บทที่ 38

วันรุ่งขึ้น

ฉือฟางอินตื่นขึ้นมาด้วยอาการเจ็บเต้านม เมื่อถึงเวลาที่ต้องให้นมเฉียนเอ๋อร์ ความเจ็บนี้ก็ยิ่งทวีคูณขึ้นมาพร้อมกับน้ำนมที่ไหลได้น้อย จนทำให้เจ้าบุตรชายร้องโยเยเพราะกินไม่อิ่ม จึงนึกขึ้นมาได้ว่าเพราะมัวแต่ยุ่งอยู่กับเรื่องกิจการร้านค้า จึงทำให้ลืมดื่มน้ำแกงบำรุงน้ำนมหลายวันแล้ว เช้านี้จึงรีบจัดการงานในเรือนให้แล้วเสร็จ จากนั้นก็รีบบุตรชายไปยังโรงหมอของหมู่บ้านทันที เมื่อเดินมาถึงก็พบกับเจ้าหมาน้อย ส่งเสียงเห่าต้อนอยู่ที่หน้าประตู ทำให้คนที่อยู่ด้านในรีบเดินออกมาดู ว่าเหตุใดเจ้าลูกหมาตัวจ้อยถึงได้เห่าเสียงดังไม่หยุด

 “อ้าว ข้าก็นึกว่าเจ้าตัวนี้มันเห่าเสียงดังด้วยเรื่องอะไร ที่แท้ก็เป็นฮูหยินน้อยกับคุณชายน้อยเองหรือ มาๆ เข้ามาด้านในก่อนสิ”

“เจ้าค่ะท่านหมอ”

“เชิญมานั่งทางนี้ก่อน เช้าๆ แบบนี้ก็จะดูรกหูรกตาไปสักหน่อยนะ พอดีว่าสองสามวันนี้ คนของข้านำสมุนไพรรอบใหม่มาส่งเยอะมากทีเดียว ก็เลยยังมีส่วนที่ต้องตากแดด อีกหลายแดดเหลืออยู่อีกจำนวนหนึ่ง ว่าแต่เหตุใดถึงได้มาที่นี่กันตั้งแต่เช้า มีใครเจ็บป่วยหรือไม่สบายตรงไหนหรือ”

“ข้าเองเจ้าค่ะ พอดีว่าเมื่อเช้าน้ำนมของข้าไหลน้อย แล้วก็รู้สึกเจ็บมากเจ้าค่ะ ก็เลยรีบมาที่นี่เพื่อขอสมุนไพรไปต้มน้ำแกงบำรุงน้ำนมเจ้าค่ะ”

“อ้อ อย่างนั้นเองรึ ได้สิๆ รอสักครู่ ข้าจะไปจัดการให้ เอาไปเยอะๆ เลยนะ เจ้าจะได้มีน้ำนมพอให้คุณชายน้อยได้กินอิ่ม”

“ขอบคุณเจ้าค่ะท่านหมอ”

ระหว่างที่สองแม่ลูกกำลังนั่งรอหมอชรา รวบรวมสมุนไพรอยู่นั้น เจ้าลูกหมาที่ขาเริ่มจะหายดี ก็ได้ทีมากระโดดงับอากาศเล่นไปมา ราวกับจะชวนเฉียนเอ๋อร์ ที่นั่งอยู่บนตักของมารดา ให้ลงมาเล่นกับมัน

“เจ้าหมาน้อย เฉียนเอ๋อร์ยังเล็กอยู่มาก เขาเล่นกับเจ้าได้หรอกนะ ต้องรอให้เขาโตกว่านี้เสียก่อน ส่วนเจ้าเอง ก็อย่าโลดโผนให้มันมากนัก เดี๋ยวจะเจ็บตัวไปอีกหน”

หงิง หงิง

เมื่อถูกปราบเช่นนั้น เจ้าหมาน้อยก็ทำท่าหมอบลง เหมือนกับเข้าใจคำพูดที่ฉือฟางอินกำลังพูดกับมัน ฉือฟางอินจึงรู้สึกเอ็นดูอยู่ไม่น้อย 

“ดีมาก หากเจ้าเชื่อฟังดีเช่นนี้ ข้าก็พิจารณาจะเลี้ยงเจ้าไว้ แต่ก่อนอื่น เจ้าต้องมีชื่อเอาไว้เรียกเสียก่อน อืม...ข้าจะเรียกเจ้าว่า เจ่าเจา เจ้าชอบหรือไม่”

โฮ่ง หงิง หงิง โฮ่ง

ทันทีที่เจ้าสี่ขาได้ยินฉือฟางอินเรียกว่าเจ่าเจา มันก็เชิดหน้าขึ้นส่งเสียงเห่าเสียงร้องออกมายกใหญ่ ทำราวกับว่ามันชื่นชอบชื่อที่นางตั้งให้ ฉือฟางอินเห็นเช่นนั้นก็ยกยิ้มอย่างพอใจ 

“ดีมากเจ่าเจา เฉียนเอ๋อร์ เจ้าก็เรียกชื่อเจ้าหมาน้อยด้วยสิ เจ่าเจา เจ้าพูดได้หรือไม่ หืม”

“อือ... แอ๊! อื้อแอ๊!”

