บทที่ 37

ระหว่างที่มือกำลังฝนหมึก ในหัวของฉือฟางอินก็ได้ไล่เลียงเรื่องราวเมื่อชีวิตที่แล้วไปพลาง เพราะหากเวลาในอดีตกับปัจจุบันสอดคล้องกัน เช่นนั้นก็แสดงว่าเวลานี้สินเดิม ของมารดาที่นางนำติดตัวออกมาจากจวนสกุลฉือ เวลานี้ก็คงจะพอเหลือให้นางได้ใช้อยู่ที่หมู่บ้านนี้ ได้อย่างสบายมือไปได้อีกนาน แต่ถึงอย่างนั้น นางก็จะต้องคิดเผื่ออนาคตไว้ด้วย

เช่นนั้น ช่วงเวลาที่นางกับเฉียนเอ๋อร์ยังต้องอาศัยอยู่ที่หมู่บ้านหั้วห่าวแห่งนี้ นางจะต้องหาทาใช้ของมีค่าเงินที่เหลืออยู่จำนวนนี้ ต่อยอดให้พวกมันได้งอกเงยขึ้นมา เพื่อที่จะได้ใช้เป็นใบเบิกทางให้นางกับเฉียนเอ๋อร์ ได้ทำสิ่งต่างๆ ในอนาคตได้ง่ายขึ้น ใช่แล้ว มีเงินเท่ากับมีอำนาจ เพราะเงินสามารถบันดาลทุกสิ่งมาให้กับนางได้ หรือไหว้วานให้ใครทำสิ่งใดให้ก็ย่อมได้

“เสร็จเสียที”

การทำบัญชีในครั้งนี้ ฉือฟางอินไม่เพียงแต่จดบันทึกเงินและของมีค่าที่มีอยู่ในย่ามเท่านั้น แต่รวมไปถึงเงินและของมีค่า ที่นางซ่อนเอาไว้ใต้เรือนไม้หลังเก่า ที่จวนสกุลฉืออยู่อีกจำนวนหนึ่ง มารดาของนางถึงจะไม่ได้เกิดมาในสกุลร่ำรวย แต่นางมีความขยันและความพยายามทุกวิถีทาง ถึงได้เก็บเงินและของมีค่ามากมาย เตรียมเอาไว้ให้กับบุตรสาวอย่างฉือฟางอิน และเป็นโชคดีของนาง ที่ถึงแม้ตนเองจะไม่ลงลอยกับบิดา แต่เขาก็ยกสินเดิมของท่านแม่ให้นางมาทั้งหมด

แม้ในอดีตนางจะเคยใช้เงินมากมาย สุรุ่ยสุร่ายไปกับการดื่มสุรา ประชดประชันฉือหย่งหลิง แต่นั่นก็เป็นเพียงเศษเสี้ยว จากสินเดิมของท่านแม่เท่านั้น เมื่อคิดมาถึงตรงนี้แล้ว ฉือฟางอินก็ได้แต่ถอนใจ กับความคิดโง่เขลาของตนเอง ดีที่ว่าภายหลังนางเกิดคิดได้ ว่าการประชดประชันคนผู้นั้น ไม่ได้ช่วยให้อะไรดีขึ้นมา

 จึงทำให้นางเปลี่ยนความคิด เลือกที่จะหนีไปกับซือไท่อี้แทน เมื่อย้อนเรื่องราวมาถึงตรงนี้ ภายในใจของฉือฟางอินก็เกิดความรู้สึกวูบโหวงขึ้นมาอีกครั้ง หากชีวิตที่แล้วตนเองมีสตินึกถึงตนเองและลูกมากกว่านี้ ชีวิตที่แล้วของนางกับเฉียนเอ๋อร์ ก็คงไม่ต้องพบกับจุดจบเช่นนั้น แต่เอาเถิด ในเมื่อนั่นคืออดีตที่ผ่านไปแล้ว นางควรจำเรื่องในอดีตไว้เป็นบทเรียน เพื่อที่จะได้ไม่กลับไปทำผิดพลาดอีก

