Share

บทที่ 0003

last update Last Updated: 2024-12-01 13:27:45

เสียงก้อนหินกระทบเข้าที่หลังของคนร่างอ้วนอย่างสุดแรง เป็นพละกำลังมหาศาล จนทำให้อี้ฟูถึงกับล้มกลิ้งลงไปนอนกับพื้นดินอย่างรวดเร็ว

บรรยากาศตอนนี้เงียบสงบ บรรดาเสียงสัตว์ป่าน้อยใหญ่เริ่มกู่ร้องขึ้นมา ท้องฟ้าเริ่มมืดสลัว แสงอาทิตย์ยามอัสดงเริ่มค่อยๆคืบคลานล่วงลับไปอย่างช้าๆ

แต่ทันใดนั้นเอง....

สตรีร่างเล็กที่นอนแน่นิ่ง กลับลืมตาตื่นขึ้นมาอย่างอัตโนมัติ นางใช้ขาถีบไปที่จุดสงวนของบุรุษร่างอ้วนตรงหน้าอย่างเต็มแรง

"โอ้ยย......" อี้ฟูร้องขึ้นมาด้วยความเจ็บปวด เมื่อจุดสำคัญในชีวิตของเขาถูกทำลายลวไปต่อหน้าต่อตา มือหนารีบจับไปที่กล่องดวงใจของตนเองโฮ้ร้องด้วยความเจ็บปวด และจุกเสียด จนใบหน้าเขียวคล้ำ

สตรีร่างเล็กลุกขึ้นนั่งราวกับตุ๊กตาล้มลุก สายตาเย็นชายังคงมองดูบรรยากาศรอบตัวอย่างมึนงง แววตาที่ดุร้ายฉายขึ้นมาจากดวงตาของนางจนน่าขนลุก

เมื่อเหตุการณ์ทุกอย่างถาโถมเข้ามาในความทรงจำของเจ้าของร่างเดิม นางค่อยๆไล่เรียงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น ก่อนจะใช้แววตาดุร้าย เพ่งเล็งไปที่บุรุษตรงหน้าอย่างกับแมลงวันหัวเขียวตัวหนึ่ง

"บัดซบ!!!..." สตรีร่างเล็กสบถออกมาอย่างเกรี้ยวกราด

อี้ฟูยังคงมึนงงกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น การที่จะมีเมียสักครั้ง ทำไมถึงได้ยากเย็นแสนเข็ญถึงเพียงนี้ เขามองไปที่สตรีตรงหน้า แววตานางราวกับเปลี่ยนเป็นคนละคน แววตาในตอนนี้ ดูดุร้ายชวนให้ขนหัวลุกเป็นอย่างมาก

"ถอดออกมา....." สตรีตรงหน้าคำรามเสียงเย็นชาออกมา นางใช้นิ้วชี้ไปที่อาภรณ์ของอี้ฟู เขาก็รีบถอดอาภรณ์ โยนไปให้นางอย่างอัตโนมัติ และรีบหันหน้าหนีอย่างหวาดกลัว

ชุดที่ขาดรุดรุยถูกสับเปลี่ยนอย่างรวดเร็วภายในเวลาไม่นาน จากนั้นนางจึงลุกขึ้นเดินเข้าไป แล้วหยุดอยู่เบื้องหน้าบุรุษตัวปัญหาของเรื่องราวทั้งหมด

"เจ้าชื่ออี้ฟูสินะ...?

"ใช่ๆๆ น้องหรงเอ๋อร์..เจ้าแค่ยิมยอมให้ข้าดีๆ ข้าก็ไม่ต้องเปลืองแรงใช้กำลังให้เจ้าต้องเจ็บตัวเช่นนี้....?

