บทที่ 16

หลิวโจวเงยหน้าขึ้น เห็นในจานของหลิวชื่อหมิงเหลือข้าวและกับอยู่ครึ่งหนึ่ง

สีหน้าของเขามืดลง

"ไม่เป็นอะไร แต่เราจะต้องไม่กินทิ้งกินขว้าง"

"อา?"

หลิวซือหมิงดูสับสน เห็นได้ชัดว่าไม่เข้าใจความหมายของคำพูดของหลินโจว

“พี่โจว คุณพูดว่าอะไรนะ?”

“ฉันบอกว่า กินข้าวในกล่องข้าวของนายให้หมด กินไม่หมดห้ามลุกไปไหน!”

"เอ่อ……"

หลิวชื่อหมิง เรอ มองดูข้าวที่เหลือ และตกอยู่ในภาวะที่กลืนไม่เข้าคายไม่ออก:

“พี่โจว ผมอิ่มแล้ว...”

“กินอิ่มแล้วก็ต้องกินให้หมด ไม่งั้นนายจะตักเยอะขนาดนั้นทำไม”

“...แต่พี่โจว วันนี้พี่ชวนผมลดน้ำหนักนะ...”

“กินแล้วค่อยลด!”

ดูเหมือนหลินโจวจะไม่ได้ล้อเล่น และอาจจะระเบิดได้ทุกเมื่อ

หลิวชื่อหมิง ไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากนั่งลงและยัดอาหารทั้งหมดลงในท้องของเขา

เขายังสาบานว่าจะกินให้น้อยลงในอนาคต

นี่ไม่ใช่การทรมานใช่ไหม?

หลังจากรับประทานอาหารแล้ว หลิวชื่อหมิง รู้สึกว่าท้องของเขากำลังจะระเบิด

หลิวซือหมิงรู้สึกสับสนเล็กน้อยเมื่อเห็นว่าจานของหลินโจวสะอาดมาก

“พี่โจว เกิดอะไรขึ้น?”

หลินโจวเมินเขา ลุกขึ้นยืนแล้วเดินไปที่หน้าต่างอาหาร

หลิวชื่อหมิง มองดูเขาซื้อขาไก่ ขนมปังหนึ่งชิ้น และนมหนึ่งกล่อง เขาตกใจทันที

“พี่โจว ยังไม่อิ่มเหรอ?”

หลินโจวหันกลับมามองเขา:

“เจ้าอ้วน ช่วยหน่อยสิ!”

"อา?"

...

สู่เนี่ยนชู นั่งมาระยะหนึ่งแล้ว

เพื่อนร่วมชั้นกลับมาทีละคน และเธอรู้สึกว่าอาการเวียนศีรษะของเธอเริ่มดีขึ้นแล้ว

วันนี้

นี่เป็นวันแรกของเธอในโรงเรียนมัธยมหนึ่ง

แม้ว่าอาจารย์จะสัญญาว่าจะช่วยลดค่าเล่าเรียนและสมัครทุนก็ตาม

แต่จะใช้เวลาสองสามวันในการสมัคร

เธอมีเงินเพียงสิบหยวนที่ยายของเธอมอบให้เธอเมื่อเธอจากมา

ม่รู้ว่าจะอยู่ได้นานแค่ไหน

ดังนั้น สู่เนี่ยนชู จึงตั้งเป้าหมายให้กับตัวเอง

ก่อนที่ความช่วยเหลือทางการเงินจะมาถึง เธอจะกินข้าวแค่วันละมื้อเท่านั้น

เธอรู้สึกว่าตอนเที่ยงยังพอทนได้จึงไม่ได้กิน

โดยไม่คาดคิดภาวะน้ำตาลในเลือดเกิดขึ้นอีกครั้ง

โชคดีที่มีลูกอมนมที่เพื่อนร่วมโต๊ะของเธอมอบให้

เพื่อนร่วมโต๊ะของฉันบอกว่าน้ำตาลเหล่านี้สามารถบรรเทาภาวะน้ำตาลในเลือดต่ำได้

เธออดไม่ได้ที่จะรับมัน และเธอก็รู้สึกดีขึ้นมาก

แม้ว่าเพื่อนร่วมโต๊ะคนนี้จะชอบสิ้นเปลืองนิดหน่อย แต่เขาก็ไม่ได้แย่ขนาดนั้น!

