แชร์

บทที่ 0005

ผู้เขียน: Myเหมยลี่
last update ปรับปรุงล่าสุด: 2024-12-01 15:32:14

"แขนขวากระดูกร้าว แขนซ้ายหัก ขาทั้งสองข้างหัก ด้านหลังมีรอยดาบลากยาวต้องรีบเย็บ อกขวาก็ต้องรีบเย็บเหมือนกัน มิเช่นนั้นเจ้าคงได้ตาย เพราะมีเลือดไหลออกหมดตัวเป็นแน่ เฮ้ออออ......ข้าอยากจะรู้เสียจริง เจ้าไปขวางทางผู้ใหญ่ที่ใดเข้า ถึงได้มีชะตากรรมเยี่ยงนี้ พวกเขาช่างโหดเหี้ยมอำมหิตเสียจริง ดูท่าเจ้าคงสู้พวกเขาไม่ได้ พวกเขาคงจะแข็งแกร่งกว่าเจ้ามาก เจ้าถึงมีสภาพยับเยินเช่นนี้...?

"พวกเขาคงอิจฉาใบหน้าของข้า....?

*.....*

หรงหรงถึงกับพูดไม่ออก เมื่อได้ยินเช่นนั้น...

"หึ...เจ้าช่างหลงตัวเองเสียจริง.." หรงหรงเบะปากมองบน

"งั้นก็เป็นโชคดีของแม่นาง....?

"ปากเจ้านี้ไม่น่ารอดมาได้ น่าจะโดนฟันทิ้งเสีย....? หรงหรงเผลอยิ้มอย่างหมั่นไส้ออกมา

ถึงแม้หรงหรงได้ตายจากโลกเดิมไปแล้ว แต่โลกนี้ก็ยังมีหนุ่มหล่อหลงเหลืออยู่ แม้ตอนนี้ร่างกายของเขาจะยังไม่สมบูรณ์ครบถ้วน แต่นางก็ไม่รู้จักใครเลยในโลกใหม่ นอกจากบุรุษตรงหน้าผู้นี้

"ข้าชอบเวลาแม่นางยิ้ม....?

หรงหรงรีบหุบยิ้มลงทันทีเมื่อได้ยิน

"เจ้านี้นะ อย่าได้คิดจะยั่วยวนข้าเชียว...รอข้าอยู่ตรงนี้ ประเดี๋ยวข้าจะรีบกลับมา"

"แต่ว่า...? บุรุษตรงหน้าเหมือนลังเลที่จะพูด

"ข้าไม่หนีไปก่อนหรอกน่า ข้าแค่จะรีบไปตัดไม้ไผ่ ร่างกายบอบบางเช่นข้า คงไม่มีแรงแบกเจ้าลงเขาไปหรอก..."

"แม่นาง....โปรดระวังตัวด้วย...?

"อืม..." หรงหรงยกยิ้มที่มุมปาก แทนที่เขาจะห่วงตัวเอง แต่กลับทำเป็นมาห่วงนางสะงั้น

หรงหรงเดินกลับมาพร้อมกับไม้ไผ่หนึ่งลำ นางนั่งลงผ่าออกสานสลับกันไปมาคล้ายเปลสนาม ไม่เสียแรงเป็นถึงแม่ทัพภาคสนาม จะให้เสียชื่อเสียงที่ได้รับมาไม่ได้ หลังจากลงมือสานเปลด้วยไม้ไผ่ ไม่นานก็สำเร็จเสร็จสิ้น....

สตรีร่างบางรีบวิ่งไปหอบเอาใบไม้ใบใหญ่มาหลายใบ นางนำมาวางเรียงกันหลายๆชั้น เผื่ออเวลาวางผู้ป่วยลง จะได้ไม่กระทบกระเทือนต่อบาดแผลของเขามากจนเกินไป

"เรียบร้อย" หรงหรงปาดเหงื่อบนใบหน้าตนเองออกอย่างภาคภูมิใจ

"แม่นาง...จักทำอันใดต่อ....?

"กลับบ้านไง..." หรงหรงตอบกลับอย่างไม่คิด

"กลับบ้านรึ...?

