Chapter 13

นี่ค่ะ ห้องพี่หมอ”  ต้นน้ำเปิดประตูห้องพักแขกที่ดัดแปลงมาจากห้องเก็บของ  มีเพียงเตียงเล็กๆ เป็นเตียงเดี่ยว จัดไว้อย่างเรียบร้อย

 “ไปกันเถอะเรย์  ไปห้องเรา” ต้นน้ำจับมือเพื่อนชายแน่น แล้วเดินออกจากห้องพักแขกอย่างรวดเร็ว

 ต้นน้ำเดินนำ เพื่อนชายหนุ่มมาหยุดที่หน้าห้องของตัวเอง และเปิดห้องเข้าไป ทั้งสองคนกำลังจะก้าวเข้าไปในห้อง  

 “เดี๋ยว...”

 “พี่หมอต้องการอะไรอีกคะ”

 “พี่แค่ต้องการ เคลียร์บางอย่างกับน้ำก่อน”

 “อะไรคะ”

 “คุณนอนที่ไหน คุณเรย์”

 “เรย์ก็ต้องนอนกับน้ำสิ  เราจดทะเบียนกันแล้ว น้ำบอกพี่หมอไปแล้วไงว่าน้ำมีสามีแล้ว” ต้นน้ำพูดน้ำเสียงแข็ง

 “ตกลงคุณจะนอนห้องนี้กับสามีของคุณ” สรรพนามเริ่มเปลี่ยน ทำให้ต้นน้ำรู้ทันทีว่า นายแพทย์หนุ่มกำลังอยู่ในอารมณ์เช่นไร

 เรย์ รัตนชาติ เริ่มอึดอัดกับภาวะระหว่างเราสามคน ตอนนี้ตนเองเริ่มรู้สึกว่ากำลังจะมีพายุลูกใหญ่กำลังซัดตัวเองด้วยเช่นกัน

 อนวินท์แทรกตัวผ่านคนสองคนเข้าไปอยู่ในห้องนอนของพยาบาลสาว ท่ามกลางความตกตะลึงของพยาบาลสาว และเพื่อนชายคนสนิท

 “พี่หมอเข้ามาห้องน้ำทำไม ออกไปสิ ห้องตัวเองอยู่ห้องโน้น”

 “ตกลงน้ำจะยืนยันว่า จะนอนห้องนี้กับสามีใช่ไหม”

 ต้นน้ำเม้มริมฝีปากแน่น แล้วพูดน้ำเสียงหนักแน่นว่า “ค่ะ”

 อนวินท์เดินกลับไปที่ห้องพร้อมหิ้วกระเป๋ามาวางไว้บนเตียงท่ามกลางสายตาของหญิงสาวและเพื่อนชายคนสนิทที่กำลังยืนงงอยู่

 “พี่หมอทำอะไร  ออกไปจากห้องน้ำนะ” ต้นน้ำเริ่มทำเสียงดัง 

 “ก็คุณบอกว่าจะนอนห้องนี้กับสามี  ผมนี่แหละสามีคุณ” อนวินท์ เปลี่ยนสรรพนามการพูด เมื่อเริ่มกำลังจะควบคุมตัวเองไม่ได้  ตอนที่อดีตภรรยาสาวบอกว่าจะนอนห้องเดียวกับเพื่อนชายคนสนิท ทำให้ชายหนุ่มรู้ทันทีว่า อารมณ์ที่ควบคุมไว้กำลังจะระเบิด

 “พี่หมอ  คุณพูดอะไร คุณคืออดีตสามี  สามีปัจจุบันของน้ำคือเรย์  เราจดทะเบียนกันแล้ว” ต้นน้ำเถียงเสียงเริ่มสั่น

 อนวินท์เหลียวมามองอดีตภรรยาสาวนัยน์ตาดุ “จะเป็นอดีตสามีได้ยังไง ในเมื่อเรายังไม่ได้หย่ากัน”

 “ไม่จริง  น้ำเซ็นต์ใบหย่าให้พี่หมอไปแล้ว”

 “แต่พี่ไม่ได้เซ็นต์  เอกสารจะสมบูรณ์ได้ไง อยากเห็นเอกสารไหม นี่ไงพี่ให้แจนส่งมาให้”

 ต้นน้ำรับโทรศัพท์ของอดีตสามีแล้วก้มลงมอง ตัวเริ่มสั่น เมื่อเห็นสัญญาณอันตรายบางอย่าง

