แชร์

บทที่ 0009

ผู้เขียน: Myเหมยลี่
last update ปรับปรุงล่าสุด: 2024-12-02 09:34:18

หรงหรงรีบหยดเลือดพิสูจน์หาสาเหตุทันที เลือดสีแดงกายเป็นสีดำในชั่วพริบตาเดียว สตรีร่างบางยังไม่ค่อยแน่ใจสักเท่าไหร่ นางจึงหยิบเข็มเงิน เพื่อพิสูจน์หาพิษให้แน่ชัดอีกครั้ง

ผลที่ได้...ปลายเข็มเงินกลายเป็นสีดำสนิทขึ้นมาทันที

"ร่ายกายได้รับพิษ ท่านแม่....ท่านถูกพิษได้เช่นไรเจ้าคะ...? หรงหรงรีบหันไปถามหญิงชราตรงหน้าอย่างสงสัย

"จะถูกพิษได้เยี่ยงไร แม่ก็กินยาตามที่ท่านย่าของเจ้าให้มาตลอด นอกจากนั้น...แม่ก็ไม่ได้กินยาที่ไหนอีกเลย...? นางเมิงตอบไปตามความจริง

"ท่านย่า นี้ท่านย่าเป็นคนนำยามาให้ท่านตลอด เลยหรือเจ้าคะ...?

"ใช่...ทำไมหรือ....?

"อ่อ...เปล่าเจ้าคะ..."

"ก็ลำพังบ้านเรา ไม่มีตำลึงซื้อยาที่แพงเช่นนั้นหรอก ท่านย่าเจ้าเป็นคนจิตใจดีมีเมตตา นางช่วยส่งยามาให้แม่ต้มกินในทุกๆเดือน"

"ท่านแม่...ขอข้าดูห่อยาที่ท่านย่าส่งมา ได้ไหมเจ้าคะ...?

"ได้....นั้นไง วางข้างตระกร้าผ้าตรงนั้น แต่ยาน่าจะใกล้หมดแล้วแหละ ประเดี๋ยวอีกไม่นาน ย่าเจ้าน่าจะให้คนนำมาส่งให้เพิ่ม"

หรงหรงที่ได้ฟังกัดฟันกรอดขึ้นมาอย่างโกรธเคือง..

หรงหรงรีบลุกขึ้นเดินไปหยิบห่อยาขึ้นมาดู เพียงนางเปิดห่อยาออก นางก็ได้กลิ่นฉุนขึ้นจมูกอย่างรุนแรง ดูก็รู้ว่ามิใช่ยาดี

"นี้ถึงกับคิดจะฆ่ากันให้ตายเชียวรึ ยัยแก่หนังเหนียวคนนี้ เห็นทีข้าคงปล่อยเอาไว้ไม่ได้แล้ว.." หรงหรงบ่นพึมพำเสียงเบาอย่างฉุนเฉียว ก่อนจะปรับสีหน้าหันกลับมาทางหญิงชราอย่างปกติที่สุด

"เป็นอย่างไรบ้างหรงเอ๋อร์ แค่ก...แค่ก...?

"ท่านแม่ ข้ารู้สึกว่ายาพวกนี้มีปัญหา"

"มีปัญหาอย่างนั้นรึ....?

"ต่อไปนี้ข้าจะดูแลเรื่องยาให้ท่านเอง หากท่านย่านำยามาให้ท่านอีก ให้ท่านแม่เก็บยาพวกนั่นเอาไว้ให้ข้าตรวจสอบดูก่อนนะเจ้าคะ....?

"เพราะเหตุใด...? นางเมิงถามออกไปอย่างสงสัย

"ท่านแม่ลองคิดดูสิ ท่านกินยาพวกนี้อย่างต่อเนื่อง แต่อาการก็ไม่ดีขึ้นเลย อาการมีแต่ทรุดหนักลงไปเรื่อยๆ ท่านแม่ไม่เคยสงสัยบ้างเลยรึเจ้าคะ....?

"ที่เจ้าพูดมา ก็มีส่วนถูก...."

