แชร์

บทที่ 0010

ผู้เขียน: Myเหมยลี่
last update ปรับปรุงล่าสุด: 2024-12-04 22:56:58

"หรงเอ๋อร์!!! รีบตามแม่เข้ามาในห้องประเดี่ยวนี้ แม่ต้องการคำอธิบาย...? นางเมิงทำหน้าตาขึงขังไม่พอใจเป็นอย่างมาก แววตานางลุกโชนราวกับเปลวไฟที่กำลังร้อนระอุ พร้อมที่จะปะทุได้ทุกเมื่อ

หญิงชราผู้นี้อยากจะรู้จริงๆเชียว ว่าบุตรสาวตัวดีของนางกำลังคิดอะไรอยู่กันแน่ ถึงได้พาบุรุษลึกลับไม่มีหัวนอนปลายเท้าที่ไหนก็ไม่รู้ กลับมาพักที่ชายคาเดียวกันเช่นนี้ หากเป็นเพียงญาติสนิท นางยังพอจะอนุโลม แต่นี้นางเมิงไม่รู้จักบุรุษผู้นี้เสียด้วยซ้ำ ไม่รู้ว่าเขามีที่มาที่ไปอย่างไร ยิ่งทำให้นางเมิงไม่พอใจเอามากๆ

"ท่านแม่ ท่านฟังข้า...." หรงหรงทำหน้าตาสำนึกผิด

"ไม่ แม่ไม่ฟัง รีบไล่เขาออกไป" หญิงชรารีบเอ่ยตัดบท

"ท่านแม่....แต่เขาคือผู้มีพระคุณของลูกนะเจ้าค่ะ ลูกจะกล้าไล่ผู้มีพระคุณของลูกไปได้อย่างไรกัน ท่านแม่เคยสอนลูกเอง ว่าเป็นหนี้ต้องทดแทนบุญคุณคน ลูกจะหลงลืมได้เยี่ยงไร" หรงหรงชักเอาแม่น้ำทั้งแปดขึ้นมาสาธยาย จนมารดาเริ่มคล้อยตาม

"ได้...แม่จะให้โอกาสเจ้าได้อธิบาย หากเจ้ามีเหตุผลไม่เพียงพอ แม่จะตีเจ้าให้ตาย และไล่ตะเพิดบุรุษผู้นั้นออกบัดประเดี๋ยวนี้.....?

หรงหรงเงียบไปครู่หนึ่ง นางจึงได้เริ่มพูดความจริงกับนางเมิงในเวลาต่อมา

"ท่านแม่...ท่านตั้งใจฟังในสิ่งที่ข้าจะพูดต่อไปนี้ ให้ดีๆนะเจ้าค่ะ"

"รีบว่ามา อย่ามัวแต่เฉไฉ แม่ใกล้จะอกแตกตายแล้วตอนนี้..." นางเมิงอยากรู้เรื่องราวที่เกิดขึ้น จึงรีบเร่งเร้าให้บุตรสาวพูดออกมา

"ท่านแม่ยังจำได้หรือไม่ เมื่อหลายวันก่อนที่ผ่านมา ท่านย่ามาหาลูก เพื่อที่จะให้ลูกขึ้นไปเอาฟืนที่เหลืออยู่บนเขากลางป่ากลับมาให้นาง แต่ลูกไม่คาดคิด...ว่าท่านย่าจะวางแผนยกลูกให้กับตระกูลเซิ๋นไปแล้ว และยังแอบนำเอาค่าสินสอดมาเก็บไว้ล่วงหน้าอีกด้วย วันนั้นท่านย่ายังวางแผนกับเจ้าอ้วนอี้ฟูอันธพาลในหมู่บ้าน สั่งให้รีบรวบรัดตัดตอน เพื่อกระทำการย่ำยีข่มเหงน้ำใจลูกอย่างป่าเถื่อน ทำให้ลูกเกือบจะเอาชีวิตไม่รอดในยามนั้น แต่โชคยังดีที่สวรรค์คุ้มครองได้อาเฉินช่วยลูกไว้ หาไม่แล้ว....บุตรสาวเพียงคนเดียวของท่าน คงได้สูญเสียความบริสุทธิ์ พร้อมทั้งยังตกไปเป็นเมียของเจ้าอ้วนคนชั่วนั้นไปแล้วละเจ้าค่ะ แค่นึกถึงเหตุการณ์ในวันนั้น ลูกยังอกสั่นขวัญแขวนไปไม่หาย...." พูดจบหรงหรงจึงแสร้งบีบน้ำตาขึ้นมาอย่างเศร้าโศกเสียใจไปกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น

