เจ้าจันทร์เมียยักษ์ บทที่ ๑ เจ้าจันทร์คือสนมเอกของกรุงยักษา (๔)

“อื้อ... ตรงนั้นมัน” เธอเปล่งเสียงครวญครางน่าเย้าใจ เพราะความรู้สึกทั้งมวลนั้นเต็มอิ่ม สยิวจนหายใจแทบมิทัน แก้มที่แดงระเรื่อถูกสัมผัสด้วยริมฝีปากหยัก ก่อนที่กลีบปากและเรียวลิ้นเล็กของมธุรสจะถูกช่วงชิงเป็นอย่างถัดไป

มธุรสถูกยักษ์หนุ่มกำราบได้เพราะเพียงรสจูบครั้งที่สอง ดูดดื่มและมัวเมา ตัวเล็กๆ ของเธออ่อนปวกเปียกแทบละลายคาอกหนา ทรวงถูกหยอกเย้าจนแดงแจ๋ ทั้งบี้ทั้งคลึงเสียจนเธอเสร็จสมคาตักแกร่ง จึงได้เวลาที่ยักษ์หนุ่มต้องรุกรานสรีระด้านล่างเสียบ้าง

มธุรสกัดกลีบปากของตนแน่น ร่างกายมิเป็นดั่งใจเอาเสียเลย ราวกับว่าเมื่อบุรุษตรงหน้าสัมผัสเธอที่ตรงใด ก็จะร้อนผ่าวและทิ้งความกรุ่นร้อนอยู่ตามผิวส่วนนั้น มือหนาใหญ่ที่อบอุ่น จับนั่นแตะนี่เพียงพึงใจ เลื่อนลงมาที่เอวคอดและสะดือสวย ลูบไล้ไปตามกายาที่เป็นสัดส่วนโค้งเว้าอย่างสตรีของนาง

จนปลดผ้าซิ่นสีหมากสุกของเธอได้ ผ้าผ่อนสีสดหล่นตุบไปกองลงกับพื้น มธุรสหน้าแดงก่ำ เปิดเปลือยอวดดอกไม้งามที่มีน้ำหวานชุ่มฉ่ำเล็กน้อยตรงเกสร เชิญชวนให้ภมรตัวยักษ์อย่างสุวรรณราพณ์ได้เชยชม

แม้นี่จะมิใช่ร่างกายของเธอก็จริง แต่เพราะวิญญาณจุติมาเกิดในร่างนี้แล้ว เลยรู้สึกเหมือนกับว่านี่คือร่างของตนเองไปแล้ว

ไอ้ความรู้สึกเสียวขยี้แทบขาดใจนี่ก็ด้วย ทุกอย่างมันเหมือนของจริงมาก!

ปลายมชฺฌิมา (นิ้วกลาง) ไล่ระดับลงมายังแอ่งแกนเกสรสวย มันเป็นสีขาวอมชมพูและกลีบงามนั้นปิดสนิทราวกับเด็กสาวแรกแย้ม ไรขนน้อยๆ ขึ้นเป็นอุ้งแซมๆ พอน่าดูชม

งดงามไปทั้งตัว ทั้งหอม ทั้งเย้ายวน กลิ่นกายสาปสาวมันหอมหวานราวกับรสทิพย์จากสวรรค์ได้ถึงเพียงนี้เชียวหรือ มิเคยได้เสพกลิ่นหอมของสนมนางไหนแล้วปรีเปรมดิ์เช่นนี้มาก่อน

ไม่แคล้ว เจ้าจันทร์คงเป็นนางสวรรค์ที่จุติมาเกิดบนโลกนี้เป็นแน่แท้

สุวรรณราพณ์ชื่นชมดอกบัวงามที่ผลิบานอยู่ในอุ้งมือหยาบหนาของเขา รู้ดีว่าตนเป็นเพียงแค่ยักษ์ เผ่าพันธุ์อสุรกายที่ไม่ควรสมสู่กับมนุษย์ ยิ่งมนุษย์สูงศักดิ์และงดงามเช่นนาง ยิ่งไม่ควรแตะต้องให้หมองหม่นในเกียรติ

แต่ทว่า... สุวรรณราพณ์นั้นมีจิตสีทมิฬที่เต็มไปด้วยความทะเยอทะยานอยู่มาก ไม่สนใจว่าอีกฝ่ายจะเป็นนางฟ้านางสวรรค์ หรือพระธิดาที่งดงามบริสุทธิ์ของกษัตริย์พระองค์ใด