"เจ้า...อยากจะสนุกกับข้ามากเลยหรือ....? สตรีตรงหน้าแสยะยิ้มออกมาอย่างชั่วร้าย

"ช..ใช่แล้ว..." บุรุษร่างอ้วนรีบฉีกยิ้มให้สตรีร่างเล็กตรงหน้า เผยแววตาเจ้าเล่ห์ขึ้นมาในทันที

"หึ...อยากสนุกกับข้า ก็ไม่ยาก เจ้าแค่เดินเข้ามาใกล้ๆข้าสิ...ข้าจะพาเจ้าสนุก อย่าง..ไม่..มี..วัน..ลืม เชียวละ" สตรีร่างเล็กรีบกล่าวเน้นคำหลังสุดออกมา นางยกยิ้มที่มุมปาก เผยแววตาชั่วร้ายมองไปที่บุรุษร่างอ้วนตรงหน้าอย่างเย้ยหยัน

อี้ฟูดีใจจนลืมตัว เขารีบวิ่งเข้าไปหาสตรีตรงหน้าตามคำขอ ฝ่ามือใหญ่ๆ กำลังจะลูบไล้ไปที่ใบหน้าอันขาวผ่องของคนตัวเล็ก แต่ยังไม่ทันที่เขาจะได้สัมผัส

สตรีตรงหน้ากลับใช้แรงเพียงน้อยนิด บิดไปที่ข้อมือของอี้ฟูเสียงดัง"เปราะ!!!!ทันที

"อ้ากกก......" อี้ฟูร้องตะโกนลั่นป่าด้วยความเจ็บปวด ไม่นานเขาก็ล้มตัวลง นอนคดตัวกองอยู่ที่พื้นราวกับไส้เดือดถูกน้ำร้อน

ไม่เพียงเท่านั้น สตรีร่างเล็กเดินเข้าไปข้างหน้าอย่างรวดเร็ว นางใช้เท้าข้างหนึ่งยกขึ้น เหยียบไปที่กล่องดวงใจของอี้ฟู แล้วบดขยี้ลงไปช้าๆ ไม่นานก็เริ่มกดแรงลงไปที่ปลายเท้าอย่างสุดกำลัง

"อ้ากกก....." บุรุษร่างอ้วนตะโกนออกมาอย่างสุดแรง เมื่อกล่องดวงใจที่หวงแหนที่สุด ถูกบดขยี้ด้วยเท้าเล็กๆแต่มีพลังมหาศาล ยิ่งทำให้เขาเจ็บปวดปานจะขาดใจตาย

เหตุการณ์ทุกอย่างเกิดขึ้นอย่างรวดเร็ว จนอี้ฟูไม่ทันได้ตั้งตัว เขาได้แต่ทนรับความเจ็บปวดในครั้งนี้อย่างอดสู ใบหน้าของอี้ฟูแสดงความโกรธจนเลือดขึ้นหน้า แต่ก็ทำอะไรไม่ได้ ได้แต่ร้องโอดครวญออกมาอย่างกล้ำกลืน

"นังปีศาจ.....ข้าจะบอกท่านพ่อให้จัดการกับเจ้า คอยดูเถอะ......?

"ปีศาจ.....อืม ช่างเป็นชื่อที่น่าฟังยิ่งนัก ถ้าเช่นนั้น...เจ้าจงมองข้าให้ดีๆ จงอย่าได้กระพริบตาเชียว ว่าปีศาจที่เจ้าเคยเห็นมา โหดร้ายเหมือนกับข้าหรือไม่...?

แววตาของนางในตอนนี้คล้ายกับวิญญาณร้ายเข้าสิงร่าง พร้อมจะกำจัดทุกคนที่อยู่ตรงหน้าให้สิ้นซากในทันที

"จ...เจ้าจะทำอะไรข้า ช่วยด้วย ช่วยข้าด้วย...โอ้ยย...."

อี้ฟูเบิกตากว้างอย่างตกใจ เผยให้เห็นแววตาดุร้ายของสตรีร่างเล็ก สิ้นเสียง...อี้ฟูร้องตะโกนดังลั่นป่า ไม่นานก็มีชายหนุ่มอีกสามคน ที่กำลังเฝ้าดูต้นทางอยู่ด้านนอก วิ่งเข้ามาดูเหตุการณ์อย่างลุ้นระทึก

ชายทั้งสามร่างกายกำยำ ได้ล้อมรอบสตรีร่างเล็กเอาไว้อย่างรวดเร็ว

"เฮ้อออ.....ช่างเป็นร่างที่ไร้ประโยชน์เสียจริง กลับไปข้าจะต้องบำรุงร่างนี้ให้มากเสียหน่อย ตัวเล็กเยี่ยงนี้ ช่างน่ารำคาญใจยิ่งนัก.."

