แชร์

บทที่ 0008

ผู้เขียน: Myเหมยลี่
last update ปรับปรุงล่าสุด: 2024-12-02 00:07:12

รุ่งเช้าที่อากาศแจ่มใส....

หรงหรงตื่นแต่เช้าตรู่ นางนอนไม่หลับทั้งคืน เพราะมัวแต่คิดเรื่องไร้สาระ หรงหรงจึงลงมือเข้าครัวทำอาหารตั้งแต่รุ่งสาง หลังจากนั้นนางรีบออกไปหาบน้ำที่ท้สยหมู่บ้านมาใส่ไว้ในตุ่ม

บ้านเรือนบางหลังก็เริ่มทยอยตื่นขึ้นมาบ้างแล้วประปราย

"หรงเอ๋อร์...เจ้าช่างขยันจริงเชียว ตื่นมาหาบน้ำตั้งแต่เช้าตรู่ นางเมิงช่างโชคดีที่มีบุตรสาวเช่นเจ้าจริงๆ" ลุงจางในหมู่บ้านตะโกนถามไถ่สารทุกข์สุกดิบแล้วเอ่ยชื่นชมนาง

"ท่านลุงก็พูดเกินไปเจ้าคะ นี้เป็นหน้าที่ของข้าที่ควรจะทำในฐานะลูกเจ้าคะ.."

"อืม...แม่เจ้าเป็นอย่างไรบ้าง...?

"ท่านแม่ดีขึ้นมากแล้วเจ้าคะ ขอบน้ำใจท่านลุงจางที่ยังเป็นห่วง ข้าต้องกลับไปแล้ว จะรีบกลับไปดูแลท่านเเม่ต่อเจ้าคะ.."

"ได้...ไปดีมาดีนะนางหนู..."

"เจ้าคะท่านลุง"

หรงหรงหาบน้ำจนเต็มตุ่มทุกใบ นางมองไปที่โม่เฉินอย่างหมั่นไส้ เขายังคงนอนหลับตาอยู่ ก่อนจะรีบเบือนหน้าหนี เพื่อเข้าไปดูอาการมารดาของเจ้าของร่างเดิม เมื่อเห็นสภาพหญิงชราตรงหน้า หรงหรงถึงกลับตื่นตระหนกตกใจขึ้นมา

ร่างกายหญิงชราตรงหน้า ดูซูบผอมเกือบเหลือแต่โครงกระดูก หน้าตาที่อิดโรยเหมือนนอนรอความตาย นี้คงไม่ได้เจ็บไข้ปกติธรรมดาแล้วกระมัง....?

หรงหรงยืนคิดไตร่ตรองอยู่ครู่หนึ่ง ไหนๆนางก็มาอยู่ในร่างลูกสาวของหญิงชราผู้นี้แล้ว เเม่ของเจ้าของร่างเดิมก็เหมือนแม่ของนาง ถึงแม้ว่าชาติภพที่นางอยู่แม่ของนางจะตายจากเพราะอุบัติเหตุตั้งแต่นางยังเด็กก็ตาม แต่ในเมื่อสวรรค์ให้นางได้ใช้ชีวิตใหม่อีกครั้งในร่างนี้ นางจะต้องดูแลรักษามารดาเจ้าของร่างเดิมให้กลับมาเป็นปกติอีกครั้งให้จงได้

ทันทีที่คิดได้ หรงหรงรีบล่วงมือเข้าไปในแขนเสื้ออย่างฉับพลัน นางรีบถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก เมื่อจับโดนกล่องยาขนาดเล็กซ่อนอยู่ภายในนั้น นางลองหยิบกล่องยาออกมา กล่องยาก็ขยายใหญ่ขึ้นเองอัตโนมัติ เช่นนั้นแล้ว....นางก็ไม่ต้องกังวลเรื่องวิธีรักษาอาการของโม่เฉินและหญิงชราตรงหน้าอีกต่อไป

"แค้ก แค้ก แค้ก หรงเอ๋อร์...เจ้าตื่นแล้วรึ...? นางเมิงเอ่ยขึ้นมา ด้วยน้ำเสียงแหบแห้งไร้เรี่ยวแรง