"ใช่ ไม่กลับบ้านจะให้ข้าไปที่ใด...? หรงหรงมองมาที่บุรุษตรงหน้าอย่างสงสัย

"ข้า....จะทำให้แม่นางเดือดร้อนหรือไม่...?

"นอกจากไปกับข้า..เจ้าจะยังมีที่ใดให้ไปได้อีก.....? หรงหรงมองไปที่บุรุษตรงหน้า นางได้แต่ส่ายหน้าไปมาอย่างเอือมระอา เขาพึ่งจะคิดได้ตอนนี้เนี่ยน่ะ

"ข้า..ไม่มีที่ไป..แต่ถ้าคนในหมู่บ้านถาม...?

"ข้า..ก็แค่บอกว่าเจ้าเป็นสามีของข้าก็แค่นั้น"

"แม่นาง..ไม่กลัวเสื่อมเสียชื่อเสียง...?

"ข้า..ยังมีสิ่งใดให้ต้องกลัว เจ้าบอกข้าเองมิใช่รึ ชีวิตนี้...เจ้าเป็นของข้า แล้วข้ายังจะกลัวสิ่งใดอีก หรือว่าเจ้ากลัว....?

"ข้าไม่มีสิ่งใดให้ต้องกลัวเช่นกัน"

"ว่าแต่.....เจ้าชื่อกระไร...ข้าชื่อว่าหรงหรง"

"ข้ามีนามว่า..โม่เฉิน..เรียกข้าว่า..เสี่ยวเฉิน..ก็ได้"

"งั้นข้าจะเรียกเจ้าว่า..อาเฉินก็แล้วกัน ฟังดูสนิทสนมดี...เจ้าก็เรียกข้าว่า..หรงหรงนั้นแหละ"

"หรงหรง..เป็นชื่อที่ไพเราะเสียจริง แต่ข้าขอเรียกแม่นางว่า..หรงเอ๋อร์..ได้หรือไม่....?

"ตามใจ...อยากจะเรียกอะไรก็เรียกไปเถอะ" สตรีร่างบางหันไปคลี่ยิ้มให้บุรุษตรงหน้าทันที

"หรงเอ๋อร์ ที่ทำอยู่นั้น.....เรียกว่าสิ่งใด....?

"มันเรียกว่าเปลฉุกเฉิน.....คล้ายกับเตียงนอนนี้แหละ แต่มีไว้สำหรับผู้ป่วยที่เคลื่อนไหวตัวลำบาก หรือช่วยเหลือตัวเองไม่ได้ เช่นท่านในตอนนี้อย่างไรเล่า"

"เปลฉุกเฉิน...ชื่อแปลกจริง...เป็นเช่นนี้นี่เอง..."

"ประเดี่ยวข้าจะลากท่านขึ้นบนเปลสนามอันนี้ ท่านจะรู้สึกเจ็บตอนข้าลาก แต่ไม่ถึงกลับเจ็บมาก ท่านอดทนได้หรือไม่....?

"อืม..ข้าทนได้... "โม่เฉินพยักหน้าให้สตรีตรงหน้า

หรงหรงลากโม่เฉินมายังเปลที่นางเตรียมไว้ ร่างกายของเขารู้สึกชาจนไม่รู้สึกเจ็บ แต่ยังคงรับรู้ถึงเเรงสั่นสะเทือน

"ท่านนี้ก็ตัวหนักเหมือนกันนะ แต่ไม่เป็นไร หนักกว่านี้ข้าก็แบกมาแล้ว เรารีบกลับบ้านกันเถอะ" หรงหรงหันข้างกลับไปบอกโม่เฉินที่กำลังนอนอยู่บนเปล นางถูกฝึกมาในกองทัพหนักกว่านี้เป็นร้อยเท่า แค่นี้ถือเป็นเรื่องจิบจ่อยสำหรับนาง