"ท่านแม่เพียงกินยาที่ข้าต้มก็พอ อีกไม่นานท่านแม่จะกลับมาเดินเหินได้ปกติอีกครั้ง ส่วนยาพวกนี้ ข้าจะเอาไปกำจัดทิ้งเสีย ส่วนเรื่องยาพวกนี้...ท่านแม่จะต้องเก็บไว้เป็นความลับ ห้ามแพร่งพรายให้คนอื่นรู้แม้แต่คนเดียวนะเจ้าคะ.." หรงหรงรีบกำชับมารดา

"ได้แม่รับปาก.." นางเมิงมองดูบุตรสาวอย่างไม่เชื่อสายตา นี้ใช่บุตรสาวนางจริงๆใช่ไหม เหตุใดนิสัยใจคอบุตรสาว จึงได้เปลี่ยนไปอย่างกับคนละคน

"ตอนนี้เพียงแค่ให้น้ำเกลือบำรุงร่างกายไปก่อน หลังจากนั้นค่อยทยอยขับพิษที่ตกค้างออกไปให้หมด..." หรงหรงหยิบขวดน้ำเกลือออกมา ยิ่งทำให้นางเมิงสงสัยมากยิ่งขึ้น

"ขวดน้ำสีขาวๆนั้นรึ ที่เจ้าเรียกว่าน้ำเกลือ มิใช่เอาไว้กินหรอกหรือ...?

"อันนี้คือน้ำเกลือใช้ในการรักษา กินไม่ได้เจ้าคะ เวลาหาเส้นเลือดอาจจะเจ็ยเหมือนมดกัด ท่านแม่จะรู้สึกอึดอัดชั่วครู่ แต่หลังจากนั้น...ท่านแม่จะรู้สึกดี และมีเรี่ยวแรงมากขึ้นเจ้าคะ.."

"วิเศษปานนั้นเชียว...?

"ของที่ท่านเซียนให้มาเองกับมือ เหตุใดจะไม่วิเศษละเจ้าคะ"

"แล้ว...ท่านเซียนตนนั้นหนุ่มหรือแก่...? หรงหรงแทบจะสำลักน้ำลายตัวเองออกมาในคำถามของมารดา

"ท่านแม่...!!!" หรงหรงรู้ว่ามารดากำลังจะสื่อถึงอะไร

"เอาเถอะ เอาเถอะ แม่ก็แค่ถามดู ช่างเถอะตอนนี้แม่ไม่อยากรู้แล้ว..."

หลังจากให้น้ำเกลือเริ่มซึมซับเข้าสู่ร่างกาย นางเมิงใบหน้ากลับมามีเลือดฝาดอีกครั้ง หลังจากนั้นไม่นานนางเมิงก็ลุกขึ้นนั่งได้เอง โดยที่ไม่ต้องมีบุตรสาวคอยพยุง

"หรงเอ๋อร์...ยาของท่านเซียนช่างวิเศษเสียจริง แม่รู้สึกดีขึ้นมากกว่าแต่ก่อน ท่านเซียนอยู่ที่ใด..ถ้าแม่เดินได้คล่อง แม่จะไปขอบคุณท่านเซียนด้วยตัวแม่เอง"

"เป็นถึงท่านเซียน เรามิอาจพบเจอได้ง่ายๆ หรอกเจ้าคะ ตอนนี้พิษอาจจะยังมหลงเหลืออยู่บ้าง ยังขจัดออกไม่หมด ข้าจะรีบขึ้นเขาไปหาสมุนไพร เพื่อกำจัดพิษที่ตกค้างให้หมด ท่านแม่จะได้หายขาดจากโรคนี้เสียทีน่ะเจ้าคะ.."

"จริงของเจ้า แม่คิดน้อยไป หรงเอ๋อร์...ถ้าเจ้าพบท่านเซียนอีกครั้ง เจ้าต้องรีบขอบคุณท่านเซียนแทนแม่ เจ้าอย่าลืมเชียว....?

"ได้ๆๆๆ ท่านเเม่...นี้ท่านฟังข้าพูดเมื่อครู่อยู่หรือเปล่าเจ้าคะ....?

