บทที่4เด็กๆช่างรู้ความนัก

เช้านี้ซีเจียงตื่นมารับรู้ได้ว่าภายนอกมิติวิเศษฝนกำลังตกหนัก 

แม้พวกเขาจะยังอยู่ในมิติแห่งนี้แต่ทุกความเคลื่อนไหวด้านนอกเขาได้ยินและรับรู้ได้ว่าเกิดอะไรขึ้นบ้าง

ในมิติวิเศษมีกลางวันกลางคืนไม่ต่างกัน แต่บรรยากาศในนี้ไม่เหมือนบรรยากาศภายนอกแต่อย่างใด ด้านนอกตอนนี้ฝนกำลังตกหนักมากส่วนในมิติแห่งนี้กลับบรรยากาศดีมีลมพัดแผ่วเบาไม่ร้อนอบอ้าวและไม่หนาวจนเกินไป

เมื่อคืนพวกเขาสามคนพี่น้องได้แยกกันนอนคนละห้องเป็นครั้งแรก หลังอาบน้ำเปลี่ยนชุดเสร็จซีเจียงจึงออกมาเข้าครัวเพื่อทำอาหารเช้าให้น้องๆทาน

มื้อเย็นเมื่อวานเด็กๆตื่นเต้นกันมากเมื่อเห็นอาหารที่เขาทำ ยิ่งได้ทานข้าวหอมมะลิเต็มเม็ดเป็นครั้งแรกในรอบสามเดือนเด็กฝาแฝดทั้งสองคนพากันน้ำตาคลอกันเลยทีเดียว เพราะที่ผ่านมาป้าสะใภ้ให้ข้าวสารพวกเขาเพียงวันละกำมือ เด็กๆจึงนำข้าวมาต้มเพื่อจะได้ทานกันพอทั้งสามคนพี่น้อง จากที่น้องสาวเล่าให้ฟังซีเจียงยอมรับว่าโกรธป้าสะใภ้มาก 

ข้าวสารหนึ่งกำมือกับผักหนึ่งกอเด็กสามคนจะทานกันอิ่มได้อย่างไร แค่คิดก็ปวดใจ เป็นป้าสะใภ้ที่ใจร้ายใจดำเป็นที่สุด

เด็กๆเคยคิดจะนำความไปบอกท่านย่าหลายครั้งแต่ไม่กล้า เพราะป้าสะใภ้ขู่ว่าหากเรื่องนี้รู้ถึงหูคนอื่นพวกเขาก็จะไม่มีข้าวสารให้กิน เพราะตอนนี้หน้าที่ดูแลบ้านคือป้าสะใภ้ หากนางไม่ให้พวกเขาสามคนก็จะอดตาย เด็กๆจึงยอมทำงานบ้านเพื่อแลกกับข้าวสารหนึ่งกำมือตลอดสามเดือนที่ผ่านมา

แต่โชคยังดีที่มีคนใจบุญแอบนำอาหารมาให้เด็กๆอาทิตย์ละครั้งสองครั้ง เห็นอาหลงเล่าว่าชายคนนั้นเป็นพรานป่าอยู่ท้ายหมู่บ้าน หากไม่ได้คนผู้นี้คอยส่งอาหารให้ทานอยู่บ้างพวกเขาสามพี่น้องคงอดตายกันไปแล้วจริงๆ

ซีเจียงอดทอดถอนใจในความน่าเวทนาของสามคนพี่น้องไม่ได้ เสียพ่อแม่ไปพร้อมกันยังถูกป้าสะใภ้รังแกอีก หากตอนนี้ตัวเขาไม่มีของวิเศษป่านนี้เขาก็คงทำได้เพียงหาปลาในลำธารย่างให้น้องๆทานอยู่เป็นแน่ ยิ่งด้านนอกฝนตกหนักเช่นนี้บอกเลยว่ากระต๊อบไม้ไผ่ก็คงกันฝนไว้ไม่อยู่หรอก ไม่อดตายก็อาจจะป่วยตาย แค่คิดถึงสภาพซีเจียงก็อดกล่าวของคุณชายชราช้ำๆไม่ได้ที่ท่านมอบของวิเศษให้ติดกายมาด้วย

ก่อนจะนอนเมื่อคืนซีเจียงเดินสำรวจทั้งในบ้านและนอกบ้านพอสมควรแล้ว สวนผลไม้ทุกต้นมีผลสุกออกเต็มต้นไปหมด มีทั้งผลไม้ที่เขารู้จักและไม่รู้จัก ลองเด็ดผลออกจากต้นดูก็ปรากฏว่าจะมีผลสุกออกมาแทนที่ทันที