"อืม..." ในใจโม่เฉินพลันคิด เขาไม่คาดคิดว่าตัวเองจะต้องมาได้รับการช่วยเหลือจากสตรีบอบบางในเวลาเฉียดเป็นเฉียดตาย นี้คงเป็นวาสนาของเขากับนาง ที่ได้มาพบเจอแม่นางคนนี้เข้าแล้วกระมั้ง ถึงนางจะตัวเล็กแต่มีความรู้รอบด้าน นางทำให้เขาได้มองโลกในมุมใหม่ขึ้นมาอีกครั้ง

หรงหรง ค่อยๆ หอบหายใจขึ้นมาเป็นครั้งคราวด้วยความเหนื่อยล้า นางยังไม่ค่อยชินกับร่างที่อ่อนแอ เหงื่อเม็ดเล็กๆค่อยๆผุดขึ้นมาไหลอาบแก้มเนียน นางหยุดชะงักเป็นครั้งคราว ก่อนจะเอามือปาดเหงื่อที่ไหล จากนั้นก็ลากเปลต่อไปจนถึงหมู่บ้านในเวลาไม่นาน

ยามนี้เป็นยามซวี (19.00-21.00)...

โชคดีที่คนในหมู่บ้านทยอยเข้าเรือนกันหมดแล้ว หรงหรงจึงไม่ต้องกังวลว่าจะมีผู้ใดมาเห็นนางเข้ากับบุรุษแปลกหน้า หรือต่อให้เห็น นางก็ไม่สนใจอยู่ดี ในความทรงจำเจ้าของร่างเดิม นางเดินเลี้ยวขวาไปข้างหน้าก็น่าจะถึงเรือนนางแล้ว หรงหรงยังคงลากเปลต่อไปจนมาหยุดที่หน้าเรือนหลังหนึ่ง เพราะความทรงจำของนางมาหยุดอยู่ที่เรือนหลังนี้

"น่าจะเป็นเรือนหลังนี้แหละมั้ง...." หรงหรงบ่นพึมพำเสียงเบา

"หรงเอ๋อร์ว่ากระไรนะ....?

"เปล่าๆ ไม่มีอะไร ถึงแล้วนี้แหละเรือนของข้า" หรงหรงก็ไม่ค่อยแน่ใจสักเท่าไหร่ นางยังมีท่าทางที่ไม่ค่อยคุ้นชิน

เมื่อมองเข้าไปผ่านรั้วบ้าน เห็นเพียงเรือนหลังเล็กที่มุงด้วยฟางข้าว ดีที่มีรั้วล้อมรอบบ้าน ทำให้ไม่มีผู้ใดมองเห็นด้านใน

หรงหรงค่อยๆเปิดประตูเข้าไปภายในเรือนอย่างเบามือ แต่เพราะประตูไม้เก่ามาก ถึงจะเปิดเบาเพียงใด ก็ยังได้ยินเสียงเปิดประตูบ้านอยู่ดี

"แอ้ดดด!!!"

"แค้ก...แค้ก หรงเอ๋อร์ ลูกกลับมาแล้วรึ...? เสียงหญิงชราเอ่ยออกมาอย่างแผ่วเบา

"เอ่อ....เจ้าคะข้าเอง..."

เมื่อได้ยินเสียงบุตรสาวตอบกลับ นางเมิงก็เบาใจหายกังวล

บุตรสาวมักจะกลับเรือนมาในยามนี้เสมอ นางเมิงจึงไม่ผิดสังเกตุอันใด

"หรงเอ๋อร์ เจ้าเหนื่อยมาทั้งวัน รีบอาบน้ำเข้านอนเสีย แม่จะนอนแล้ว...แค่ก...แค่ก"

"เจ้าคะ ท่านแม่นอนก่อนได้เลย ข้าขอไปอาบน้ำก่อน ท่านแม่ไม่ต้องรอข้านะเจ้าคะ"

หรงหรงรีบวิ่งออกไปอุ้มโม่เฉินเข้ามาภายในลานบ้าน นางรีบวิ่งไปเอาเข็มกับด้าย ก่อนจะนึกขึ้นมาได้ ว่าในครัวยังมีเหล้าเก็บเอาไว้ไหเล็กหนึ่งไห