สตรีร่างเล็กส่ายหัวไปมา นางใช้สายตาเหยียดหยาม มองชายหนุ่มทั้งสามที่ยังยืนลังเลอยู่อย่างไม่กระพริบตา

สถานการณ์ตอนนี้เหมือนนางเป็นฝ่ายเสียเปรียบ แต่ตรงกันข้าม นางกลับไม่ได้รู้สึกสะทกสะท้าน หวาดกลัวเลยแม้แต่น้อย

"พวกเจ้ายังจะมัวยืนรออะไรอยู่อีก รีบจัดการนางให้ข้าเร็วเข้าสิ....? อี้ฟูรีบออกคำสั่งกับลูกน้องทั้งสามคน

"คิดจะจัดการข้ารึ!!! ถ้าทำได้ก็ลองเข้ามาดู...." สตรีร่างเล็กไม่รอช้า นางถีบชายหนุ่มทั้งสามคนไปไม่ยั้ง จนพวกเขาสามคนนอนลงไปกองกับพื้นอย่างง่ายดาย

บุรุษหนุ่มสามคนต่างกระเสือกกระสนรีบลุกขึ้นยืน เตรียมตัวจะวิ่งหนี แต่ถูกสตรีตรงหน้ากระโดดถีบไปอีกครั้งเข้าเสียก่อน จนพวกเขาล้มลุกคลุกคลาน แล้วกระทืบซ้ำลงไปทันทีอย่างไม่ปรานี

"จะหนีรึ ไม่ง่ายเช่นนั้นหรอก ไหนพวกเจ้าอยากจะสนุกกับข้าอย่างไรเล่า ข้ายังสนุกไม่เต็มอิ่มเลย พวกเจ้าคิดจะหนีแล้วรึ อยู่เล่นเป็นเพื่อนข้าก่อนสิพี่ชายทั้งสาม.."

แววตาสตรีร่างเล็ก จ้องมองชายหนุ่มทั้งสามอย่างกับจะกินเลือดกินเนื้อ ชายหนุ่มทั้งสามรู้สึกขนหัวลุกไปทั้งตัวทันที

สตรีร่างเล็กเตะไปที่ปลายคางของชายหนุ่มทั้งสามจนสลบไปในที่สุด นางรีบหันกลับไปมองตัวต้นเรื่องอย่างไม่กระพริบตา ทำเอาบุรุษร่างอ้วนกลัวจนฉี่ราด ไหลนองออกมาเต็มพื้นอย่างไม่รู้ตัว

"ท่านพี่อี้ฟู นี้ท่านดีใจ..ถึงกับฉี่ราดออกมาเลยหรือ..? สตรีร่างบางกระพริบตาปริบๆ ถามออกไปอย่างเย้ยหยัน

"อย่า...อย่าเข้ามานะ เจ้า..เจ้ามันปีศาจชัดๆ....อย่าเข้ามานะ...."

"ไอ๋หย๋า.....ข้าก็ไม่อยากจะเข้าใกล้ท่านนักหรอก แต่น้องหรงเอ๋อร์คนนี้ มิใช่คนเดิมอีกต่อไป ข้ามิอาจทนเห็นคนที่เลวทรามระยำต่ำช้า ยังลอยหน้าลอยตาอยู่ตรงนี้ได้อีก ข้าก็แค่...รู้สึกคันมือคันเท้าขึ้นมาเอาเสียดื้อๆ เอ๋..จะทำอย่างไรต่อไปดีน๊า...?

"อย่า..ข้ากลัว..แล้ว อย่าทำอะไรข้าเลย....ข้าจะไม่ทำอะไรเจ้าอีกแล้ว...ข้าสัญญา" อี้ฟูรีบตะโกนร้องขอชีวิต จากสตรีร่างเล็กที่อยู่ตรงหน้า

"แล้วเมื่อครู่ ที่เจ้าทำกับข้าเยี่ยงสัตว์เล่า ข้าไม่เห็นเจ้าจะสำนึกผิดอะไรขึ้นมาเลย...? สตรีตรงหน้าเดินเข้าไป นางใช้เท้ากระทืบไปที่กล่องดวงใจของอี้ฟูอีกครั้ง ก่องจะลงน้ำหนักบดขยี้แทบจะแหลกคาเท้าของนางอย่างอำมหิตเลือดเย็น

"อ้าก...."