เจ้าก้อนหมั่นโถวทำท่าเงียบไปครู่หนึ่ง จากนั้นก็เปล่งเสียงภาษาทารกออกมาดังลั่น ทำเอาฉือฟางอินอดที่จะหัวเราะเอ็นดูท่าทางเช่นนั้นของบุตรชายไม่ได้

“ฮ่าฮ่าฮ่า เก่งมาก เก่งมากลูกแม่ เจ้าช่างรู้ความยิ่งนัก”

“ท่านหมอฉิวหว่านอี้ขอรับ พวกข้าน้อยมาแล้วขอรับ”

สองแม่ลูกกับหนึ่งลูกหมา หยอกล้อกันไปมาอยู่ครู่ใหญ่ ก็ได้มีบุรุษสองคนมาส่งเสียงเรียก ท่านหมอฉิวหว่านอี้อยู่ที่ด้านหน้าโรงหมอ เมื่อหมอชราเชิญพวกเขาเข้ามา ฉือฟางอินก็ได้รู้ว่าบุรุษทั้งสองนั้น คือศิษย์ที่ร่ำเรียนอยู่ที่สำนักของท่านหมอที่อยู่ด้านนอก

พวกเขานำเอาสมุนไพรที่ชาวบ้านช่วยกันเก็บ มาให้ท่านหมอฉิวหว่านอี้ เพื่อแลกกับเงินที่หมอชรา ตั้งราคาสมุนไพรแต่ละชิดเอาไว้ และสมุนไพรที่บุรุษทั้งสองนำเอามาให้นี้ เป็นส่วนที่จัดเอาไว้สำหรับ เอามาใช้ประโยชน์ ที่โรงหมอในหมู่บ้านหั้วห่าว

“ยังมีอีกหรือไม่”

“ครั้งนี้รอบสุดท้ายแล้วขอรับ" หมอชราพูดคุยกับศิษย์ทั้งสองอีกเล็กน้อย จากนั้นทั้งสองก็ขอตัวลากลับไป 

“ด้านในกระสอบเล็กๆ หลายกระสอบนี่ เป็นสมุนไพรทั้งหมดเลยหรือเจ้าคะ”

“หากเป็นเมื่อสองวันก่อนก็ใช่ แต่วันนี้ดูท่าแล้วจะเป็นดอกไม้ป่าเสียเยอะ”

“ดอกไม้ป่า...”

ฉือฟางอินคุ้นเคยกับดอกไม้ป่าเป็นอย่างดี เพราะพวกมันคือดอกไม้ที่ท่านแม่ นำมาใช้สอนนางทำน้ำมันหอมระเหย เอาไว้สำหรับหยดลงในอ่างน้ำ เพราะกลิ่นของพวกมันหอมกว่ากลิ่นดอกไม้ที่พบเห็นได้ทั่วไป น้ำมันหอมระเหยที่นางทำให้กับฉือหย่งหลิง ก็มีดอกไม้ป่าเป็นส่วนผสมหลักเช่นกัน

 “ใช่แล้ว ดอกไม้ป่าหายากของแคว้นฟู่น่ะ ไม่รู้ว่าฮูหยินน้อยเคยเห็นพวกมันแล้วหรือไม่ เพราะพวกมันเกิดและเติบโตอยู่ในป่าลึก เหมือนกับต้นฝูหนาน ที่มีสรรพคุณช่วยสมานแผล ที่ชาวบ้านจะต้องใช้เวลาสองถึงสามวันกว่าจะเข้าไปถึงจุดกำเนิดของพวกมัน”

“ยังมิเคยเห็นมาก่อนเจ้าค่ะ ข้าเคยแต่เห็นดอกไม้ป่าที่แคว้นหลู ไม่รู้ว่าพวกมันจะมีรูปร่างและกลิ่นเหมือนกันหรือไม่”

“เช่นนั้นก็ลองเปิดออกมาดู มาดมเสียสิ”

“จะดีหรือเจ้าคะ หากทำเช่นนั้น จะทำลายสรรพคุณของพวกมันหรือไม่เจ้าคะ”