"หรงเอ๋อร์...นี้เจ้าว่ากระไรนะ...!!! ท่านย่านะรึที่คิดจะรึขายเจ้าไป....อีกทั้งยัง....เฮ้ออออ...." นางเมิงพูดมาถึงตอนนี้ก็มีท่าทีไม่ปกติ ทั้งยังถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ คล้ายกลับนึกอะไรขึ้นมาได้

"ทุกอย่างที่ลูกเอ่ย ล้วนมิมีทางโป้ปด...คนเรามักรู้หน้ามิรู้ใจ"

"อืม" นางเมิงได้แต่พยักหน้า นางรู้สึกปวดใจขึ้นมาเป็นอย่างมากเมื่อได้รู้ความจริงที่เกิดขึ้น

" ตอนนี้เราเชื่อใจใครไม่ได้อีกแล้วเจ้าค่ะท่านแม่..." หรงหรงมองนางเมิงด้วยแววตาที่จริงจัง

"โชคดีที่ลูกแม่เป็นเด็กดี สวรรค์จึงคุ้มครอง..." นางเมิงโอบกอดบุตรสาวอันเป็นที่รักอย่างอ่อนโยน

"โชคดีที่อาเฉินช่วยลูกไว้ได้ทันท่วงทีน่ะเจ้าค่ะ บุญคุณก็ต้องทดแทน ลูกจึงพาอาเฉินกลับมารักษาด้วยอย่างไรล่ะเจ้าค่ะ อีกอย่างอาเฉินก็ไม่มีที่ไปด้วย ถ้าเช่นนั้น...." หรงหรงพูดจา ตะกุกตะกักขึ้นมา แววตานางจดจ้องไปทางมารดาเป็นเชิงรอคำตอบ

"แต่ถึงอย่างไรเขาก็เป็นบุรุษ เจ้ายังมิได้ออกเรือน มิควรใกล้ชิดกับเขา เข้าใจที่แม่บอกหรือไม่...? นางเมิงกล่าวออกไปอย่างจริงจัง พอนึกขึ้นมาได้ว่าบุตรสาวยังมิทันได้ออกเรือน

"ลูกมิสนใจหรอกเจ้าค่ะ ลูกรับปากอาเฉินเอาไว้แล้ว ยังไงลูกก็ต้องรักษาเขาให้หายขาด จะผิดสัจจะวาจามิได้เด็ดขาด..."

"แต่เรือนเราหลังเล็กนิดเดียว จะอยู่กันยังไงตั้งสามคน แถมเขายังเป็นบุรุษอีก ระวังเอาไว้หน่อยก็ดี อย่าให้ชาวบ้านมาติฉินนินทาเอาได้....? นางเมิงกังวลใจขึ้นมาอย่างเห็นได้ชัด

"เรื่องนี้ท่านแม่มิต้องเป็นห่วงไป ปล่อยให้เป็นหน้าที่ของลูกเองเถอะเจ้าค่ะ"

"นี้....ลูกคิดจะทำเช่นไรอย่างนั้นหรือ......?

"ลูกพอจะรู้จักสมุนไพรหลายชนิดอยู่บ้าง ประเดี่ยวลูกจะขึ้นเขาไปเก็บสมุนไพรป่า เพื่อนำเอาไปขายในตัวเมือง อาจจะได้ตำลึงมากพอ ถึงเวลานั้น....เราค่อยขยับขยายสร้างเรือนขึ้นมาใหม่ก็ยังมิสาย เรื่องนี้ท่านแม่มิต้องเป็นกังวลไปหรอกเจ้าค่ะ ลูกมองการณ์ไกลเอาไว้ล่วงหน้าแล้ว"

"แต่จะให้เจ้าทำงานลำบากอยู่คนเดียว มันใช้ได้ที่ไหน ถึงอย่างไรลูกก็เป็นสตรีที่ยังมิได้ออกเรือน ที่ผ่านมาลูกก็เหนื่อยมามากพอแล้ว...ยังจะแบกรับภาระเอาไว้คนเดียวอีก" นางเมิงเป็นห่วงบุตรสาวจากก้นบึ้งของหัวใจ ตลอดเวลาหลายปีที่ผ่านมา นางเมิงมองเห็นถึงความลำบากลำบนของบุตรสาวอยู่ทุกวี่วัน แต่นางก็ทำอันใดมิได้ เนื่องด้วยสังขารไม่อำนวย