เมื่อทำบัญชีเสร็จเรียบร้อยแล้ว สิ่งที่ฉือฟางอินจะต้องทำต่อจากนี้ก็คือคิดหาวิธี ทำให้พวกมันเพิ่มจำนวนขึ้น ให้มากพอที่จะทำให้นางมีฐานะมั่นคง ให้สมกับที่นางเป็นถึงฮูหยินในจวนแม่ทัพใหญ่ ในที่นี้ไม่ได้หมายความว่านางทำไป เพื่อต้องการยืนเคียงข้างฉือหย่งหลิงแต่อย่างใด แต่เพราะฉือฟางอินหวนคิดถึงคำพูด ของมารดาเคยกล่าวเอาไว้ ว่าอนาคตเป็นสิ่งไม่แน่นอน และจะหวังพึ่งพาผู้ใดไปตลอดชีวิตไม่ได้ แม้แต่กับคนที่ได้ชื่อว่าเป็นสามี

ซึ่งนั่นคำสอนนั้นของมารดา ไม่ใช่เรื่องไกลตัวเลยแม้แต่น้อย เพราะตอนนี้แม้นางจะยังมีฐานะเป็นฮูหยิน แต่ในอนาคตนางจะไม่ได้อยู่ในสถานะนี้แล้วก็เป็นได้ วันหนึ่งฉือหย่งหลิงอาจตอบรับความรู้สึก ที่จินซือจูมีให้ ยอมรับนางเข้ามาเป็นภรรยาอีกคน วันนั้นนางก็คงเดินไปขอหย่ากับเขา หรือว่าวันหนึ่งนางทำสิ่งใด ให้ฉือหย่งหลิงไม่พอใจ จนถึงขั้นขออย่ากับนางขึ้นมา คนที่รับผลกระทบในเรื่องนี้ ไม่ทางใดก็ทางหนึ่งก็คือเฉียนเอ๋อร์ เพราะฉะนั้น นางจะต้องสร้างความมั่นคงให้ตัวเอง เพื่อเป็นที่พึ่งพิงให้กับเฉียนเอ๋อร์ในอนาคตให้ได้ 

จากประสบการณ์การและความรู้ ที่ได้สั่งสมมาจากสังคมชนชั้นสูง การที่สตรีชนชั้นสูงนางหนึ่ง จะสามารถมีฐานะมั่นคงได้ด้วยตัวเอง สตรีผู้นั้นจะต้องมีกิจการ ที่สามารถสร้างรายได้ทางตรง ให้กับตัวเองโดยไม่ผ่านสามี ในอดีตฉือฟางอินมักจะใช้ความสนิทสนม ที่นางมีต่อเหล่าคุณหนูในจวนขุนนางทั้งหลาย

ติดสอยห้อยตามพวกนาง ไปยังกิจการที่มารดาของพวกนางอยู่บ่อยครั้ง ฉือฟางอินจึงสบโอกาส เรียนรู้วิธีการค้าขายมา ความมีแล้วเงินลงทุนก็มีแล้ว สิ่งที่ฉือฟางอินต้องทำต่อไป ก็คือการหาสถานที่ และสินค้า ที่จะมาเป็นสินค้าในร้านของนาง และสถานที่ที่นางจะนำสินค้าของนางไปขายนั้น ก็คงจะหนีไม่พ้นที่ย่านการค้าของเมืองอี้ ซึ่งเป็นศูนย์รวมเอาร้านค้า และกิจการทั้งหมดของเมืองอี้เอาไว้

          ย่านการค้านี้จะแบ่งพื้นที่ออกเป็นสองฝั่ง ฝั่งหนึ่งคือพื้นที่ของตลาดไว้สำหรับให้ชาวบ้าน ที่มีอาชีพค้าขายมาจับจองพื้นที่ ตั้งแผง ขายสินค้าอุปโภค และบริโภคในชีวิตประจำวัน ให้กับชาวบ้านทั่วไปได้มาจับจ่าย ส่วนอีกฝั่งเป็นพื้นที่เอาไว้ให้ครอบครัวของคหบดี และครอบครัวของชนชั้นสูง จ่ายส่วยรายเดือนกับหั้วชินอ๋อง