"หึ...ในเมื่อของรักของเจ้า มันชอบสร้างความเดือดร้อนให้กับผู้อื่นดีนัก เช่นนั้นข้าจะช่วยสงเคราะห์ กำจัดมันทิ้งให้เจ้าเอง"

"ย..อย่านะ..อ้ากกกก....." อี้ฟูสลบลงไปในทันทีด้วยความเจ็บปวด

"เฮ้ออ.....เจ้าอ้วนนี้ ช่างทนมือทนเท้าข้าดียิ่งนัก แต่ช่างเถอะ โชคดี..พวกเจ้าก็อาจรอด หากโชคร้าย...พวกเจ้าก็ตกเป็นอาหารของสัตว์ป่าไปสะ ข้าลาละ...."

หลังจากจัดการกับอันธพาลทั้งสี่คนเป็นที่เรียบร้อย สตรีร่างบางไม่รอช้า นางรีบจัดชุดให้เข้าที่เข้าทาง ก่อนจะเดินหันหลังจากไปโดยไม่หันกลับมามอง

เสียงลมพัดผ่านต้นไม้ใหญ่ ยอดไม้สั่นไหวไปมา สตรีร่างบางปัดมือทำความสะอาดร่างกายของนางจนเรียบร้อย นางตั้งใจจะลงจากเขา เพื่อกลับไปหามารดาเจ้าของร่างนี้ ตอนนี้ร่างกายนางเริ่มร้าวระบมเป็นอย่างมาก

"อ่ะ....ร่างนี้ช่างอ่อนแอเสียจริง ยังไม่ทันที่จะออกแรง ก็รู้สึกหมดแรงไปจนหมดเสียแล้ว..." สตรีร่างบางมองไปรอบๆป่าเหล่านี้ ก่อนจะนั่งพักเอาแรงชั่วครู่

เมื่อนึกย้อนไปกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น นางก็รู้สึกหดหู่ใจเป็นอย่างมาก นางตายในขณะกำลังปฎิบัติหน้าที่ในสนามรบ คงไม่สามารถกลับไปยังโลกเดิมที่นางจากมาได้อีกเป็นแน่ จู่จู่ก็มาปรากฎตัวยังร่างนี้เข้าอย่างไม่รู้สาเหตุ ความทรงจำร่างนี้ยังคงถาโถมมาเป็นระลอกคลื่นอย่างต่อเนื่อง

"ยัยแก่ชั่วร้ายนี้ กล้าขายหลานสาวแท้ๆตัวเองอย่างไร้มนุษยธรรม ข้าจะต้องสั่งสอนนางให้หลาบจำ" สตรีร่างบางสบถออกมาทันทีอย่างหงุดหงิด

Related chapters

  • เกิดมาอีกทีก็มีสามีเป็นเทพบุตรถึงสองคน   บทที่ 0004

    ตอนนี้หรงหรงรู้สึกปวดหัว ราวกับจะระเบิดแตกออกเป็นเสี่ยงๆ สตรีร่างบางยังคงนั่งประติดประต่อกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นกับเจ้าของร่างเดิม ยิ่งความทรงจำเริ่มประทุมากขึ้นเท่าไหร่ หรงหรงก็ยิ่งสมเพชตนเองมากขึ้นเท่านั้น "เฮ้ออ...หรงหรงนะหรงหรง ทำไมชีวิตของเจ้าถึงได้อนาถใจถึงเพียงนี้ พ่อต้องมาตายตั้งแต่ตอนที่เ

    Last Updated : 2024-12-01
  • เกิดมาอีกทีก็มีสามีเป็นเทพบุตรถึงสองคน   บทที่ 0005

    "แขนขวากระดูกร้าว แขนซ้ายหัก ขาทั้งสองข้างหัก ด้านหลังมีรอยดาบลากยาวต้องรีบเย็บ อกขวาก็ต้องรีบเย็บเหมือนกัน มิเช่นนั้นเจ้าคงได้ตาย เพราะมีเลือดไหลออกหมดตัวเป็นแน่ เฮ้ออออ......ข้าอยากจะรู้เสียจริง เจ้าไปขวางทางผู้ใหญ่ที่ใดเข้า ถึงได้มีชะตากรรมเยี่ยงนี้ พวกเขาช่างโหดเหี้ยมอำมหิตเสียจริง ดูท่าเจ้าคงสู