"ตอนนี้...เราอาจจะลำบากกันนิดหน่อย แต่ทนรอแค่ไม่นานหรอกนะเจ้าค่ะท่านแม่ ลูกให้สัญญา อีกไม่นานพออาเฉินร่างกายค่อยๆหายดีขึ้นมาเมื่อไหร่ ยามนั้นเขาจะต้องช่วยลูกอีกแรงในภายภาคหน้าแน่นอนเจ้าค่ะ ท่านแม่เชื่ลูกนะเจ้าค่ะ ลูกมองคนไม่ผิดแน่นอน..." หรงหรงกล่าวอย่างเชื่อมั่นในตัวโม่เฉิน

"แล้วถ้าลูกรักษาเขาไม่หายละ ลูกก็จะต้องทนแบกภาระอยู่กับเขาไปชั่วชีวิตกระนั้นรึ.....? นางเมิงไม่อยากให้บุตรสาวต้องมีสามีเป็นคนพิการ แค่คิดนางก็รู้สึกหดหู่ใจขึ้นมาอย่างเห็นได้ชัด

"เป็นไปไม่ได้หรอกเจ้าค่ะท่านแม่ ท่านแม่อย่าลืมสิเจ้าค่ะ ว่าท่านเซียนได้ถ่ายทอดวิชาแพทย์ให้ลูกแล้ว จะยังไงลูกก็ต้องรักษาอาเฉินให้กลับมาเดินอีกครั้ง ให้จงได้เจ้าค่ะ..." หรงหรงยิ้มออกมาอย่างภาคภูมิใจ นางเป็นถึงแพทย์หญิงอัฉริยะอันดับหนึ่งของกองทัพภาคสนาม จะให้เสียชื่อเสียงที่สั่งสมมาได้อย่างไร

"เฮ้ออออ....หรงเอ๋อร์ แม่แค่เป็นห่วงเจ้า ตั้งแต่เล็กจนโต เจ้าก็อดทนลำบากมาโดยตลอด แม่แค่อยากให้เจ้าได้เจอบุรุษที่ดี ที่จะฝากผีฝากไข้ไว้ในยามแก่เฒ่า ไม่ใช่มามีสามีที่พิการอย่างไม่รู้ชะตากรรมเช่นนี้ เจ้ามันช่างดื้อดึงเหมือนผู้ใดกันนะ.....? นางเมิงถอนหายใจออกมา เมื่อเห็นความดื้อด้านของบุตรสาว

"ท่านแม่....ที่ท่านพูดออกมาเช่นนี้ ท่านยอมให้ว่าที่สามีของลูกข้าที่นี้แล้ว ใช่หรือไหมเจ้าค่ะ......" หรงหรงเมื่อนึกถึงคำพูดมารดาที่เอ่ยออกมา นางพลันมีแววตาที่สุกสกาวราวกับดวงดาว

"เพลี้ยะ..."

"โอ้ย....ท่านแม่ ท่านตีลูกทำไมเจ้าค่ะ...?

"ให้ตายเถอะ...ว่าที่สามีอะไรกัน เจ้าช่างเอ่ยออกมาได้ไม่อายปาก แม่ยังไม่อนุญาติให้พวกเจ้าทั้งสองคนคบกัน อย่าได้พูดจาเหลวไหล ที่แม่พูดออกมาก่อนหน้านี้ แม่แค่สมมุติ แม่จะคอยสอดส่องจับตาดูพวกเจ้าทั้งสองคนตลอดเวลา ห้ามพวกเจ้าทั้งสองทำอะไรเกินเลยกว่าการรักษาเด็ดขาด ได้ยินที่แม่สั่งหรือไม่....?

"เจ้าค่ะ เจ้าค่ะ ลูกรู้แล้ว ขอบคุณท่านแม่อีกครั้งน่ะเจ้าค่ะ แล้วเรื่องที่พักของอาเฉิน.....? หรงหรงโผเข้ากอดนางเมิงด้วยความดีใจ ก่อนจะเอ่ยถามเรื่องที่พักของโม่เฉินขึ้นมา

"เอาเป็นว่าให้เขาอยู่เรือนเราไปก่อน หากลูกรักษาเขาหายดีแล้ว ถ้าเขาจะไป ลูกห้ามรั้งเขาไว้อย่างโดยเด็ดขาด สัญญากับแม่ก่อนได้หรือไม่......?