"เจ้าคะ ท่านแม่...ข้าจะเริ่มรักษาอาการป่วยเบื้องต้นให้ท่านก่อน..." หรงหรงรีบเก็บกล่องยาเข้าไปตามเดิมทันที

"หรงเอ๋อร์เจ้าอย่าได้พูดจาเพ้อเจ้อ บ้านเราไม่มีเงินมากพอที่จะไปจ่ายค่าหมอค่ายา กว่าเจ้าจะทำงานหาเงินมาได้ ใช่เพียงแค่วันสองวันเสียที่ไหน เจ้าเก็บเงินเอาไว้เถิด ยามที่เจ้าได้ออกเรือนไป จะได้มีสินเดิมเอาไว้ใช้ในยามจำเป็น อย่าได้พูดเรื่องนี้ขึ้นมาอีกเลย แม่แก่แล้ว ไม่จำเป็นต้องรักษาให้สิ้นเปลืองเงินทอง...แค่ก...แค่ก...." นางเมิงไม่อยากฟุ่มเฟือยสิ้นเปลืองเงินทองไปโดยไร้ประโยชน์ นางรู้ดีว่าร่างกายนางคงอยู่ได้อีกไม่นาน เมื่อนางเมิงจากไป บุตรสาวจะได้มีเงินก้อนเก็บไว้ใช้ในยามจำเป็น ไม่ต้องมาสิ้นเปลืองไปกับค่ารักษาที่ไร้ประโยชน์

"ใครบอกว่าข้าจะไปเรียกหมอมารักษาท่านกันเล่า..."

"อ้าว....แล้วที่เจ้าเอ่ยมา หมายความว่าเช่นไร....?

"ข้านี้แหละหมอ.....ข้าจะรักษาท่านเอง"

"เหลวไหล....หรงเอ๋อร์ เจ้าจะเอาสิ่งใดมารักษาแม่ เจ้ามิเคยร่ำเรียนวิชาแพทย์ เลิกล้อแม่เล่นได้แล้ว จะไปไหนก็ไปเถิด..." นางเมิงยิ้มให้บุตรสาว นางรู้ว่าบุตรสาวเป็นเด็กที่กตัญญูรู้คุณ คงแค่พูดเอาใจคนแก่ก็เท่านั้น

"ล้อเล่น....ข้านี้นะจะล้อท่านเล่น นี้ข้าพูดจากใจจริง ท่านแม่ยื่นมือออกมาก่อน ขอข้าตรวจดูชีพจรท่านแค่แปปเดียว..."

นางเมิงเริ่มไม่เชื่อหูตัวเอง แต่เมื่อเห็นบุตรสาวกำลังนำกล่องสี่เหลี่ยมออกมาวางไว้ตรงหน้า นางเมิงถึงกับตกตะลึงมองอย่างสงสัย แต่นางก็ยื่นมือออกไปตามคำขอของบุตรสาว อย่างไม่คัดค้าน

ถึงสายตานางเมิงจะไม่ค่อยดีนัก แต่ก็ยังพอมองเห็นได้อย่างชัดเจน ว่ากล่องตรงหน้านั่นคือสิ่งใด....

"นั้นมัน....? นางเมิงอุทานเสียงหลง

หรงหรงเปิดกล่องยาออก เพื่อหยิบอุปกรณ์มาตรวจดูอาการมารดา

หญิงชราเพ่งมองกล่องสี่เหลี่ยมตรงหน้าอย่างงุนงง เหตุใดบุตรสาวนางถึงได้มีไว้ในครอบครอง แล้วกล่องสิ่งนี้เหตุใดจู่จู่ถึงได้ปรากฏขึ้นมาอย่างน่าอัศจรรย์

