Chapter 11

ต้นน้ำลอบมองนายแพทย์อนวินท์กำลังวิ่งเตะบอลกับลูกชาย นัยน์ตาเธอรื้นด้วยน้ำตา ภาพแบบนี้มันเคยอยู่ในความฝัน ภาพครอบครัวที่แม่ทำอาหาร พ่อและลูกชายวิ่งเล่นที่สนามหน้าบ้าน ใครจะเชื่อภาพฝันที่เคยอยู่ในภวังค์ความคิดเมื่อหลายปีก่อนวันนี้กลับเป็นภาพแห่งความจริงเสียงหัวเราะของเด็กชายนนทวัตรสลับกับเสียงหัวเราะของนายแพทย์อนวินท์ซึ่งน้อยครั้งจะมีคนได้ยินเพราะบุคลิกของหมอที่เคร่งขรึมและเอาจริงเอาจัง  ตั้งแต่ชายหนุ่มอยู่มัธยมปลายจนกระทั่งเรียนจบยังเป็นภาพจำมิรู้ลืม  แม้กระทั่งแต่งงานกันแล้วต้นน้ำจำได้ว่าก็ไม่บ่อยนักที่จะได้ยินชายหนุ่มหัวเราะเสียงแจ่มใสแบบนี้อาจเป็นเพราะภาระหน้าที่รองผู้อำนวยการโรงพยาบาลเอกชนเมื่อหลายปีก่อนงานค่อนข้างหนัก ตอนนี้ชายหนุ่มได้เลื่อนขึ้นมาเป็นผู้อำนวยการโรงพยาบาลแล้ว เนื่องจากนายแพทย์เอกชัยได้เกษียณตัวเองเมื่อสองปีก่อนตามคำบอกเล่าของเพื่อนสาวคนสนิท  ต้นน้ำมองภาพนั้นหัวใจรู้สึกปวดร้าวขึ้นมา เมื่อนึกว่าอีกไม่กี่เดือนข้างหน้าถ้าชายหนุ่มต้องกลับไปปฏิบัติหน้าที่ที่กรุงเทพฯ  หญิงสาวไม่อยากนึกภาพว่าลูกชายตัวน้อยจะเศร้าใจเพียงไรยิ่งเห็นภาพความสุขของบุตรชายยิ่งทำให้พยาบาลสาวนึกหวั่นใจเหตุการณ์ที่จะเกิดขึ้นในอีกไม่กี่เดือนข้างหน้า ต้นน้ำคิดถึงตรงนี้ก็เหลียวไปหยิบโทรศัพท์เพื่อโทรหาเพื่อนชายทันที ยังไงตอนนี้หญิงสาวตั้งใจว่าจะต้องปกป้องตัวเองเพราะไม่อยากเจ็บปวดอีก ผู้ชายคนนี้คนที่เป็นพ่อของลูกคนที่ขโมยหัวใจตั้งแต่รุ่นเด็กจนโตเป็นสาว และเป็นผู้ชายคนเดียวที่มีอิทธิพลกับตนเอง ต้นน้ำรู้สึกกลัวจนต้องรีบทำอะไรซักอย่างเพื่อปกป้องตนเองจากผู้ชายที่มีอิทธิพลในหัวใจของตนเอง   ต้นน้ำกดเบอร์เพื่อนชายอย่างกระตือรือร้น

 “เรย์ ถึงไหนแล้ว อาหารจะเสร็จแล้วนะแก รีบๆ มานะ  พี่หมอถึงแล้วนะแก มาช่วยกันหน่อย”

 เรย์ รัตนชาติ เอื้อมมือคว้ากระเป๋าแฟ้มงานพลางพูดโทรศัพท์ใบหน้ายิ้มแย้ม 

“แหมมม ฉันนะไม่อยากไปเป็นก้างของแกเลยยัยน้ำ”

 “บ้า แกรีบมาเลยเรย์ ไม่งั้นฉันไม่จ่ายเงินอีกครึ่งหนึ่งนะแก ทำงานบกพร่อง” ต้นน้ำทำเสียงขู่

 “แหม เขี้ยวอ่ะแก เดี๋ยวเจอกันแก ฉันก็แค่แซวเล่นฉันเห็นคุณหมอเขาหล่อแล้วดูเขาก็ยังดูแคร์แกกับน้องนนท์ เผื่อว่า...”