    Last Updated : 2024-12-01
  • เกิดมาอีกทีก็มีสามีเป็นเทพบุตรถึงสองคน   บทที่ 0006

    หรงหรงเบิกตาโตอย่างตะลึง นางมองเห็นอุปกรณ์การแพทย์ที่ทันสมัยปรากฎขึ้น มีทั้งยาชา ยาแก้ปวด ยาฆ่าเชื้อ และยาอีกหลายชนิดมากมายครบวงจร "อาเฉิน...ตอนนี้ท่านไม่ต้องทนเจ็บ และไม่ต้องกังวลว่าบาดแผลจะติดเชื้ออีกแล้ว....? หรงหรงสวมกอดโม่เฉินทันทีอย่างลืมตัว โม่เฉินยังคงมึนงงไม่เข้าใจในความหมายของนาง และไม

    Last Updated : 2024-12-01
  • เกิดมาอีกทีก็มีสามีเป็นเทพบุตรถึงสองคน   บทที่ 0007

    หรงหรงนั่งลงมืออย่างพิถีพิถัน นางตักน้ำรดโคนผมให้โม่เฉิน เพื่อล้างคราบเลือดออกไปก่อนสองถึงสามรอบ ก่อนจะเทน้ำมันระเหยที่ทำจากธรรมชาติ นวดให้ทั่วทั้งบริเวณศรีษะของเขา และขยี้เบาๆจนเกิดฟองอย่างระแวดระวัง เพราะกลัวว่าหนังศรีษะเขา จะมีบาดแผลในส่วนที่นางมองไม่เห็นอีก โชคดีที่เจ้าของร่างเดิมทำน้ำมันระเหย

    Last Updated : 2024-12-01
  • เกิดมาอีกทีก็มีสามีเป็นเทพบุตรถึงสองคน   บทที่ 0008

    รุ่งเช้าที่อากาศแจ่มใส.... หรงหรงตื่นแต่เช้าตรู่ นางนอนไม่หลับทั้งคืน เพราะมัวแต่คิดเรื่องไร้สาระ หรงหรงจึงลงมือเข้าครัวทำอาหารตั้งแต่รุ่งสาง หลังจากนั้นนางรีบออกไปหาบน้ำที่ท้สยหมู่บ้านมาใส่ไว้ในตุ่ม บ้านเรือนบางหลังก็เริ่มทยอยตื่นขึ้นมาบ้างแล้วประปราย "หรงเอ๋อร์...เจ้าช่างขยันจริงเชียว ตื่นมา

    Last Updated : 2024-12-02
  • เกิดมาอีกทีก็มีสามีเป็นเทพบุตรถึงสองคน   บทที่ 0009

    หรงหรงรีบหยดเลือดพิสูจน์หาสาเหตุทันที เลือดสีแดงกายเป็นสีดำในชั่วพริบตาเดียว สตรีร่างบางยังไม่ค่อยแน่ใจสักเท่าไหร่ นางจึงหยิบเข็มเงิน เพื่อพิสูจน์หาพิษให้แน่ชัดอีกครั้ง ผลที่ได้...ปลายเข็มเงินกลายเป็นสีดำสนิทขึ้นมาทันที "ร่ายกายได้รับพิษ ท่านแม่....ท่านถูกพิษได้เช่นไรเจ้าคะ...? หรงหรงรีบหันไปถา

    Last Updated : 2024-12-02
  • เกิดมาอีกทีก็มีสามีเป็นเทพบุตรถึงสองคน   บทที่ 0010

    "หรงเอ๋อร์!!! รีบตามแม่เข้ามาในห้องประเดี่ยวนี้ แม่ต้องการคำอธิบาย...? นางเมิงทำหน้าตาขึงขังไม่พอใจเป็นอย่างมาก แววตานางลุกโชนราวกับเปลวไฟที่กำลังร้อนระอุ พร้อมที่จะปะทุได้ทุกเมื่อ หญิงชราผู้นี้อยากจะรู้จริงๆเชียว ว่าบุตรสาวตัวดีของนางกำลังคิดอะไรอยู่กันแน่ ถึงได้พาบุรุษลึกลับไม่มีหัวนอนปลายเท้าที

