แชร์

บทที่ 216

เสิ่นหรูโจวกวาดตามองมู่หว่านหรงทีหนึ่ง แววตาเยียบเย็นลง

หลี่หมัวมัวกล่าวอย่างจริงจังว่า “ฝ่าบาทประทับอยู่ที่นี่ บ่าวจะกล้าพูดเหลวไหลได้อย่างไร ท่านหมอหลวงจ้าวเพียงแค่ยืนถือของอยู่ด้านข้างเท่านั้น ทั้งหมดล้วนเป็นพระชายาที่ลงมือ พระชายาจึงจะเป็นผู้มีผลงานที่แท้จริง”

หมอหลวงจ้าวลูบท้ายทอยอย่างงงงวย “พระชายารองเข้าใจผิดแล้วจริงๆ ผู้ป่วยเป็นพระชายารักษาจนหาย กระหม่อมไม่มีที่ให้ลงมือแม้แต่น้อย ผู้ที่ยอดเยี่ยมดั่งชุบชีวิตคนได้คือพระชายาต่างหากขอรับ”

คำนี้เมื่อกล่าวออกมา รอยยิ้มเสแสร้งของมู่หว่านหรงก็แข็งค้างอยู่บนใบหน้า ทุกคนก็ต่างยอมรับนับถืออย่างยินยอมพร้อมใจแล้ว พากันส่งสายตาชื่นชมไปที่เสิ่นหรูโจว

เสิ่นหรูโจวมองมู่หว่านหรงที่พยายามใช้คำพูดโน้มน้าวผู้คนอย่างเย็นชา มุมปากยกขึ้นเป็นรอยยิ้มเย็น

“ว่าอย่างไร ยังมีสิ่งใดจะพูดอีกหรือไม่?”

มู่หว่านหรงกัดฟัน ยังคงกล่าวอย่างไม่ยอมแพ้ว่า “พระชายาทรงเก่งกาจถึงเพียงนี้ เหตุใดหว่านหรงจึงไม่เคยรู้มาก่อนเลย?”

“พอได้แล้ว!” ฮ่องเต้หย่งอันตวาดเบาๆ มองมู่หว่านหรงอย่างไม่สบอารมณ์ “หนวกหูนัก! ใครเข้ามา ลากนางออกไป!”

มู่หว่านหรงตกใจเป็นอย่างยิ่ง รีบส่งส
บทที่ถูกล็อก
อ่านต่อเรื่องนี้บน Application

บทที่เกี่ยวข้อง

บทล่าสุด

DMCA.com Protection Status