“ไม่หรอก ดอกไม้พวกนี้มิได้สรรพคุณทางยาอะไร นอกจากความหอมของพวกมัน ที่ช่วยเพิ่มความหอมให้กับยาบางชนิดเท่านั้น หากเจ้าสนใจก็เชิญดูเถิด หรือถ้าต้องการเอาพวกมันกลับไปที่เรือน ก็เอากลับไปได้เลยข้ายกให้”

หมอชรากล่าวเช่นนั้น แล้วก็หันหลังกลับไปจัดเตรียมสมุนไพรต่อ ด้านคนที่ได้รับอนุญาตแล้ว ก็ถือโอกาสเลิกถุงกระสอบออกดู พลันกลิ่นหอมของดอกไม้ด้านใน ก็ส่งกลิ่นตีขึ้นมาที่จมูกของนาง ซึ่งกลิ่นของดอกไม้ป่าเหล่านี้นั้น ช่างหอมหวานไม่แพ้กันกับกลิ่นของดอกไม้ป่าที่แคว้นหลูเลยทีเดียว หากได้พวกมันมาทำน้ำมันหอมระเหยก็คงจะดี

          จริงด้วย! น้ำมันหอมระเหย! สูตรน้ำมันหอมระเหยของท่านยาย ที่คิดค้นโดยบรรพบุรุษรุ่นเมื่อหลานสิบปีก่อน เป็นสูตรที่รู้กันเพียงคนในครอบครัวสกุลโหลว ที่มารดาของนางนำมาถ่ายทอดให้ หานำน้ำมันหอมระเหยสูตรลับเฉพาะนี้ ไปวางขายที่ร้านค้ากิจการของนางด้วย จะต้องเป็นที่ชื่นชอบของเหล่าสตรีชนชั้นสูงเอย่างแน่นอน

ภายหลังจากที่กลับมาจากโรงหมอ พร้อมกับสมุนไพรบำรุงน้ำนมกับดอกไม้ป่าแล้ว ฉือฟางอินก็จัดการนำสมุนไพร ไปต้มทำน้ำแกงดื่มทันที จากนั้นก็จัดการคัดแยก ดอกไม้แต่ละชนิดแล้วนำไปตากแดด หลังจากที่ดอกไม้เหล่านี้แห่งสนิทดีแล้ว นางถึงจะค่อยมาแยกกลิ่นของพวกมันอีกที ต่อไปก็ถึงเวลาเอาแผนการเปิดกิจการ ที่ย่านการค้าเมืองอี้ไปปรึกษาจินซือโจว

“ฮูหยิน มีเรื่องอันใดหรือเจ้าคะ ถึงได้มาถึงที่นี่”

“ท่านป้าซีหลัน ท่านผู้นำอยู่หรือไม่ พอดีข้ามีเรื่องสำคัญจะมาปรึกษา”

“อยู่เจ้าค่ะ ประเดี่ยวข้าจะให้ซือจูไปเรียกให้นะเจ้าคะ เชิญฮูหยินนั่งตรงนี้ก่อนนะเจ้าคะ ซือจูรีบไปเรียกบิดาของเจ้ามาเร็วๆ อย่าให้ฮูหยินต้องรอนาน”

ทันทีที่ซือจูเห็นว่าผู้ใดมาเยือน นางก็แอบมารดาหันไปเบ้หน้าไม่พอใจทันที แต่ทว่าก็ไม่อาจรอดพ้นสายตาของฉือฟางอินไปได้ แต่ก็ช่างเถิด เพราะเวลานี้นางมีสิ่งสำคัญกว่าที่ต้องทำ ไม่ได้มีเวลามาสนใจท่าทางของเด็กคนนี้เท่าไรนัก

 “ฮูหยิน มีอะไรจะปรึกษาข้าน้อยอย่างนั้นหรือ”

“เอ่อ...คือว่า”

ก่อนที่ฉือฟางอินจะได้กล่าวอะไรออกไป สายตาของนางได้เหลือบไปเห็นว่าจินซือจู กำลังแอบฟังอยู่ด้านหลังเรือน นางจึงยังไม่เอ่ยสิ่งใดออกมา  เพราะแม้ว่าเรื่องเปิดกิจการนี้ จะไม่ได้เกี่ยวกับฉือหย่งหลิงโดยตรง แต่นางก็จะประมาทไม่ได้ เพราะหากอนาคตจินซือจูเกิดได้เป็นอนุภรรยา ของฉือหย่งหลิงขึ้นมาจริงๆ เด็กสาวคนนั้นอาจจะวางแผนทำลาย กิจการของนางในอนาคตได้ ฉือฟางอินจึงแสร้งกระแอมไอ แล้วใช้สายตาสื่อให้จินซือโจวได้รู้ ว่าบุตรสาวของนางกำลังทำตัวไม่มีมารยาทอยู่

