บทที่ 35

จินซีหลันพูดยังไม่ทันขาดคำ ฉือฟางอินที่เพิ่งจะลุกพราดพราดลงจากแท่นพิธี ก็เซถลาไปข้างหน้าอย่างรวดเร็ว หากไม่ได้คนผู้หนึ่งมาประชิดตัวรับนางได้ทันเวลา นางก็คงจะล้มหน้าคะมำไปกับพื้นแล้ว

“โล่งอกไปที แต่นั่นเจ้า โอ๊ะ! ท่านแม่ท- อุ๊บ!”

จินซีหลันคิดว่าคนที่มาช่วยฉือฟางอินเอาไว้ คงจะเป็นชาวบ้านสักคนที่อยู่ในงานเลี้ยง แต่เมื่อนางเดินเข้าไปใกล้ คนผู้นั้นกลับไม่ใช่ชาบ้านอย่างที่นางคิด แต่เป็นฉือหย่งหลิงแทน แต่ก่อนที่จินซีหลันจะได้อุทานขึ้นมา จินซีหลันบุตรชายของนาง ก็ได้เอื้อมมือมาปิดปากนางเอาไว้ก่อน 

“ชู่ว ท่านแม่ ท่านแม่ทัพยังคงอยู่ในระหว่างเวลาการทำภารกิจลับ ท่านอย่าได้เอ็ดไป” จินซีหลันได้ฟังความที่บุตรชายกบอก นางจึงพยักหน้าเข้าใจ และไม่กล่าวสิ่งใดออกมาอีก 

“เฉียนเอ๋อร์อยู่ที่เรือนแม่เฒ่าลี่ใช่หรือไม่”

“ใช่เจ้าค่ะ”

เมื่อได้รับคำยืนจากจินซีหลันแล้ว ฉือหย่งหลิงก็ไม่พูดพร่ำทำเพลง รีบช้อนตัวอุ้มฉือฟางอินที่สลบไปแล้วขึ้นมา จากนั้นก็พานางเดินออกจากงานเลี้ยง ไปที่ยังเรือนแม่เฒ่าลี่ทันที

“อื้อ”

“เจ้าอยู่เฉยๆ เจ้าจะดิ้นไปถึงไหน มิเห็นหรือว่าข้าเดินลำบาก”

“เสียงใครกัน ช่างพูดมากเสียจริง”

ระหว่างทางเดินไปยังเรือนแม่เฒ่าลี่นั้น ล้วนแต่เป็นไปอย่างทุลักทุเล เพราะหลังจากที่ฉือฟางอินเริ่มรู้สึกตัวขึ้นมา นางก็เอาแต่ดิ้นไปมาสร้างความลำบากให้แก่ฉือหย่งหลิง จนเขาต้องกอดนางให้แน่นขึ้นเพราะกลัวว่านางจะตกลงไป แต่ทว่าคนในอ้อมกอดก็ไม่มีทีท่าจะยอมอยู่นิ่งเสียที

“ข้าบอกกว่าอย่าดิ้นอย่างไรเล่า พูดไม่รู้ฟัง เดี๋ยวก็ได้ล้มกันไปทั้งคู่”

“ล้มก็ให้ล้มไปสิ”

“ปากเก่งยิ่งนัก ผู้อื่นเวลาเมาสุราเขามีแต่จะพูดไม่เป็นภาษา ข้าไม่เคยเห็นผู้ใดเมาสุราแล้วเถียงเก่งเท่าเจ้าเลยจริงๆ เช่นนั้นข้าจะกอดรัดเจ้าให้หายใจไม่ออกเลยดีหรือไม่”

“โอ้ย! เจ้านี่ทั้งปากร้าย ทั้งชอบรังแกข้าเหมือนคนใจร้ายผู้นั้นไม่มีผิด”

“ใครกัน คนใจร้ายที่เจ้าว่า”

“ก็ฉือหย่งหลิง แม่ทัพใหญ่รูปงามที่ใครๆ ต่างก็ชื่นชมความเก่งกาจนั่นอย่างไรเล่า!”

คำพูดที่ทั้งเป็นคำต่อว่าและทั้งชมเชย ที่หลุดออกจากปากของคนในอ้อมกอดนั้น ทำให้คนที่ได้ฟังถึงหยุดฝีเท้าของตนเอง แล้วหันมาคนในอ้อมกอด ที่กำลังทำหน้างองุ้มอย่างคนไม่พอใจ ยามที่ได้เอ่ยถึงตัวเขา แต่แทนที่ฉือหย่งหลิงจะรู้สึกโกรธที่ถูกนางต่อว่าอยู่ ใจของเขากลับเต้นระส่ำกับชม ที่ออกมาจากปากของฉือฟางอิน

          “แล้วเหตุใดข้าจะต้องเอ่ยชมเขาว่ารูปงามด้วย ถึงนั่นจะเป็นความจริงก็เถอะ แต่ทว่ารูปงามแล้วอย่างไร คนผู้นอกจากรูปงามกับเก่งกาจเรื่องการรบแล้ว ข้ามิเห็นว่าเขาจะเป็นคนดี อย่างที่คนอื่นชื่นชมเลยสักนิด เขาทั้งพูดจาร้ายกาจ กลั่นแกล้งกันสารพัด ฮรึก ไม่รู้ว่าสตรีนางนั้นหลงรักเขาไปได้อย่างไรกัน”