    Last Updated : 2024-12-04
  • เกิดมาอีกทีก็มีสามีเป็นเทพบุตรถึงสองคน   บทที่ 0011

    "เพลี้ยะ.!!!" ฝ่ามือหยาบกร้านฟาดไปที่ต้นแขนบุตรสาวไม่ยั้ง "โอ้ยยย...." "ท่านแม่ พอแล้ว ข้าสำนึกผิดไปแล้วจริงๆ" หรงหรงรีบหยิบฝ่ามือหญิงชราขึ้นมาเป่า เมื่อเริ่มเห็นรอยเป็นสีแดง หญิงชรารีบสะบัดมือออกไปในทันที สายตาเพชรฆาตมองไปที่บุตรสาวตัวดี ไม่รู้ว่าบุตรสาวกำลังคิดอะไรอยู่กันแน่ ถึงได้พาบุรุษลึกลั

    Last Updated : 2024-12-05

Latest chapter

  • เกิดมาอีกทีก็มีสามีเป็นเทพบุตรถึงสองคน   บทที่ 0146

    "ไม่ได้!!!...รีบกลับไปพักผ่อนเถิด อย่าได้ทำให้ข้าต้องเป็นห่วงเลยนะ.." กล่าวจบโม่เฉินรีบใช้วิชาตัวเบา อุ้มสตรีตรงหน้าหายไปกลางอากาศอย่างว่องไว "ว้ายยย....นับวันท่านช่างมีนิสัยคล้ายคลึงกับท่านแม่ของข้า กังวลไม่เข้าเรื่อง...." ถึงปากจะบ่นออกไป แต่หรงหรงก็ใช้มือกอดคอโม่เฉินเอาไว้แน่น "สำหรับข้า ร่าง

  • เกิดมาอีกทีก็มีสามีเป็นเทพบุตรถึงสองคน   บทที่ 0145

    หมอหญิงคนงามรีบสวมใส่อาภรณ์แล้วเดินจั้มฝีเท้าตามอี้ฟูออกไปอย่างร้อนใจ แต่พอเดินไปถึงจุดเกิดเหตุ นางถึงกับขมวดคิ้วขึ้นมาอย่างขุ่นเคือง เมื่อภาพที่เห็นตรงหน้า กับสิ่งที่คิดในหัว ช่างแตกต่างกันราวฟ้ากับเหว *......* "นี้มันอะไรกันเจ้าอ้วน เจ้ากลายเป็นเด็กเลี้ยงแกะไปตั้งแต่เมื่อไหร่....? "ปัดโธ่...

  • เกิดมาอีกทีก็มีสามีเป็นเทพบุตรถึงสองคน   บทที่ 0144

    โม่เฉินเงียบไปชั่วขณะ ก็จะเอ่ยออกมาเพื่อให้สตรีตรงหน้าคลายกังวล "ข้าก็อยู่แต่ในห้องตำรา จะออกไปที่ไหนได้ หมู่บ้านแห่งนี้ข้าไม่รู้จักมักคุ้นกับใครเลยสักคน เจ้าเองก็น่าจะรู้ดี..." "ให้มันจริงเถอะ อาเฉิน....หากท่านกล้าโกหกข้า ท่านก็น่าจะรู้ผลที่จะตามมาว่าเป็นเช่นไร...? หรงหรงจดจ้องมองปฎิกริยาของคนตร

  • เกิดมาอีกทีก็มีสามีเป็นเทพบุตรถึงสองคน   บทที่ 0143

    ฤดูเหมันต์ผ่านพ้นไป ฤดูกาลใหม่หมุนเปลี่ยนเข้ามาแทนที่ หมอหญิงคนงามกำลังนอนแช่น้ำอยู่ในอ่างอาบน้ำภายในห้องอย่างสบายใจ "หรงเอ๋อร์...อยู่หรือไม่...? เสียงเรียกแผ่วเบาตะโกนเข้ามา แต่อีกคนภายในห้องกับกำลังนอนหลับตาพริ้มแช่อยู่ในอ่างน้ำอย่างผ่อนคลาย พร้อมทั้งกำลังฮัมเพลง โดยที่ไม่ได้สนใจเสียงรอบข้าง เ

