นางเมิงและบุตรสาว ช่วยกันเข้าครัวทำกับข้าวจึงเสร็จเร็วกว่าทุกวัน อาหารหลายอย่างถูกจัดวางบนจานดูน่ารับประทาน พอถึงเวลาอาหาร ทุกคนก็นั่งล้อมวงกินอาหารพร้อมหน้ากันเป็นครั้งแรก หรงหรงหยิบตะเกียบเป็นคนแรก นางคีบอาหาร และตักน้้ำแกงส่งให้มารดาไปคนแรก "ท่านแม่รีบกินสิเจ้าค่ะ...ผัดผักสดๆ กับน้ำแกงแสนอร่อ
"ได้ ขอบใจหรงเอ๋อร์มาก" โม่เฉินกล่าวพร้อมกับรอยยิ้มที่มีเสน่ห์ จนหรงหรงถึงกับเผลอไผลไปชั่วขณะ "หยุด...อย่าได้ใช้รอยยิ้มเช่นนี้มาล่อลวงข้า ถึงข้าจะสวยเทียบไม่ได้กับเทพธิดาบนสวรรค์ แต่ข้าก็ไม่คล้อยตามท่านหรอกนะ คิก...คิก....." "อืม..." เป็นครั้งแรกที่หรงหรงเห็นโม่เฉินยิ้มกว้างออกมาเช่นนี้ ใบหน้
บรรยากาศยามรุ่งสาง..... หรงหรงตื่นขึ้นมาเป็นคนแรก นางรีบอาบน้ำแต่งตัวออกเดินทางขึ้นเขาไปตั้งแต่ฟ้ายังไม่สาง ในระหว่างการเดินทาง เมื่อนึกถึงริมฝีปากอ่อนนุ่มที่ถูกสัมผัสเข้าโดยบังเอิญ ใบหน้ารูปไข่เริ่มรู้สึกร้อนผ่าวขึ้นมา สาเหตุเป็นเพราะเมื่อคืนหรงหรงนอนหลับๆตื่นๆ และนอนพลิกตัวไปมาตลอดทั้งคืน จนเผ
ข้อนี้จึงทำให้หรงหรงรู้สึกเข็ดขยาดไปกับความรักหญิงชาย หลังจากหรงหรงดิ่งตัวลงมาได้มากพอสมควร เหมือนว่าโชคจะเข้าข้าง... "ว้าววว....นั้นมันโสมภูเขา...!!!" หรงหรงอุทานออกมาอย่างดีใจ ดวงตานางเบิกโตอย่างไม่เชื่อสายตา นางหยิกไปที่ต้นแขนตัวเองอย่างสุดกำลัง "โอ้ยยยย....เป็นโสมภูเขาจริงๆด้วย ข้าไม่ได้ฝั
ยามโหย่ว(17.00-19.00)....... หรงหรงแบกของพะรุงพะรังกลับมาถึงก็เป็นเวลามื้อค่ำ ร่างบางไม่รอช้า นางรีบนำสมุนไพรที่เก็บได้ออกมาวางอย่างเป็นระเบียบ พร้อมทั้งจัดการแยกโสมภูเขาล้ำค่า และจัดแจงสมุนไพรอื่นอีกมากมาย เพื่อให้ดูเป็นสัดเป็นส่วน กระต่ายน้อยตัวอ้วนพี ถูกจัดการชำแหละเนื้อออกอย่างรวดเร็ว "กลั