จากที่สำรวจดูแล้วมิติแห่งนี้ไม่ว่าเราจะใช้อะไรไปก็จะมีของใหม่มาทดแทนเสมอ ตั้งแต่ของใช้ สิ่งของในบ้าน แม้กระทั่ง ผัก ผลไม้ หรือสมุนไพร เอาอะไรออกมาใช้มันก็จะงอกขึ้นมาใหม่ทุกครั้ง

ของในตู้เย็นเมื่อวานเขานำกุ้งและปลาหมึงออกมาทำอาหารวันนี้ทุกอย่างกลับมาอยู่ครบจำนวนดังเดิม

ซีเจียงยิ้มดีใจกับสิ่งมหัศจรรย์ที่ได้พบเจอ หากจะอยู่ในมิติแห่งนี้ไปตลอดก็สามารถทำได้ แต่เขากลัวว่าคนอื่นๆจะสงสัยที่อยู่ๆพวกเขาสามคนก็หายไปอย่างไร้ร่องรอย

อย่างไรพวกเขาก็ต้องออกไปใช้ชีวิตด้านนอก พยายามหาเงินให้เยอะๆจะได้มีเงินไปซื้อที่ดินเป็นของตัวเอง มีบ้านเป็นของตัวเองไม่ต้องรวยมากแค่เด็กๆไม่ต้องลำบากอีกเป็นพอ

มื้อเช้าวันนี้ซีเจียงทำต้มจืดส่าหร่ายหมูสับ ไข่เจียวหอมๆทานพร้อมข้าวสวยร้อนๆให้น้องๆทาน ทั้งตัวเขาและเด็กๆต้องบำรุงร่างกายกันอีกเยอะ เพราะแต่ละคนมีสภาพไม่ต่างจากคนขาดสารอาหารเลยสักนิด

" หอมจังเลยเจ้าค่ะพี่ซีเจียง "

ได้ยินเสียงน้องสาวซีเจียงก็หันไปส่งยิ้มให้นางทันที เด็กมอมแมมที่เจอเมื่อวานตอนนี้ฝาแฝดชายหญิงทั้งสองคนดูสะอาดสะอ้านมีเคล้าความหล่อเหลาและความงดงามอย่างชัดเจนทีเดียว

" นี่เขาเรียกว่าอะไรหรือขอรับ "

ซีหลงใช้ตะเกียบคีบสาหร่ายขึ้นมาแล้วเอ่ยถามพี่ชายอย่างใคร่รู้

" เขาเรียกว่าสาหร่ายน่ะ ลองทานดูสิว่าพวกเจ้าชอบหรือไม่ "

ซีหลินเป็นคนตักแกงจืดสาหร่ายหมูสับแบ่งใส่ถ้วยทั้งหมดสามถ้วยสำหรับสามคน ในขณะที่น้องๆตักแกงจืดสาหร่ายทานซีเจียงก็เป็นคนตักข้าวใส่ถ้วยให้น้องไปด้วย ถึงอย่างไรการทานอาหารพวกเขาก็ต้องใช้ตะเกียบเป็นหลัก แม้ลึกๆแล้วซีเจียงจะอยากใช้ช้อนตักข้าวทานก็ตามที แต่ชีวิตนี้เขาเป็นคนจีนแท้แตกต่างจากชีวิตก่อน การใช้ตะเกียบให้ชินถือเป็นเรื่องดีสำหรับตัวเขามากกว่า

" อร่อยมากเลยเจ้าค่ะ "

" สาหร่ายนี้แม้สีจะดำแต่อร่อยนักขอรับ "

" อร่อยก็ทานเยอะๆนะ "

เห็นน้องๆพยักหน้ารับพร้อมตักอาหารเข้าปากอย่างเป็นสุขแค่นี้คนทำก็มีความสุขไปด้วยแล้ว 

ใช้เวลาทานอาหารอยู่ครู่ใหญ่ซีหลินก็อาสารับหน้าที่นำถ้วยไปล้าง ก่อนที่พวกเขาสามคนจะพากันเดินออกมานั่งรับลมเย็นๆด้านหลังบ้านที่เป็นริมสระน้ำสีเขียวมรกตด้วยกัน

" ไม่มีปลาเลยเจ้าค่ะ "