สตรีร่างเล็กรีบวิ่งเยาะๆเสียงเบา ย้อนกลับไปเอาเหล้า พอได้ของที่ต้องการใช้ครบแล้ว นางก็มานั่งลงตรงหน้าโม่เฉินในทันที

"อาเฉิน....อาจจะเจ็บสักหน่อย แต่ตอนนี้ข้าต้องรีบเย็บแผล เพื่อห้ามเลือดไว้ให้ท่านอย่างเร่งด่วน"

"ได้..." โม่เฉินพยักหน้า เหตุใดเขาถึงรู้สึกปลอดภัยเวลาอยู่กับนาง เขาเองก็ไม่เข้าใจเช่นกัน

สตรีร่างเล็กค่อยๆถอดเสื้อผ้าออกให้เขาอย่างเบามือ

กล้ามแน่นๆเผยให้เห็นเป็นมัดๆ หรงหรงแอบกลืนน้ำลายลงคอ ก่อนจะสลัดความคิดโสมมทิ้งไป นางรีบเทเหล้าฆ่าเชื้อใส่แผ่นหลังให้บุรุษตรงหน้าทันที

"อึก...." โม่เฉินกัดฟันทนอย่างเด็ดเดี่ยว

โม่เฉินอดทนได้เป็นอย่างดี ไม่มีเสียงเล็ดลอดออกมาจากปากของเขาแม้แต่น้อย บุรุษผู้นี้ช่างมีความอดทนสูงเอามากๆ หรงหรงครุ่นคิด

"ถ้าเจ็บ ก็เปล่งเสียงร้องออกมาเถิด เวลานี้ข้าหายาชาไม่ได้ จำเป็นต้องเย็บแผลสด เจ้าอดทนเพียงไม่นาน ข้าจะรีบเย็บแผลให้เจ้าอย่างรวดเร็ว "

หรงหรงเตรียมจะเริ่มเย็บแผล นางสัมผัสได้ถึงบางอย่างที่อยู่ในแขนเสื้อ ก่อนจะหยิบออกมาดูอย่างเร็วพลัน

"นี้คือ.....?

บทที่เกี่ยวข้อง

  • เกิดมาอีกทีก็มีสามีเป็นเทพบุตรถึงสองคน   บทที่ 0006

    หรงหรงเบิกตาโตอย่างตะลึง นางมองเห็นอุปกรณ์การแพทย์ที่ทันสมัยปรากฎขึ้น มีทั้งยาชา ยาแก้ปวด ยาฆ่าเชื้อ และยาอีกหลายชนิดมากมายครบวงจร "อาเฉิน...ตอนนี้ท่านไม่ต้องทนเจ็บ และไม่ต้องกังวลว่าบาดแผลจะติดเชื้ออีกแล้ว....? หรงหรงสวมกอดโม่เฉินทันทีอย่างลืมตัว โม่เฉินยังคงมึนงงไม่เข้าใจในความหมายของนาง และไม

    ปรับปรุงล่าสุด : 2024-12-01
  • เกิดมาอีกทีก็มีสามีเป็นเทพบุตรถึงสองคน   บทที่ 0007

    หรงหรงนั่งลงมืออย่างพิถีพิถัน นางตักน้ำรดโคนผมให้โม่เฉิน เพื่อล้างคราบเลือดออกไปก่อนสองถึงสามรอบ ก่อนจะเทน้ำมันระเหยที่ทำจากธรรมชาติ นวดให้ทั่วทั้งบริเวณศรีษะของเขา และขยี้เบาๆจนเกิดฟองอย่างระแวดระวัง เพราะกลัวว่าหนังศรีษะเขา จะมีบาดแผลในส่วนที่นางมองไม่เห็นอีก โชคดีที่เจ้าของร่างเดิมทำน้ำมันระเหย

    ปรับปรุงล่าสุด : 2024-12-01
  • เกิดมาอีกทีก็มีสามีเป็นเทพบุตรถึงสองคน   บทที่ 0008