 “การแต่งงานของน้ำกับคุณเรย์ถือเป็นโมฆะ  คุณเรย์ครับผมขอเวลาส่วนตัวคุยกับภรรยาของผม”  อนวินท์เน้นคำว่า “ของผม” เสียงดัง

 “เออ ได้ครับ”

 “นี่ดึกมากแล้ว คุณค้างที่ห้องพักแขกของเราซักคืนนะครับ” นายแพทย์อนวินท์หันไปพูดกับเรย์ รัตนชาติ น้ำเสียงฉะฉาน

 “พี่หมอ จะมาทำแบบนี้ไม่ได้นะ” ต้นน้ำรู้สึกโกรธ

 “ก็น้ำบอกเองว่าจะนอนห้องนี้กับสามี  พี่นี่แหละสามีของน้ำตัวจริง  อย่านึกว่าพี่โง่การที่น้ำรีบจดทะเบียนกับเพื่อนเพราะรู้ว่าพี่มาทำงานที่โรงพยาบาลพิงค์วราคม จดวันเดียวกับที่เราพบกัน ทั้งๆที่ก่อนหน้านี้ไม่มีวี่แวว แถมคนที่โรงพยาบาลยังไม่รู้ด้วยซ้ำว่าหัวหน้าพยาบาลมีแฟนแล้ว อย่างงี้จะให้พี่เชื่อหรือไงพี่ไม่ได้โง่นะ”

 “พี่หมอให้คนมาสืบเรื่องน้ำงั้นเหรอ”  ต้นน้ำตวาดสามี เสียงแข็ง

 เรย์ รัตนชาติรีบปลีกตัวออกไป เมื่อรู้สึกว่าตอนนี้ตนเองกำลังเป็นส่วนเกิน ชายหนุ่มเดินไปหยิบกระเป๋าที่เพื่อนสาวเอามาวางไว้ที่หน้าตู้เสื้อผ้า แล้วรีบปลีกตัวเองออกจากห้องทันที

 อนวินท์เดินไปล็อคประตูห้อง ต้นน้ำหันไปมองนายแพทย์หนุ่มแววตาขุ่นมัว 

 “ฉันไม่ให้คุณนอนห้องนี้  เราไม่เกี่ยวข้องกันแล้ว ตัดขาดกันไปตั้งนานแล้ว”

 “ช่วยไม่ได้ น้ำเป็นคนพูดเองว่าจะนอนห้องนี้กับสามี  ตอนแรกพี่ไม่ได้อยากจะทำแบบนี้ แต่เมื่อน้ำบีบให้พี่ทำพี่ก็ต้องทำ  น้ำต้องอยู่ในห้องนี้นอนด้วยกันห้องนี้ตามที่น้ำบอก เพราะพี่ยังเป็นสามีน้ำอยู่”

 “ไม่ใช่”

 “ใช่  น้ำเถียงไม่ได้หรอก  อยากดูทะเบียนสมรสก็ได้นะ พี่ให้แจนส่งไลน์มาแล้ว”

 “ไม่จริง”

 “จริง  ตอนแรกพี่ตั้งใจว่าพี่จะค่อยๆ ปรับความเข้าใจกับน้ำ เพื่อที่เราจะกลับมาเป็นครอบครัวเดียวกันอีกครั้ง พี่ไม่รู้หรอกนะว่าน้ำโกรธพี่เรื่องอะไร แล้วพี่ก็ขี้เกียจจะไปรื้อฟื้นเรื่องเก่า ๆ ให้มันปวดหัวอีก เดี๋ยวนี้ปัจจุบันนี้เรามีลูกที่ต้องร่วมกันรับผิดชอบ น้ำปฏิเสธข้อนี้ไม่ได้ ตอนแรกพี่ตั้งใจจะให้น้ำปรับตัวเพื่อให้พี่เข้ามาเป็นส่วนหนึ่งของน้ำอีกครั้ง พี่ตั้งใจจะให้เวลาน้ำแต่น้ำบังคับพี่เอง เพราะฉะนั้นต่อจากนี้ไปพี่จะนอนห้องนี้มาอยู่ที่บ้านนี้กับน้ำและลูก”

 “ไม่ได้ ฉันไม่ยอม”

 “ก็คอยดู ถ้าไม่อยากให้จอยเดือดร้อน”

 “อย่าเอาจอยมาขู่”

 “พี่ทำจริง พี่มีคลิป น้ำก็เคยเห็นนี่”