เขารู้ว่านางคือคู่ชะตาชีวิตของเขาเมื่อชาติปางก่อนเท่านั้น

นางคือสาวน้อยหน้าตาขี้ริ้วขี้เหร่ที่ช่วยเหลืออสุรกายมิมีวันมอดม้วยมรณาเช่นเขา แม้จักรู้ว่าอีกฝ่ายไม่ใช่มนุษย์ หญิงสาวก็ไม่ได้รังเกียจ เธอยอมตกเป็นเมียของยักษ์กายอัปลักษณ์ตนนั้น เพราะนางรักเขาอย่างมากล้น

ชาตินี้คู่ชะตาของเขากลับมาเกิดใหม่ เป็นสาวนงเยาว์ที่สวยสดงดงามตามบุญที่สร้างมา ซ้ำยังมีบิดาเป็นกษัตริย์ ต่างจากชาติก่อนที่นางเป็นเพียงแค่สาวชาวบ้านขี้ริ้วธรรมดา

ในขณะที่เขากลับมาเกิดใหม่ในพระครรภ์ของพระมารดาที่เป็นกษัตริย์เมืองยักษาแห่งนี้ เกิดมาเป็นกษัตริย์อสุราผู้โหดเหี้ยม บ้าหญิง หลายสนม และเสพมนตร์ขลัง รวมถึงระลึกชาติได้

แม้ว่าจะแตกต่างกันสักแค่ไหน แม้ว่าคู่ชะตาของนางในชาตินี้อาจไม่ใช่เขา

สุวรรณราพณ์ก็จะสาบานตนว่าจะตามหาเธอเรื่อยไป จนกว่าจะได้กลับมาอยู่กินร่วมกันอีกครา

และในเพลานี้... ดอกบัวงามดอกนี้ ตกอยู่ในกำมือของเขาเสียแล้ว

“อะ... อื้อ คุณสุวรรณราพณ์” เสียงหวานหวีดหวิวพอทำให้กระชุ่มใจยิ่งนัก ดวงใจของเธอถูกบดบี้ผ่านเนื้อนุ่ม ผ้าซิ่นหลุดออกจากกายเสียแล้ว กำไลข้อเท้าส่งเสียงกรุ้งกริ้งเมื่ออีกฝ่ายยกเรียวขางามขึ้นเพื่อจะได้สำรวจแกนเกสรได้ถนัด

ท่าทางของเธอและเขาในเวลานี้ช่างเรทอาร์เสียจริง โดยเฉพาะกับความรู้สึกตรงแอ่งเกสร ที่กำลังถูกปลายมชฺฌิมา (นิ้วกลาง) ชอนไช สะบัดปลายนิ้วหยอกล้อกับเมล็ดพันธุ์ของเธอที่บวมเต่งสุกใส ความซาบซ่านบังเกิดจนทำให้แน่งน้อยขนลุกซู่ บิดเกร็งไปมาด้วยความสยิวเกินทานทน

“เพรียกเพียงชื่อข้าก็พอ... เจ้าจันทร์” สุ้มเสียงทระนงแต่กลับขยี้อารมณ์สวาทดังข้างริมหู กดริมฝีปากจูบเบาๆ ที่สันกรามสวยของเธอ ดวงใจดวงน้อยสั่นเร้าจนแทบหลุดลงมากองกับพื้น

“อ๊ะ... คุณ อื้ออออ” ปลายนิ้วแทรกผ่านแกนเกสรสัมผัสความนุ่มนวลด้านใน เข้าออกอย่างเชื่องช้าเพราะแน่นขนัดเหลือทน สาวเจ้าแอ่นกายร้องครวญอย่างสิเหน่หา ยามเมื่อมชฺฌิมาพัดแรงขึ้น น้ำหวานก็ทะลักออกมาจากแกนกลางดอกบัวงามจนชุ่มฝ่ามือ

“แฮ่ก...” มธุรสหอบหายใจราวกับไปวิ่งมาราธอนมาก็ไม่ปาน ดวงใจสั่นตุบตับๆ เหมือนจังหวะรัวกลองในอก เชิญชวนให้กายาใหญ่นั้นกระตุกยิ้มยวน ยกฝ่ามือใหญ่ที่เปียกชุ่มจ้องมองน้ำหวานบนอุ้งมืออย่างหลงใหล

“หวานสมกับกายเจ้า” สุรเสียงทุ้มต่ำกระซิบข้างกกหูอีกครั้ง พร้อมกับลิ้มรสน้ำหวานในอุ้งมืออย่างเปี่ยมล้นไปด้วยไฟราคะในดวงจิต “หอมและหวาน ราวกับข้าได้ชิมน้ำผึ้งก็มิปาน”