    รุ่งเช้าที่อากาศแจ่มใส.... หรงหรงตื่นแต่เช้าตรู่ นางนอนไม่หลับทั้งคืน เพราะมัวแต่คิดเรื่องไร้สาระ หรงหรงจึงลงมือเข้าครัวทำอาหารตั้งแต่รุ่งสาง หลังจากนั้นนางรีบออกไปหาบน้ำที่ท้สยหมู่บ้านมาใส่ไว้ในตุ่ม บ้านเรือนบางหลังก็เริ่มทยอยตื่นขึ้นมาบ้างแล้วประปราย "หรงเอ๋อร์...เจ้าช่างขยันจริงเชียว ตื่นมา

    ปรับปรุงล่าสุด : 2024-12-02
  • เกิดมาอีกทีก็มีสามีเป็นเทพบุตรถึงสองคน   บทที่ 0009

    หรงหรงรีบหยดเลือดพิสูจน์หาสาเหตุทันที เลือดสีแดงกายเป็นสีดำในชั่วพริบตาเดียว สตรีร่างบางยังไม่ค่อยแน่ใจสักเท่าไหร่ นางจึงหยิบเข็มเงิน เพื่อพิสูจน์หาพิษให้แน่ชัดอีกครั้ง ผลที่ได้...ปลายเข็มเงินกลายเป็นสีดำสนิทขึ้นมาทันที "ร่ายกายได้รับพิษ ท่านแม่....ท่านถูกพิษได้เช่นไรเจ้าคะ...? หรงหรงรีบหันไปถา

    ปรับปรุงล่าสุด : 2024-12-02
  • เกิดมาอีกทีก็มีสามีเป็นเทพบุตรถึงสองคน   บทที่ 0010

    "หรงเอ๋อร์!!! รีบตามแม่เข้ามาในห้องประเดี่ยวนี้ แม่ต้องการคำอธิบาย...? นางเมิงทำหน้าตาขึงขังไม่พอใจเป็นอย่างมาก แววตานางลุกโชนราวกับเปลวไฟที่กำลังร้อนระอุ พร้อมที่จะปะทุได้ทุกเมื่อ หญิงชราผู้นี้อยากจะรู้จริงๆเชียว ว่าบุตรสาวตัวดีของนางกำลังคิดอะไรอยู่กันแน่ ถึงได้พาบุรุษลึกลับไม่มีหัวนอนปลายเท้าที

    ปรับปรุงล่าสุด : 2024-12-04
  • เกิดมาอีกทีก็มีสามีเป็นเทพบุตรถึงสองคน   บทที่ 0011

    "เพลี้ยะ.!!!" ฝ่ามือหยาบกร้านฟาดไปที่ต้นแขนบุตรสาวไม่ยั้ง "โอ้ยยย...." "ท่านแม่ พอแล้ว ข้าสำนึกผิดไปแล้วจริงๆ" หรงหรงรีบหยิบฝ่ามือหญิงชราขึ้นมาเป่า เมื่อเริ่มเห็นรอยเป็นสีแดง หญิงชรารีบสะบัดมือออกไปในทันที สายตาเพชรฆาตมองไปที่บุตรสาวตัวดี ไม่รู้ว่าบุตรสาวกำลังคิดอะไรอยู่กันแน่ ถึงได้พาบุรุษลึกลั

    ปรับปรุงล่าสุด : 2024-12-05
  • เกิดมาอีกทีก็มีสามีเป็นเทพบุตรถึงสองคน   บทที่ 0012

    "ลูกรับปากอาเฉินเอาไว้แล้ว ยังไงลูกก็ต้องรักษาเขาให้หายขาด จะผิดสัจจะวาจามิได้เด็ดขาดเจ้าคะ..." "แต่เรือนเราหลังเล็กนิดเดียว จะอยู่กันยังไงตั้งสามคน แถมเขายังเป็นบุรุษ ระวังเอาไว้หน่อยก็ดี อย่าให้ชาวบ้านมาติฉินนินทาเราเอาได้....? นางเมิงกังวลใจขึ้นมาอย่างเห็นได้ชัด เพราะนางเป็นคนเคร่งครัดในขนบธรรมเ