สู่เนี่ยนชู คิดเช่นนั้น

ในความเป็นจริง เมื่อ สู่เนี่ยนชู มาที่ห้องเรียนเป็นครั้งแรก เห็น หลินโจวนั่งอยู่ในแถวสุดท้าย

เขาเป็นคนสูง หน้าตาดี และมีทรงผมที่เป็นเอกลักษณ์มาก เขาเป็นคนประเภทที่สามารถมองเห็นได้ในฝูงชนเมื่อมองแวบเดียว

อย่างไรก็ตาม จากประสบการณ์ของตัวเอง นักเรียนที่ร่าเริงมากไม่ชอบเธอ พวกเขาเรียกเธอว่าลูกเป็ดขี้เหร่ และชอบล้อเล่นกับเธอ พวกเขาจะไม่ยั่วยุเธอถ้าทำได้

เธอจึงไม่ได้วางแผนที่จะมีปฏิสัมพันธ์กับเพื่อนร่วมโต๊ะของเธอ

แต่ทันทีที่เธอเข้ามาในชั้นเรียน เธอก็พบปัญหาคือเธอไม่มีข้อสอบ

ดังนั้นแล้ว

เธอทำได้เพียงแค่ดูกระดาษทดสอบของเพื่อนร่วมโต๊ะของเธออย่างระมัดระวังเท่านั้น

เเห็นเพื่อนร่วมโต๊ะอ่านหนังสือ อ่านหนังสือ และจดบันทึกอยู่ตลอดเวลา

สู่เนี่ยนชู คิดว่า หลินโจวแค่แต่งตัวแปลกๆ แต่จริงๆ แล้วเขาชอบการเรียนรู้

จนกระทั่งได้ยินคำพูดเหล่านั้นในห้องน้ำ

สู่เนี่ยนชู กลายเป็นคนตื่นตระหนกทันที

สัญชาตญาณของเธอถูกต้อง เพื่อนร่วมโต๊ะคนใหม่ของเธอเป็นนักเรียนที่ไม่ดีจริงๆ

แต่นักเรียนใจร้ายกลับชวนเธออ่านหนังสือสอบและมอบท๊อฟฟี่ให้เธอ...

สู่เนี่ยนชู บีบกระดาษห่อท๊อฟฟี่ที่อยู่ในมือ

น้ำตาลมีรสหวานอร่อย

ห่อขนมก็สวยมากเช่นกัน...

จนถึงตอนนี้ยังไม่เคยมีใครแบ่งของกินให้เธอเลย

ของว่างนี้ยังสามารถบรรเทาภาวะน้ำตาลในเลือดต่ำได้

เธอมักจะประสบภาวะน้ำตาลในเลือดต่ำ แต่ไม่มีใครรู้

ลูกอมเหล่านี้ช่วยชีวิตเธอไว้!

สู่เนี่ยนชู คิดว่า: เพื่อนร่วมโต๊ะคนนี้เป็นคนแบบไหน?

ทำไมมันไม่ตรงกับที่คนอื่นพูดล่ะ?

พวกเขาแตกต่างอย่างสิ้นเชิงจากผู้คนที่ฉันเคยพบมาก่อนหรือไม่?

ขณะที่กำลังคิดเรื่องนี้ สู่เนี่ยนชู ก็ได้ยินเสียงของ หลินโจวที่ประตู:

“เจ้าอ้วนหลิว ฉันบอกว่ากินไม่ไหวแล้วแต่นายกลับยืนกรานที่จะซื้อดูสิ ฉันควรทำอย่างไรดีตอนนี้?”