"เจ้าค่ะ ลูกสัญญาเจ้าค่ะ..."

"ดีมาก ถ้าเช่นนั้นก็ตกลงตามนี้..."

"เจ้าค่ะ ท่านแม่ใจดีที่สุดเลยเจ้าค่ะ"หรงหรงสวมกอดนางเมิงด้วยความดีใจอีกครั้ง

สองแม่ลูกได้ปรึกษาหารือกันเป็นที่เรียบร้อย ทั้งสองจึงเดินออกมาจากในห้อง และเดินมุ่งหน้าไปยังลานหน้าบ้านในเวลาต่อมา

นางเมิงมองบุรุษผู้นั้นอย่างไม่ลดสายตา นางมองสำรวจชั่วครู่ตั้งแต่หัวจรดเท้า แล้วจึงเอ่ยออกไป

"เจ้าชื่อว่ากระไร......?

"ข้าน้อยชื่อ..อาเฉินขอรับ ท่านแม่..."

"ใครเป็นแม่ของเจ้า...เรียกข้าว่าท่านน้าก็พอ "

"คิก...คิก" หรงหรงแอบหลุดหัวเราะออกมา เมื่อได้เห็นว่ามารดาตำหนิคำเรียกของโม่เฉิน

"ได้ขอรับ ท..ท่านน้า..."

"เจ้า...อย่าได้คิดว่าเจ้าหน้าตาดี แล้วจะมาล่อลวงหรงเอ๋อร์ของข้า หากข้ายังอยู่ เจ้าไม่มีวันได้สมใจแน่ ข้าจะจับตาดูเจ้าทุกฝีก้าว คอยดูเถอะ..."

"ข้าให้สัญญาขอรับท่านน้า ข้าน้อยจะไม่มีวันชิงสุกก่อนห่าม เเน่นอน ข้าจะให้เกียรติหรงเอ๋อร์ และปกป้องนางจนสุดชีวิต เท่าที่ข้าจะทำได้ขอรับ"

"หึ...ให้มันจริงเถอะ....จงจำคำพูดของเจ้าเอาไว้ให้ดี หากข้าไม่อนุญาติ พวกเจ้าทั้งสองก็ห้ามใกล้ชิดกัน ทำได้เพียงแค่รักษาเท่านั้น ได้ยินหรือไม่...? พูดจบก็หญิงชราก็หันสายตาไปมองค้อนบุตรสาวทันทีเพื่อเป็นการตักเตือน

หรงหรงรีบหลุบตามองต่ำและยิ้มเจือนๆออกมา

"ขอรับท่านน้า" โม่เฉินตกปากรับคำอย่างจริงจัง

"ตอนนี้เรือนของเราก็มีแค่ห้องเดียว ข้าจะเอาผ้ากั้นกลางระหว่างห้องเอาไว้ หรงเอ๋อร์หากลูกไม่ได้รักษาอาเฉิน ห้ามลูกข้ามไปในเขตแดนของเขาเด็ดขาด เข้าใจใช่ไหม...? นางเมิงกล่าวออกไปด้วยแววตาที่เกรี้ยวกราด

"เจ้าค่ะ...ท่านแม่ แหะ...แหะ... " หรงหรงยิ้มแห้งๆออกมา ก่อนจะหันไปขยิบตาให้โม่เฉิน

ส่วนโม่เฉินได้แต่อมยิ้มตามอย่างไม่รู้ตัว

"หากไม่มีอะไรแล้ว พวกเจ้าสองคนก็แยกย้ายกันไปได้แล้ว โดยเฉพาะเจ้า....หรงเอ๋อร์ หากไม่จำเป็น เจ้าก็ไม่ต้องเข้าไปใกล้เขาให้มากนัก ชายหญิงมิควรใกล้ชิดกัน "นางเมิงรีบบอกกล่าวบุตรสาวอย่างหงุดหงิดใจ

"แต่ท่านแม่ ตอนนี้อาเฉินได้เวลาล้างแผลแล้วนะเจ้าค่ะ" หรงหรงรีบชี้นิ้วไปที่บาดแผลโม่เฉิน

"หึ....ถ้าเช่นนั้นแม่จะนั่งเป็นเพื่อน จนกว่าเจ้าจะล้างแผลให้เขาเสร็จ" สิ้นเสียงนางเมิงก็นั่งลงจ้องเขม็งดูบุตรสาวล้างแผลให้บุรุษตัวต้นเรื่องอย่างไม่กระพริบตา