“ซือจู อย่าเสียมารยาท กลับไปช่วยงานมารดาของเจ้าเสีย”

เด็กสาวหน้าตาเหลอหลาทันทีที่ถูกจับได้ และรีบเดินออกไปจากตรงนี้ทันที หลังจากที่มั่นใจว่าไม่มีผู้ใดแอบฟังอยู่แล้ว ฉือฟางอินจึงได้นำเอาแผนงานเปิดกิจการขึ้นมาให้จิยซือโจวดู และเริ่มอธิบายสิ่งที่นางอยากทำให้เขาฟัง

“ไม่ทราบว่าเรื่องนี้ พอจะเป็นไปได้หรือไม่”

“อืม...เห็นทีคงจะมิได้ขอรับ”

แม้จะเตรียมใจมาบ้างแล้วว่าแผนการเปิดกิจการนี้ อาจจะไม่สามารถเกิดขึ้นได้ เพราะถึงแม้นางจะเป็นถึงฮูหยินจวนแม่ทัพใหญ่ แต่ฉือหย่งหลิงกลับไม่เคยให้อำนาจ และการตัดสินใจทำอะไรเลยสักอย่าง จึงไม่แปลกใจที่คนอื่นจะคิดว่านาง ไม่มีความสามารถมากพอ แต่ถึงอย่างนั้น ฉือฟางอินก็อดที่จะรู้สึกผิดหวังที่ถูกปฏิเสธไม่ได้

“ท่านคงคิดว่าเรื่องนี้ อาจจะเกินความสามารถของข้าใหรือไม่ เช่นนั้น ข้าคงต้องขอตัวกลับเรือนก่อน ขออภัยที่มารบกวน”

หลังจากที่พยายามยอมรับกับความผิดหวัง ฉือฟางอินจึงกล่าวลาจินซือโจว แล้วตั้งท่าเตรียมจะลุกขึ้นพาเฉียนเอ๋อร์กลับเรือน แต่ทว่าก่อนที่นางจะเดินกลับออกไปนั้น ก็ได้ถูกจินซือโจวห้ามเอาไว้ก่อน

“เดี๋ยวก่อนขอรับฮูหยิน ข้าน้อยมิได้หมายความอย่างที่ท่านเข้าใจ ที่ข้าน้อยกล่าวไปเมื่อครู่ความหายก็คือ หากจะให้ลงมือสร้างกิจการของท่านในตอนนี้นั้น คงจะยังทำไม่ได้ เพราะเหตุการณ์วุ่นวายที่เมืองอี้ยังไม่สงบ หากเป็นหลังจากที่ทางการ จัดการกับกบฏชายแดนที่มาบุกรุกได้แล้ว ก็ไม่มีปัญหาขอรับ”

“จริงหรือ!”

“ขอรับ แต่คงต้องรออีกสักพักใหญ่ขอรับ”

“ไม่เป็นไร ข้ารอได้”

เมื่อได้รับคำยืนยันว่าสิ่งที่นางคิด สามารถเกิดขึ้นได้จริงๆ ฉือฟางอินจึงไม่รอช้า รีบถามไถ่กับจินซือโจวทันทีว่าในเวลาที่เหตุการณ์ ยังไม่เข้าสู่สภาวะปกติเช่นนี้ เขาจะสามารถเสาะหาผ้าเนื้อดีชนิดต่างๆ พร้อมกับสะดึงและด้ายปักผ้ามาให้ได้หรือไม่

นอกจากนี้ ก็ยังลืมเรื่องของน้ำมันหอมระเหย ที่พึ่งคิดได้เมื่อเช้า แต่เพราะอยากจะปิดเรื่องนี้เป็นความลับก่อน นางจึงยังไม่ได้กล่าวอะไรออกไป เพียงแต่ฝากให้ท่านผู้นำช่วยหาอุปกรณ์มาให้เท่านั้น จินซือโจวตอบรับคำขอนั้นของฉือฟางอิน โดยจะส่งคนของเขาเดินทางไปยังแคว้นข้างเคียง เพื่อหาซื้อของที่นางต้องการมาให้ ฉือฟางอินจึงยื่นถุงเงินที่นางเตรียมมาส่งให้กับเขาทันที เวลาผ่านไปราวๆ ห้าหกวัน นางก็ได้ของทั้งหมดมาไว้ที่เรือนของนาง