"นี้คือกล่องยาวิเศษ เมื่อวานข้าเข้าป่าได้ไปเจอกับท่านเซียนท่านหนึ่งเข้าโดยบังเอิญ ท่านแม่รู้หรือไม่ ท่านเซียนบอกว่า...ข้าเป็นคนจิตใจดีมีเมตตา จึงได้มอบกล่องยาวิเศษนี้ให้แก่ข้า แล้วท่านเซียนยังถ่ายทอดวิชาแพทย์ให้ข้าอีกเยอะแยะมากมาย ท่านแม่....ท่านอย่าได้แพร่งพรายเรื่องนี้ออกไปให้คนนอกรู้โดยเด็ดขาดเลยนะเจ้าคะ ท่านจะต้องเก็บเรื่องนี้เอาไว้เป็นความลับ แล้วท่านเซียนยังย้ำข้าอีกว่า....หากข้าไม่รีบรักษาท่าน ข้าจักต้องมีอันตรายถึงแก่ชีวิตเชียวนะเจ้าคะ..." หรงหรงพูดไปด้วยสีหน้าที่จริงจัง จนนางเมิงเริ่มคล้อยตาม

"ต้ายจริง...ร้ายแรงปานนั้นเชียว...? นางเมิงอุทานออกมาอย่างตกใจ เมื่อได้ฟังสิ่งที่บุตรสาวกล่าว

"ร้ายแรงมาก.....เลยเจ้าคะ..." หรงหรงลากเสียงเพื่อให้สมบทบาท จนนางเมิงหลงเชื่อ

"ท่านแม่ลองไตร่ตรองดูเอาเถิด ข้าเป็นเพียงหญิงสาวชาวบ้านธรรมดาทั่วไป ท่านต่างรู้ดีที่สุด ข้าจะมีของวิเศษได้อย่างไรเจ้าคะ....?

"อืม...ที่เจ้าพูดมามันก็จริง..."

"ใช่ไหมละ..."

"หรงเอ๋อร์ แต่ที่ไม่ไม่เข้าใจ ท่านเซียนจะให้ของวิเศษมาฟรีๆได้อย่างไร เขาจะต้องมีข้อแลกเปลี่ยนอะไรอีกแน่นอน...?

"นั่นอย่างไรเล่า ถึงได้บอกท่านแม่อยู่นี้ไง เพราะว่าท่านเซียนได้ถ่ายทอดวิชาลับสุดยอดให้กับข้า หากว่าข้าไม่ช่วยเหลือผู้คนเพื่อสะสมบุญกุศล บุตรสาวคนนี้ของท่าน จะต้องตายจากไปโดยไร้สาเหตุ.." หรงหรงแอบเอามือปิดปากลอบยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์

"ไม่ได้ แม่ไม่ยอมเด็ดขาด"

ด้านนอกเรือน....

โม่เฉินตื่นขึ้นมานานแล้ว เขานั่งฟังบทสนธนาของสองแม่ลูก ราวกับฟังนิทานหลอกเด็กก็มีปาน

แผนการหลอกล่อของสตรีคนนี้ ช่างร้ายกาจและแยบยลยิ่งนัก เขาจะต้องคิดทบทวนใหม่ เกี่ยวกับสตรีคนนี้เสียแล้ว เพราะนางเป็นสตรีที่เฉลียวฉลาดมีไหวพริบ ไม่ใช่ฉลาดธรรมดา แต่ฉลาดเป็นกรดเชียวละ หากจับไม่ได้ไล่ไม่ทัน เห็นทีเขาคงเป็นฝ่ายที่ถูกนางทอดทิ้งไปอย่างแน่นอน

นางเมิงเมื่อได้ฟังดังนั้น จึงจำยอมให้บุตรสาวรักษาแต่โดยดี เพราะนางกลัวว่าบุตรสาวอันเป็นที่รักเพียงคนเดียว จะเป็นอันตรายถึงแก่ชีวิต..

เมื่อเห็นว่ามารดามิได้ปฏิเสธการรักษา หรงหรงจึงหยิบหูฟังออกมาฟังเสียงการเต้นของหัวใจ อย่างตั้งอกตั้งใจ

"ท่านแม่อยู่นิ่งๆสิเจ้าคะ อย่าขยับไปมา.."

"ก็สิ่งนี้มันเย็น สิ่งของอะไรเป็นสายพะรุงพะรัง ช่างแปลกตาจริงเชียว...?

"สิ่งนี้เอาไว้ฟังเสียงการเต้นจังหวะของหัวใจเจ้าคะ"

"แล้วเหตุใดต้องฟัง หรงเอ๋อร์เจ้าคงไม่ได้กำลังโกหกแม่หรอกนะ....?