"อือ...เจ้าบอกจะขึ้นเขาไปเก็บสมุนไพร ตอนนี้แม่รู้สึกดีขึ้นกว่าแต่ก่อน เจ้ามิต้องห่วงแม่ แต่ยังไงก็อย่าลืมรีบไปขอบคุณท่านเซียนให้แม่อีกครั้งเชียวนะ ได้ยินหรือไม่....?

"เจ้าคะ เจ้าคะ ข้าได้ยินแล้ว.." หรงหรงเพียงคิดในใจ นางนี้แหละเทพเซียน จะให้นางไปขอบคุณใครได้อีก คิก....คิก

หรงหรงลืมเรื่องโม่เฉินไปอย่างสิ้นเชิง แต่รออีกสักพักค่อยบอกมารดาเรื่องเขาก็ยังไม่สาย หากบอกตอนนี้ เกรงว่านางเมิงจะเป็นลมล้มพับไป เนื่องด้วยร่างกายที่ยังไม่ฟื้นตัวดี รอให้ร่างกายนางเมิงฟื้นตัวแข็งแรงดีขึ้นอีกหน่อย หรงหรงค่อยบอกหญิงชราในภายหลังก็ยังไม่สาย

"ท่านแม่ ตอนนี้ท่านนอนพักผ่อนก่อนเถิด ข้าว่าจะออกไปเก็บสมุนไพรบนเขามาเพิ่มอีกสักหน่อย..."

"ได้ ระวังตัวด้วยละ.....?

"เจ้าคะ..." หรงหรงเดินออกมาพร้อมกับข้าวต้มหนึ่งถ้วย นางเดินมาหาโม่เฉินที่ลานข้างบ้าน อย่างรู้หน้าที่

"อาเฉิน...เลยเวลากินข้าวกินยาแล้ว ท่านคงจะหิวแย่แล้วกระมัง....?

"ไม่เป็นไรข้าทนได้ ตอนนี้ข้ากำลังมองดูลูกนกตัวน้อย เหมือนมันกำลังจะหลอกล่อให้แม่นกกินเหยื่อ ลูกนกตัวนี้ช่างซนยิ่งนัก...หรงเอ๋อร์..เจ้ามีความคิดเห็นเช่นไรกับลูกนกตัวนี้....?

หรงหรงรู้ได้ในทันที ว่าโม่เฉินกำลังหลอกต่อว่านางอยู่อย่างแน่นอน นางแหงนหน้ามองขึ้นไปบนต้นไม้ ก็ไม่เห็นมีนกอยู่แม้แต่ตัวเดียว

ชิ...บุรุษผู้นี้ช่างร้ายกาจยิ่งนัก กล้าต่อว่านางอย่างนั้นหรือ....?

"อาเฉิน นี่ท่านแอบฟังเรื่องที่ข้าคุยกันกับท่านแม่ของข้า....? หรงหรงมองไปที่โม่เฉินเป็นเชิงตำหนิ

"จะแอบฟังได้อย่างไร เรือนเจ้ามิได้เก็บเสียง ข้าก็แค่ได้ยิน...มิได้ตั้งใจแอบฟังเสียหน่อย คิดไม่ถึงว่าหรงเอ๋อร์ไม่ใช่แค่เก่งเรื่องการแพทย์เพียงอย่างเดียว เจ้ายังมีความสามารถในการพูดจาเกลี้ยกล่อมคนป่วยได้อีกด้วย หากเพียงเเค่มองผิวเผิน เจ้าก็เป็นเพียงแค่หญิงสาวชาวบ้านธรรมดาทั่วไป หาไม่...ข้าคงคิดว่าหรงเอ๋อร์เป็นท่านแม่ทัพแอบปลอมตัวมา เพื่อมาสืบดูความเป็นอยู่ของราษฎร....?

"อาเฉินช่างมองข้าสูงส่งเกินไป ข้ามิกล้ารับไว้ มิกล้า มิกล้า นี้มันเป็นความสามารถส่วนตัวของข้าโดยเฉพาะ ผู้อื่นไม่สามารลอกเลียนแบบได้ อาเฉินอย่าได้คิดเป็นอื่นเชียว..."