ฤทธิ์สุราทำให้ฉือฟางอินมีความกล้ามากขึ้น ประกอบกับความอัดอั้นตันใจ เมื่อได้เริ่มพูดระบายออกไปแล้ว ความรู้สึกมากมายที่นางกักเก็บเอาไว้ จึงได้หลังไหลออกมาพร้อมกับเสียงสะอื้นของนาง พลันภายในอกของฉือหย่งหลิง ก็เกิดความรู้สึกวูบโหวงขึ้นมา อย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน แม้ครั้งนี้จะไม่ใช่ครั้งแรกที่เขาเห็นนางร้องไห้ แต่นั่นก็นับว่านานมากแล้ว หลังจากที่เกิดเรื่องวุ่นวายขึ้นที่จวนสกุลชวี่

แต่การร้องไห้ในครั้งนี้ ล้วนแล้วแต่เป็นเรื่องที่เขาทำไว้กับนาง และยังรวมไปถึงอีกเรื่องที่เขาไม่รู้ว่า นางไปทราบมาจากไหน ว่ามีสตรีนางหนึ่งรักเขาอยู่ รอบตัวเขาก็มีแต่เหล่าชายฉกรรจ์ ทำไมนางถึงได้พูดเรื่องเหลวไหลเช่นนี้ขึ้นมาได้

“เจ้ากำลังพูดสิ่งใดอยู่กันแน่ คิดกุเรื่องมาต่อว่าอย่างนั้นหรือ มิใช่สิ...เจ้ากำลังต่อว่าท่านแม่ทัพใหญ่อยู่อย่างนั้นหรือ เดี๋ยวเถอะ ข้าจะนำความนี้ไปรายงานแม่ทัพใหญ่ ให้เจ้าถูกลงโทษ”

“ข้าไม่ได้กุเรื่อง อีกอย่างเจ้าไม่มาเป็นข้าเจ้าจะไปรู้อะไร แต่ช่างเถอะ ข้ามิอยากสนใจแล้ว สตรีนางใดจะรักหรือไม่รักเขาก็เรื่องของพวกนาง ส่วนฉือหย่งหลิง จะรับสตรีนางใดมาเป็นภรรยาอีกคนหรือไม่ก็เรื่องของเขา”

ยิ่งได้ฟังร่างบางในอ้อมกอดกล่าวเช่นั้น คิ้วทั้งสองของฉือหย่งหลิงก็ยิ่งขมวดเข้าหากัน ด้วยความรู้สึกไม่พอใจ นางไม่คิดจะสนใจหากว่าวันหนึ่งตัวเขา คิดอยากจะรับสตรีนางอื่นมาเป็นภรรยาอีกคนอย่างนั้นหรือ

“เจ้าจะยอมให้ท่านแม่ทัพใหญ่ มีภรรยาอีกคนได้อย่างนั้นหรือ ช่างใจกว้างเสียจริง”

“ใจกงใจกว้างอะไรกัน คนอย่างข้าน่ะหรือจะทำเช่นนั้น ไม่มีทางเสียหรอก หากฉือหย่งหลิง คิดจะมีภรรยาเพิ่มขึ้นมาจริงๆ แล้วล่ะก็ ข้าก็จะไปขอหย่ากับเขาด้วยตัวของข้าเอง!”

‘ขออย่าอย่างนั้นหรือ ไม่มีทางเสียหรอก’

 ฉือหย่งหลิงกระตุกยิ้มเย็นขึ้นมา เป็นสัญญาณบ่งบอกถึงความไม่พอใจ แต่ถึงอย่างนั้น ตัวเขาก็จะปล่อยผ่านคำพูด ที่หญิงสาวบอกว่าจะหย่ากับเขาไปก่อน เอาไว้เสร็จภารกิจที่ชายแดนเหนือเมื่อไหร่ เมื่อนั้นค่อยว่ากันอีกที เมื่อเดินมาถึงเรือนแม่เฒ่าลี่ ก็พบว่าอี้ซวางได้มายืนรอพวกเขาอยู่ก่อนแล้ว ฉือหย่งหลิงจัดการวางร่างฉือฟางอิน ลงบนเตียงเดียวกับที่บุตรชาย จัดการห่มผ้าให้ฉือฟางอิน จากนั้นก็มลงหอมขมับบุตรชาย แล้วยืนมองสองแม่ลูกหลับใหลอยู่ข้างกันจนพอใจ

จึงได้เดินออกมาฝากฝังให้อี้ซวางช่วยดูแลพวกเขา แล้วเดินออกจากเรือนของแม่เฒ่าลี่ ตรงไปยังจุดนัดพบที่ทหารในสังกัด ได้นำม้าเร็วมารอไว้อยู่ก่อนแล้ว ชายหนุ่มกระโดดขึ้นหลังมา ด้วยท่าทางคล่องแคล่ว เมื่อพร้อมแล้วก็รีบเร่งกระตุกเชือก ออกเดินทางกลับไปยังสนามรบ ณ ชายแดนทางเหนือ