เช่าทำกิจการโรงน้ำชา โรงเตี๊ยม โรงละคร ร้านเหลาสุราและภัตตาคารอาหารต่างๆ ซึ่งแน่นอนว่าฐานะของนางนั้น จัดอยู่ในกลุ่มชนชนชั้นสูง เพราะฉะนั้นแล้วของที่จะนำมาวางขาย ในพื้นที่ที่มีเหล่าชนชั้นคนมีจะกิน มาเดินเที่ยวเสียส่วนใหญ่นั้น ฉือฟางอินจะต้องคิดค้นหาสินค้าที่มีคุณภาพดีพอ ที่จะทำให้เหล่าชนชั้นสูง ยอมจ่ายเงินเพื่อแลกกับสินค้าของนางให้ได้

“แล้วสินค้าอะไรกันนะ ที่จะทำให้คนเหล่านั้นยอมเสียเงินให้กับข้า”

ฉือฟางอินเอนกอดอกอย่างใช้ความคิด ในเมื่อนางต้องอยู่ที่หมู่บ้านหั้วห่าวต่อไปอีกนานนับเดือน ของที่จะนำไปวางขายที่ร้านค้า ก็คงจะต้องเริ่มต้นจากที่นี่ แล้วที่แห่งนี้มีสิ่งใดที่นำมาเป็นสินค้าคุณภาพได้กันล่ะ ในเมื่อสิ่งที่นางเห็น มีเพียงแต่วิถีชีวิตของชาวบ้าน สตรีทำงานบ้าน บุรุษออกไปล่าสัตว์หาของป่า ไม่มีสิ่งใดมากไปกว่านี้

‘เร็วสิ ฟางอิน เจ้าต้องคิดให้ออก ว่าเจ้าจะทำอะไรได้บ้างในหมู่บ้านนี้ อืม... ไหนลองคิดย้อนดูสิ ว่าเจ็ดวันที่ผ่านมาเจ้าเห็นละรู้สิ่งใดอีก เริ่มจากย้อนจากวันนี้ไปจนถึงวันแรกก็แล้วกัน

วันนี้ข้าตื่นมาด้วยอาการมึนงงเล็กน้อยจากฤทธิ์สุรา และต้องดื่มน้ำแกงสมุนไพรขับฤทธิ์สุราออกทั้งวัน เพราะเมื่อคืนวาน ข้าต้องเข้าพิธีร่ำสุราถวายเทพซาฮวา ใช่แล้วข้าทำเช่นนั้นไป 

ซึ่งก่อนหน้าจะมีงานเลี้ยง ข้าก็ไม่ได้ช่วยพวกชาวบ้านทำสิ่งใด เพราะพวกเขาไม่ยอมให้ทำ แล้วก่อนหน้านั่นล่ะ ก่อนหน้านั้น อ๋อ นึกออกแล้วช่วยสอนพวกเขาปักผ้าสำหรับใส่มางานเลี้ยงน่ะสิ เอ๊ะ! ปักผ้าอย่างนั้นหรือ’

หากจำไม่ผิดจินซีหลันเคยบอกว่า สตรีที่แดนตะวันออก ไม่นิยมงานเย็บปักถักร้อย เพราะชาวบ้านที่นี่ ทุ่มเวลาไปกับการฟื้นฟูดินแดนเสียส่วนใหญ่ พวกเขาจึงไม่ได้พิถีพิถันกับชุดและอาภรณ์ที่พวกเขาสวมใส่เท่าใดนัก

จะมีก็ช่วงหลังมานี้ ที่หลายสิ่งหลายพื้นที่ในแดนตะวันออกนี้เริ่มเข้าที่เข้าทางแล้ว เหล่าสตรีชนชั้นสูงทั้งหลายจึงได้มีเวลาหันมาสนใจของสวยๆ งามๆ กันขึ้นมาบ้าง แต่ทว่าของพวกนั้นก็ยังเป็นสินค้าจากต่างแคว้น ที่พ่อค้านายหน้าจากแคว้นนั้นๆ นำเข้ามาขายที่นี่อยู่ดี

“ดีล่ะ เช่นนั้น ข้าจะเปิดกิจการขายผ้าเนื้อดี พร้อมกับปักลายสวยงามหายาก ที่เคยได้ร่ำเรียนฝึกฝนมาลงไป ให้สตรีชนชั้นสูงที่แดนตะวันออกแคว้นหลูนี้ มาซื้อผ้าที่ร้านของข้าที่ย่านการค้าเมืองอี้!”