    ปรับปรุงล่าสุด : 2024-12-05
  • เกิดมาอีกทีก็มีสามีเป็นเทพบุตรถึงสองคน   บทที่ 0013

    นางเมิงมองดูบุรุษตรงหน้าอย่างไม่ลดสายตา นางมองสำรวจตั้งแต่หัวจรดเท้าอยู่นาน แล้วจึงเอ่ยออกไป "เจ้าชื่อว่ากระไร......? "ข้าชื่อโม่เฉินขอรับ ท่านแม่..." "ใครเป็นแม่ของเจ้า...เรียกข้าว่าท่านน้าก็พอ.." "คิก...คิก" หรงหรงแอบหลุดหัวเราะออกมา เมื่อได้เห็นว่ามารดาตำหนิคำเรียกของโม่เฉิน "ได้ขอรับ ท

    ปรับปรุงล่าสุด : 2024-12-05

บทล่าสุด

  • เกิดมาอีกทีก็มีสามีเป็นเทพบุตรถึงสองคน   บทที่ 0146

    "ไม่ได้!!!...รีบกลับไปพักผ่อนเถิด อย่าได้ทำให้ข้าต้องเป็นห่วงเลยนะ.." กล่าวจบโม่เฉินรีบใช้วิชาตัวเบา อุ้มสตรีตรงหน้าหายไปกลางอากาศอย่างว่องไว "ว้ายยย....นับวันท่านช่างมีนิสัยคล้ายคลึงกับท่านแม่ของข้า กังวลไม่เข้าเรื่อง...." ถึงปากจะบ่นออกไป แต่หรงหรงก็ใช้มือกอดคอโม่เฉินเอาไว้แน่น "สำหรับข้า ร่าง

  • เกิดมาอีกทีก็มีสามีเป็นเทพบุตรถึงสองคน   บทที่ 0145

    หมอหญิงคนงามรีบสวมใส่อาภรณ์แล้วเดินจั้มฝีเท้าตามอี้ฟูออกไปอย่างร้อนใจ แต่พอเดินไปถึงจุดเกิดเหตุ นางถึงกับขมวดคิ้วขึ้นมาอย่างขุ่นเคือง เมื่อภาพที่เห็นตรงหน้า กับสิ่งที่คิดในหัว ช่างแตกต่างกันราวฟ้ากับเหว *......* "นี้มันอะไรกันเจ้าอ้วน เจ้ากลายเป็นเด็กเลี้ยงแกะไปตั้งแต่เมื่อไหร่....? "ปัดโธ่...

  • เกิดมาอีกทีก็มีสามีเป็นเทพบุตรถึงสองคน   บทที่ 0144

    โม่เฉินเงียบไปชั่วขณะ ก็จะเอ่ยออกมาเพื่อให้สตรีตรงหน้าคลายกังวล "ข้าก็อยู่แต่ในห้องตำรา จะออกไปที่ไหนได้ หมู่บ้านแห่งนี้ข้าไม่รู้จักมักคุ้นกับใครเลยสักคน เจ้าเองก็น่าจะรู้ดี..." "ให้มันจริงเถอะ อาเฉิน....หากท่านกล้าโกหกข้า ท่านก็น่าจะรู้ผลที่จะตามมาว่าเป็นเช่นไร...? หรงหรงจดจ้องมองปฎิกริยาของคนตร

  • เกิดมาอีกทีก็มีสามีเป็นเทพบุตรถึงสองคน   บทที่ 0143

    ฤดูเหมันต์ผ่านพ้นไป ฤดูกาลใหม่หมุนเปลี่ยนเข้ามาแทนที่ หมอหญิงคนงามกำลังนอนแช่น้ำอยู่ในอ่างอาบน้ำภายในห้องอย่างสบายใจ "หรงเอ๋อร์...อยู่หรือไม่...? เสียงเรียกแผ่วเบาตะโกนเข้ามา แต่อีกคนภายในห้องกับกำลังนอนหลับตาพริ้มแช่อยู่ในอ่างน้ำอย่างผ่อนคลาย พร้อมทั้งกำลังฮัมเพลง โดยที่ไม่ได้สนใจเสียงรอบข้าง เ