 “พี่หมอ”  ต้นน้ำกระแทกเสียงด้วยความหงุดหงิด

 “พี่ตั้งใจจะให้เวลา ช่วยไม่ได้น้ำบังคับพี่เอง  ในเมื่อน้ำโจมตีก่อนพี่ก็ต้องปกป้องสิทธิ์ของตัวเอง”

 “สิทธิ์อะไร”

 “สิทธิ์ของคนที่เป็นสามี และเป็นพ่อของลูกของน้ำ”

 “ถ้าน้ำไม่ยอม”

 “ก็ลองดู พรุ่งนี้ที่บ้านพิพัฒนพงค์คงได้ข่าวดีจากพี่  แล้วเราคงต้องกลับกรุงเทพฯเลยทันที  แล้วจอยก็คงต้องเข้าคุกฐานลักทรัพย์”

 “พอ...พอซักที” ต้นน้ำปิดหู น้ำตาไหลด้วยความอัดอั้นใจ

 อนวินท์อึ้งเมื่อเห็นภรรยาสาวยืนร้องไห้  ชายหนุ่มเดินเข้าไปใกล้  

“อย่าร้องไห้เลย  เกมส์มันกำลังเริ่มแล้วตอนนี้พี่กำลังสนุกที่จะลงเล่นเกมส์นี้กับน้ำ”  อนวินท์จับที่ต้นแขนภรรยาสาว ด้วยมือทั้งสองข้าง

 “ไม่ต้องมายุ่ง ปล่อย” ต้นน้ำดิ้น

 ยิ่งเห็นภรรยาสาวแสดงอาการรังเกียจ ทำให้อนวินท์ที่เริ่มใจอ่อนเมื่อเห็นหญิงสาวร้องไห้เริ่มหงุดหงิด 

 “ไม่ปล่อย จะทำไม” อนวินท์ ก้มหน้าเข้าไปใกล้ภรรยาสาวอย่างต้องการกวนอารมณ์

 ต้นน้ำผลักแล้วยกมือขึ้นตบหน้านายแพทย์หนุ่มอย่างลืมตัว อนวินท์รู้สึกชาที่ใบหน้าแล้วรู้สึกโมโหขึ้นมาทันควันเมื่อเห็นกิริยาของภรรยาสาวเริ่มก้าวร้าวจนตนเองทนไม่ได้ ชายหนุ่มกระชากร่างบอบบางเข้ามาใกล้ แล้วก้มหน้าลงจูบที่ริมฝีปากอย่างหนักหน่วง ต้นน้ำดิ้น ยิ่งดิ้นเหมือนยิ่งรู้สึกว่าอ้อมกอดของชายหนุ่มจะแน่นขึ้น  อนวินท์บดริมปากตัวเองเข้ากับริมฝีปากของหญิงสาวหนักหน่วงรุนแรง ทั้งกัดทั้งดูดจนตัวเองก็รู้สึกเจ็บชาๆ บริเวณริมฝีปาก  ต้นน้ำหยิกและข่วนเมื่อริมฝีปากของชายหนุ่มเริ่มรุกเร้าแรง 

 “ไอ้บ้า..ปล่อยนะ” เสียงของต้นน้ำบ่นพึมพำอยู่ในลำคอ

 อนวินท์ต้องการจะจูบลงโทษ แต่เหมือนน้ำมันมันใกล้ไฟ  เหมือนเป็นเชื้อเพลิงชั้นดีก็ลุกโพลง ทำให้ชายหนุ่มเริ่มลดระดับความรุนแรงลง ก่อนจะมาสะดุดเมื่อสัมผัสถึงหยาดน้ำตาที่เปียกแก้มของภรรยาสาว

 ต้นน้ำเมื่อดิ้นรนแล้วไม่ชนะ น้ำตาเจ้ากรรมก็ไหลเพราะความเจ็บใจ  อนวินท์หยุดชะงัก ก่อนจะหยุดรุกรานภรรยาสาวทันทีที่สัมผัสถึงหยาดน้ำตา

 “เอาล่ะ  เป็นอันเข้าใจกันแล้วว่าเราต้องนอนด้วยกันในห้องนี้  แต่น้ำไม่ต้องกลัวว่าพี่จะทำอะไรพี่เป็นสุภาพบุรุษพอ เข้าใจไหมพี่จะไปอาบน้ำก่อน แล้วอย่าออกจากห้องนี้เด็ดขาด ไม่งั้นพรุ่งนี้เราคงต้องกลับกรุงเทพฯ พร้อมๆ กัน”