  • เกิดมาอีกทีก็มีสามีเป็นเทพบุตรถึงสองคน   บทที่ 0142

    หลังจากพูดคุยกับหญิงชรานานพอสมควร โม่เฉินก็มุ่งหน้าเดินกลับไปห้องของตนเอง แต่เมื่อเปิดประตูห้องเข้าไป เขาก็เห็นสตรีร่างบาง กำลังนั่งรอเขาพร้อมกับสัตว์เลี้ยงตัวน้อย อย่างใจจดใจจ่อ "ตกลงท่านคุยเรื่องอะไรตั้งครึ่งค่อนวันกับท่านแม่กันแน่...? โม่เฉินยังไม่ทันจะปิดประตูห้อง สตรีร่างบางก็ยิงคำถามขึ้นอย่า

  • เกิดมาอีกทีก็มีสามีเป็นเทพบุตรถึงสองคน   บทที่ 0141

    หรงหรงเดินนำหน้าเข้ามาก่อน ยังไม่ทันที่นางจะเอ่ยปากพูด หญิงชราก็รีบออกคำสั่ง ด้วยน้ำเสียงที่แข็งกร้าวขึ้นทันที "คุกเข่า..." บุตรสาวทำตามคำสั่งมารดาโดยไม่ปริปาก พร้อมกับบุรุษต้นเรื่อง ทั้งสองคนคุกเข่าลงพร้อมกัน โดยไม่ปริปากแม้แต่คนเดียว..... "ท่านพี่ ท่านจงมองดูลูกสาวตัวดีของท่านเอาเถิด พวกเขาส

  • เกิดมาอีกทีก็มีสามีเป็นเทพบุตรถึงสองคน   บทที่ 0140

    "ไปเถอะน๊า....เดี๋ยวพอถึงก็รู้เองแหละ..." เสียงถกเถียงของทั้งสองคนดังอยู่ภายในห้อง พลันมีเสียงเคาะประตูแทรกขึ้นมา ทำให้ทั้งสองคนหันไปมองทางเดียวกัน อย่างลุ้นระทึก พูดถึงโจโฉ โจโฉก็มา..... "หรงเอ๋อร์...นั้นลูกตื่นแล้วรึ....? เสียงหญิงชราตะโกนเรียก เมื่อเห็นว่าได้เวลาไปตรวจคนไข้ แต่ยังไม่เห็นแม

  • เกิดมาอีกทีก็มีสามีเป็นเทพบุตรถึงสองคน   บทที่ 0139

    "ยังจะมีหน้ามายิ้มอีก ท่านเกิดปีหมาหรืออย่างไร ร่องรอยพวกนี้ท่านจงใจฝากไว้บนเรือนร่างข้าชัดๆ...." หรงหรงค่อยๆเลื่อนสายตามองไปทั่วเรือนรางของตนเองอย่างอ่อนระทวย ก่อนจะหันไปมองโม่เฉิน ฉายแววตาเขียวปั๊ดใส่เขา "ข้าเกิดปีกระต่าย มิได้เกิดปีหมาเสียหน่อย..." "โม่เฉิน....นี้ท่านกำลังยอกย้อนคำพูดข้าอยู่ส

  • เกิดมาอีกทีก็มีสามีเป็นเทพบุตรถึงสองคน   บทที่ 0138

    "อ่ะ...." หรงเอ๋อร์ส่งเสียงร้องครางออกมาเบาๆด้วยความเจ็บ ริมฝีปากหนาเลื่อนลงจากคอไปที่กระดูกไหปลาร้า ร่างกายหรงหรงเหมือนถูกกระตุ้น ก่อนจะใช้มือทั้งสองข้างกอดรัดเขาเอาไว้แน่น "หรงเอ๋อร์ รีบปล่อยมือออกบัดเดี๋ยวนี้.." โม่เฉินกำลังจะพูดต่อ แต่ถูกหรงหรงดึงเขาลงมาจูบแทน พลันมุมปากของบุรุษยกยิ้มขึ้นม

Scan code to read on App
DMCA.com Protection Status