บทที่ 15

“ใช่ บ้านของเธออยู่ในหุบเขา หรือก็คือทางทิศเหนือของตำบลบ้านสู่ พี่รู้จักไหม ที่นั่นทางขึ้นภูเขา ผมเคยไปครั้งนึงยังกลัวเลย แล้วได้ข่าวมาอีกว่าพ่อแม่ของเธอไม่อยู่แล้ว มีตากับยายสองคนเลี้ยงสองพี่น้องมา น้องชายก็กำลังเรียนอยู่”

“ไม่นานมานี้ คุณตาขึ้นไปบนเขาหาสมุนไพรมาขาย สุดท้ายตกลงมา ขาขาด แหล่งรายได้เดียวของบ้านก็ขาดหายไป เธอจึงเอามาเป็นข้ออ้างในการไม่เรียน"

"แย่แล้ว!"

จู่ๆ หลินโจวก็ลุกขึ้นและเดินออกไป

หลิวซือหมิงตกใจ: "พี่โจว พี่ไปไหน?"

“รอฉันตรงนี้ก่อน แล้วฉันจะกลับมา กินข้าวช้าๆ”

"ครับ ครับพี่"

หลังจากที่หลินโจวออกจากโรงอาหาร เขาก็มุ่งหน้าไปยังห้องเรียน

มันเป็นเวลากินข้าว ในห้องมีคนนั่งกินบะหมี่สำเร็จรูปอยู่ไม่กี่คน ก็ไม่มีใครแล้ว

หลินโจวเดินไปที่ประตูหลัง ค่อยๆ มองเข้าไปด้านใน

มองแว่บเดียวก็เห็นสู่เนี่ยนชูนั่งอยู่ที่นั่นไม่ขยับ

เธอยังคงรักษาท่าทางเดิมเหมือนกับตอนที่เธอเลิกเรียน ราวกับว่าเธอไม่เคยออกไปไหนเลย

มือของเธอกำลังจัดวางบางสิ่งอย่างจริงจัง

หลินโจวมองอย่างระมัดระวังและพบว่าพวกมันคือลูกอมทอฟฟี่กระต่ายขาวหลายอัน

ที่หลินโจวมอบให้เธอในตอนเช้า

เธอ..ไม่ใช่ว่าจะกินเป็นอาหารกลางวันหรอกนะ

ขณะที่เขากำลังคิดเรื่องนี้ หลินโจวก็เห็นสู่เนี่ยนชูลุกขึ้นและพยายามเดินออกไป

แต่ทันทีที่เธอก้าวออกไปสองก้าว ขาของเธอก็อ่อนลงจนแทบจะล้มลงกับพื้น

โชคดีที่มีโต๊ะอยู่ข้างๆ

เพื่อนร่วมโต๊ะตัวน้อยเพียงแค่จับโต๊ะและนั่งลงบนที่นั่งของหลินโจว

เธอใช้มือตบหัวเบา ๆ บางทีอาจจะบรรเทาอาการวิงเวียนศีรษะ

หลินโจวที่อยากจะรีบเข้าไปก็กำหมัดแน่น

ในขณะนี้ ในที่สุดเขาก็เข้าใจความหมายของสู่เนี่ยนชูเมื่อเธอบอกว่าท๊อฟฟี่เหล่านี้ช่วยชีวิตเธอได้

เห็นได้ชัดว่ารูปร่างหน้าตาของเธอในปัจจุบันมีสาเหตุมาจากภาวะน้ำตาลในเลือดต่ำที่เกิดจากการไม่รับประทานอาหารเป็นเวลานานและภาวะทุพโภชนาการ

และสาเหตุที่เธอผอมมากก็ต้องเป็นเพราะเหตุนี้

น้ำตาลเหล่านี้เป็นยาที่มีประสิทธิภาพสูงสุดในการบรรเทาภาวะน้ำตาลในเลือดต่ำ

สู่เนี่ยนชู คงไม่มีเงินกินในชาติที่แล้ว และเนื่องจากถูกรังแกมาเป็นเวลานาน จึงไม่เต็มใจที่จะพูดคุยและเข้าสังคม ไม่ต้องพูดถึงการขอความช่วยเหลือจากผู้อื่น เอาศัยขท๊อฟฟี่สองสามชิ้นเหล่านี้ทำให้ท้องอิ่มมาสองสามวัน