"อืม...นับถือ นับถือ"

"แน่นอน คิก...คิก..." หรงหรงยิ้มกริ่มอย่างผู้ชนะ

"หรงเอ๋อร์ช่างเก่งกาจยิ่งกว่าผู้ใด คำพูดช่างประกาศิตไร้เทียมทาน" โม่เฉินมองนางด้วยแววตาที่ยกย่องชื่นชม

"อย่ามัวเสียเวลาต่อปากต่อคำอยู่เลย รีบกินข้าวได้แล้ว จะได้กินยาตาม วันนี้ข้ามีธุระต้องไปทำ ข้าจะรีบล้างแผลให้ท่านก่อน.."

"พักผ่อนไม่เต็มที่ ยังต้องไปที่ใดอีก...?

"ข้าจะขึ้นเขาไปเก็บสมุนไพรให้ท่านแม่ ไปไม่นานหรอก จะรีบกลับมาให้ทันมื้อเย็น ท่านอย่าได้ห่วงไปเลย.."

"ข้ารู้ว่าหรงเอ๋อร์เก่ง ดูแลตัวเองได้ แต่ก็ต้องระวังตัวทุกฝีก้าวด้วยเช่นกัน เข้าใจหรือไม่...? โม่เฉินรู้ว่านางมีวรยุทธ์สูงส่ง แถมนางยังมีความลับอีกตั้งมากมายที่เขารู้ไม่หมด แต่ถึงอย่างนั้นเขาก็อดเป็นห่วงนางไม่ได้อยู่ดี

"ข้าเข้าใจแล้ว ฝากท่านดูแลเรือนและท่านแม่ข้าด้วย....." หรงหรงเดินมาจับที่แก้มของโม่เฉินเบาๆ ก่อนจะหันหลังเดินจากไป พร้อมมุ่งหน้าตรงไปบนเขา

โม่เฉินได้แต่มองตามหลังสตรีร่างบางที่กำลังเดินจากไปอย่างช้าๆ สายตาเขายังคงจดจ่อมองนางจนสุดสายตา

ฝากกดติดตาม กดไลท์เป็นกำลังใจ

คอมเมนต์ติชมไรท์กันด้วยนะคะ

ขอบพระคุณมากคะ

🙏🙏🙏🙏🙏🙏🙏

บทที่เกี่ยวข้อง

  • เกิดมาอีกทีก็มีสามีเป็นเทพบุตรถึงสองคน   บทที่ 0010

    "หรงเอ๋อร์!!! รีบตามแม่เข้ามาในห้องประเดี่ยวนี้ แม่ต้องการคำอธิบาย...? นางเมิงทำหน้าตาขึงขังไม่พอใจเป็นอย่างมาก แววตานางลุกโชนราวกับเปลวไฟที่กำลังร้อนระอุ พร้อมที่จะปะทุได้ทุกเมื่อ หญิงชราผู้นี้อยากจะรู้จริงๆเชียว ว่าบุตรสาวตัวดีของนางกำลังคิดอะไรอยู่กันแน่ ถึงได้พาบุรุษลึกลับไม่มีหัวนอนปลายเท้าที

    ปรับปรุงล่าสุด : 2024-12-04
  • เกิดมาอีกทีก็มีสามีเป็นเทพบุตรถึงสองคน   บทที่ 0011

    "เพลี้ยะ.!!!" ฝ่ามือหยาบกร้านฟาดไปที่ต้นแขนบุตรสาวไม่ยั้ง "โอ้ยยย...." "ท่านแม่ พอแล้ว ข้าสำนึกผิดไปแล้วจริงๆ" หรงหรงรีบหยิบฝ่ามือหญิงชราขึ้นมาเป่า เมื่อเริ่มเห็นรอยเป็นสีแดง หญิงชรารีบสะบัดมือออกไปในทันที สายตาเพชรฆาตมองไปที่บุตรสาวตัวดี ไม่รู้ว่าบุตรสาวกำลังคิดอะไรอยู่กันแน่ ถึงได้พาบุรุษลึกลั

    ปรับปรุงล่าสุด : 2024-12-05
  • เกิดมาอีกทีก็มีสามีเป็นเทพบุตรถึงสองคน   บทที่ 0012