ซีหลินกล่าวขึ้นแม้น้ำจะเป็นสีเขียวมรกตแต่กลับกระจ่างใสเห็นไปถึงพื้นชั้นล่างแต่ในน้ำกลับไม่มีปลาสักตัวเดียว

" พี่ซีเจียงคิดว่าน้ำในสระนี้จะเป็นน้ำวิเศษด้วยหรือไม่ขอรับ "

ซีหลงเองก็สงสัยจึงถามพี่ชายอีกคน 

ตอนนี้พวกเขารู้เหมือนกันว่าทุกอย่างในมิติแห่งนี้วิเศษจะใช้อะไรไปก็ไม่มีวันหมด แต่สระน้ำมรกตแห่งนี้พวกเขายังไม่รู้ว่ามันมีความวิเศษหรือไม่อย่างไรเพราะยังไม่มีใครลองพิสูจน์ดูเลย

" ไม่รู้สิ "

ซีเจียงก็ให้คำตอบน้องทั้งสองคนไม่ได้เหมือนกัน

นั่งเล่นกันอยู่ไม่นานเสียงฝนด้านนอกก็เริ่มซาลง

" เราคงต้องออกกันไปแล้วล่ะ "

ซีเจียงกล่าว

" แล้วชุดที่เราใส่อยู่ต้องเปลี่ยนหรือเปล่าเจ้าคะ "

เพราะตอนนี้ชุดที่พวกเขาใส่อยู่คือชุดใหม่เนื้อผ้าดีมาก

" คงต้องเปลี่ยนก่อนนะ ข้าไม่อยากให้คนอื่นสงสัยว่าพวกเราเอาชุดใหม่มาจากไหนโดยเฉพาะป้าสะใภ้ใจร้าย "

เด็กๆพยักหน้าเห็นด้วยทันที พวกเขาจึงแยกย้ายกลับเข้าไปเปลี่ยนชุดเดิมในห้องนอนของตัวเองแล้วออกมาเจอกันตรงหน้าบ้าน

" พวกเจ้าอยากนำอะไรออกไปบ้างไหม "

ซีเจียงถาม

" ไม่ดีกว่าขอรับ ตอนนี้พวกเราไม่ควรนำของในมิติออกไปใช้ด้านนอก "

" จริงเจ้าค่ะ "

" พวกเจ้าช่างรู้ความนัก "

ซีเจียงลูบศีรษะน้องคนละทีอย่างนึกเอ็นดู เมื่อเด็กๆจับแขนเขาไว้คนละข้างเพียงซีเจียงพูดในใจว่าออกไปจากที่นี่ร่างของพวกเขาสามคนก็หายวับมาปรากฏกายอยู่หน้ากระต๊อบไม้ไผ่ดังเดิม

" ช่างแตกต่างกันมากจริงๆ "

ซีหลินอดเปรียบเทียบโลกแห่งความเป็นจริงกับโลกในมิติไม่ได้เมื่อกลับออกมา

" ข้าวสารเปียกน้ำฝนหมดเลยขอรับ "

เมื่อออกมาจากมิติก็เจอข้าวสารไข่ไก่และผักที่วางไว้หน้าชาญบ้านถูกน้ำฝนเปียกหมดทุกอย่าง เมื่อวานพวกเขาลืมไปสนิทว่านำของเหล่านี้มาจากบ้านใหญ่ด้วยยังมีมันเทศอีกสามหัวที่ยังวางไว้รวมกัน

" ไม่เป็นไรข้าวสารสามารถนำไปตากแดดได้ไม่เสียหายอะไร ไข่ไก่สามฟองก็ยังอยู่ดี ผักกอนี้ก็ไม่ได้เฉามากเท่าไหร่ยังทำอาหารทานได้อยู่ส่วนมันเทศก็ไม่เป็นปัญหาวางไว้เดี๋ยวมันก็แห้ง "

ซีเจียงจัดการนำข้าวสารเทไว้ในถาดแล้วพาไปผึ่งลมไว้บนหลังคา ส่วนผักกับไข่ไก่และมันเทศก็นำใส่ตะกร้าไว้ก่อนจะเปิดประตูเข้าไปสำรวจดูในบ้าน

" ฝนสาดหมอนเปียกหมดเลย "

ตั้งแต่มาอยู่ที่นี่สามเดือนฝนไม่เคยตกมาก่อน เช้านี้จึงเป็นฝนแรกในรอบสามเดือนเลยก็ว่าได้