"โอ้ย....ท่านแม่ อยู่นิ่งๆสิเจ้าคะ ข้าฟังมิรู้เรื่อง"

"เจ้าก็รีบๆตรวจให้เร็วเข้าสิ.."

"ท่านแม่....โปรดให้ความร่วมมือด้วยเจ้าคะ ระวังท่านเซียนนะเจ้าคะ ท่านเซียน..." หรงหรงรีบเอ่ยชื่อท่านเซียนเพื่อเป็นการข่มขู่

"อือ..อือ เจ้าลูกคนนี้ จะทำอะไรก็รีบทำ แม่ก็แค่รู้สึกไม่คุ้นชิน..."

เสียงการเต้นของหัวใจ เต้นไม่เป็นจังหวะ เดี๋ยวช้าเดี๋ยวเร็ว ถ้ามีเครื่องมือตรวจพิษก็คงจะดีไม่น้อย หรงหรงแค่เพียงนึกถึง สิ่งของที่นางต้องการ ก็ถูกวางเอาไว้ในกล่องยาอย่างครบครัน

"ตายจริ๊ง!!!!" หรงหรงอุทานออกมาอย่างลืมตัว

"ร้ายเเรงปานนั้นเชียว....? นางเมิงก็รู้สึกตกใจขึ้นมาอีกคน เมื่อได้ยินบุตรสาวอุทานออกมาเสียงดัง

"แหะ..แหะ..เปล่าเจ้าคะ" หรงหรงยิ้มจืนๆ

"เปล่า....แล้วเจ้าจะตะโกนเสียงดังออกมาทำไมกัน แม่ใจหายใจคว่ำหมด....?

"คิก...คิก ท่านแม่เจ้าคะ ขอข้าตรวจเลือดท่านแม่สักหยดสองหยด ได้หรือไม่เจ้าคะ...?

"ช่างเถอะๆ จะทำอะไรก็รีบๆทำ หากเจ้าไม่รีบรักษาแม่ เกรงว่า....ท่านเซียน คงต้องมาเอาชีวิตเจ้าเป็นแน่ เเม่มิยอมเด็ดขาด..."

"เจ้าคะ..คิก...คิก"

หรงหรงตรวจไปยิ้มไป นางไม่คิดว่า หญิงชราตรงหน้าจะเชื่อคำโกหกของนาง

บทที่เกี่ยวข้อง

  • เกิดมาอีกทีก็มีสามีเป็นเทพบุตรถึงสองคน   บทที่ 0009

    หรงหรงรีบหยดเลือดพิสูจน์หาสาเหตุทันที เลือดสีแดงกายเป็นสีดำในชั่วพริบตาเดียว สตรีร่างบางยังไม่ค่อยแน่ใจสักเท่าไหร่ นางจึงหยิบเข็มเงิน เพื่อพิสูจน์หาพิษให้แน่ชัดอีกครั้ง ผลที่ได้...ปลายเข็มเงินกลายเป็นสีดำสนิทขึ้นมาทันที "ร่ายกายได้รับพิษ ท่านแม่....ท่านถูกพิษได้เช่นไรเจ้าคะ...? หรงหรงรีบหันไปถา

    ปรับปรุงล่าสุด : 2024-12-02
  • เกิดมาอีกทีก็มีสามีเป็นเทพบุตรถึงสองคน   บทที่ 0010

    "หรงเอ๋อร์!!! รีบตามแม่เข้ามาในห้องประเดี่ยวนี้ แม่ต้องการคำอธิบาย...? นางเมิงทำหน้าตาขึงขังไม่พอใจเป็นอย่างมาก แววตานางลุกโชนราวกับเปลวไฟที่กำลังร้อนระอุ พร้อมที่จะปะทุได้ทุกเมื่อ หญิงชราผู้นี้อยากจะรู้จริงๆเชียว ว่าบุตรสาวตัวดีของนางกำลังคิดอะไรอยู่กันแน่ ถึงได้พาบุรุษลึกลับไม่มีหัวนอนปลายเท้าที

    ปรับปรุงล่าสุด : 2024-12-04
  • เกิดมาอีกทีก็มีสามีเป็นเทพบุตรถึงสองคน   บทที่ 0011