    "ลูกรับปากอาเฉินเอาไว้แล้ว ยังไงลูกก็ต้องรักษาเขาให้หายขาด จะผิดสัจจะวาจามิได้เด็ดขาดเจ้าคะ..." "แต่เรือนเราหลังเล็กนิดเดียว จะอยู่กันยังไงตั้งสามคน แถมเขายังเป็นบุรุษ ระวังเอาไว้หน่อยก็ดี อย่าให้ชาวบ้านมาติฉินนินทาเราเอาได้....? นางเมิงกังวลใจขึ้นมาอย่างเห็นได้ชัด เพราะนางเป็นคนเคร่งครัดในขนบธรรมเ

    ปรับปรุงล่าสุด : 2024-12-05
  • เกิดมาอีกทีก็มีสามีเป็นเทพบุตรถึงสองคน   บทที่ 0013

    นางเมิงมองดูบุรุษตรงหน้าอย่างไม่ลดสายตา นางมองสำรวจตั้งแต่หัวจรดเท้าอยู่นาน แล้วจึงเอ่ยออกไป "เจ้าชื่อว่ากระไร......? "ข้าชื่อโม่เฉินขอรับ ท่านแม่..." "ใครเป็นแม่ของเจ้า...เรียกข้าว่าท่านน้าก็พอ.." "คิก...คิก" หรงหรงแอบหลุดหัวเราะออกมา เมื่อได้เห็นว่ามารดาตำหนิคำเรียกของโม่เฉิน "ได้ขอรับ ท

    ปรับปรุงล่าสุด : 2024-12-05
  • เกิดมาอีกทีก็มีสามีเป็นเทพบุตรถึงสองคน   บทที่ 0014

    หรงหรงรีบพานางเมิงเดินออกมา ก่อนที่โม่เฉินจะโดนจับกินไปเสียก่อน นางรู้ว่ามารดาไม่ค่อยพอใจในตัวโม่เฉิน อีกทั้งโม่เฉินยังได้รับบาดเจ็บไปทั้งตัว ไม่สามารถช่วยเหลือตัวเองได้ถนัด ยิ่งทำให้มารดาไม่พอใจในข้อนี้เป็นอย่างมาก แต่ตรงกันข้าม นางเมิงกลัวว่าบุตรสาวจะเหนื่อยจนเกินไป แล้วยังต้องมาแบกรับภาระเพิ่ม

    ปรับปรุงล่าสุด : 2024-12-05
  • เกิดมาอีกทีก็มีสามีเป็นเทพบุตรถึงสองคน   บทที่ 0015

    "พวกท่านพาคนบุกมายังเรือนของข้ามากมายเยี่ยงนี้ มาด้วยเหตุอันใดมิทราบ....? หรงหรงเอ่ยออกไป โดยไม่สนใจคำพูดของแม่เฒ่าอิ๋นเมื่อครู่ ทำกับว่าแม่เฒ่าอิ๋นเป็นเพียงอากาศธาตุสำหรับนาง "หรงเอ๋อร์....เจ้าจะพูดเช่นนี้ก็มิได้..." แม่เฒ่าอิ๋นรีบเอ่ยแทรกขึ้นมา "หุบปาก ข้ามิได้ถาม" หรงหรงเอ่ยออกไปด้วยน้ำเสียงท

    ปรับปรุงล่าสุด : 2024-12-06
  • เกิดมาอีกทีก็มีสามีเป็นเทพบุตรถึงสองคน   บทที่ 0016

    ชาวบ้านหลายคนที่ได้ยิน พอได้ฟังคำพูดหรงหรงเข้า ต่างพากันล่าถอยหายแว้บไปในทันที่ เพราะเกรงว่าจะมีความผิดติดตัว ยามนี้ภายในเรือนเหลือไว้เพียงผู้ที่เกี่ยวข้องเท่านั้น.... "ที่นางหนูพูดมาก็มีเหตุผล พวกเจ้ามาสู่ขอนางกับมารดานางแล้วกระนั้นรึ...? ท่านผู้นำหมู่บ้านรีบหันไปกล่าวถามทางสองผัวเมียทันที นา