หรงหรงนั่งล้างแผลอย่างกดดัน สายตานางเมิงยังคงจับจ้องมองบุตรสาวอยู่อย่างนั้นจนกว่าบุตรสาวจะล้างแผลเสร็จ

หรงหรงกลืนน้ำลายลงคอไปอย่างฝืดเคือง ก่อนจะเริ่มลงมือล้างแผล นี้เป็นครั้งแรกที่ทั้งสองไม่พูดคุยกัน บรรยากาศดูจะยิ่งอึดอัดขึ้นมาอย่างเห็นได้ชัด

"เฮ้อออ....เอาละเสร็จเรียบร้อย ท่านแม่...ท่านเลิกจ้องข้าได้แล้วเจ้าค่ะ....?

"ข้าไปจ้องพวกเจ้าเมื่อไหร่กัน ข้าแค่ดูเวลาล้างแผลไปก็เท่านั้น.....?

"เจ้าค่ะ เจ้าค่ะ ไม่จ้องก็ไม่จ้อง" หรงหรงยกยิ้มที่มุมปากอย่างขบขัน

"ขอบคุณหรงเอ๋อร์" โม่เฉินกล่าวขึ้นอย่างอ่อนโยน

"เหตุใด...เจ้าถึงเรียกนางว่าหรงเอ๋อร์เสียสนิทอย่างนั้น ทั้งที่พวกเจ้าสองคนพึ่งจะเจอกันแค่ครั้งแรก...?

โม่เฉินได้แต่อ้าปากค้าง ไม่คิดว่านางเมิงจะหวงลูกสาวขนาดนี้ เขาทำได้แต่ก้มหน้ายอมรับชะตากรรม

"ท่าน....แม่ ก็แค่ชื่อเรียกเองนี้เจ้าค่ะ ลูกเป็นคนบอกให้อาเฉินเรียกแบบนั้น ท่านจะไปดุด่าอาเฉินทำไมเจ้าค่ะ เขาก็แค่เรียกตามที่ลูกบอก...?

"หน่อยแน่ ข้าเป็นแม่เจ้านะ เหตุใดถึงได้ไปเข้าข้างคนแปลกหน้า แล้วข้าไปดุด่าเขาเมื่อไหร่กัน...ข้าก็แค่ถาม...ทำไม....ข้าถามไม่ได้หรืออย่างไร...?

"โถ้...ท่านแม่ละก็ ลูกมิได้เข้าข้างเขานะเจ้าค่ะ ลูกก็แค่บอกให้ท่านฟังเจ้าคะ เรารีบไปเก็บผักในคลองกันดีกว่า ไปสิเจ้าค่ะท่านแม่"

"เชอะ...."

"อาเฉิน ข้าฝากดูแลเรือนด้วยนะ ข้าจะพาท่านแม่ออกไปสูดอากาศบริสุทธิเสียหน่อย แล้วจะรีบกลับมา ข้าไปนะ" หรงหรงรีบดึงแขนมารดาออกไปทันทีอย่างรวดเร็วทันใจ

"ได้..." โม่เฉินพยักหน้ารับรู้

ก่อนไป หญิงชรายังหันมามองค้อนโม่เฉินอีกครั้ง ไม่รู้ว่าบุรุษผู้นี้ล่อลวงบุตรสาวของตนเช่นไร บุตรสาวถึงได้ดูเป็นห่วงเป็นใยหลงไหลเขาจนออกหน้าออกตาเช่นนี้

บทที่เกี่ยวข้อง

  • เกิดมาอีกทีก็มีสามีเป็นเทพบุตรถึงสองคน   บทที่ 0011

    "เพลี้ยะ.!!!" ฝ่ามือหยาบกร้านฟาดไปที่ต้นแขนบุตรสาวไม่ยั้ง "โอ้ยยย...." "ท่านแม่ พอแล้ว ข้าสำนึกผิดไปแล้วจริงๆ" หรงหรงรีบหยิบฝ่ามือหญิงชราขึ้นมาเป่า เมื่อเริ่มเห็นรอยเป็นสีแดง หญิงชรารีบสะบัดมือออกไปในทันที สายตาเพชรฆาตมองไปที่บุตรสาวตัวดี ไม่รู้ว่าบุตรสาวกำลังคิดอะไรอยู่กันแน่ ถึงได้พาบุรุษลึกลั

    ปรับปรุงล่าสุด : 2024-12-05
  • เกิดมาอีกทีก็มีสามีเป็นเทพบุตรถึงสองคน   บทที่ 0012