    "เพลี้ยะ.!!!" ฝ่ามือหยาบกร้านฟาดไปที่ต้นแขนบุตรสาวไม่ยั้ง "โอ้ยยย...." "ท่านแม่ พอแล้ว ข้าสำนึกผิดไปแล้วจริงๆ" หรงหรงรีบหยิบฝ่ามือหญิงชราขึ้นมาเป่า เมื่อเริ่มเห็นรอยเป็นสีแดง หญิงชรารีบสะบัดมือออกไปในทันที สายตาเพชรฆาตมองไปที่บุตรสาวตัวดี ไม่รู้ว่าบุตรสาวกำลังคิดอะไรอยู่กันแน่ ถึงได้พาบุรุษลึกลั

    ปรับปรุงล่าสุด : 2024-12-05
  • เกิดมาอีกทีก็มีสามีเป็นเทพบุตรถึงสองคน   บทที่ 0012

    "ลูกรับปากอาเฉินเอาไว้แล้ว ยังไงลูกก็ต้องรักษาเขาให้หายขาด จะผิดสัจจะวาจามิได้เด็ดขาดเจ้าคะ..." "แต่เรือนเราหลังเล็กนิดเดียว จะอยู่กันยังไงตั้งสามคน แถมเขายังเป็นบุรุษ ระวังเอาไว้หน่อยก็ดี อย่าให้ชาวบ้านมาติฉินนินทาเราเอาได้....? นางเมิงกังวลใจขึ้นมาอย่างเห็นได้ชัด เพราะนางเป็นคนเคร่งครัดในขนบธรรมเ

    ปรับปรุงล่าสุด : 2024-12-05
  • เกิดมาอีกทีก็มีสามีเป็นเทพบุตรถึงสองคน   บทที่ 0013

    นางเมิงมองดูบุรุษตรงหน้าอย่างไม่ลดสายตา นางมองสำรวจตั้งแต่หัวจรดเท้าอยู่นาน แล้วจึงเอ่ยออกไป "เจ้าชื่อว่ากระไร......? "ข้าชื่อโม่เฉินขอรับ ท่านแม่..." "ใครเป็นแม่ของเจ้า...เรียกข้าว่าท่านน้าก็พอ.." "คิก...คิก" หรงหรงแอบหลุดหัวเราะออกมา เมื่อได้เห็นว่ามารดาตำหนิคำเรียกของโม่เฉิน "ได้ขอรับ ท

    ปรับปรุงล่าสุด : 2024-12-05
  • เกิดมาอีกทีก็มีสามีเป็นเทพบุตรถึงสองคน   บทที่ 0014

    หรงหรงรีบพานางเมิงเดินออกมา ก่อนที่โม่เฉินจะโดนจับกินไปเสียก่อน นางรู้ว่ามารดาไม่ค่อยพอใจในตัวโม่เฉิน อีกทั้งโม่เฉินยังได้รับบาดเจ็บไปทั้งตัว ไม่สามารถช่วยเหลือตัวเองได้ถนัด ยิ่งทำให้มารดาไม่พอใจในข้อนี้เป็นอย่างมาก แต่ตรงกันข้าม นางเมิงกลัวว่าบุตรสาวจะเหนื่อยจนเกินไป แล้วยังต้องมาแบกรับภาระเพิ่ม

    ปรับปรุงล่าสุด : 2024-12-05
  • เกิดมาอีกทีก็มีสามีเป็นเทพบุตรถึงสองคน   บทที่ 0015

    "พวกท่านพาคนบุกมายังเรือนของข้ามากมายเยี่ยงนี้ มาด้วยเหตุอันใดมิทราบ....? หรงหรงเอ่ยออกไป โดยไม่สนใจคำพูดของแม่เฒ่าอิ๋นเมื่อครู่ ทำกับว่าแม่เฒ่าอิ๋นเป็นเพียงอากาศธาตุสำหรับนาง "หรงเอ๋อร์....เจ้าจะพูดเช่นนี้ก็มิได้..." แม่เฒ่าอิ๋นรีบเอ่ยแทรกขึ้นมา "หุบปาก ข้ามิได้ถาม" หรงหรงเอ่ยออกไปด้วยน้ำเสียงท