    ปรับปรุงล่าสุด : 2024-12-06
  • เกิดมาอีกทีก็มีสามีเป็นเทพบุตรถึงสองคน   บทที่ 0017

    สตรีในสมัยนี้ ล้วนถือชื่อเสียงเป็นสิ่งสำคัญ นางเมิงจึงต้องรีบออกตัวปกป้องบุตรสาวเพียงคนเดียว บวกกับความรักความห่วงใยที่มีต่อบุตรสาวเกินกว่าจะพรรณนา นางเมิงมีหรือจะยอมให้ใครมาแตะต้องแก้วตาดวงใจของนาง มิมีวันเสียหรอก "ในเมื่อเป็นเรื่องเข้าใจผิด พวกเจ้าก็จงแยกย้ายกันได้แล้ว..." ท่านผู้นำหมู่บ้านหันไปท

    ปรับปรุงล่าสุด : 2024-12-07

บทล่าสุด

  • เกิดมาอีกทีก็มีสามีเป็นเทพบุตรถึงสองคน   บทที่ 0092

    "ขอบคุณท่านหมอกับพ่อหนุ่มทั้งสามมากเจ้าคะ.." ยายเฒ่ารีบขอบคุณอย่างจริงใจ ก่อนจะเดินจากไป "คนต่อไป..." น้ำเสียงเจ้าหนึ่งดูกระตือรือร้นดูตั้งอกตั้งใจทำหน้าที่เป็นอย่างมาก นี้เป็นครั้งแรกที่เขาถือว่าตัวเองทำตัวมีประโยชน์ขึ้นมา "เสียงไอสั่นและมีกลิ่นสาบ เสมหะข้นมาก น่าจะเป็นไข้หวัดร้อนชื้น เอายากลับไ

  • เกิดมาอีกทีก็มีสามีเป็นเทพบุตรถึงสองคน   บทที่ 0091

    หรงหรงเริ่มจัดเเจงกับห่อยาสมุนไพร แยกออกเป็นหมวดหมู่ เพื่อให้หยิบจับได้ง่ายเวลาแจกจ่ายยา นี้ถือว่าเป็นประสบการณ์ครั้งแรกของนาง ตั้งแต่ได้ข้ามภพมา ลุงหมิ่งพึ่งจะกลับมาจากจ่ายตลาด เขาเดินถือของพะรุงพะรังเข้ามาในเรือน เมื่อสายตาพลันเหลือบไปเห็นหรงหรงกำลังจัดเตรียมสิ่งของอยู่ เขาจึงรีบเอ่ยถามอย่างดีใจ

  • เกิดมาอีกทีก็มีสามีเป็นเทพบุตรถึงสองคน   บทที่ 0090

    "เจ้าหนึ่ง...เจ้าน่าจะอายุมากสุด ต่อไปเรื่องการซื้อจ่ายอาหารการกิน รวมถึงสิ่งของทุกอย่างต้องผ่านมือเจ้าเป็นคนแรก และรวมไปถึงค่าใช้จ่ายทุกอย่างภายในเรือน เจ้าต้องเป็นคนดูแลเองทั้งหมด" หรงหรงเอ่ยออกไปเมื่อคิดขึ้นมาได้ "แต่....ข้า.....ไม่รู้หนังสือ..." เจ้าหนึ่งพูดจาตะกุกตะกักขึ้น "เรื่องนั่นมิใช่ป

  • เกิดมาอีกทีก็มีสามีเป็นเทพบุตรถึงสองคน   บทที่ 0089

    แสงแดดเริ่มสาดส่องในยามสาย บรรยากาศยังคงเย็นอยู่ไม่จางหาย ไม่นานเกวียนรถก็มาหยุดอยู่ที่หน้าประตูเมืองอีกครั้ง "นางหนู....ตื่นได้แล้ว พวกเรามาถึงหน้าประตูแล้ว" ลุงจางตะโกนปลุกหรงหรงทันที่เมื่อจอดเทียบเกวียน "หือ.....ฮ้าววว.....ถึงแล้วรึเจ้าค่ะท่านลุง...? หรงหรงตื่นขึ้นมานั่งก่อน นางหาวออกมาสองสาม