เขาหยอกเย้าด้วยการโอ้โลมตัวนาง ร่างกายของนาง รวมถึงรสชาติของนางเช่นกัน

มธุรสกัดริมฝีปากแน่น เธอหอบหายใจ สั่นกระตุกเป็นระยะ รู้สึกราวกับว่าเพิ่งผ่านสงครามอันหนักหน่วงมา

“ฮึก... คุณสุวรรณราพณ์ใจร้าย” เธอเบ้หน้าร้องไห้ออกมาทันทีเมื่อคืนสติ ปล่อยให้พญายักษานิ่งตะลึงงั้นกับท่าทีที่เปลี่ยนไป เจ้าตัวน้อยนั้นปาดหลังมือกับดวงตาที่เอ่อล้นด้วยหยาดน้ำใส สะอึกสะอื้นราวกับเด็กน้อย “หนูกลัวแล้ว ไม่เอาแล้ว ฮึก”

“...”

“ไม่เอาแล้ว ไม่เอาแล้ว”

ว่ากันว่า... มธุรสนั้นเป็นเด็กสาวที่ไม่เคยได้รับความรักจากพ่อแม่ตั้งแต่เล็ก จนเธอโหยหาความรักมาก ชีวิตที่แสนน่าเวทนา และต้องตายลงในอายุขัยแค่ยี่สิบห้าปีโดยมิได้ทำอันใดที่สมควรจะทำ ไม่สมควรได้เสพสุขสันต์ในสิ่งที่ควรจะมี ดวงจิตก่อนตายในครั้งสุดท้าย นอกจากจะขอผัวแล้ว ก็อยากให้ตัวเองกลับมารู้สึกดั่งเช่นสาวรุ่นเยาว์อีกครา จนได้จุติมาเกิดในร่างของเด็กสาวเยาว์วัยคนนี้

ช่วงชีวิตวัยรุ่นที่ถูกแต่งแต้มแค่เพียงความหงอยเหงา โดดเดี่ยว และไร้มิตรของเธอนั้น

อาจจะถูกสร้างขึ้นมาใหม่ในโลกนี้ก็เป็นได้

ในนิมิต มธุรสมองเห็นตัวเธอในอายุสิบเจ็ดปี ที่นั่งอยู่เดียวดายในห้องสี่เหลี่ยมขนาดไม่ใหญ่มากนัก

หญิงสาวผอมเพรียวไร้สัดส่วนโค้งเว้า สวมแว่นสายตาหนาเตอะ นั่งทำการบ้านกองโตของตนเองเพียงลำพัง ไร้พ่อแม่เคียงข้าง ไร้ไออุ่น เนื่องจากพอจาตุรงค์เสียชีวิตตั้งแต่เธอยังอายุเพียงแค่สิบสองปี ส่วนแม่ก็ตรอมใจจากการตายของสามี กลายเป็นโรคซึมเศร้าต้องรับประทานยากดประสาททุกวัน ส่วนลูกสาวในอายุสิบเจ็ดปี ก็ได้รับหน้าที่เป็นหัวหน้าครอบครัวตั้งแต่ยังน้อย

เธอทำทุกอย่างที่พอจะทำให้เป็นเงินได้ แม่ที่ไร้ความสามารถที่จะเลี้ยงดูจุนเจือครอบครัวเพราะจิตใจแปรปรวนนั้นทำให้มธุรสเติบโตมาด้วยลำแข้งของตัวเองเพียงลำพัง ไม่มีเพลาจักไปหาคนรักหรือคู่ครองของตัวเองเลย

เธอเป็นผู้ใหญ่ที่ยังคงจมอยู่กับโลก 2D และโลกเสมือนจริง บางครั้งก็ชอบทำตัวเหมือนเด็กจนน่าระอา

มธุรสชื่นชอบโลกของวรรณกรรม นวนิยาย เพราะนั่นเป็นสิ่งเดียวที่ทำให้เธอหนีออกจากโลกความเป็นจริงได้ชั่วคราว โลกที่เต็มไปด้วยความสวยงาม สามารถรังสรรค์ได้ทุกสิ่งที่ปรารถนา ไม่ใช่โลกที่เธอนั้นดำเนินชีวิตอยู่อย่างโดดเดี่ยว

ใบหน้าของสาวเจ้าหมองเศร้า เบือนสายตาหนีจากภาพอันอ้างว้างนั้นอย่างไม่อยากดู ตรงหน้าของเธอจึงฉายเป็นภาพมอนิเตอร์ของตัวเจ้าจันทร์ในฝันของเธอ

‘ชะตาของเจ้าถูกกำหนดขึ้นมาเช่นนี้แล้ว เจ้าจักกลายเป็นเจ้าจันทร์ ส่วนเจ้าจันทร์นั้นไซร้คือกายเนื้อของเจ้า’