    ปรับปรุงล่าสุด : 2024-12-06
  • เกิดมาอีกทีก็มีสามีเป็นเทพบุตรถึงสองคน   บทที่ 0016

    ชาวบ้านหลายคนที่ได้ยิน พอได้ฟังคำพูดหรงหรงเข้า ต่างพากันล่าถอยหายแว้บไปในทันที่ เพราะเกรงว่าจะมีความผิดติดตัว ยามนี้ภายในเรือนเหลือไว้เพียงผู้ที่เกี่ยวข้องเท่านั้น.... "ที่นางหนูพูดมาก็มีเหตุผล พวกเจ้ามาสู่ขอนางกับมารดานางแล้วกระนั้นรึ...? ท่านผู้นำหมู่บ้านรีบหันไปกล่าวถามทางสองผัวเมียทันที นา

    ปรับปรุงล่าสุด : 2024-12-06

บทล่าสุด

  • เกิดมาอีกทีก็มีสามีเป็นเทพบุตรถึงสองคน   บทที่ 0146

    "ไม่ได้!!!...รีบกลับไปพักผ่อนเถิด อย่าได้ทำให้ข้าต้องเป็นห่วงเลยนะ.." กล่าวจบโม่เฉินรีบใช้วิชาตัวเบา อุ้มสตรีตรงหน้าหายไปกลางอากาศอย่างว่องไว "ว้ายยย....นับวันท่านช่างมีนิสัยคล้ายคลึงกับท่านแม่ของข้า กังวลไม่เข้าเรื่อง...." ถึงปากจะบ่นออกไป แต่หรงหรงก็ใช้มือกอดคอโม่เฉินเอาไว้แน่น "สำหรับข้า ร่าง

  • เกิดมาอีกทีก็มีสามีเป็นเทพบุตรถึงสองคน   บทที่ 0145

    หมอหญิงคนงามรีบสวมใส่อาภรณ์แล้วเดินจั้มฝีเท้าตามอี้ฟูออกไปอย่างร้อนใจ แต่พอเดินไปถึงจุดเกิดเหตุ นางถึงกับขมวดคิ้วขึ้นมาอย่างขุ่นเคือง เมื่อภาพที่เห็นตรงหน้า กับสิ่งที่คิดในหัว ช่างแตกต่างกันราวฟ้ากับเหว *......* "นี้มันอะไรกันเจ้าอ้วน เจ้ากลายเป็นเด็กเลี้ยงแกะไปตั้งแต่เมื่อไหร่....? "ปัดโธ่...

  • เกิดมาอีกทีก็มีสามีเป็นเทพบุตรถึงสองคน   บทที่ 0144

    โม่เฉินเงียบไปชั่วขณะ ก็จะเอ่ยออกมาเพื่อให้สตรีตรงหน้าคลายกังวล "ข้าก็อยู่แต่ในห้องตำรา จะออกไปที่ไหนได้ หมู่บ้านแห่งนี้ข้าไม่รู้จักมักคุ้นกับใครเลยสักคน เจ้าเองก็น่าจะรู้ดี..." "ให้มันจริงเถอะ อาเฉิน....หากท่านกล้าโกหกข้า ท่านก็น่าจะรู้ผลที่จะตามมาว่าเป็นเช่นไร...? หรงหรงจดจ้องมองปฎิกริยาของคนตร

  • เกิดมาอีกทีก็มีสามีเป็นเทพบุตรถึงสองคน   บทที่ 0143

    ฤดูเหมันต์ผ่านพ้นไป ฤดูกาลใหม่หมุนเปลี่ยนเข้ามาแทนที่ หมอหญิงคนงามกำลังนอนแช่น้ำอยู่ในอ่างอาบน้ำภายในห้องอย่างสบายใจ "หรงเอ๋อร์...อยู่หรือไม่...? เสียงเรียกแผ่วเบาตะโกนเข้ามา แต่อีกคนภายในห้องกับกำลังนอนหลับตาพริ้มแช่อยู่ในอ่างน้ำอย่างผ่อนคลาย พร้อมทั้งกำลังฮัมเพลง โดยที่ไม่ได้สนใจเสียงรอบข้าง เ