  • เกิดมาอีกทีก็มีสามีเป็นเทพบุตรถึงสองคน   บทที่ 0088

    "โฮ่ง โฮ่ง โฮ่ง" เสี่ยวเพ้ารีบเห่าขึ้นมา ท่าทีมันเหมือนกำลังตอบโต้กลับ ยิงทำให้หรงหรงรู้สึกขบขัน "พวกท่านทำราวกับเป็นคู่กัดกันมาแต่ชาติปางก่อน.." "เจ้าไม่เห็นมันทำท่าขู่ข้าหรอกหรือ ข้าก็เป็นเจ้านายมันครึ่งหนึ่งเหมือนกัน แต่ดูมันทำกับข้าสิ ทำราวกับข้าเป็นโจรผู้ร้าย ที่กำลังจะมาลักพาตัวเจ้าไป..."

  • เกิดมาอีกทีก็มีสามีเป็นเทพบุตรถึงสองคน   บทที่ 0087

    เมื่อได้ยินบุตรสาวเอ่ยคำขอร้อง มารดาจึงยอมรับปากแต่โดยดี ก่อนจะเอ่ยบอกกับบุตรสาวขึ้นต่อ "หรงเอ๋อร์....ลูกนำเอาบุรุษที่ไม่รู้จักหัวนอนปลายเท้าที่ไหนก็ไม่รู้ เข้ามาอยู่ในเรือนของเรา แม่ก็ว่าแย่แล้ว แต่นี้ยังจะเอาตัวอันตรายเข้ามาอยู่ในเรือนเพิ่ม เจ้าอยากจะเห็นแม่ตายก่อนวัยอันควรไปก่อนอย่างนั้นหรือ...

  • เกิดมาอีกทีก็มีสามีเป็นเทพบุตรถึงสองคน   บทที่ 0086

    "เจ้าจะเอานมวัวไปทำอะไร...? ลุงเหย้ามองมาที่นาง ด้วยแววตาที่สงสัย "ข้าจะเอาไปให้ลูกแมวป่าที่พึ่งเกิดใหม่นะเจ้าคะ พอดีว่าแม่มันพึ่งจะตายจากไป จึงไม่มีนมให้ลูกแมวป่ากิน... " หรงหรงพูดออกไปด้วยท่าทีที่น่าสงสาร "ถ้าเช่นนั้น เจ้ารอลุงสักประเดี๋ยว" ลุงเหย้ารีบเดินหายไปจากทางหลังบ้าน ไม่นานเขาเดินกลับม

  • เกิดมาอีกทีก็มีสามีเป็นเทพบุตรถึงสองคน   บทที่ 0085

    นางเมิงตื่นนอนก่อนเป็นคนแรก นางลุกขึ้นนั่งชันเข่าเพื่อบิดขี้เกียจซ้ายทีขวาที ก่อนจะเตรียมตัวออกไปก่อไฟหุงข้าว สายตานางพลันเหลือบไปเห็นอะไรสีขาวๆดูเลือนลาง คล้ายกำลังนอนคดตัวอยู่ในอ้อมกอดของบุตรสาวอย่างไม่รู้สึกรู้สา "ว้ายยย!!!...."นางเมิงตกใจร้องเสียงหลงออกมาในทันที เมื่อเห็นตัวอันตรายตรงหน้าเข้า

  • เกิดมาอีกทีก็มีสามีเป็นเทพบุตรถึงสองคน   บทที่ 0084

    "หรงเอ๋อร์!!!!!! ข้าพึ่งจะบอกไปอยู่หยกๆ ชายหญิงไม่ควรใกล้ชิดกัน เจ้าลูกคนนี้นี้จริงๆเลย..." โม่เฉินปล่อยให้สตรีตรงหน้ากระทำตามใจอย่างที่นางต้องการโดยมิได้ห้ามปราม เมื่อหรงหรงได้ยินเสียงนางเมิงตะคอกใส่ นางยังจะทนนิ่งเฉยอยู่ได้อย่างไร นางรีบวิ่งหายออกไปทางประตูอย่างรวดเร็วทันที โม่เฉินที่กำลังน

DMCA.com Protection Status