 “แกเลิกพูดเลยเรย์  แกไม่เห็นเหมือนกับที่ฉันเห็น แกแค่นี้ก่อนนะ พี่หมอเดินมาทางนี้แล้ว แกรีบกลับมาเร็วๆ เชียว ฉันให้พี่ศรีเค้าย้ายกระเป๋าแกไปไว้ในห้องฉันแล้ว”

 “โอเค งั้นเดี๋ยวเจอกันนะแก แหมวันนี้ฉันคงทานอาหารอร่อย ได้นั่งทานข้าวกับพี่หมอสุดหล่อ”

 “ไอ้เรย์”

 “จ๋า...”

 “รีบกลับมาเร็วๆ เลย อย่ามัวพูดมาก”

นายแพทย์อนวินท์ มองเห็นอดีตภรรยาสาว กำลังคุยโทรศัพท์ใบหน้าอมยิ้ม แล้วนึกขุ่นใจว่าปลายสาย คงเป็นเพื่อนชายคนสนิท นึกแล้วรู้สึกแอบหมั่นไส้หญิงสาวมิได้ ทีอยู่กับตนเองหญิงสาวทำสีหน้าเคร่งขรึม และที่ชายหนุ่มรู้สึกโมโหก็เพราะ หญิงสาวมีมาดที่เย็นชาช่างต่างจากเมื่อหลายปีก่อนราวกับคนละคน นึกถึงตรงนี้แล้วหมอหนุ่มก็สัญญากับตนเองว่าไม่ว่าจะยากแค่ไหน เขาจะพยายามทำให้ครอบครัวกลับมาอยู่รวมกันได้อีกครั้งอย่างแน่นอน 

 “น้ำ เดี๋ยวพี่จะไปอาบน้ำแล้วก็เอากระเป๋าเสื้อผ้าสักครึ่งชั่วโมงนะ ส่วนน้องนนท์เดี๋ยวพี่จัดการอาบน้ำให้ลูกเอง”

 “ไม่ต้อง มันเป็นหน้าที่ของพี่ศรี คงไม่ต้องรบกวนคุณหมอหรอกค่ะ”

 “พี่หมอ...น้ำควรจะเรียกพี่เหมือนเดิม”

 ต้นน้ำถอนหายใจ ก่อนพูด “ค่ะ พี่หมอก็พี่หมอ”

 “พี่อยากทำอะไรให้ลูกบ้าง พี่เป็นพ่อน้องนนท์เหมือนกัน ส่วนพี่ศรีก็ให้ช่วยน้ำทำอาหารอยู่ตรงนี้แหละ” พูดจบ อนวินท์ก็อุ้มลูกขึ้นพาดบ่าทันที 

 พยาบาลสาวทำหน้าบึ้งด้วยความหงุดหงิดที่ไม่อาจเถียงชายหนุ่มชนะเลยสักครั้ง ในเมื่อตอนนี้เขามาในมาดเจ้านาย สั่ง สั่ง สั่ง จนหญิงสาวเริ่มจะตั้งตัวไม่ติด ต้นน้ำนึกดีใจว่ายังดีว่าที่ทำงานตนเองและอนวินท์ไม่ต้องทำงานร่วมกัน ไม่งั้นหญิงสาวคงแทบบ้า ถ้าต้องเจอกันตลอดเวลาที่ทำงานแล้วยังต้องมาอยู่ร่วมกันในตอนเย็น  เพราะหญิงสาวปฏิเสธตนเองว่าไม่ว่าอย่างไร ชายหนุ่มก็ยังมีอิทธิพลกับหัวใจตนเองอยู่ แม้ว่าขณะที่ตนเองคิดอยู่นี้ ก็มองภาพพ่อลูกที่อยู่ในอ้อมแขนของกันและกัน ใบหน้ายิ้มแย้มอย่างรู้สึกปวดหัวใจอย่างบอกไม่ถูก