"จากที่ฟังท่านแม่เล่ามา ตระกูลของท่านตา ถือว่ามีหน้ามีตาพอสมควร เหตุใดท่านแม่ ถึงยังต้องระหกระเหินมาอยู่ที่เรือนพุพังหลังนี้ได้ล่ะเจ้าคะ......? หรงหรงรู้สึกสงสัยขึ้นมา "อย่าพึ่งพูดแทรก ตั้งใจฟังอย่างเดียวก็พอ" "อ่อ....เจ้าค่ะ เจ้าค่ะ ลูกขอโทษ" "ส่วน "แม่เฒ่าอิ๋น" นางมีลูกชายอยู่ทั้งหมดสามคน ห
แม่เฒ่าอิ๋น คิดอยากจะหุบเอาที่ดินของลูกสะใภ้ไปเป็นของตนเอง จึงได้วางแผนให้ลูกสะใภ้ดื่มยาพิษในปริมาณน้อย ซึ่งพิษจะตกค้างสะสมไปเรื่อยๆ จนตายไปอย่างแยบยล และยังคิดจะขายหลานสาว เพื่อหวังเงินค่าสินสอด แม่เฒ่าอิ๋นจะได้ไม่ต้องมีภาระในการรับเลี้ยงหรงหรง และหากนางเมิงตายไป แม่เฒ่าอิ๋นก็จะได้หุบเอาสมบัติทุกอย
"เจ้ามิใคร่รู้หรือ ว่าข้าเป็นผู้ใด และมาจากไหน...? "ทำไมต้องอยากรู้ด้วยเล่า หากท่านอยากบอก สักวันหนึ่ง..ท่านก็คงจะบอกข้าเองโดยที่ข้าไม่ต้องเอ่ยถาม..." หรงหรงกล่าวออกไปด้วยความสัตย์จริง "แล้วถ้าเช่นนั้น ใบหน้าข้ายังมีสิ่งใดติดอยู่อีก ใยหรงเอ๋อร์ถึงได้จดจ้องมองข้าอีกด้วยเล่า....? "เปล่า ข้าก็แค่
"ยินดีด้วย..." "ยินดีด้วยนะหรงหรง..." "ยินดีด้วยขอรับท่านหมอ.." "หรงหรง...ป้าขอแสดงความยินดีด้วยนะ.." "ยินดีด้วยนะขอรับพี่สาว.." "พวกข้าทุกคน ขอแสดงความยินดีด้วยนะลูกพี่ใหญ่..." เสียงแขกเหรื่อในงาน ต่างแสดงความยินดีกับคู่บ่าวสาวกันอย่างคับคั่ง ตอนนี้บรรยากาศภายในงานเริ่มคึกครื้น ด้วยเสีย
"ข้า...จะเฝ้ารอวันนั้น..." โม่เฉินก้มลงไปใกล้เพื่อกระซิบบอกหรงหรง คำพูดเขาไม่ได้รู้สึกเกรงกลัวนางเลยสักนิด "ชิ....เหตใดข้าถึงรู้สึกว่า ข้าเสียเปรียบท่านอยู่ฝ่ายเดียว" หรงหรงพูดไปตามที่คิด "เสียเปรียบ ข้าต่างหากที่เป็นฝ่ายเสียเปรียบ ทั่วทั้งร่างกายของข้า มีแต่ฝีมือของหรงเอ๋อร์ทั้งสิ้น มิใช่รึ....
