บทที่ 10

“นายจริงจังเหรอ?”

ที่หลินโจวพูดก่อนหน้านี้ หลิวซือหมิงมักจะคิดว่าหลินโจวล้อเล่น

เนื่องด้วยว่า หลินโจวนั้นเคยเต็มใจทำทุกอย่างเพื่อหยุนรั่วซีทั้งโดดเรียนและทะเลาะต่อยตี

เมื่อคืนตัวเขาเองยังบอกว่าจะทำให้หยุนรั่วซีประหลาดใจเป็นอย่างมาก

รับรองว่าต่อไปนี้เธอจะขาดเขาไปไม่ได้เลย

แต่หลิวชื่อหมิงไม่คาดคิดว่าหลังจากหนึ่งวันหนึ่งคืนบวกกับการสาบานร้อยวัน คำสาบานจะกลายเป็นเรื่องไร้สาระไปในทันที

นี่คือที่เรียกว่าเพลย์บอยในตำนานเหรอ

นี่มันชั้นเซียนแล้ว!

“แน่นอน ว่าฉันจริงจัง”

ขณะที่พูด หลินโจวก็มองไปที่ฝูงชนอีกครั้ง

พบว่าร่างของสู่เนี่ยนชูลับสายตาไปแล้ว เขาก็ถอนหายใจ

“เฮ้อ เพราะนายเลยเชียว คลาดกับเพื่อนร่วมโต๊ะตัวน้อยไปจนได้”

หลิวชื่อหมิงมองหลิวโจวอย่างตกตะลึง เขาถึงกับถอยหลังไปหนึ่งก้าว พูดอุบอิบอย่างไม่อยากเชื่อ

“นาย นายอย่าแกล้งฉันให้ตกใจนะ ไม่ใช่ว่าโดนผีสิงแล้วนะ นาย…นายยังเป็นพี่โจวของฉันอยู่หรือเปล่านี่”

แม้ว่าจะเป็นรักแรกพบ แต่มันก็เกินจริงไปหรือเปล่า?

ทำไมเขาดูเหมือนคนโรคจิตอย่างนั้น?

หลินโจวยกมือขึ้นด้วยความโกรธ ตบไหล่หลิวซือหมิง และเริ่มออกแรง

"นายว่าอะไร?"

หลิวซือหมิงคร่ำครวญหลังจากถูกตี และต้องตกใจเมื่อรู้ว่าถ้าเขาไม่เปลี่ยนคำพูด แขนของเขากำลังจะหัก!

“ฉันบอกว่าสุดสัปดาห์นี้คุณอยากค้างคืนที่ร้านอินเตอร์เน็ตคาเฟ่ไหม พี่โจว เจ็บ เจ็บ!”

หลินโจวปล่อยไหล่ของหลิวซือหมิง

"ไม่ค้างคืน!"

“หืม? แต่เมื่อสัปดาห์ที่แล้วพี่บอกว่าจะพาฉันไปเล่นเกม...”

"เลิกแล้ว!"

“แล้วพี่ล่ะ พี่จะทำอะไร? พี่โจว ไม่มีพี่ผมไม่สามารถชนะได้!”

“แน่นอนว่าฉันจะเรียนหนังสืออย่างหนักกับเพื่อนร่วมชั้นตัวน้อยของฉัน!”

"..."

หลิวชื่อหมิงเหลือบมองหลินโจวด้วยสายตาดูถูก:

“พี่โจว ทำไมฉันถึงรู้สึกว่าคำว่า “เรียน” ออกมาจากปากพี่ มันดูปลอมๆ ยังไงไม่รู้ มันดูปลอมเหมือนกับตัวพี่ตอนนี้เลย!”

"..."

หลินโจวต้องระงับแรงกระตุ้นที่จะเตะหลิวซือหมิงออกไป จึงยกกางเกงขึ้น:

“ดวลสักตั้ง?”

“โอ้ ช่างเถอะ พี่โจว พี่จะตั้งใจเรียนจริงๆ เหรอ?”

การแข่งขันป่าเถื่อนแบบนี้ ใครจะไปร่วมด้วย

ไม่ใช่เพราะเขาชนะไม่ได้หรอก

"อืม!"

“แล้ว...ผมควรทำยังไงดี?”

หลินโจวกอดไหล่หลิวซือหมิงอีกครั้ง:

“ฉันได้ยินมาว่านายมีน้องชายสองสามคนในโรงเรียนมัธยมสองด้วย?”

“ถูกแล้ว ผมอยู่ไหนก็มีพี่น้องทั้งนั้นแหละ ว่ากันตามหลักพวกนั้นเรียกผมว่าพี่ใหญ่ด้วยซ้ำไป!”

“งั้นก็ดี งั้นช่วยฉันทำอะไรสักอย่างสิ”

"เรื่องอะไร?"

“ช่วยฉันตรวจสอบสู่เนี่ยนชูหน่อย”

สู่เนี่ยนชูย้ายจากโรงเรียนมัธยมสองมา

แต่การสอบเข้ามหาวิทยาลัยใกล้จะมาถึงแล้ว ทำไมเธอถึงย้ายมาเรียนที่โรงเรียนมัธยมหนึ่ง?

หลินโจวรู้สึกว่ามันจำเป็นสำหรับเขาที่จะต้องทำความเข้าใจ

หลิวชื่อหมิงตกใจอีกครั้ง:

“แม้ว่าผมจะคุ้นเคยกับพวกเขา แต่ดูเหมือนว่ามันจะดูโรคจิตไปถ้าเกิดว่าจะสืบประวัติผู้หญิงคนหนึ่ง…”

“การ์ดสะสมแต้มหนึ่งใบ!”

หลินโจวยื่นข้อเสนอ

ดวงตาของหลิวชื่อหมิงสว่างวาบขึ้น เขาคิดครู่หนึ่งแล้วชูสองนิ้ว:

"สอง!"

“เอ่อ งั้นฉันจะไปหาคนอื่น...”

“โอ้ อย่า อย่า อย่า อย่า ผมจะไป ผมจะไป ไพ่แค่ใบเดียวก็ได้ รักษาคำพูดนะ!”

"ตกลง!"

……

“รั่วซี เธอมาทำอะไรที่นี่”

เมื่อหลี่เสียวหวั่นเดินออกจากห้องเรียน เธอเห็นหยุนรั่วซียืนอยู่ที่ประตูหลังของห้องสามใกล้กับประตูหน้าของห้องสอง

เธอขมวดคิ้วและมีความคิดแวบขึ้นมาในใจของเธอ:

“เธอไม่ใช่รอหลินโจวอยู่หรอกนะ?”

บริเวณนี้ ก่อนหน้ามีแขกประจำอยู่คนนึง

หลินโจว

ในระหว่างคาบเรียนสิบนาที เขาถ้าไม่ไปเข้าห้องน้ำ ก็ไม่มีเรื่องอื่น มักจะยืนอยู่ตรงนี้ ตั้งใจทะเลาะกับเพื่อนนักเรียนคนอื่น

แต่ความจริงแล้วขอเพียงหยุนรั่วซีออกมา เพื่อหาข้ออ้างก็จะไถลไปหาเรื่องคุยกับหยุนรั่วซี

แต่ทำไมหยุนรั่วซีถึงมายืนอยู่ที่นี่ในเวลานี้?

เธอเคยเกลียดการเดินผ่านประตูหลังมาก

เธอพูดเสมอว่าดวงตาของเด็กผู้ชายพวกนั้นแทบจะติดอยู่บนตัวเธอแล้ว และเธอก็ไม่ชอบมัน...