เด็กๆ ทานเนื้อปลาหมดแล้วอยู่ๆ น้องสาวก็เอ่ยถามขึ้นมาอย่างสงสัยเมื่อเห็นกำไลสีเขียวสวมอยู่ตรงข้อมือเล็กๆ ของพี่ชาย

" นั่นสิขอรับ พี่ได้มาจากไหนรึ สวยมากเลย "

ยิ่งซีหลงเอ่ยขึ้นมาอีกคนซีเจียงก็ต้องเลิกคิ้วขึ้นอย่างไม่เข้าใจ เพราะตอนตื่นขึ้นมาเขาก็เห็นว่ากำไลวงนี้อยู่บนข้อมือของร่างกายนี้แล้วนะ แล้วทำไมเด็กๆ ถึงทำหน้าคล้ายไม่เคยเห็นมาก่อนเช่นนั้นเล่า

" พวกเจ้าไม่เคยเห็นหรือ "

" ไม่เคยเห็นเจ้าค่ะ ข้าเช็ดตัวให้พี่ทุกคืนก็ไม่เคยเห็นพี่ใส่กำไลวงนี้มาก่อนเลย "

ซีหลินเอ่ยบอกตามความจริง

ซีเจียงขมวดคิ้วเป็นปม หากกำไลวงนี้ไม่ใช่ของซีเจียงคนเก่าแล้วเหตุใดตอนนี้ถึงมาอยู่บนข้อมือของเขาได้

' กำไลวิเศษ '

แต่ในขณะนั้นอยู่ๆ ซีเจียงคล้ายได้ยินเสียงชายชรากล่าวขึ้นมาแผ่วเบา ทำเอาเขารู้สึกขนลุกซู่อย่างบอกไม่ถูก

จริงสิ นอกจากประโยคที่ว่า หากอยากมีชีวิตใหม่ข้าจะให้เจ้ายังมีคำว่าของวิเศษหนึ่งอย่างด้วยหนิที่ชายชราผมขาวได้กล่าวไว้

หรือว่ากำไลวงนี้คือขอวิเศษที่ท่านมอบไว้ให้เขากันนะ

ซีเจียงมองกำไลหยกบนข้อมืออย่างสงสัยใคร่รู้ อยากรู้ว่าหากเป็นขอวิเศษจริงแล้วเขาจะใช้มันอย่างไรกัน

" พี่เจอมันที่ไหนหรือขอรับ "

ซีหลงเอ่ยถามพร้อมมองกำไลอย่างสนใจ ยิ่งพี่ซีเจียงพยายามถอดออกจากข้อมือกลับถอดออกไม่ได้ยิ่งทำให้น่าสงสัยเข้าไปอีก

" พี่ตื่นขึ้นมาก็สวมมันอยู่แล้วนะ "

ซีเจียงเลือกที่จะพูดตามความจริง พอไม่สามารถถอดออกมาดูได้เขาก็ต้องตัดใจใส่มันไว้แบบนั้น

" หรือจะเป็นกำไลวิเศษขอรับ ข้าแอบได้ยินพี่ซีจางบุตรชายคนโตของท่างลุงคุยกับสหายเรื่องของวิเศษเมื่อหลายวันก่อนว่าสิ่งของเหล่านั้นจะเลือกเจ้าของของมันเองนะขอรับ "

" จริงหรืออาหลง แล้วเจ้าพอจะทราบไหมว่าจะใช้มันอย่างไร "

" ข้าก็ไม่แน่ใจ แต่จากที่จับใจความคำพูดได้ น่าจะใช้เลือดของผู้ถูกเลือกเปิดช่องว่างระหว่างมิตินะขอรับ "

" เลือดหรือ "

ซีเจียนทำหน้าไม่ค่อยเชื่อเท่าไหร่แต่พอคิดว่าการที่ตนสามารถกลับมาเป็นคนได้ก็แทบไม่มีอะไรเหนือความคาดหมายมากกว่านี้อีกแล้วกระมัง

" ลองดูสิเจ้าคะพี่ซีเจียง หากเป็นกำไลวิเศษจริงพวกเราจะได้ไม่ลำบากอย่างนี้ก็ได้นะเจ้าคะ "

นั่นสิ ตอนนี้ชีวิตพวกเขาสามคนพี่น้องลำบากสุดๆ เงินสักอีแปะก็ไม่มีติดตัว

" เช่นนั้นลองดูก็ไม่เสียหาย "

เอาเถิด แค่เลือดหยดเดียวเองคงไม่เจ็บมากกระมัง คิดได้ดังนั้นซีเจียงก็เดินไปหยิบมีดพร้ามาถือไว้ทันที...