ช่วงสายของอีกวัน หรงหรงตื่นออกมาพร้อมกับโม่เฉิน ทำให้อี้ฟูที่กำลังจะเดินผ่านไปอีกทาง หันไปเห็นเข้าพอดี เขาจึงรีบเอ่ยออกไปอย่างหมั่นไส้ "เฮ้ออ....พวกเจ้าสองคนจะตัวติดกันไปถึงไหน เห็นใจคนโสดอย่างข้าบ้างเถอะ ข้าเห็นแล้วจะอ้วก..." อี้ฟูทำท่าทีราวกับคนแพ้ท้อง "หุบปาก..." โม่เฉินหันไปกล่าวเสียงแข็งใส่
แววตาของบุรุษร่างสูง มองดูสตรีทั้งสองตรงหน้าอย่างขบขัน หากบุตรสาวของหญิงชรารู้ว่าตนเองยังบริสุทธิ์อยู่ นางคงต้องหาเรื่องละเลยทิ้งเขาไปอีกเป็นแน่ โม่เฉินจึงทำเพียงแค่ไหลไปตามน้ำ ปล่อยให้หรงหรงคิดแบบนั้นไป นี้ถือว่าเป็นเรื่องดีที่สุดสำหรับโม่เฉิน "เอาละๆ แม่ก็หลงดีใจว่าแม่จะได้อุ้มหลานซะอีก..." "แต่
หรงหรงและโม่เฉิน ทั้งสองคนนั่งคุกเข่าลงไปพร้อมกัน ก่อนที่หญิงชราจะหันไปมองโม่เฉิน ที่กำลังวางกล่องสี่เหลี่ยมที่ถืออยู่ในมือ วางลงไว้ ณ เบื้องหน้าของหญิงชราด้วยสีหน้าจริงจัง หญิงชราเมื่อเห็นทั้งสองคนกำลังคุกเข่าหันมาทางนาง หญิงชราก็ได้แต่ขมวดคิ้วเป็นปมเข้าหากันอย่างนึกแปลกใจ "ท่านแม่ นี้คือเงินค่
"ไม่ได้!!!...รีบกลับไปพักผ่อนเถิด อย่าได้ทำให้ข้าต้องเป็นห่วงเลยนะ.." กล่าวจบโม่เฉินรีบใช้วิชาตัวเบา อุ้มสตรีตรงหน้าหายไปกลางอากาศอย่างว่องไว "ว้ายยย....นับวันท่านช่างมีนิสัยคล้ายคลึงกับท่านแม่ของข้า กังวลไม่เข้าเรื่อง...." ถึงปากจะบ่นออกไป แต่หรงหรงก็ใช้มือกอดคอโม่เฉินเอาไว้แน่น "สำหรับข้า ร่าง
หมอหญิงคนงามรีบสวมใส่อาภรณ์แล้วเดินจั้มฝีเท้าตามอี้ฟูออกไปอย่างร้อนใจ แต่พอเดินไปถึงจุดเกิดเหตุ นางถึงกับขมวดคิ้วขึ้นมาอย่างขุ่นเคือง เมื่อภาพที่เห็นตรงหน้า กับสิ่งที่คิดในหัว ช่างแตกต่างกันราวฟ้ากับเหว *......* "นี้มันอะไรกันเจ้าอ้วน เจ้ากลายเป็นเด็กเลี้ยงแกะไปตั้งแต่เมื่อไหร่....? "ปัดโธ่...
โม่เฉินเงียบไปชั่วขณะ ก็จะเอ่ยออกมาเพื่อให้สตรีตรงหน้าคลายกังวล "ข้าก็อยู่แต่ในห้องตำรา จะออกไปที่ไหนได้ หมู่บ้านแห่งนี้ข้าไม่รู้จักมักคุ้นกับใครเลยสักคน เจ้าเองก็น่าจะรู้ดี..." "ให้มันจริงเถอะ อาเฉิน....หากท่านกล้าโกหกข้า ท่านก็น่าจะรู้ผลที่จะตามมาว่าเป็นเช่นไร...? หรงหรงจดจ้องมองปฎิกริยาของคนตร
ฤดูเหมันต์ผ่านพ้นไป ฤดูกาลใหม่หมุนเปลี่ยนเข้ามาแทนที่ หมอหญิงคนงามกำลังนอนแช่น้ำอยู่ในอ่างอาบน้ำภายในห้องอย่างสบายใจ "หรงเอ๋อร์...อยู่หรือไม่...? เสียงเรียกแผ่วเบาตะโกนเข้ามา แต่อีกคนภายในห้องกับกำลังนอนหลับตาพริ้มแช่อยู่ในอ่างน้ำอย่างผ่อนคลาย พร้อมทั้งกำลังฮัมเพลง โดยที่ไม่ได้สนใจเสียงรอบข้าง เ