  • เกิดมาอีกทีก็มีสามีเป็นเทพบุตรถึงสองคน   บทที่ 0142

    หลังจากพูดคุยกับหญิงชรานานพอสมควร โม่เฉินก็มุ่งหน้าเดินกลับไปห้องของตนเอง แต่เมื่อเปิดประตูห้องเข้าไป เขาก็เห็นสตรีร่างบาง กำลังนั่งรอเขาพร้อมกับสัตว์เลี้ยงตัวน้อย อย่างใจจดใจจ่อ "ตกลงท่านคุยเรื่องอะไรตั้งครึ่งค่อนวันกับท่านแม่กันแน่...? โม่เฉินยังไม่ทันจะปิดประตูห้อง สตรีร่างบางก็ยิงคำถามขึ้นอย่า

  • เกิดมาอีกทีก็มีสามีเป็นเทพบุตรถึงสองคน   บทที่ 0141

    หรงหรงเดินนำหน้าเข้ามาก่อน ยังไม่ทันที่นางจะเอ่ยปากพูด หญิงชราก็รีบออกคำสั่ง ด้วยน้ำเสียงที่แข็งกร้าวขึ้นทันที "คุกเข่า..." บุตรสาวทำตามคำสั่งมารดาโดยไม่ปริปาก พร้อมกับบุรุษต้นเรื่อง ทั้งสองคนคุกเข่าลงพร้อมกัน โดยไม่ปริปากแม้แต่คนเดียว..... "ท่านพี่ ท่านจงมองดูลูกสาวตัวดีของท่านเอาเถิด พวกเขาส

  • เกิดมาอีกทีก็มีสามีเป็นเทพบุตรถึงสองคน   บทที่ 0140

    "ไปเถอะน๊า....เดี๋ยวพอถึงก็รู้เองแหละ..." เสียงถกเถียงของทั้งสองคนดังอยู่ภายในห้อง พลันมีเสียงเคาะประตูแทรกขึ้นมา ทำให้ทั้งสองคนหันไปมองทางเดียวกัน อย่างลุ้นระทึก พูดถึงโจโฉ โจโฉก็มา..... "หรงเอ๋อร์...นั้นลูกตื่นแล้วรึ....? เสียงหญิงชราตะโกนเรียก เมื่อเห็นว่าได้เวลาไปตรวจคนไข้ แต่ยังไม่เห็นแม

  • เกิดมาอีกทีก็มีสามีเป็นเทพบุตรถึงสองคน   บทที่ 0139

    "ยังจะมีหน้ามายิ้มอีก ท่านเกิดปีหมาหรืออย่างไร ร่องรอยพวกนี้ท่านจงใจฝากไว้บนเรือนร่างข้าชัดๆ...." หรงหรงค่อยๆเลื่อนสายตามองไปทั่วเรือนรางของตนเองอย่างอ่อนระทวย ก่อนจะหันไปมองโม่เฉิน ฉายแววตาเขียวปั๊ดใส่เขา "ข้าเกิดปีกระต่าย มิได้เกิดปีหมาเสียหน่อย..." "โม่เฉิน....นี้ท่านกำลังยอกย้อนคำพูดข้าอยู่ส

  • เกิดมาอีกทีก็มีสามีเป็นเทพบุตรถึงสองคน   บทที่ 0138

    "อ่ะ...." หรงเอ๋อร์ส่งเสียงร้องครางออกมาเบาๆด้วยความเจ็บ ริมฝีปากหนาเลื่อนลงจากคอไปที่กระดูกไหปลาร้า ร่างกายหรงหรงเหมือนถูกกระตุ้น ก่อนจะใช้มือทั้งสองข้างกอดรัดเขาเอาไว้แน่น "หรงเอ๋อร์ รีบปล่อยมือออกบัดเดี๋ยวนี้.." โม่เฉินกำลังจะพูดต่อ แต่ถูกหรงหรงดึงเขาลงมาจูบแทน พลันมุมปากของบุรุษยกยิ้มขึ้นม

สแกนรหัสเพื่ออ่านบนแอป
DMCA.com Protection Status