  • เกิดมาอีกทีก็มีสามีเป็นเทพบุตรถึงสองคน   บทที่ 0142

    หลังจากพูดคุยกับหญิงชรานานพอสมควร โม่เฉินก็มุ่งหน้าเดินกลับไปห้องของตนเอง แต่เมื่อเปิดประตูห้องเข้าไป เขาก็เห็นสตรีร่างบาง กำลังนั่งรอเขาพร้อมกับสัตว์เลี้ยงตัวน้อย อย่างใจจดใจจ่อ "ตกลงท่านคุยเรื่องอะไรตั้งครึ่งค่อนวันกับท่านแม่กันแน่...? โม่เฉินยังไม่ทันจะปิดประตูห้อง สตรีร่างบางก็ยิงคำถามขึ้นอย่า

  • เกิดมาอีกทีก็มีสามีเป็นเทพบุตรถึงสองคน   บทที่ 0141

    หรงหรงเดินนำหน้าเข้ามาก่อน ยังไม่ทันที่นางจะเอ่ยปากพูด หญิงชราก็รีบออกคำสั่ง ด้วยน้ำเสียงที่แข็งกร้าวขึ้นทันที "คุกเข่า..." บุตรสาวทำตามคำสั่งมารดาโดยไม่ปริปาก พร้อมกับบุรุษต้นเรื่อง ทั้งสองคนคุกเข่าลงพร้อมกัน โดยไม่ปริปากแม้แต่คนเดียว..... "ท่านพี่ ท่านจงมองดูลูกสาวตัวดีของท่านเอาเถิด พวกเขาส

  • เกิดมาอีกทีก็มีสามีเป็นเทพบุตรถึงสองคน   บทที่ 0140

    "ไปเถอะน๊า....เดี๋ยวพอถึงก็รู้เองแหละ..." เสียงถกเถียงของทั้งสองคนดังอยู่ภายในห้อง พลันมีเสียงเคาะประตูแทรกขึ้นมา ทำให้ทั้งสองคนหันไปมองทางเดียวกัน อย่างลุ้นระทึก พูดถึงโจโฉ โจโฉก็มา..... "หรงเอ๋อร์...นั้นลูกตื่นแล้วรึ....? เสียงหญิงชราตะโกนเรียก เมื่อเห็นว่าได้เวลาไปตรวจคนไข้ แต่ยังไม่เห็นแม

  • เกิดมาอีกทีก็มีสามีเป็นเทพบุตรถึงสองคน   บทที่ 0139

    "ยังจะมีหน้ามายิ้มอีก ท่านเกิดปีหมาหรืออย่างไร ร่องรอยพวกนี้ท่านจงใจฝากไว้บนเรือนร่างข้าชัดๆ...." หรงหรงค่อยๆเลื่อนสายตามองไปทั่วเรือนรางของตนเองอย่างอ่อนระทวย ก่อนจะหันไปมองโม่เฉิน ฉายแววตาเขียวปั๊ดใส่เขา "ข้าเกิดปีกระต่าย มิได้เกิดปีหมาเสียหน่อย..." "โม่เฉิน....นี้ท่านกำลังยอกย้อนคำพูดข้าอยู่ส

  • เกิดมาอีกทีก็มีสามีเป็นเทพบุตรถึงสองคน   บทที่ 0138

    "อ่ะ...." หรงเอ๋อร์ส่งเสียงร้องครางออกมาเบาๆด้วยความเจ็บ ริมฝีปากหนาเลื่อนลงจากคอไปที่กระดูกไหปลาร้า ร่างกายหรงหรงเหมือนถูกกระตุ้น ก่อนจะใช้มือทั้งสองข้างกอดรัดเขาเอาไว้แน่น "หรงเอ๋อร์ รีบปล่อยมือออกบัดเดี๋ยวนี้.." โม่เฉินกำลังจะพูดต่อ แต่ถูกหรงหรงดึงเขาลงมาจูบแทน พลันมุมปากของบุรุษยกยิ้มขึ้นม

สแกนรหัสเพื่ออ่านบนแอป
DMCA.com Protection Status