    "ลูกรับปากอาเฉินเอาไว้แล้ว ยังไงลูกก็ต้องรักษาเขาให้หายขาด จะผิดสัจจะวาจามิได้เด็ดขาดเจ้าคะ..." "แต่เรือนเราหลังเล็กนิดเดียว จะอยู่กันยังไงตั้งสามคน แถมเขายังเป็นบุรุษ ระวังเอาไว้หน่อยก็ดี อย่าให้ชาวบ้านมาติฉินนินทาเราเอาได้....? นางเมิงกังวลใจขึ้นมาอย่างเห็นได้ชัด เพราะนางเป็นคนเคร่งครัดในขนบธรรมเ

    ปรับปรุงล่าสุด : 2024-12-05
  • เกิดมาอีกทีก็มีสามีเป็นเทพบุตรถึงสองคน   บทที่ 0013

    นางเมิงมองดูบุรุษตรงหน้าอย่างไม่ลดสายตา นางมองสำรวจตั้งแต่หัวจรดเท้าอยู่นาน แล้วจึงเอ่ยออกไป "เจ้าชื่อว่ากระไร......? "ข้าชื่อโม่เฉินขอรับ ท่านแม่..." "ใครเป็นแม่ของเจ้า...เรียกข้าว่าท่านน้าก็พอ.." "คิก...คิก" หรงหรงแอบหลุดหัวเราะออกมา เมื่อได้เห็นว่ามารดาตำหนิคำเรียกของโม่เฉิน "ได้ขอรับ ท

    ปรับปรุงล่าสุด : 2024-12-05
  • เกิดมาอีกทีก็มีสามีเป็นเทพบุตรถึงสองคน   บทที่ 0014

    หรงหรงรีบพานางเมิงเดินออกมา ก่อนที่โม่เฉินจะโดนจับกินไปเสียก่อน นางรู้ว่ามารดาไม่ค่อยพอใจในตัวโม่เฉิน อีกทั้งโม่เฉินยังได้รับบาดเจ็บไปทั้งตัว ไม่สามารถช่วยเหลือตัวเองได้ถนัด ยิ่งทำให้มารดาไม่พอใจในข้อนี้เป็นอย่างมาก แต่ตรงกันข้าม นางเมิงกลัวว่าบุตรสาวจะเหนื่อยจนเกินไป แล้วยังต้องมาแบกรับภาระเพิ่ม

    ปรับปรุงล่าสุด : 2024-12-05
  • เกิดมาอีกทีก็มีสามีเป็นเทพบุตรถึงสองคน   บทที่ 0015

    "พวกท่านพาคนบุกมายังเรือนของข้ามากมายเยี่ยงนี้ มาด้วยเหตุอันใดมิทราบ....? หรงหรงเอ่ยออกไป โดยไม่สนใจคำพูดของแม่เฒ่าอิ๋นเมื่อครู่ ทำกับว่าแม่เฒ่าอิ๋นเป็นเพียงอากาศธาตุสำหรับนาง "หรงเอ๋อร์....เจ้าจะพูดเช่นนี้ก็มิได้..." แม่เฒ่าอิ๋นรีบเอ่ยแทรกขึ้นมา "หุบปาก ข้ามิได้ถาม" หรงหรงเอ่ยออกไปด้วยน้ำเสียงท

    ปรับปรุงล่าสุด : 2024-12-06
  • เกิดมาอีกทีก็มีสามีเป็นเทพบุตรถึงสองคน   บทที่ 0016

    ชาวบ้านหลายคนที่ได้ยิน พอได้ฟังคำพูดหรงหรงเข้า ต่างพากันล่าถอยหายแว้บไปในทันที่ เพราะเกรงว่าจะมีความผิดติดตัว ยามนี้ภายในเรือนเหลือไว้เพียงผู้ที่เกี่ยวข้องเท่านั้น.... "ที่นางหนูพูดมาก็มีเหตุผล พวกเจ้ามาสู่ขอนางกับมารดานางแล้วกระนั้นรึ...? ท่านผู้นำหมู่บ้านรีบหันไปกล่าวถามทางสองผัวเมียทันที นา

    ปรับปรุงล่าสุด : 2024-12-06
  • เกิดมาอีกทีก็มีสามีเป็นเทพบุตรถึงสองคน   บทที่ 0017

