เกาะขังรัก - คนที่ไม่ลืม

แสงแดดในยามสายสาดส่องผ่านผ้าม่านสีขาวเข้ามาในห้องนอนอย่างง่ายดาย เพราะเจ้าของห้องไม่เคยตื่นหลังพระอาทิตย์ขึ้นมาก่อน ผ้าม่านในห้องจึงเน้นเป็นสีขาวโปร่งสบายแทนสีทึบที่สามารถปิดกั้นแสงที่ร้อนแรงจากดวงอาทิตย์ได้

ร่างกายเปลือยเปล่ากำยำนอนคว่ำหน้ากับหมอนใบนุ่ม แผ่นหลังกว้างที่มีรอยแดงขีดข่วนขยับเล็กน้อยเพื่อหนีแสงแดด แต่หลังจากนั้นไม่ถึงสิบนาทีสิ่งที่หนีก็ตามมารบกวนจนคนที่ยังง่วงนอนทนไม่ไหว

“จิ๊”

สิงหาจิ๊ปากด้วยความรำคาญอย่างที่เคยชิน อยากจะนอนต่อแต่บรรยากาศไม่เป็นใจ ชายหนุ่มที่ไม่เคยตื่นสายเริ่มวางแผนในใจว่าจะติดม่านทึบแสงเพิ่มอีกชั้นหนึ่ง

ก๊อก ก๊อก

เสียงเคาะประตูดังขึ้นแผ่วเบา ก่อนจะเปิดออกด้วยฝีมือของคนเคาะในวินาทีต่อมา ณัฐรินีย์ยื่นใบหน้าเขามาก่อน เมื่อเห็นว่าดวงตาคมเปิดออกเล็กน้อยแล้วจึงพาร่างกายตัวเองเข้ามาทั้งตัว

“อรุณสวัสดิ์”

“อือ” เสียงแหบแห้งตอบรับเพียงเท่านั้น

“นายสิงห์ปวดหัวหรือเปล่า?”

“อือ” สิงหายังคงตอบเหมือนเดิม

“งั้นเดี๋ยวนิดมานะ”

ดวงตาคมปิดลงเมื่อร่างบอบบางผลุบหายไป สิงหาตั้งใจจะหลับต่อ แต่ไม่ถึงห้านาทีณัฐรินีย์ก็กลับเข้ามาอีกครั้งพร้อมเครื่องดื่มอะไรบางอย่าง

“น