 “ไม่ต้องมาขู่”

 “น้ำก็รู้ว่าพี่ทำจริง”

 “คนใจร้าย” ต้นน้ำพูดเสียงกระแทก

 “ช่วยไม่ได้ น้ำบังคับให้พี่ทำแบบนี้เอง”  อนวินท์พูดจบก็เดินเข้าไปในห้องน้ำทันที  ต้นน้ำมองตามนายแพทย์หนุ่ม ด้วยความอึดอัดใจ

 “นี่เราต้องนอนกับเขาทุกคืนเหรอเนี่ย  ทำไม  ทำไมต้องเป็นแบบนี้”  ต้นน้ำปิดหน้า แล้วร้องไห้ด้วยความอึดอัดภายในใจหลายๆ เรื่อง  แล้วรู้ว่าอนาคตอีกสามเดือนนี้คงเป็นอะไรที่ยากลำบากมากสำหรับเธอที่ต้องมาอยู่ในห้องนอนเดียวกันกับผู้ชายเพียงคนเดียวที่มีอิทธิพลในหัวใจของเธอ  

 อนวินท์อาบน้ำเสร็จ สวมชุดนอนสีขาว ออกมาจากห้องน้ำนายแพทย์หนุ่มยืนมองภรรยาสาวที่นั่งนิ่ง ใบหน้ายังมีคราบน้ำตาด้วยแววตาเศร้า นี่ใช่ไหมการที่ทำให้คนที่เรารักเจ็บปวดเหมือนความเจ็บปวดมันก็ย้อนกลับมาหาเราร้อยเท่าพันเท่า อนวินท์เม้มริมฝีปากพร้อมๆกับเอาผ้าเช็ดตัวที่พาดไว้ที่คอซับที่ใบหน้าอีกครั้ง ต้นน้ำหันไปมองชายหนุ่มแล้วเม้มริมฝีปากแน่นด้วยความรู้สึกทั้งเสียใจ เจ็บปวด และเจ็บใจ ที่ไม่สามารถทำอะไรได้ แถมยังต้องมาติดบ่วงที่ตัวเองผูกขึ้นมาเอง นึกถึงว่าต้องอยู่กับคนที่เคยรักและแม้ตอนที่คิดว่าตนเองเกลียดที่สุดมันก็ยังมีความรักปนอยู่ด้วยคิดแล้วต้นน้ำก็ปวดหัวจี๊ด 

 “พี่ว่าน้ำควรไปอาบน้ำนอนได้แล้ว ทำงานเหนื่อยมาทั้งวัน แล้วยังต้องมารบกับพี่อีก” อนวินท์พูดน้ำเสียงนุ่มนวล

 “ไม่ต้องมายุ่ง จะอาบหรือไม่อาบมันเรื่องของฉัน...เออ ของน้ำ” ต้นน้ำพูดน้ำเสียงแข็ง แต่เมื่อมองใบหน้าของอนวินท์แล้วจึงไม่อาจจะใช้สรรพนามห่างเหินได้

 “ถ้าน้ำไม่ไปอาบ พี่จะอาบให้เอาไหม” อนวินท์ก้าวเข้ามาใกล้ๆ

 ต้นน้ำเม้มปาก แล้วรีบวิ่งไปอีกมุมห้อง “ไม่ต้อง ฉัน...เออ น้ำอาบเองได้ คุณจะไปไหนก็ไปเลย” ต้นน้ำทำเสียงแข็งแล้ววิ่งเข้าห้องน้ำไปอย่างรวดเร็ว

 อนวินท์มานั่งที่ปลายเตียงที่เดียวกับที่หญิงสาวนั่ง ยังรับรู้ของความอุ่นและได้กลิ่นเหมือนกลิ่นกายหอมๆ ของภรรยาสาว  นายแพทย์หนุ่มหลับตาแล้วสูดดมกลิ่นน้ำหอมอ่อนๆที่คุ้นเคย  แล้วรำพึงเบาๆ อย่างอ่อนใจ

 “พี่จะต้องทำยังไง น้ำถึงจะกลับมารักพี่เหมือนเดิม” น้ำเสียงอนวินท์อ่อนล้า ชายหนุ่มล้มตัวลงนอนเหลือบไปเห็นแฟ้มรูปภาพ อนวินท์สปริงตัวลุกขึ้นไปหยิบขึ้นมาก่อนจะเปิดดูทีละหน้าทีละหน้าด้วยความซาบซึ้งจนน้ำตาคลอ