    สตรีในสมัยนี้ ล้วนถือชื่อเสียงเป็นสิ่งสำคัญ นางเมิงจึงต้องรีบออกตัวปกป้องบุตรสาวเพียงคนเดียว บวกกับความรักความห่วงใยที่มีต่อบุตรสาวเกินกว่าจะพรรณนา นางเมิงมีหรือจะยอมให้ใครมาแตะต้องแก้วตาดวงใจของนาง มิมีวันเสียหรอก "ในเมื่อเป็นเรื่องเข้าใจผิด พวกเจ้าก็จงแยกย้ายกันได้แล้ว..." ท่านผู้นำหมู่บ้านหันไปท

    ปรับปรุงล่าสุด : 2024-12-07
  • เกิดมาอีกทีก็มีสามีเป็นเทพบุตรถึงสองคน   บทที่ 0018

    "แลกกับชีวิตลูกชายท่าน ที่ไม่ต้องติดคุกติดตารางตลอดชีวิต ข้าคิดว่ามันคุ้มนะเจ้าค่ะ...? หรงหรงรีบหยิบยกหาเหตุผลเอามากล่าวอ้าง "ห้าตำลึงทอง มากกว่านั้นข้าให้ไม่ได้จริงๆ" ภรรยานายท่านเซิ๋นยังคงต่อรองราคาต่อ "เก้าตำลึงทอง..." หรงหรงเอ่ยขัด "ไม่ได้ ข้าให้ได้เพียงแค่หกตำลึงทอง.." ภรรยานายท่านเซิ่นยังคง

    ปรับปรุงล่าสุด : 2024-12-07

บทล่าสุด

  • เกิดมาอีกทีก็มีสามีเป็นเทพบุตรถึงสองคน   บทที่ 0092

    "ขอบคุณท่านหมอกับพ่อหนุ่มทั้งสามมากเจ้าคะ.." ยายเฒ่ารีบขอบคุณอย่างจริงใจ ก่อนจะเดินจากไป "คนต่อไป..." น้ำเสียงเจ้าหนึ่งดูกระตือรือร้นดูตั้งอกตั้งใจทำหน้าที่เป็นอย่างมาก นี้เป็นครั้งแรกที่เขาถือว่าตัวเองทำตัวมีประโยชน์ขึ้นมา "เสียงไอสั่นและมีกลิ่นสาบ เสมหะข้นมาก น่าจะเป็นไข้หวัดร้อนชื้น เอายากลับไ

  • เกิดมาอีกทีก็มีสามีเป็นเทพบุตรถึงสองคน   บทที่ 0091

    หรงหรงเริ่มจัดเเจงกับห่อยาสมุนไพร แยกออกเป็นหมวดหมู่ เพื่อให้หยิบจับได้ง่ายเวลาแจกจ่ายยา นี้ถือว่าเป็นประสบการณ์ครั้งแรกของนาง ตั้งแต่ได้ข้ามภพมา ลุงหมิ่งพึ่งจะกลับมาจากจ่ายตลาด เขาเดินถือของพะรุงพะรังเข้ามาในเรือน เมื่อสายตาพลันเหลือบไปเห็นหรงหรงกำลังจัดเตรียมสิ่งของอยู่ เขาจึงรีบเอ่ยถามอย่างดีใจ

  • เกิดมาอีกทีก็มีสามีเป็นเทพบุตรถึงสองคน   บทที่ 0090

    "เจ้าหนึ่ง...เจ้าน่าจะอายุมากสุด ต่อไปเรื่องการซื้อจ่ายอาหารการกิน รวมถึงสิ่งของทุกอย่างต้องผ่านมือเจ้าเป็นคนแรก และรวมไปถึงค่าใช้จ่ายทุกอย่างภายในเรือน เจ้าต้องเป็นคนดูแลเองทั้งหมด" หรงหรงเอ่ยออกไปเมื่อคิดขึ้นมาได้ "แต่....ข้า.....ไม่รู้หนังสือ..." เจ้าหนึ่งพูดจาตะกุกตะกักขึ้น "เรื่องนั่นมิใช่ป

  • เกิดมาอีกทีก็มีสามีเป็นเทพบุตรถึงสองคน   บทที่ 0089

    แสงแดดเริ่มสาดส่องในยามสาย บรรยากาศยังคงเย็นอยู่ไม่จางหาย ไม่นานเกวียนรถก็มาหยุดอยู่ที่หน้าประตูเมืองอีกครั้ง "นางหนู....ตื่นได้แล้ว พวกเรามาถึงหน้าประตูแล้ว" ลุงจางตะโกนปลุกหรงหรงทันที่เมื่อจอดเทียบเกวียน "หือ.....ฮ้าววว.....ถึงแล้วรึเจ้าค่ะท่านลุง...? หรงหรงตื่นขึ้นมานั่งก่อน นางหาวออกมาสองสาม