" ดีนะเจ้าคะที่พวกเราไม่นอนในบ้านไม้ไผ่อย่างเช่นที่ผ่านมา ไม่เช่นนั้นพวกเราต้องเปียกฝนแน่ๆ โชคดีที่พี่ซีเจียงหายจากอาการป่วยด้วย ไม่อย่างนั้นข้าไม่อยากจะคิดเลยว่าจะเกิดอะไรขึ้น "

ซีเจียงทำเพียงยิ้มน้อยๆเขาก็ไม่รู้จะกล่าวอะไร เพราะซีเจียงตัวจริงได้จากโลกนี้ไปแล้วตั้งแต่เมื่อวานตอนรุ่งสาง

หลังจากช่วยกันนำหมอน ผ้าห่ม และเสื้อผ้ามาตากที่ราวตากผ้าเสร็จ พวกเขาสามคนพี่น้องก็ต้องมานั่งหารือกันต่อเรื่องจะทำทีเข้าป่าหาของป่าหรือสมุนไพรไปขายในเมือง

" จากหมู่บ้านไปในเมืองไกลมากหรือไม่อาหลง "

เพราะมีแต่ซีหลงคนเดียวที่เคยไปในเมืองกับท่านลุงซีถ่ง

" นั่งเกวียนไปใช้เวลาเพียงครึ่งชั่วยามขอรับ "

ซีเจียงพยักหน้า หากเดินเท้าก็คงใช้เวลาเป็นหนึ่งชั่วยามแน่ๆ ไปกลับก็น่าจะสองชั่วยามโดยประมาณ

( 1 ชั่วยาม=2 ชั่วโมง )

ก็ถือว่าไกลใช้ได้อยู่ ซีเจียงคิด

" แต่พี่ซีเจียงขอรับเราสามารถจ้างเกวียนได้ "

" เจ้ารู้จักหรือ "

" รู้จักสิขอรับ ก็พี่จื่อหย่งอย่างไรเล่าขอรับ "

จื่อหย่ง คือคนที่นำอาหารมาให้น้องชายเขาอาทิตย์ละครั้งกระมังหากจำไม่ผิด

" ไหนเจ้าบอกว่าเขาเป็นพรานป่า "

" ใช่ขอรับ พี่จื่อหย่งเป็นนายพรานแต่เขาจะนำสัตว์ที่ล่ามาได้ไปขายในเมืองเกือบทุกวัน หากใครจะติดเกวียนไปด้วยก็ได้แต่ต้องจ่ายค่าเกวียน ราคาไม่แพงนะขอรับ ไปกลับเพียงสิบอีแปะเท่านั้น "

ซีเจียงพยักหน้าเข้าใจ

" เช่นนั้นเราเข้าป่ากันเถิด นี่ก็เข้ายามซื่อ(09.00-10.59)แล้ว จะได้นำสมุนไพรไปขายในเมืองกัน เจ้าว่าคนที่ชื่อจื่อหย่งจะนำสัตว์ไปขายในเวลาใดนะอาหลง "

" ยามโหย่ว(17.00-18.59)ขอรับ "

" เช่นนั้นเรามีเวลาสามชั่วยาม รีบไปกันเถิดทำทีเป็นเดินหาของป่าสักพักแล้วพี่จะรีบเข้าไปในมิตินำโสมออกมาเราจะได้พาไปขายในเมืองกัน "

จบคำพี่ชายน้องฝาแฝดรีบพยักหน้ารับและซีหลงก็ออกเดินนำทางอย่างรู้งานทันที

พวกเขาต้องเดินออกไปทางบ้านใหญ่อย่างเลี่ยงไม่ได้ ก่อนจะพากันเดินไปถึงรั้วบ้านก็เจอเข้ากับป้าสะใภ้อย่างที่คิดไว้ไม่มีผิด

" จะไปไหนกันน่ะ "

" พวกข้าจะไปหาของป่าทำอาหารขอรับ "

ซีเจียงเลือกที่จะตอบคำถามพร้อมจับมือน้องสาวไว้แน่น

" ก็ดี จะได้ไม่เปลืองข้าวสารบ้านข้า "

พวกเขาสามคนพี่น้องไม่ยืนต่อปากต่อคำแต่พากันเปิดประตูรั้วเดินออกไปแทน

" พวกเด็กเหลือขอ "

ลั่วหลันด่าทอตามหลังแต่ไม่ดังมากนักเพราะกลัวแม่สามีที่พักผ่อนอยู่ในบ้านจะได้ยิน