บทที่ 8

คะแนนของเขานี้ ไม่ได้แย่ธรรมดานะ！

ยังเหลือเวลาอีกหนึ่งร้อยวัน ก็ไม่รู้ว่าจะเพิ่มขึ้นได้ไหม

ยิ่งไม่รู้ว่าสู่เนี่ยนชูระดับเป็นยังไง จะเข้ามหาวิทยาลัยเดียวกับเธอได้ไหม

หากว่าไม่ได้ จะต้องทำยังไงถึงจะรักษาการติดต่อกับเธอได้

หลินโจวคิดไปคิดมา พลันรู้สึกได้ว่ามีสายตานึงจ้องมาทางเขาอย่างกล้าๆ กลัวๆ

เขาหันไปก็มองเห็นสู่เนี่ยนชูรีบดึงสายตากลับไปอย่างประหม่า ก้มศีรษะลง ทำเป็นขีดขีดเขียนเขียนบนกระดาษ

ยัยคนนี้ ไม่มีกระดาษทดสอบของเมื่อวาน

ใช่สินะ

พวกเขามอหกแล้วทุกสัปดาห์จะมีทดสอบ1-2 ครั้ง

วันนี้คุณครูจะอธิบายข้อสอบอันที่ทดสอบไปเมื่อวาน

เธอเพิ่งย้ายมาวันนี้ ไม่มีข้อสอบก็ถือว่าปกติล่ะนะ

แต่เห็นเธอแบบนี้แล้วดูท่าว่าอยากจะยืมดูของเขาแต่ก็ไม่กล้า

ยัยคนนี้กลัวการเข้าสังคมจริง

หลิวโจวลอบคิดในใจ จากนั้นก็มองไปที่ข้อสอบของตัวเอง

ณ ตอนนี้เวลานี้ เขารู้สึกเสียดายเป็นอย่างมากที่ตัวเองไม่ตั้งใจสอบให้ดี

ได้ยินว่าความประทับใจแรกสำคัญมาก ถ้าหากว่าหญิงสาวคนี้ไม่ขอบเขาแล้วล่ะทำอย่างไรดี

โว้ยมันน่าหงุดหงิดเสียจริง

แต่จะหงุดหงิดอย่างไร หลินโจวก็ทนไม่ได้กับท่าทางเมียงมองกล้าๆ กลัวๆ ของเธอแบบนั้น

เขาอยากจะเรียกเธอมาดูเสียเลยด้วยซ้ำ แต่เพิ่งเจอกันครั้งแรก แล้วเธอยังขี้กลัวแบบนี้ด้วย

ไม่รู้ว่าจะตกใจกลัวหรือเปล่า

หลิวโจวคิดแล้วคิดอีก ตั้งใจเลื่อนข้อสอบไปวางไว้ตรงกลางระหว่างสองคน

สู่เนี่ยนชูเหมือนค้นพบแผ่นดิใหญ่อันใหม่อย่างไรอย่างนั้น ดีใจจนยิ้มออกมา แต่ไม่นานก็หุบยิ้ม ค่อยๆ เหลือบมามองทางหลิวโจว

หลิวโจวพอใจกับสถานการณ์แบบนี้อย่างยิ่ง

แต่ว่าไม่นาน เขาก็พบว่าเพื่อนร่วมโต๊ะของเขาขมวดคิ้วน้อยๆ ราวกับไม่เข้าใจกากบาทสีแดงบนกระดาษนี้ว่ามายังไง

หลิวโจวคิดแต่ว่าอยากจะมุดหายไปเสียเดี๋ยวนั้น

จะต้องคิดหาวิธีให้เรียนได้ดีขึ้นแล้ว

ไม่อย่างนั้น เดี๋ยวหาจังหวะไปคุยกับหลิ่วชิงเยี่ยน ให้เธอและจางถลกหนังระดมอาจารย์มาช่วยเขาติวเพิ่ม

หลินโจวทางนึงคิดถึงความเป็นได้ของเรื่องนี้ อีกทางนึงก็คิดว่าทำไมคนอื่นย้อนเวลากลับมาถึงมีอภินิหารย์แต่เขากลับไม่มี

หากว่าในเวลานี้มีความสามารถเห็นแล้วจดจำได้ไม่ลืม ตัวเขาเองก็ไม่ต้องเครียดแบบนี้แล้ว

หลิวโจวยิ่งคิดยิ่งโมโห

ช่างเถอะ ตั้งใจฟังที่อาจารย์สอนดีกว่า

เรียนได้เท่าไหร่ก็เท่านั้น แต่ครั้งหน้าจะต้องไม่สอบได้ศูนย์อีกก็พอ

คิดดังนั้น หลิวโจวก็มองไปที่ข้อสอบของเขา

มองครั้งนี้ไม่อะไร เขาพบว่า ในข้อสอบที่หลิ่วชิงเยี่ยนอธิบายเหล่านั้นมันเข้าไปในหูของเขาอย่างชัดเจน

อีกทั้ง ยังจำได้หมดอีกด้วย

หลินโจวเป็นครั้งแรกที่เขารู้สึกได้ว่าหัวของเขาปลอดโปร่งขนาดนี้

นี่...

นี่คงไม่ใช่สวัสดิการหลังจากกลับมาเกิดใหม่หรอกนะ

หลิวโจวรีบมองตามข้อสอบข้ออื่นไปเรื่อยๆ พบว่าคำตอบผิดทั้งหมดแล้ว เขารีบพลิกหนังสือเรียนวรรณกรรม

สู่เนี่ยนชูเห็นดังนั้น ก็ขมวดคิ้วเล็กน้อย

เพื่อนร่วมโต๊ะคนใหม่นี้กำลังหาอะไรอยู่นะ

ทำไมพลิกหน้ากระดาษมั่วซั่วแบบนั้น

"เอ่อ นาย..."

ฉันกำลังดูบทความเดิมของข้อสอบข้อนี้"

สู่เนี่ยนชูหันไปมองข้อสอบข้อนั้นที่เขาชี้ แล้วก็มองไปที่หนังสือที่ถูกเขาพลิกอย่างมั่วซั่ว ก็รู้สึกอดรนทนไม่ได้

"ข้อนี้มาจากหนังสือมอห้าเล่มสองหน้าที่ 103..."

หลินโจวรีบหยิบหนังสือมอสี่เล่มสองวรรณกรรมโยนเข้าไปในโต๊ะ หยิบของมอห้าออกมา

พลิกไปหน้า 103 แน่นอนว่าเขาก็พบบทความนั้น

หลิวโจวตกตะลึงมองไปยังสู่เนี่ยนชู

ยัยเด็กข้างโต๊ะนี่ ไม่ธรรมดานะเนี่ย

สู่เนี่ยนชูรู้ว่าถูกมองก็รีบก้มหน้างุด ไม่กล้าพูดอะไรอีกต่อไป

หลินโจวก็ไม่ได้สนใจ เจาเปิดสมุดดูบทความเดิม

หลังจากอ่านไปรอบหนึ่ง เขาก็พบว่าตัวเองสามารถจำเนื้อหาบางส่วนได้

หลินโจวรีบอาศัยจังหวะนี้อ่านรอบที่สอง

ครานี้ บทความทั้งอันก็ประทับอยู่ในหัวเขาทั้งหมด

หลิวโจวตะลึงในนาทีนั้น

นี่เป็นสวัสดิการใหญ่หลังมาเกิดใหม่

นี่มันดีจริงๆ

ถือว่าเป็นอาวุธวิเศษในการเรียนเลยทีเดียว...