  • เกิดมาอีกทีก็มีสามีเป็นเทพบุตรถึงสองคน   บทที่ 0088

    "โฮ่ง โฮ่ง โฮ่ง" เสี่ยวเพ้ารีบเห่าขึ้นมา ท่าทีมันเหมือนกำลังตอบโต้กลับ ยิงทำให้หรงหรงรู้สึกขบขัน "พวกท่านทำราวกับเป็นคู่กัดกันมาแต่ชาติปางก่อน.." "เจ้าไม่เห็นมันทำท่าขู่ข้าหรอกหรือ ข้าก็เป็นเจ้านายมันครึ่งหนึ่งเหมือนกัน แต่ดูมันทำกับข้าสิ ทำราวกับข้าเป็นโจรผู้ร้าย ที่กำลังจะมาลักพาตัวเจ้าไป..."

  • เกิดมาอีกทีก็มีสามีเป็นเทพบุตรถึงสองคน   บทที่ 0087

    เมื่อได้ยินบุตรสาวเอ่ยคำขอร้อง มารดาจึงยอมรับปากแต่โดยดี ก่อนจะเอ่ยบอกกับบุตรสาวขึ้นต่อ "หรงเอ๋อร์....ลูกนำเอาบุรุษที่ไม่รู้จักหัวนอนปลายเท้าที่ไหนก็ไม่รู้ เข้ามาอยู่ในเรือนของเรา แม่ก็ว่าแย่แล้ว แต่นี้ยังจะเอาตัวอันตรายเข้ามาอยู่ในเรือนเพิ่ม เจ้าอยากจะเห็นแม่ตายก่อนวัยอันควรไปก่อนอย่างนั้นหรือ...

  • เกิดมาอีกทีก็มีสามีเป็นเทพบุตรถึงสองคน   บทที่ 0086

    "เจ้าจะเอานมวัวไปทำอะไร...? ลุงเหย้ามองมาที่นาง ด้วยแววตาที่สงสัย "ข้าจะเอาไปให้ลูกแมวป่าที่พึ่งเกิดใหม่นะเจ้าคะ พอดีว่าแม่มันพึ่งจะตายจากไป จึงไม่มีนมให้ลูกแมวป่ากิน... " หรงหรงพูดออกไปด้วยท่าทีที่น่าสงสาร "ถ้าเช่นนั้น เจ้ารอลุงสักประเดี๋ยว" ลุงเหย้ารีบเดินหายไปจากทางหลังบ้าน ไม่นานเขาเดินกลับม

  • เกิดมาอีกทีก็มีสามีเป็นเทพบุตรถึงสองคน   บทที่ 0085

    นางเมิงตื่นนอนก่อนเป็นคนแรก นางลุกขึ้นนั่งชันเข่าเพื่อบิดขี้เกียจซ้ายทีขวาที ก่อนจะเตรียมตัวออกไปก่อไฟหุงข้าว สายตานางพลันเหลือบไปเห็นอะไรสีขาวๆดูเลือนลาง คล้ายกำลังนอนคดตัวอยู่ในอ้อมกอดของบุตรสาวอย่างไม่รู้สึกรู้สา "ว้ายยย!!!...."นางเมิงตกใจร้องเสียงหลงออกมาในทันที เมื่อเห็นตัวอันตรายตรงหน้าเข้า

  • เกิดมาอีกทีก็มีสามีเป็นเทพบุตรถึงสองคน   บทที่ 0084

    "หรงเอ๋อร์!!!!!! ข้าพึ่งจะบอกไปอยู่หยกๆ ชายหญิงไม่ควรใกล้ชิดกัน เจ้าลูกคนนี้นี้จริงๆเลย..." โม่เฉินปล่อยให้สตรีตรงหน้ากระทำตามใจอย่างที่นางต้องการโดยมิได้ห้ามปราม เมื่อหรงหรงได้ยินเสียงนางเมิงตะคอกใส่ นางยังจะทนนิ่งเฉยอยู่ได้อย่างไร นางรีบวิ่งหายออกไปทางประตูอย่างรวดเร็วทันที โม่เฉินที่กำลังน

DMCA.com Protection Status