หลินโจวรู้สึกเจ็บหน้าอกเมื่อคิดถึงเรื่องนี้

เขาอยากจะรีบเข้าไปบอกเธอว่าอย่าทำแบบนี้กับตัวเอง

แต่หลินโจวรู้ว่าเขาทำไม่ได้!

สูเนี่ยนชูนิสัยดื้อรั้นมาก ซึ่งสามารถเห็นได้จากข้อเท็จจริงที่ว่าเธอไม่เต็มใจที่จะรับท๊อฟฟี่ของหลินโจวแม้ว่าจะต้องทนทุกข์ทรมานมากก็ตาม

หลินโจวเองที่บอกว่าเขาต้องการทิ้งมันไป ดังนั้นเธอจึงยอมรับมันอย่างไม่เต็มใจ

หากเธอรีบเข้าไปโดยตรง ความนับถือตนเองที่เหลืออยู่ของเธอจะพังทลายลงอย่างแน่นอน

นี่เท่ากับเป็นการกระทบกระเทือนอย่างรุนแรงต่อเธอ

อาจเป็นเพราะเหตุนี้เธอจึงยิ่งห่างไกลจากเขามากขึ้นเรื่อยๆ

แต่จะต้องไม่ให้เธอหิวอย่างนี้จะต้องคิดหาวิธี

หลินโจวจับมืออีกครั้ง หันหลังกลับ และเดินไปที่โรงอาหาร

หลิวชื่อหมิง ทานอาหารเสร็จแล้วและกำลังไขว้ขาพร้อมแคะฟัน

เมื่อเห็นหลินโจวกลับมา เขาก็ลุกขึ้นอย่างรวดเร็ว:

“พี่โจว กินข้าวเร็วๆ ผมกินเสร็จแล้ว!!”

หลินโจวไม่ได้พูด ใบหน้าของเขามืดมน

หลังจากนั่งลงแล้วจิตใจก็สับสน

หลินโจวไม่เข้าใจว่าโชคชะตาทำไมถึงเล่นตลกเพียงนี้

ทำไมสาวน้อยคนนึงจะต้องมารับกรรมอะไรแบบนี้?

เขานึกไม่ออกเลยว่าสู่เนี่ยนชู ในชาติที่แล้วนั้นผ่านเหตุการณ์เหล่านี้มาได้อย่างไร

บางที เริ่มจากท๊อฟฟี่ช่วยชีวิตเพียงไม่กี่ชิ้น เธอมีเขาอยู่ในใจ

แต่คิดไม่ถึงว่า เขาตายแล้ว!

ความเชื่อในใจเธอพังทลายลง และเธอก็กระโดดลงแม่น้ำโดยไม่ลังเลใจ

ปรากฎว่าเขากลายเป็นแสงสว่างในชีวิตของคนอื่นด้วย

ดังนั้นในชีวิตนี้ขอให้แสงสว่างเหล่านี้ส่องสว่างขึ้นอีกหน่อย

หลินโจวก้มหัวลง กินข้าวไปสองสามคำ และเริ่มคิดว่าจะทำอย่างไรต่อไป

ในขณะที่ตั้งใจเรียนทำคะแนนเพิ่มขึ้น แล้วจะต้องช่วยเหลือเพื่อนร่วมโตีะหาเงินอย่างเงียบๆ

แบบนี้จึงจะช่วยให้เธอหลุดพ้นจากช่วงเวลาที่มืดมนในชีวิตไปได้

หลิวชื่อหมิง รู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติกับหลินโจวและเขาถามอย่างเป็นกังวล:

“พี่โจว เกิดอะไรขึ้น?”